The post Lord of the rings: Rings of Power – Αρχοντας των δαχτυλιδιών: Τα δαχτυλίδια της δύναμης appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ο ακριβώς παραπάνω τίτλος εμφανίστηκε και θα συνεχίζει να κάνει την παρουσία του στο παρόν άρθρο αποκλειστικά και μόνο για τις μηχανές αναζήτησης αφού αυτό που μπορείτε να δείτε μέσα από τα μονόωρα επεισόδιά της νέας σειράς της Amazon δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις ιστορίες του κόσμου του Τολκιν, με την αισθητική του κόσμου του Τόλκιν, με αυτά που συζητάει κάποιος μιλώντας για τον κόσμο του Τολκιν, με αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος εμπνευσμένος από τα βιβλία του και δεν είναι παρά μια φανταστική ιστορία (;) που έγραψαν δύο κουτά παιδιά βάζοντας ως τίτλο το “Άρχοντας των δαχτυλιδιών” στέλνοντας τον μεγαλομανή μπαμπά τους να πληρώσει ΠΑΡΑ πολλά λεφτά για πνευματικά δικαιώματα.
Στο σενάριο του “Another thing that never happened in middle earth“, λοιπόν, η Galandriel που πραγματοποιεί κάποια youth adventure για να πάρει το 1st level, ψάχνει να βρει τα ίχνη του μάγου Σόρον ταξιδεύοντας στην ανατολή, ταξιδεύοντας στην δύση, πολεμώντας στο νερό και στον αέρα, αλλά τελικά γυρίζει πίσω εχωντας σκοτώσει μονο ένα ορκ, το κεφάλι του οποίου πετά στα μούτρα του αχαΐρευτου Έλροντ που όλο αυτό το διάστημα κάθετε και λιάζεται κάτω από τους γαλάζιους ουρανούς της μέσης γης φωνάζοντας του επειδικτικά εγώ στα έλεγα! Παράλληλα, ενα μαύρο ξωτικό ερωτεύεται την μπαργουμαν του χωριου επειδή του αγγίζει με τα ακροδάχτυλα το χέρι όταν του δίνει ρέστα. Ενα χόμπιτ που κόβει τα νύχια του με πριόνι στον αγρό βλέπει έναν κομήτη να πέφτει από τον ουρανό στη γη και ένας νάνος που γνωρίζει διάφορα ανέκδοτα της πρώτης εποχής διοργανώνει διαγωνισμούς σπασίματος πέτρας στο υπόγειό του. Τι θα γίνει λοιπόν στο τέλος; θα καταφέρουν όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις σαχλές ατάκες και τους κλισέ χαραχτήρες να ενωθούν όπως και στο Game of thrones και το ROP να θυμίσει επιτέλους ταινία αντί για αφορμή επίδειξης οπτικών εφέ και το κοινό του Αμαζον να σιγουρευτεί πως δεν παρακολουθεί διαφήμιση βιντεοκάμερας αλλά την κανονική σειρα;
– Γιατί η βάρκα επιπλέει και η πέτρα πηγαίνει στον βυθό, μπαμπά;
Άρχοντας των δαχτυλιδιών: τα δαχτυλίδια της δύναμης
– Γιατί οι βάρκες έχουν κατάρτια και μπορούν να δουν το φως του ουρανού που έχει αστέρια
Το σενάριο της ταινίας που δεν υπάρχει
Εν κατακλείδι, το Rings of Power είναι συνολικά κακό και στα ορια του ανυπόφορου. Μια σειρά που πραγματικά μπορεί να σε πάρει ο ύπνος βλέποντας της. Και δεν εννοώ αργό. Αργό είναι ένα έργο στο οποίο κάτι ελλοχεύει και απλά δίνει τον χρόνο του στους χαρακτήρες ή το σενάριο να αναπτυχθεί. Συνολικά δεν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει μέσα σε αυτό τον συρφετό πέρα από τα οπτικά εφέ με τα οποία το ROP πυροβολεί τον θεατή με τόσο μεγάλη ένταση, που τελικά