The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το πρώτο Top Gun του 1986 δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, δεν είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 80 και δεν ήταν καν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Είναι, όμως, ένα κλασσικό φιλμ που δείχνει πιλότους να παίζουν βόλευ στην άμμο, τον Τομ Κρουζ να τρέχει με ανέμελο κούρεμα επάνω στη μηχανή του δίπλα από τον αεροδιάδρομο καθώς το Take my breath away παίζει στα τρατζίστορ τα αμερικάνικα και τον Βαλ Κίλμερ να είναι ο κακός τιμωρός όλων των εχθρών της Αμερικής. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, απορούσα πως θα μπορούσε να γίνει αξιοπρεπής αναβίωση μιας ταινίας που έγινε γνωστή κυρίως για το vibe της εποχής, τη μουσική της υπόκρουση και τα τρυφερών κλισέ που παρά την όποια νοσταλγία φαίνεται να έχουν περάσει οριστικά στο παρελθόν.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ως εκ θαύματος, το νέο TOP GUN: MAVERICK όχι μόνο είναι καλό, όχι μόνο διεκδικεί αμέσως θέση στην λίγκα “αγαπημένες κλασσικές αμερικανιές, όχι μόνο μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια και υγρά στα εσώρουχα, αλλά, κυρίως, διδάσκει το πως γίνεται σε όσους θέλουν να κάνουν αναβίωση αγαπημένων ταινιών.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Τομ Κρουζ έχει παραμείνει ο ίδιος κλασσικός καραφάνταρος που όλοι αγαπήσαμε από την δεκαετία του ’80 και δεν λέει να πάρει βαθμό με τίποτα αφού κλέβει συνεχώς F-16 για να βγάλει βόλτα νεαρά γκομενάκια. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της Αμερικής αποφασίζει πως οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πλέον τόσο χρήσιμοι και θα ξοδέψει τον προϋπολογισμό της σε drones που δεν χρειάζονται πιλότους και βγάζουν και καλές φωτογραφίες για το instagram της air-force one. Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως οι κακοί κινέζοι κρύβουν πυρηνικά όπλα κάτω από την μύτη τους και για για να τα καταστρέψουν θα πρέπει να οργανώσουν μια ειδική αποστολή στην οποία πρέπει να συμμετέχουν οι καλύτεροι πιλότοι του κόσμου, δηλαδή οι καλύτεροι της Αμερικής.
Σε μια αποστολή συνολικής διάρκειας 2 λεπτών διακυβεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας, 06:00 μμ τα αμερικανικά μαχητικά πρέπει να απογειωθούν, 06.05 πρέπει να έχουν επιστρέψει και στις 06:15 ο Τομ Κρουζ έχει ραντεβού: Θα καταφέρει για ακόμα μια φορά ένας αμερικάνος να σώσει τον κόσμο και να είναι και πίσω στην ώρα του για να γ@μήσει; Για να δουμε…
Θυμάσαι όταν μαλώναμε τους αποχωρισμούς;
“Βου-Βου”
Εν κατακλείδι, το TOP GUN: MAVERICK έχει καταφέρει αυτό που ελάχιστοι περίμεναν όταν κυκλοφορούσε: να είναι (σχεδόν) ισάξιο με τον προκάτοχο του. Έχει πάρα πολύ καλή φωτογραφία, είναι ανεπιτήδευτο (παρότι από την οθόνη μας περνούν πολλές αναφορές στο παρελθόν), έχει ωραία μουσική, ατάκες του στύλ τρέχα να προλάβεις το αεροπλάνο, κλιμάκωση, δράση σε αρμονία, καλές ερμηνείες, πολύ ωραίο ήχο, ταιριαστά οπτικά εφέ, τον Εντ Χάρις στον ρόλο του Ναυάρχου και τον Τομ Κρουζ σε εκείνον του αγέραστου έφηβου που όλοι θα θέλαμε να είμαστε και όλοι αγαπάμε. Κυρίως όμως τα κάνει όλα με σωστό τρόπο. Έχει γυριστεί με πολύ μεράκι, είναι μπλοκμπάστερ, είναι για όλους, κάνει για δάκρυα, είναι της “φάσης”, έχει καλούς που σκοτώνουν τους κακούς, μπορείτε να το δείτε με την κοπέλα σας, μπορείτε να το δείτε με τη μαμά σας. Εύγε.
