The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Ένας (που μοιάζει) ναυτικός μένει από βενζίνη και γνωρίζει με οτοστόπ μια μιλφ που φοράει μαύρα και έχει να κάνει 4 χρόνια σεξ: όχι, δεν μιλάω για το σενάριο κάποιας ταινίας της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πορνό αλλά για την πρώτη ταινία του Γιώργου Γούση και των άλλων παιδιών, τα οποία κατάφεραν με την βιντεοκάμερα του πατέρα τους, μια κασέτα από το μοναστηράκι, ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο, 3 ευρώ για εισιτήρια, 2 για μίλκο, ένα τζιν από την διπλανή οικοδομή, έναν σκούφο που βρήκαν στα σκουπίδια, μαύρα άμφια που τους έγιναν δωρεά από το μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, γόπες από την στάση του Α10 και μπόλικο τιντ στα πλάνα να γυρίσουν μια ταινία με πολύ κάπνισμα η οποία νικά τα μειονεκτήματα της και τελικά περνά το μήνυμα που κερδίζει τον θεατή.
– Όχι γιατί;
– Έλα να γυρίζει τότε
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στα 40 το σκάει επιτέλους από το υπόγειο που την έκρυβαν οι γονείς της επειδή της άρεσαν πολύ τα αγόρια και τριγυρνάει πλέον στα λιμάνια με σκοπό να γνωρίσει θαλασσοδαρμένους νέους. Για καλή της τύχη ο πιο μουσάτος ναύτης ξεμένει από βενζίνη κι εκείνη προσφέρεται να τον γυρίσει σπίτι. Και καθώς στη διαδρομή συζητάνε για την ακρίβεια στα καύσιμα και στα προφυλακτικά και το θέμα αρχίζει επιτέλους να πηγαίνει στο γαμήσι, αυτός της εκμυστηρεύεται πως κουβαλάει στη βαλίτσα του τις στάχτες της γιαγιάς του για να τις αφήσει στον άνεμο, οπότε την ξενερώνει εντελώς την γκόμενα κι αυτή παραμιλάει: καλα, τον μαλακομαγνίτη έχω;
Μαγνητικά Πεδία. Ένα φιλμ με πολύ μυστήριο αλλά και αγωνία: θα βγάλουν επιτέλους τα μάτια τους οι πρωταγωνιστές μας και αν ναι, θα δούμε κανένα τεράστιο ματζαφλάρι να κρέμεται στην οθόνη του σινεμά μας, όπως συμβαίνει πάντα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Θα καταφέρει ο μουσάτος ναύτης να τελειώσει και όλο το σινεμά να του φωνάξει ΑΞΙΟΣ με τις στάχτες της προγιαγιάς του στο διπλανό κάθισμα; Θα μπορέσει η ηρωίδα μας να σπάσει τα μαλακομαγνητικά πεδία των αντρών με τους οποίους μπλέκει συνεχώς;
Εν κατακλείδι, τα “Μαγνητικά πεδία” είναι μια ταινία με εξαιρετική φωτογραφία και γλυκόπικρα συναισθήματα, τα οποία ενισχύονται και από το γενικότερο στιλιζάρισμα. Ένα φιλμ που παραδόξως δεν παίζει με κλισέ αλλά με ισορροπίες, δεν έχει επιτηδευμένους συμβολισμούς (παίζει πολύ προσεχτικά αυτό το χαρτί σε αντίθεση με, εντελώς τυχαίο παράδειγμα, τον Λάνθιμο), έχει πλοκή, δεν είναι βαρετό, το σενάριο έχει επίπεδα και οι χαρακτήρες εξέλιξη. Δεν είναι μονοδιάστατο, είναι καλόγουστο, έχει μεράκι, έχει χιούμορ και συχνά αυτοσαρκασμό. Δεν κάνει κατάχρηση στα πλάνα και δεν παρουσιάζει τη μεγαλομανία και παθογένεια της πλειονότητας των σύγχρονων ελληνικών ταινιών. Βλέπεται ευχάριστα και αφήνει κάτι πίσω. Να τη δείτε.
Βαθμολογία: 7/10
Η κριτική ήταν μια ευγενική προσφορά του μοναστηριού της Αγίας Ελεούσας.