κάποιος εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί αν θέλει να σου κάνει επίδειξη του πλούτου της. Κάκιστες ως άθλιες ερμηνείες, αμήχανοι διαλογοι σε αρχαικό στυλ, σαχλές και δίχως νόημα ατάκες, κουτά πλάνα, κενά στο σενάριο, παντελής απουσία πλοκής. Τόσο βαρετή, ασύνδετη και αμήχανη που πηγαίνει τσάμπα το φαγητό που θα παραγγέλλεις για να την δεις. Δεν υπάρχει λόγος να μπουν σε σειρά αναλυτικά τα πως και τα γιατί. Προσωπικά δεν ήμουν καν ενας από εκείνους που το περίμεναν να είναι πιστό στον κόσμο του Τολκιν για να μείνει ικανοποιημένος. Η αμαζον και οι σεναριογράφοι της θα μπορούσαν απλά να βασιστούν ή να δανειστούν πράγματα από τον κόσμο του συγγραφέα και να κάνουν κάτι το υποφερτό. Αντ’ αυτού προτίμησαν να φτιάξουν κάτι από την αρχή με έναν δικό τους τρόπο και απέτυχαν παταγωδώς. Υπάρχουν αρκετές ακόμα μέτριες ταινίες φαντασίας με αρκετά από τα προβλήματα που κάποιος θα συναντήσει στο “δαχτυλίδια της δύναμης” με την σημαντική διαφορά πως εκείνες δεν είναι τουλάχιστον τόσο βαρετές.
Βαθμολογία: 2/10
Αρχοντας των δαχτυλιδιών: τα δαχτυλίδια της δύναμής – Δείτε το online δωρεαν
The post Lord of the rings: Rings of Power – Αρχοντας των δαχτυλιδιών: Τα δαχτυλίδια της δύναμης appeared first on Inspired by Words.
]]>The post House of the dragon – Το σπίτι των δράκων appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Κάστρα στην άκρη των λόφων. Δράκοι που πετούν πάνω από ολόλευκα σύννεφα και καταγάλανους ουρανούς βγαλμένους από την κάμερα του ολοκαινούργιου iphone. Βασιλιάδες με άσπρα γένια και σέλινο ανάμεσα στα δόντια που περιμένουν την γυναίκα τους να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο. Πριγκίπισσές με ξανθά μαλλιά που προτιμούν να παίζουν μπάλα με τα αγόρια από το να πλέκουν κέντημα στο δωμάτιό τους. Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο του House of the dragon δεν έμεινα βέβαιος αν είναι πιστό στα βιβλία του G.R Martin (όχι πως θεωρείτε κάποιος φοβερά αξιόλογος συγγραφέας έτσι κι αλλιώς) ή αν απλά είναι ένα ακριβό αφιέρωμα στο κίνημα του metoo.
Στο σενάριο της σειράς, 200 χρόνια πριν η Νταινέρις να τα πάρει εντελώς στο κρανίο κάποιοι πολύ άσχημοι άνθρωποι ζούσαν στο γουέστερος και άραζαν την πέτσα τους με κρασί, γυναίκες και σεξιστικά ανέκδοτα. Η φάση ήταν τόσο ειρηνική που οι βασιλείς κατασκεύαζαν μακέτες κάστρων για να τους πάρει ο ύπνος, έπαιζαν βελάκια από βαλεριανό ατσάλι στους χάρτες και έβγαιναν καβάλα σε δράκους για να στεγνώσουν τα ατίθασα τα μαλλιά τους. Έτσι ένα βράδυ που βρεχε, που βρεχε μονότονα, ο αδερφός του βασιλιά που από καιρό εποφθαλμιούσε τη θέση του αποφάσισε να κάτσει για λίγο στα κρυφά στον σιδηρούν θρόνο αλλά ένα από τα παλούκια από τα οποία είναι κατασκευασμένος του μπήκε στον κώλο και η κραυγή του έκανε τόσο μεγάλη ηχώ μέσα στην τεράστια αίθουσα που είναι μονίμως άδεια γιατί θέλουν να τη βάψουν που τον πήρανε χαμπάρι μέχρι το kings landing.