Βαθμολογία: 8/10
The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>
2
0
Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και φαντάσου πως είναι να κάνεις ναρκωτικά για πρώτη φορά (κατά προτίμηση μανιτάρια) και να ονειρεύεσαι έναν θηλυκό Τσάκι-Τσάν να παίζει τον Doctor Strange σε μια εναλλακτική ταινία της Marvel σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Μπράβο, αυτό που μόλις σκέφτηκες είναι το Everything Everywhere all at once.
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση που έχει άχρηστο άντρα και αχαΐρευτη κόρη ονειρεύεται πως θα έμοιαζε η ζωή της αν ήταν η Καθρι Χέμπορν στο όσα παίρνει ο άνεμος. Ένας ταξιδιώτης από κάποιο παράλληλο σύμπαν της δίνει το εισιτήριο από τον “τελευταίο μεγάλο ήρωα” για να κάνει την πικρή ανακάλυψη πως σε όλες του τις εκδοχές ο “παράλληλος” εαυτός της είναι το ίδιο άσχημος και ο άντρας της εξίσου ανίκανος. Σε όλες, εκτός από μια. Σε εκείνη που υπάρχει στο σύμπαν στο οποίο το να είσαι άχρηστος είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη. Δηλαδή σε αυτό που ζει.
Εν κατακλείδι, το Everything Everywhere all at once είναι στον πυρήνα της μια κοινωνική ταινία παρουσιασμένη πρωτότυπα που στο μεγαλύτερο μέρος της παρωδεί τις ταινίες φαντασίας και ενώ φλερτάρει με το σαχλό τελικά καταφέρνει να το ενσωματώσει ως όπλο και να μοιράσει αρκετά γέλια με αυτό. Ναι, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα γελάσετε βλέποντας της αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό ώστε κάποιος να της δώσει το θετικό του πρόσιμο, αφού μπορεί είτε να την μισήσει είτε να την λατρέψει ανάλογα με την διαθεσή του.
Ένα φιλμ που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο.
Δείτε το με την παρέα σας, αρκετά ποπ-κορν και με τα σέα σας. Όποια κι αν είναι αυτά.
The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το “Tragedy Of Macbeth” είναι η τελευταία ταινία των αδερφών Κοέν η οποία πέρασε περίεργως στην αφάνεια. Αν και όχι και τόσο περιέργως εδώ που τα λέμε, αφού από τα χίλια άτομα που την είδαν 672 κοιμήθηκαν μέσα στο πρώτο τέταρτο, εκ των οποίων οι 240 δεν ξύπνησαν ποτε, 310 την παράτησαν στο μισάωρο, ενώ από όσους κατάφεραν να την δουν μέχρι το τέλος 15 διαγνώσθηκαν με σχιζοφρένεια και φιλοξενούνται σε ιδρύματα, 5 άλλαξαν επαγγελματικό προσανατολισμό, 2 ανακάλυψαν κάποιο κληρονομικό χάρισμα, 3 ένα σπάνιο ταλέντο, 2 αυτοκτόνησαν και ένας γύρισε πίσω σπίτι του και προειδοποίησε γι αυτή τον υπόλοιπο κόσμο: εγώ.
Το Tragedy of Macbeth δεν είναι κακή ταινία. Έχει φοβερή σκηνοθεσία, απίθανη φωτογραφία, πολυ καλούς ηθοποιούς απλά, όποιος την δει δεν γλιτώνει η ζωή του να μετατραπεί σε τραγωδία στο εξής. Οι σκέψεις που θα κάνετε μέσα σε αυτό τον κενό χρόνο του φιλμ με τις μαύρες εικόνες που θα περνούν εμπρός από τα μάτια σας, ποιος ξέρει τι ένστικτα μπορεί να σας ξυπνήσουν. Συμφορές, θάνατο, κατήφια, παρακμή, σαπίλα, διχόνοια, λέπρα, χολέρα, πανούκλα. Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί πιο αργό φιλμ στη ζωή μου. Ειναι σαν ο Κοέν να αποφάσισε να σκηνοθετήσει την πιο αργή ταινία όλων των εποχών και να μεγιστοποίησε όσο περισσότερο μπορούσε επάνω σε αυτό τον στόχο. Τελικά, το κατάφερε.