Trailer
Δείτε την ταινία Μαγνητικά Πεδία ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν και χωρίς διαφημίσεις ΕΔΩ
The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το πρώτο Top Gun του 1986 δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, δεν είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 80 και δεν ήταν καν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Είναι, όμως, ένα κλασσικό φιλμ που δείχνει πιλότους να παίζουν βόλευ στην άμμο, τον Τομ Κρουζ να τρέχει με ανέμελο κούρεμα επάνω στη μηχανή του δίπλα από τον αεροδιάδρομο καθώς το Take my breath away παίζει στα τρατζίστορ τα αμερικάνικα και τον Βαλ Κίλμερ να είναι ο κακός τιμωρός όλων των εχθρών της Αμερικής. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, απορούσα πως θα μπορούσε να γίνει αξιοπρεπής αναβίωση μιας ταινίας που έγινε γνωστή κυρίως για το vibe της εποχής, τη μουσική της υπόκρουση και τα τρυφερών κλισέ που παρά την όποια νοσταλγία φαίνεται να έχουν περάσει οριστικά στο παρελθόν.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ως εκ θαύματος, το νέο TOP GUN: MAVERICK όχι μόνο είναι καλό, όχι μόνο διεκδικεί αμέσως θέση στην λίγκα “αγαπημένες κλασσικές αμερικανιές, όχι μόνο μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια και υγρά στα εσώρουχα, αλλά, κυρίως, διδάσκει το πως γίνεται σε όσους θέλουν να κάνουν αναβίωση αγαπημένων ταινιών.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Τομ Κρουζ έχει παραμείνει ο ίδιος κλασσικός καραφάνταρος που όλοι αγαπήσαμε από την δεκαετία του ’80 και δεν λέει να πάρει βαθμό με τίποτα αφού κλέβει συνεχώς F-16 για να βγάλει βόλτα νεαρά γκομενάκια. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της Αμερικής αποφασίζει πως οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πλέον τόσο χρήσιμοι και θα ξοδέψει τον προϋπολογισμό της σε drones που δεν χρειάζονται πιλότους και βγάζουν και καλές φωτογραφίες για το instagram της air-force one. Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως οι κακοί κινέζοι κρύβουν πυρηνικά όπλα κάτω από την μύτη τους και για για να τα καταστρέψουν θα πρέπει να οργανώσουν μια ειδική αποστολή στην οποία πρέπει να συμμετέχουν οι καλύτεροι πιλότοι του κόσμου, δηλαδή οι καλύτεροι της Αμερικής.
Σε μια αποστολή συνολικής διάρκειας 2 λεπτών διακυβεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας, 06:00 μμ τα αμερικανικά μαχητικά πρέπει να απογειωθούν, 06.05 πρέπει να έχουν επιστρέψει και στις 06:15 ο Τομ Κρουζ έχει ραντεβού: Θα καταφέρει για ακόμα μια φορά ένας αμερικάνος να σώσει τον κόσμο και να είναι και πίσω στην ώρα του για να γ@μήσει; Για να δουμε…
Θυμάσαι όταν μαλώναμε τους αποχωρισμούς;
“Βου-Βου”
Εν κατακλείδι, το TOP GUN: MAVERICK έχει καταφέρει αυτό που ελάχιστοι περίμεναν όταν κυκλοφορούσε: να είναι (σχεδόν) ισάξιο με τον προκάτοχο του. Έχει πάρα πολύ καλή φωτογραφία, είναι ανεπιτήδευτο (παρότι από την οθόνη μας περνούν πολλές αναφορές στο παρελθόν), έχει ωραία μουσική, ατάκες του στύλ τρέχα να προλάβεις το αεροπλάνο, κλιμάκωση, δράση σε αρμονία, καλές ερμηνείες, πολύ ωραίο ήχο, ταιριαστά οπτικά εφέ, τον Εντ Χάρις στον ρόλο του Ναυάρχου και τον Τομ Κρουζ σε εκείνον του αγέραστου έφηβου που όλοι θα θέλαμε να είμαστε και όλοι αγαπάμε. Κυρίως όμως τα κάνει όλα με σωστό τρόπο. Έχει γυριστεί με πολύ μεράκι, είναι μπλοκμπάστερ, είναι για όλους, κάνει για δάκρυα, είναι της “φάσης”, έχει καλούς που σκοτώνουν τους κακούς, μπορείτε να το δείτε με την κοπέλα σας, μπορείτε να το δείτε με τη μαμά σας. Εύγε.