Σε γενικές γραμμές, το House of dragon είναι ένα ακριβό τηλεοπτικό προϊόν που δεν περνάει απαρατήρητο. Οι φαν του Game of thrones δεν νομίζω πως θα πρέπει να βιαστούν να το κατηγορήσουν μιας μιλάμε για το πρώτο επεισόδιο ενώ όλα δείχνουν πως σύντομα τα πράγματα θα περάσουν στο ψητό. Παρόλα αυτά το γράψιμο, το σετάρισμα και η γενικότερη διεκπαιρέωση δεν δείχνουν πως το όλο κόνσεπτ θα ξεφύγει από την σαπουνόπερα επικής φαντασίας στην οποία ανήκει και το πρώτο μέλος της διλογίας. Τα καταπληκτικά CGI και ο σκασμός από τα χρήματα που έχουν επενδυθεί μας επιτρέπουν να δούμε πράγματα που παλιότερα σπάνια εμφανίζονταν στο σινεμά, παρόλα αυτά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε δράκους και πανύψηλα κάστρα με το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο κόσμος του Martin ποτέ δεν μου άρεσε και όπως και στο Game of thrones οι καταστάσεις δεν μοιάζουν να υπακούν σε κάποιο σταθερό γνώμονα, όμως ευχαρίστως θα δώσω την ευκαιρία στη σειρά να ξεπεράσει τα γουργουρητά των δράκων και την (μόνιμη) απουσία ατμόσφαιρας μέχρι να βρει τα πατήματα της μιας και πιστεύω πως στο μέλλον θα έχει τις στιγμές της.
Βαθμολογία: 7/10
The post House of the dragon – Το σπίτι των δράκων appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Queen’s Gambit – Το Γκαμπί της Βασίλισσας appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Λίγους μόλις μήνες πριν, παρακολουθώντας την ταινία “Το πιο ψυχρό παιχνίδι“, είχα εκφράσει την επιθυμία να γυριστούν ακόμα περισσότερες ταινίες βασισμένες στο σκάκι, με μεγαλύτερη φυσικά πιστότητα και εμβρίθεια, μιας και το άθλημα του σκακισμού κρύβει πολύ μεγαλύτερες πνευματικές συγκινήσεις, προσωπικές έριδες και θρυλικές ιδιοσυγκρασίες απ’ όσες πιθανόν κάποιος μπορεί να υπολογίσει. Και ήταν μεγάλη έκπληξη που το Netflix, το τεχνικό επιτελείο του οποίου σχεδόν καθημερινά δεν διαβάζει τα γραπτά μου, αλλά και το σύμπαν, για το οποίο όπως και δεν είπε ο Πάολο Κοέλιο, αν επιθυμείς κάτι πολύ τότε δεν το κάνει πραγματικότητα, κυκλοφόρησε επιτέλους μια σειρά η οποία δεν εκπλήρωσε την επιθυμία μου.
*Έκανε, παρόλα αυτά, μια σχετικά φιλότιμη προσπάθεια.
Το Queens Gambit μας αφηγείται την ζωή ενός ασχημόπαπου που έγινε κύκνος. Μιας νεαρής κοπέλας που σα να μην της έφταναν πως γεννήθηκε κακάσχημη και μια μπουλντόζα πάτησε τη μάνα της, στην πιο τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία της ζωής της, την εφηβεία, αναγκάστηκε να φορέσει σιδεράκια στα δόντια. Παρόλα αυτά ο Θεός την ευλόγησε με μια τεράστια ευτυχία: να έχει κάθε πρωί δωρεάν ναρκωτικά μαζί με το δεκατιανό της στο ορφανοτροφείο που τώρα ζει ευτιχισμένη μαζί με άλλα παιδάκια. Κάπως έτσι, απο πολύ νεαρή ηλικία, η πρωταγωνίστρια μας έμαθε πόσο καλό κάνουν στον άνθρωπο τα παραισθησιογόνα, αφού βλέποντας οράματα με πύργους στο ταβάνι και τη βοήθεια του φροντιστή του ορφανοτροφείου, ο οποίος έκρυβε πορνόπεριοδικά και σκακιέρες στο υπόγειο, μετατράπηκε σε σκακιστική ιδιοφυΐα, κέρδισε πολλά χρήματα και βρήκε ένα καλό παιδί που την αγαπούσε και δεν ήταν και μαλάκας.