Βαθμολογία: 8/10
The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Lord of the rings: Rings of Power – Αρχοντας των δαχτυλιδιών: Τα δαχτυλίδια της δύναμης appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ο ακριβώς παραπάνω τίτλος εμφανίστηκε και θα συνεχίζει να κάνει την παρουσία του στο παρόν άρθρο αποκλειστικά και μόνο για τις μηχανές αναζήτησης αφού αυτό που μπορείτε να δείτε μέσα από τα μονόωρα επεισόδιά της νέας σειράς της Amazon δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις ιστορίες του κόσμου του Τολκιν, με την αισθητική του κόσμου του Τόλκιν, με αυτά που συζητάει κάποιος μιλώντας για τον κόσμο του Τολκιν, με αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος εμπνευσμένος από τα βιβλία του και δεν είναι παρά μια φανταστική ιστορία (;) που έγραψαν δύο κουτά παιδιά βάζοντας ως τίτλο το “Άρχοντας των δαχτυλιδιών” στέλνοντας τον μεγαλομανή μπαμπά τους να πληρώσει ΠΑΡΑ πολλά λεφτά για πνευματικά δικαιώματα.
Στο σενάριο του “Another thing that never happened in middle earth“, λοιπόν, η Galandriel που πραγματοποιεί κάποια youth adventure για να πάρει το 1st level, ψάχνει να βρει τα ίχνη του μάγου Σόρον ταξιδεύοντας στην ανατολή, ταξιδεύοντας στην δύση, πολεμώντας στο νερό και στον αέρα, αλλά τελικά γυρίζει πίσω εχωντας σκοτώσει μονο ένα ορκ, το κεφάλι του οποίου πετά στα μούτρα του αχαΐρευτου Έλροντ που όλο αυτό το διάστημα κάθετε και λιάζεται κάτω από τους γαλάζιους ουρανούς της μέσης γης φωνάζοντας του επειδικτικά εγώ στα έλεγα! Παράλληλα, ενα μαύρο ξωτικό ερωτεύεται την μπαργουμαν του χωριου επειδή του αγγίζει με τα ακροδάχτυλα το χέρι όταν του δίνει ρέστα. Ενα χόμπιτ που κόβει τα νύχια του με πριόνι στον αγρό βλέπει έναν κομήτη να πέφτει από τον ουρανό στη γη και ένας νάνος που γνωρίζει διάφορα ανέκδοτα της πρώτης εποχής διοργανώνει διαγωνισμούς σπασίματος πέτρας στο υπόγειό του. Τι θα γίνει λοιπόν στο τέλος; θα καταφέρουν όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις σαχλές ατάκες και τους κλισέ χαραχτήρες να ενωθούν όπως και στο Game of thrones και το ROP να θυμίσει επιτέλους ταινία αντί για αφορμή επίδειξης οπτικών εφέ και το κοινό του Αμαζον να σιγουρευτεί πως δεν παρακολουθεί διαφήμιση βιντεοκάμερας αλλά την κανονική σειρα;
– Γιατί η βάρκα επιπλέει και η πέτρα πηγαίνει στον βυθό, μπαμπά;
Άρχοντας των δαχτυλιδιών: τα δαχτυλίδια της δύναμης
– Γιατί οι βάρκες έχουν κατάρτια και μπορούν να δουν το φως του ουρανού που έχει αστέρια
Το σενάριο της ταινίας που δεν υπάρχει
Εν κατακλείδι, το Rings of Power είναι συνολικά κακό και στα ορια του ανυπόφορου. Μια σειρά που πραγματικά μπορεί να σε πάρει ο ύπνος βλέποντας της. Και δεν εννοώ αργό. Αργό είναι ένα έργο στο οποίο κάτι ελλοχεύει και απλά δίνει τον χρόνο του στους χαρακτήρες ή το σενάριο να αναπτυχθεί. Συνολικά δεν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει μέσα σε αυτό τον συρφετό πέρα από τα οπτικά εφέ με τα οποία το ROP πυροβολεί τον θεατή με τόσο μεγάλη ένταση, που τελικά κάποιος εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί αν θέλει να σου κάνει επίδειξη του πλούτου της. Κάκιστες ως άθλιες ερμηνείες, αμήχανοι διαλογοι σε αρχαικό στυλ, σαχλές και δίχως νόημα ατάκες, κουτά πλάνα, κενά στο σενάριο, παντελής απουσία πλοκής. Τόσο βαρετή, ασύνδετη και αμήχανη που πηγαίνει τσάμπα το φαγητό που θα παραγγέλλεις για να την δεις. Δεν υπάρχει λόγος να μπουν σε σειρά αναλυτικά τα πως και τα γιατί. Προσωπικά δεν ήμουν καν ενας από εκείνους που το περίμεναν να είναι πιστό στον κόσμο του Τολκιν για να μείνει ικανοποιημένος. Η αμαζον και οι σεναριογράφοι της θα μπορούσαν απλά να βασιστούν ή να δανειστούν πράγματα από τον κόσμο του συγγραφέα και να κάνουν κάτι το υποφερτό. Αντ’ αυτού προτίμησαν να φτιάξουν κάτι από την αρχή με έναν δικό τους τρόπο και απέτυχαν παταγωδώς. Υπάρχουν αρκετές ακόμα μέτριες ταινίες φαντασίας με αρκετά από τα προβλήματα που κάποιος θα συναντήσει στο “δαχτυλίδια της δύναμης” με την σημαντική διαφορά πως εκείνες δεν είναι τουλάχιστον τόσο βαρετές.
Βαθμολογία: 2/10
Αρχοντας των δαχτυλιδιών: τα δαχτυλίδια της δύναμής – Δείτε το online δωρεαν
The post Lord of the rings: Rings of Power – Αρχοντας των δαχτυλιδιών: Τα δαχτυλίδια της δύναμης appeared first on Inspired by Words.
]]>The post House of the dragon – Το σπίτι των δράκων appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Κάστρα στην άκρη των λόφων. Δράκοι που πετούν πάνω από ολόλευκα σύννεφα και καταγάλανους ουρανούς βγαλμένους από την κάμερα του ολοκαινούργιου iphone. Βασιλιάδες με άσπρα γένια και σέλινο ανάμεσα στα δόντια που περιμένουν την γυναίκα τους να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο. Πριγκίπισσές με ξανθά μαλλιά που προτιμούν να παίζουν μπάλα με τα αγόρια από το να πλέκουν κέντημα στο δωμάτιό τους. Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο του House of the dragon δεν έμεινα βέβαιος αν είναι πιστό στα βιβλία του G.R Martin (όχι πως θεωρείτε κάποιος φοβερά αξιόλογος συγγραφέας έτσι κι αλλιώς) ή αν απλά είναι ένα ακριβό αφιέρωμα στο κίνημα του metoo.
Στο σενάριο της σειράς, 200 χρόνια πριν η Νταινέρις να τα πάρει εντελώς στο κρανίο κάποιοι πολύ άσχημοι άνθρωποι ζούσαν στο γουέστερος και άραζαν την πέτσα τους με κρασί, γυναίκες και σεξιστικά ανέκδοτα. Η φάση ήταν τόσο ειρηνική που οι βασιλείς κατασκεύαζαν μακέτες κάστρων για να τους πάρει ο ύπνος, έπαιζαν βελάκια από βαλεριανό ατσάλι στους χάρτες και έβγαιναν καβάλα σε δράκους για να στεγνώσουν τα ατίθασα τα μαλλιά τους. Έτσι ένα βράδυ που βρεχε, που βρεχε μονότονα, ο αδερφός του βασιλιά που από καιρό εποφθαλμιούσε τη θέση του αποφάσισε να κάτσει για λίγο στα κρυφά στον σιδηρούν θρόνο αλλά ένα από τα παλούκια από τα οποία είναι κατασκευασμένος του μπήκε στον κώλο και η κραυγή του έκανε τόσο μεγάλη ηχώ μέσα στην τεράστια αίθουσα που είναι μονίμως άδεια γιατί θέλουν να τη βάψουν που τον πήρανε χαμπάρι μέχρι το kings landing.
Σε γενικές γραμμές, το House of dragon είναι ένα ακριβό τηλεοπτικό προϊόν που δεν περνάει απαρατήρητο. Οι φαν του Game of thrones δεν νομίζω πως θα πρέπει να βιαστούν να το κατηγορήσουν μιας μιλάμε για το πρώτο επεισόδιο ενώ όλα δείχνουν πως σύντομα τα πράγματα θα περάσουν στο ψητό. Παρόλα αυτά το γράψιμο, το σετάρισμα και η γενικότερη διεκπαιρέωση δεν δείχνουν πως το όλο κόνσεπτ θα ξεφύγει από την σαπουνόπερα επικής φαντασίας στην οποία ανήκει και το πρώτο μέλος της διλογίας. Τα καταπληκτικά CGI και ο σκασμός από τα χρήματα που έχουν επενδυθεί μας επιτρέπουν να δούμε πράγματα που παλιότερα σπάνια εμφανίζονταν στο σινεμά, παρόλα αυτά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε δράκους και πανύψηλα κάστρα με το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο κόσμος του Martin ποτέ δεν μου άρεσε και όπως και στο Game of thrones οι καταστάσεις δεν μοιάζουν να υπακούν σε κάποιο σταθερό γνώμονα, όμως ευχαρίστως θα δώσω την ευκαιρία στη σειρά να ξεπεράσει τα γουργουρητά των δράκων και την (μόνιμη) απουσία ατμόσφαιρας μέχρι να βρει τα πατήματα της μιας και πιστεύω πως στο μέλλον θα έχει τις στιγμές της.