Το Queens Gambit είναι μια εξαιρετικά καλογυρισμένη σειρά, η οποία κάνει φιλότιμη προσπάθεια να παρουσιάσει μέσω μιας φανταστικής ιστορίας αρκετές από τις αληθινές συγκινήσεις που έχουν διαδραματιστεί σε ιστορικά παιχνίδια σκακιού. Μάλιστα είναι πιθανόν η μόνη ταινία στην οποία τα πιόνια όχι μόνο δεν στήθηκαν τυχαία, αλλά ρόλος στην παραγωγή δόθηκε για την επιμέλεια των κινήσεων και στον ίδιο τον Κασπάροφ.
Παρόλα αυτά, δεν καταφέρνει να απομακρυνθεί ιδιαίτερα απο τα στερεότυπα και το σενάριο, το οποίο συνολικά μπορεί προσωρινά να θαμπώσει, όχι μόνο δεν κρύβει εκπλήξεις αλλά αρκετές φορές καταντάει αποσπασματικό ενώ ταυτοχρόνως οδεύει ολοταχώς στην σαπουνόπερα. Συνολικά η σειρά αξίζει τον χρόνο του θεατή και αποτελεί ευχάριστο αλλά όχι ιδιαίτερα ζωηρό διάλειμμα από τα καθιερωμένα.
Βαθμολογία: 7/10
Ένα παλιότερο μου άρθρο σχετικό με τη δημοφιλέστερη γκαμπί του Βασιλιά που έγινε ποτέ από τον Γιούρι Κασπάροφ μπορείτε να βρείτε εδώ.
The post The Queen’s Gambit – Το Γκαμπί της Βασίλισσας appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Οζαρκ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Σε γενικές γραμμές, το Όρζακ δεν είναι μια από εκείνες τις σειρές τις οποίες συνηθίζω να παρουσιάζω. Δεν είναι ούτε τόσο καλή, ώστε να γράψω κάτι για εκείνη, ούτε αρκετά κακή, ώστε να αξίζει διακωμώδησης. Ο μοναδικός λόγος που θα ασχοληθώ μαζί της είναι γιατί μου δημιούργησε τόσα τραύματα, που ο ψυχολόγος μου μού είπε πως θα ήταν καλό να μιλήσω σε κάποιον για εκείνη…
Στο σενάριο της σειράς, ένας φέρελπις επιχειρηματίας και ο λογιστής συνάδελφός του που ξέρει τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί ξεπλένουν χρήμα για λογαριασμό του Πάμπλο Εσκομπάρ του Μεξικό. Όσο όμως και να το πλένουν το χρήμα παραμένει βρώμικο κι έτσι αποφασίζουν να πάρουν λίγη από την μπουγάδα για το σπίτι τους. Κάτι που φαίνεται πως δεν αρέσει καθόλου στον λατίνο πελάτη τους, ο οποίος είναι εμμονικός με την καθαριότητα και με την σειρά του αποφασίζει να τους κρεμάσει για να ξεμυρίσουν. Με αυτά και με αυτά λοιπόν, ο πρωταγωνιστής μας αποφασίζει να μεταφέρει την εταιρεία του στην ευωδιαστή περιοχή του Όζαρκ ή οποία διαθέτει αρκετή θάλασσα για την μπουγάδα και καλύτερες εταιρίες απολυμάνσεων. Και παρότι αρχικά τα πράγματα στον Αμερικανικό νότο δείχνουν πως θα του πάνε πλέον δεξιά, οι περιστάσεις δεν εξελίσσονται ιδιαίτερα ευοίωνα για εκείνον και τώρα εκτός από την Μεξικανική μαφία ξεκινούν να τον κυνηγάνε οι τοπικοί απατεώνες, η αστυνομία, οι χωριάτες με τσάπες, οι γιαγιάδες με πλάστες, οι στρουθοκάμηλοι και τα δηλητηριώδη βατράχια των ποταμών.
Το (πρ)Οζαρκ είναι μια αξιοπρεπής σαπουνόπερα για την Μαφία, η οποία έχει γραφτεί από ανθρώπους που ούτε γνωρίζουν αρκετά για το θέμα το οποίο παρουσιάζουν ούτε και έχουν δει, προφανώς, τουλάχιστον το Sopranos. Το φιλμ ειναι μονταρισμένο με ένα ασημί φίλτρο για μάχιμουμ κατάθλιψη ενώ καθ’ όλη την διάρκεια του πρέπει να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον 100 φορές η φράση “Θα σκοτώσουν εσένα και την οικογένειά σου”. Οπότε αποφύγετε την σειρά αν έχετε οικογένεια.