Βαθμολογία: 7/10
The post House of the dragon – Το σπίτι των δράκων appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Χόρχε Μπουκάι: Το μέρος στο δάσος appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Λογοτεχνικό Jukebox
Στο “Λογοτεχνικο Jukebox” μια ιστορία από το βιβλίο του Χορχε Μπουκάι: Να σου πω μια ιστορία
The post Χόρχε Μπουκάι: Το μέρος στο δάσος appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Pray: Το θήραμα appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Το Pray είναι φυσικά το σεναριακό πρωίμο της ταινίας “Ο Κυνηγός” με τον Άρνολντ Σβατσενέγκερ και τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, μια ταινία που αδυνατώ να αποκαλέσω prequel μιας και είναι τόσο αναξιόλογη που θέλω να πιστεύω πως πρόκειται απλά για μια αυτόνομη προσπάθεια διανοητικά καθυστερημένων σπουδαστών κινηματογράφου να κάνουν ένα φιλότιμο αφιέρωμα στην ταινία με την πιο αντρική χειραψία όλων των εποχών. Δηλαδή αυτήν:
Στο σενάριο της ταινίας, μια νεαρή Ινδιάνα που βάφεται πρόστυχα και ντύνεται ελαφρά τριγυρνάει στα καταπράσινα παρθένα δάση του Αμαζονίου χωρίς να φοράει εσώρουχο. Και ενώ οι άνδρες της φυλής της την βρίσκουν μεταξύ τους και δεν της δίνουν καμία σημασία, λύση στο πρόβλημα της έρχεται να δώσει ένας άγνωστος γκομενοκυνηγός που πέφτει άξαφνα από τον ουρανό. Φυσικά η μικρή απάτσι δεν αφήνει την ευκαιρία ανεκμετάλευτη και κυνηγάει να τον ανακαλύψει σε ολόκληρο τον Αμαζόνιο. Δεν θα αργήσει πολύ, λοιπόν, να πέσει πάνω του και παρέα να βγάλουν όλα τους τα γούστα κάτω από τους τροπικούς καταρράκτες. Ο έρωτας τους θα είναι διαστρικός όμως εκείνος ανήκει σε άλλο γαλαξία και σύντομα θα πρέπει να γυρίσει πίσω στη γυναίκα και το παιδί του ενώ εκείνη δεν δείχνει να χορταίνει με τίποτα τα πρασσινα υγρά του. Έτσι, όταν τελικά φθάνει η ώρα του αποχωρισμού εκείνη μετανιωμένη θα ψάξει να τον ξαναβρεί σε ολόκληρο το δάσος.
Το Prey είναι άλλη μια ταινία της σειράς βασισμένη στο ατμοσφαιρικό πρωτότυπο του Predator. Ακόμα και αν εξαιρέσεις το κακό γκομενοβάψιμο μιας πρωταγωνίστριας που δεν θυμίζει σε τίποτα αυτόχθωνα, ο χρόνος που θα ξοδέψεις για να την δεις δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε από τα ευχάριστα πλάνα ούτε από το κουστούμι του predator και τα συνεπακόλουθα οπτικά εφέ.
Παρόλα αυτά, η παρουσία της αρχικής ιδέας και της συνεπακόλουθης ατμόσφαιρας είναι τόσο δυνατή ακόμα και αν εμφανίζεται εξαιρετικά σακατεμένη, που οι λάτρεις του αρχικού φιλμ ίσως αξίζει να της ρίξουν μια ματιά, ακόμα και αν αυτό είναι για να την απορρίψουν στο τέλος.
Βαθμολογία 4/10
The post Pray: Το θήραμα appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>
2
0
Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και φαντάσου πως είναι να κάνεις ναρκωτικά για πρώτη φορά (κατά προτίμηση μανιτάρια) και να ονειρεύεσαι έναν θηλυκό Τσάκι-Τσάν να παίζει τον Doctor Strange σε μια εναλλακτική ταινία της Marvel σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Μπράβο, αυτό που μόλις σκέφτηκες είναι το Everything Everywhere all at once.
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση που έχει άχρηστο άντρα και αχαΐρευτη κόρη ονειρεύεται πως θα έμοιαζε η ζωή της αν ήταν η Καθρι Χέμπορν στο όσα παίρνει ο άνεμος. Ένας ταξιδιώτης από κάποιο παράλληλο σύμπαν της δίνει το εισιτήριο από τον “τελευταίο μεγάλο ήρωα” για να κάνει την πικρή ανακάλυψη πως σε όλες του τις εκδοχές ο “παράλληλος” εαυτός της είναι το ίδιο άσχημος και ο άντρας της εξίσου ανίκανος. Σε όλες, εκτός από μια. Σε εκείνη που υπάρχει στο σύμπαν στο οποίο το να είσαι άχρηστος είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη. Δηλαδή σε αυτό που ζει.
Εν κατακλείδι, το Everything Everywhere all at once είναι στον πυρήνα της μια κοινωνική ταινία παρουσιασμένη πρωτότυπα που στο μεγαλύτερο μέρος της παρωδεί τις ταινίες φαντασίας και ενώ φλερτάρει με το σαχλό τελικά καταφέρνει να το ενσωματώσει ως όπλο και να μοιράσει αρκετά γέλια με αυτό. Ναι, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα γελάσετε βλέποντας της αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό ώστε κάποιος να της δώσει το θετικό του πρόσιμο, αφού μπορεί είτε να την μισήσει είτε να την λατρέψει ανάλογα με την διαθεσή του.
Ένα φιλμ που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο.
Δείτε το με την παρέα σας, αρκετά ποπ-κορν και με τα σέα σας. Όποια κι αν είναι αυτά.
The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Dr Strange in the multiverse of madness – Δρ. Παράξενος και το πολυσύμπαν του Χαμού appeared first on Inspired by Words.
]]>
2
0
Το Dr. Strange in the multiverse of madness είναι μια από τις χειρότερες ταινίες της Μάρβελ όπου η αρχική ιδέα του κόσμου των υπερηρώων έχει πλέον εντελώς εκφυλιστεί, γεμάτη CGI και χρώματα, κακό γράψιμο, κακό μοντάζ, αμήχανους διαλόγους και φιλότιμη προσπάθεια από τους πρωταγωνιστές της. Όμως, αν θέλουμε να μείνουμε στα θετικά, σίγουρα κάπου εκεί έξω στο πολυσύμπαν υπάρχει μια καλύτερη εκδοχή της.
Στο σενάριο της ταινίας ο Δρ. Παράξενος κάθεται στεναχωρημένος γιατί ο μεγάλος έρωτας της ζωής του παντρεύεται το Σάββατο έναν μαύρο άντρα που έχει ως υπερδύναμη γιγάντιο πουλί. Άξαφνα, μια πύλη ανοίγει κι ένα τεράστιο καλαμάρι από κάποια εναλλακτική πραγματικότητα σκάει μύτη με νεύρα στη Νέα Υόρκη και κατεδαφίζει ουρανοξύστες. Παρά την κατάθληψη του ο Dr. Strange δεν μπορεί να μείνει άπραγος, οπότε φοράει την κάπα του και κάνει πίου-πίου. Αφού το σκοτώνει, η πόλη έχει πλέον καλαμαράκια για έναν ολόκληρο χρόνο. Όμως το νεαρό κορίτσι που πέρασε κι αυτό την πύλη λέει στον ήρωα μας πως υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι και σύμπαντα και ίσως σε κάποιο από αυτά ο έρωτας του το σκάει από τον γάμο της καβάλα στη μηχανή του.
Εν κατακλείδι, το Dr. Strange in the Multiverse of Madness είναι μια ταινία που δεν επιδέχεται σοβαρής κριτικής. Γεμάτη από σεναριακά λάθη που είναι υποχρεωτικό να προσπεράσεις για να κρατήσεις την όποια ουσία, σκηνές που δεν είναι πιστές ούτε στον ίδιο τον φανταστικό κόσμο της Marvel, μπερδεμένη ιστορία με ασύνδετες πληροφορίες και μοτίβα από διαφορετικά είδη ταινιών. Πολλά πίου-πίου, χαραχτήρες που σφίγγονται, κλάνουν και εξφενδονιζουν μπάλες ενέργειας μαζί με σαχλά action lines. Η πλοκή είναι εντελώς απομακρισμένη από τα αρχικά κόμικ και με την παραγωγή να έχει πλέον περάσει στα χέρια της disney ή ταινία είναι κατασκευασμένη από μια κακοφτιαχμένη συνταγή με φανερό στόχο να κερδίσει το ενδιαφέρον 15χρονων fan των χλιαρών φανταστικών κόσμων του Disney.