Σε γενικές γραμμές, το (πρ)Οζαρκ είναι μια καλογυρισμένη σειρά αποτελούμενη από χαριτωμένες ερμηνείες και προσεγμένο σενάριο η οποία παρουσιάζει καταστάσεις που απέχουν αρκετά από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στην πραγματικότητα. Έχει ενδιαφέρον και ενδείκνυται για ανελλιπή παρακολούθηση αλλά δεν αξιώνει άλλες δάφνες και δεν βρίσκω κανέναν λόγο κάποιος να το προτιμήσει από το αριστουργηματικό Sopranos που διαθέτει ακριβώς τα ίδια στοιχεία και βρίσκεται ακριβώς δύο κλάσεις πάνω σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.
Βαθμολογία: 6/10
The post Οζαρκ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Designated Survivor – O επιζών της επόμενης μέρας appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ο Επιζών της επόμενης ημέρας είναι μια σειρά του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίφερ Σάδερλαντ, η οποία σε γενικές γραμμές θυμίζει μια πίτσα που το πρώτο της κομμάτι μοιάζει πεντανόστιμο αλλά καθώς η ώρα περνάει γίνετε τόσο χειρότερη, που τελικά συνειδητοποιείς πως τα υλικά της είναι εντελώς μπαγιάτικα και δεν θα ξανα παραγγείλεις ποτέ από αυτό το μαγαζί.
Η παραπάνω παράγραφος περικλείει σχεδόν όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το Disignated Survivor. Μια σειρά που περιέχει α) τρομοκρατική επίθεση στην Ουάσινγκτον, β) τον Πρόεδρο της Αμερικής, γ) τον Κίφερ Σάδερλαντ να μιλάει ψυθιριστά, δ) μια hot milf. Ένα κράμα που αναπόφευκτα δεν βγάζει ιδιαιτέρως καλό μέταλλο. Όμως, περιέργως, υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία κάνει καλά. Ή έστω, πρωτότυπα.
Στο σενάριο της σειράς, μια μεγάλη βόμβα ανατινάζει το Καπιτώλιο και το Αμερικανικό έθνος μένει ακέφαλο. Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες ένας απλός, καθημερινός Κίφερ Σάδερλαντ με φούτερ αναλαμβάνει την ηγεσία του κράτους. Και παρά την πρότερη του ανάμειξη με τον δημόσιο βίο, ο νέος πρόεδρος φαίνεται πως είναι περισσότερο ένας απλός άνθρωπος με φραγμούς και αίσθημα ηθικής παρά ένας ακόμη στυγνός πολιτικός. Θα μπορέσει άραγε ένας άνθρωπος με κοινό αίσθημα ευθύνης να διαχειριστεί καταστάσεις που χρειάζονται γενναίες αποφάσεις, οι οποίες είναι ικανές να καταστρέψουν τόσο τον ίδιο όσο και την λειτουργία ενός κράτους;
Ο επιζών της επόμενης ημέρας προσπαθεί να παρουσιάσει τα προβλήματα της διακυβέρνησης ενός κράτους, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί από την εποχή μας. Τις δύσκολες αποφάσεις, τα ηθικά διλήμματα και τα trolley quiz. Με ζητήματα που άπτονται της τρομοκρατίας αλλά και των σόσιαλ μίντια. Πολύ περισσότερο όμως, είναι μια σειρά η οποία προσπαθεί να επιβιώσει από το εκρηκτικό της ξεκίνημα και την διαρκώς καθοδική τροχιά.
Πάραυτα, σας προτείνω να (προσπαθήσετε) να την δείτε ζεστή.