Τόσο κακή που δυσκολεύτηκα ακόμα και να βρω ορισμένες φωτογραφίες οι οποίες να σημαίνουν κάτι εννοιολογικά πέρα από το να δείχνουν καλοντυμένους τύπους με αέρινα κουρέματα που γεμίζουν μπαταρίες για να ρίξουν μια dragonball.
Μακριά.
Βαθμολογία: 2/10
The post Dr Strange in the multiverse of madness – Δρ. Παράξενος και το πολυσύμπαν του Χαμού appeared first on Inspired by Words.
]]>The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το “Tragedy Of Macbeth” είναι η τελευταία ταινία των αδερφών Κοέν η οποία πέρασε περίεργως στην αφάνεια. Αν και όχι και τόσο περιέργως εδώ που τα λέμε, αφού από τα χίλια άτομα που την είδαν 672 κοιμήθηκαν μέσα στο πρώτο τέταρτο, εκ των οποίων οι 240 δεν ξύπνησαν ποτε, 310 την παράτησαν στο μισάωρο, ενώ από όσους κατάφεραν να την δουν μέχρι το τέλος 15 διαγνώσθηκαν με σχιζοφρένεια και φιλοξενούνται σε ιδρύματα, 5 άλλαξαν επαγγελματικό προσανατολισμό, 2 ανακάλυψαν κάποιο κληρονομικό χάρισμα, 3 ένα σπάνιο ταλέντο, 2 αυτοκτόνησαν και ένας γύρισε πίσω σπίτι του και προειδοποίησε γι αυτή τον υπόλοιπο κόσμο: εγώ.
Το Tragedy of Macbeth δεν είναι κακή ταινία. Έχει φοβερή σκηνοθεσία, απίθανη φωτογραφία, πολυ καλούς ηθοποιούς απλά, όποιος την δει δεν γλιτώνει η ζωή του να μετατραπεί σε τραγωδία στο εξής. Οι σκέψεις που θα κάνετε μέσα σε αυτό τον κενό χρόνο του φιλμ με τις μαύρες εικόνες που θα περνούν εμπρός από τα μάτια σας, ποιος ξέρει τι ένστικτα μπορεί να σας ξυπνήσουν. Συμφορές, θάνατο, κατήφια, παρακμή, σαπίλα, διχόνοια, λέπρα, χολέρα, πανούκλα. Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί πιο αργό φιλμ στη ζωή μου. Ειναι σαν ο Κοέν να αποφάσισε να σκηνοθετήσει την πιο αργή ταινία όλων των εποχών και να μεγιστοποίησε όσο περισσότερο μπορούσε επάνω σε αυτό τον στόχο. Τελικά, το κατάφερε.
Στο σενάριο της ταινίας, στη μεσαιωνική Αγγλία ο Μακβεθ γυρίζει από μια μακρινή εκστρατεία. Λίγο πριν φτάσει, μια λεπρή που αράζει στη λίμνη του λέει πως μια μέρα θα γίνει ο Βασιλιάς της χώρας. Στο άκουσμα της είδησης τα μυαλά του παίρνουν αέρα και όταν γυρίζει πίσω στο κάστρο του τα κάνει όλα όπα.
Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε τα πρώτα 40 λεπτά της ταινίας χωρίς να χρειαστεί να τα δείτε:
Σε γενικές γραμμές το “Tragedy of Macbeth” είναι μια απόλυτη μεταφορά του θεατρικού του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, μια ταινία με τρομερή έμφαση στη φωτογραφία και το στυλιζάρισμα, όπου και έχει γίνει τρομερά καλή δουλειά. Στα πρακτικά, οι ερμηνείες μοιάζουν καλές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο Ντένζελ Ουάσιτον ούτε εμφανίζει ιδιαίτερη χημεία με την γυναίκα του με την οποία και οργανώνει το έγκλημα ούτε πείθει ως μοχθηρός ή φιλόδοξος χαρακτήρας που μηχανορραφεί ανατροπή. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία διεκπεραιώνονται εναλλακτικά σε σχέση με ένα συμβατικό φιλμ, οπότε ίσως είναι καλύτερο να τα αφήσω στην κρίση του καθενός αν στο τέλος λειτουργούν στο γούστο του, όμως οφείλω τουλάχιστον να προειδοποιήσω πως οι διάλογοι γίνονται σε αγγλοσαξονική (άρα και μεταφρασμένοι σε αρχαικά ή καθαρεβουσιάνικα Ελληνικά), οπότε να είστε ετοιμασμένοι.
Καλή τύχη, καλό κουράγιο και τα χαιρετίσματα μου στην καθηγήτρια που σας δίδασκε αρχαία στο γυμνάσιο.
Βαθμολογία: 6/10
The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Blind Guardian – Iron Maiden & Bruce Dickinson appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το όχι και τόσο μακρινό 1998, αγόραζα το πρώτο μου κανονικό στερεοφωνικό συγκρότημα. Με καλά ηχεία, με ξεχωριστό γούφερ, με πολύχρωμα φωτάκια, με όλα. Και πρώτο τραγούδι που έπαιξε ποτέ στο πρώτο μου ηχοσύστημα ήταν το Prowler των Iron Maiden από τον δίσκο, Iron Maiden. Από αυτή την στιγμή και την απίθανη ευεξία για τα αυτιά μου έως να τελειώσω το λύκειο άκουσα πολλά, τόσο CD όσο και λόγια από γονείς ή μεγαλύτέρους. Το ίδιο φυσικά και οι φίλοι μου. Πως το metal είναι σατανισμός, πως είναι ακραίο είδος μουσικής και άλλα τέτοια. Τι αποδείχτηκε τελικά μέσα σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν ως σήμερα; Πως αυτές οι απόψεις ήταν γραφικές, πως οι Maiden δεν είναι πλέον μεταλάδες αλλά επιχειρηματίες και Dickinson χειρότερος από τους γονείς μας την δεκαετία του ’90. Παρεμπιπτόντως, να τι κρατούσε ο Dickinson (εκτός απ’ το πουλί του) στο οπισθόφυλλο του number of the beast, τον δίσκο για τον οποίο έλεγαν οι καθηγητές μας και η Λουκά πως είναι σατανιστικός.
Και παρεμπιπτόντως να η φωτογραφία την οποία επέλεξαν να βάλουν στα social media οι Maiden για να “ευχαριστήσουν” την Αθήνα.
Το φετινό καλοκαίρι έχω πάει προς το παρόν στο line up των Judas Priest με τους Cradle of filth και τους Dead Daises, σε εκείνο των Manowar με τους Rotting Christ και σε Blind Guardian μαζί με Epica. Τι είδα μετά από δυο χρόνια αποχής από συναυλίες; Συγκροτήματα που ήθελαν να ευχαριστήσουν το κοινό τους, μουσικούς με μεστό χαραχτήρα, που χαίρονταν από την χαρά του κόσμου, που ήταν ταπεινοί, που προσπάθησαν να δώσουν χαρά στο κοινό.
Μοναδική παραφωνία του φετινού καλοκαιριού ο ένας, ο μ@λ@κ@ς και κομπλεξικός, ο άνθρωπος που έχει να πει τραγούδια από τους πρώτους 2 δίσκους του συγκροτήματος και το Alexander the Great στην Αθήνα 30 χρόνια.
Συγνώμη φίλε μου, αλλά αν εσύ αποκάλεσες τους Έλληνες Μο@νι@ επειδή άναψαν καπνογόνο σε μεταλ συναυλία, εγώ έχω να πω πως είσαι μεγάλος κομπλεξάρας και μακάρι να μην ξανάρθεις. Ο κόσμος πήγε στην συναυλία για να ακούσει heavy metal, τους συνθέτες του Killers και του Number of the Beast και όχι έναν κρυώκολο Άγγλο. Ακόμα και οι Epica σε πήραν στο ψηλό. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ.
Στο line up των epica με Blind Guardian & Sabbaton τώρα, εγώ, όπως και πολύς κόσμος, έφυγα μετά το τέλος της παράστασης των Guardian και μάλλον κρίμα, αλλά η αλήθεια είναι πως οι τελευταίοι έπαιξαν σαν headliners όπως και θα έπρεπε να ήταν. Εξαιρετικό πρόγραμμα με πάρα πολύ καλά κομμάτια χωρίς κοιλιά, χειροκρότησαν τον κόσμο και σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις. Γενικότερα τα line up φέτος δεν είναι ισορροπημένα και το κριτήριο είναι καθαρά εμπορικό. Ας έχει όμως…
PS. Το φωτογραφικό υλικό του παρόν άρθρου εκτός από την φώτο ν2 είναι από την προσωπική μου συλλογή και για την αναδημοσίευσή του απαιτείτε να ακούσετε τον τελευταίο δίσκο των Iron Maiden 2 φορές.
The post Blind Guardian – Iron Maiden & Bruce Dickinson appeared first on Inspired by Words.
]]>