Βαθμολογία: 6/10
The post Designated Survivor – O επιζών της επόμενης μέρας appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Witcher – Ο γητευτής appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το μεγαλύτερο ποσοστό των βιβλίων φαντασίας είναι σκουπίδια, έγραφε κάποτε ο Στάνισλαβ Λεμ στις κριτικές του, αναφερόμενος μεταξύ άλλων σε έργα σπουδαίων συγγραφέων της εποχής, όπως ο Philip Dick και ο Asimov. Και δεν νομίζω πως αν ο συγγραφέας ήταν ακόμη ζωντανός, είχε Netflix, γρήγορο Internet και 8.99, τα πρώτα 8 επεισόδια του πολυαναμενώμενου Witcher θα κατάφερναν να του αλλάξουν ριζικά την παραπάνω γνώμη.
Η αλήθεια είναι πως συμφωνώ με τον Λεμ. Οι περισσότερες ταινίες φαντασίας είναι πράγματι πολύ ως πάρα πολύ κακές αλλά συχνά το σασπένς και μόνο φαίνεται πως είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το κοινό τους. Και το Witcher όχι μόνο είναι γυρισμένο επί τούτου ως είδος, αλλά επιπλέον φαίνεται πως έχει κατασκευαστεί κυρίως για όσους έχουν παίξει το video-game.
Το σενάριο δεν προκρίνεται για σοβαρό σχολιασμό μιας που δεν είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια σειρά αποστολών που ο καλός μας ήρωας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας – πάνω κάτω όπως θα γινόταν και στο παιχνίδι. Υπάρχουν βασίλισσες, μάγοι, τέρατα, ξόρκια, ξωτικά, κατάρες και πολλά άλλα τέτοια. Πράγματα τα οποία αν σας εντυπωσιάζουν από μόνα τους, τότε ίσως ευχαριστηθείτε απόλυτα το Witcher μιας και στο σενάριο έχουν αδειάσει χύμα 7 κοντέινερ με τέτοιου είδους μπλιμπλίκια. Επίσης η σειρά ξεκινά με τον τρόπο που συνήθως εκκινούν τα επιτραπέζια παιχνίδια του ανάλογου είδους: Ένας παντοδύναμος και μόνος πολεμιστής, μπαίνει σε ένα μπαρ. Καθώς παραγγέλνει την μπύρα του σιωπηλός, μια κοπέλα κάθετε δίπλα του και του μιλά. Τελικά, εξ όσων φαίνεται από τις πρώτες εντυπώσεις, εφόσον στο Netflix σκόπευαν να κερδίσουν θεατές βασίζοντας την σειρά στις πωλήσεις του παιχνιδιού, έχοντας έναν (καταπληκτικό πάντως) πρωταγωνιστή να περιφέρετε εδώ κι εκεί αναλαμβάνοντας νέα quest και κάνοντας όλη την ώρα “χμμμ” λες και διαβάζουμε διάλογο στο playstation, μάλλον το κατάφεραν.
Εν κατακλείδι, το Witcher είναι μια αρκετά φτωχή σειρά επικής φαντασίας. Οι τρανταχτές ελλείψεις στο σενάριο και εν τέλει στο μεράκι δεν υπερκερνούν τα όμορφα τοπία, τα ωραία φίλτρα και τα φανταχτερά σπαθιά. Η σύγκριση με το GOT δεν προκύπτει από πουθενά, αφού όσο και αν το πρώτο χώλαινε σε καίρια σημεία, τελικά είναι πλέον φανερό πως γυρίστηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να παρουσιάσουν ένα καλό αποτέλεσμα και όχι μια σειρά που ψάχνει το κοινό της στους geeks της φαντασίας, των video games και των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Ίσως αν ήμουν 14 χρονών να μπορούσα να παρακολουθήσω το Witcher ευχάριστα, αν και ξανά θα ήμουν ατυχος μιας και θα είχα εκθέσει τα παιδικά μου χρόνια σε εκείνο και όχι σε αντίστοιχα ερεθίσματα που χωρίς να με βομβαρδίζουν με εξωτικές λέξεις και ξόρκια παραμυθιών, αδειάζοντας ταυτόχρονα έναν σκασμό λεφτά μπροστά από την οθόνη μου για να με μαγέψουν, επέτρεπαν στην φαντασία μου να οργιάσει όπως πρέπει μοναχή της:
Βαθμολογία: 6/10
The post The Witcher – Ο γητευτής appeared first on Inspired by Words.
]]>