Στο σενάριο της ταινίας, στη μεσαιωνική Αγγλία ο Μακβεθ γυρίζει από μια μακρινή εκστρατεία. Λίγο πριν φτάσει, μια λεπρή που αράζει στη λίμνη του λέει πως μια μέρα θα γίνει ο Βασιλιάς της χώρας. Στο άκουσμα της είδησης τα μυαλά του παίρνουν αέρα και όταν γυρίζει πίσω στο κάστρο του τα κάνει όλα όπα.
Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε τα πρώτα 40 λεπτά της ταινίας χωρίς να χρειαστεί να τα δείτε:
Σε γενικές γραμμές το “Tragedy of Macbeth” είναι μια απόλυτη μεταφορά του θεατρικού του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, μια ταινία με τρομερή έμφαση στη φωτογραφία και το στυλιζάρισμα, όπου και έχει γίνει τρομερά καλή δουλειά. Στα πρακτικά, οι ερμηνείες μοιάζουν καλές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο Ντένζελ Ουάσιτον ούτε εμφανίζει ιδιαίτερη χημεία με την γυναίκα του με την οποία και οργανώνει το έγκλημα ούτε πείθει ως μοχθηρός ή φιλόδοξος χαρακτήρας που μηχανορραφεί ανατροπή. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία διεκπεραιώνονται εναλλακτικά σε σχέση με ένα συμβατικό φιλμ, οπότε ίσως είναι καλύτερο να τα αφήσω στην κρίση του καθενός αν στο τέλος λειτουργούν στο γούστο του, όμως οφείλω τουλάχιστον να προειδοποιήσω πως οι διάλογοι γίνονται σε αγγλοσαξονική (άρα και μεταφρασμένοι σε αρχαικά ή καθαρεβουσιάνικα Ελληνικά), οπότε να είστε ετοιμασμένοι.
Καλή τύχη, καλό κουράγιο και τα χαιρετίσματα μου στην καθηγήτρια που σας δίδασκε αρχαία στο γυμνάσιο.
Βαθμολογία: 6/10
The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The black phone, down appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Black Phone ειναι άλλη μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στέβεν Κινγκ (& Τζονας Χιλ), οπότε αυτό λέει αρκετά για το τι μπορείτε να περιμένετε από εκείνη: μια κλασσική παιδική φοβία που γρήγορα χάνει το ενδιαφέρον της, μέτρια διεκπεραιωμένη και με ανόητο φινάλε.
Το παρόν review ΔΕΝ περιέχει spoilers
Η ταινία τελειώνει με ένα παιδί να σκοτώνει τον απαγωγέα του με κεφαλοκλείδωμα και πνιγμό με τηλεφωνικό καλώδιο. Περνάει από αρκετά σεναριακά στάδια και μια αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης ενώ πολύ απλά η διαφυγή θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί με την λεκάνη τουαλέτας ώστε να φτάσει το παράθυρο και το καπάκι της για να σπάσει το τζάμι. Έχει γκούφι αστυνόμους, ριχούς δεύτερους ρόλους, πετυχημένα τζαμπ σκέαρς, έναν Ίθαν Χοκ που προσπαθεί αλλά δυστυχώς δεν υποστηρίζεται από κάποιο side story και άγρια γυμνασιόπαιδα που στριμώχνουν τους συμμαθητές τους για ξύλο στις τουαλέτες.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας κλόουν (ρε Στίβεν Κινκ, έλεος) με μαύρο βαν, μαύρα μπαλόνια και μαύρα εσώρουχα απαγάγει ανυποψίαστα σχολιαρόπαιδα και τα φυλακίζει στο υπόγειό του γιατί είναι πολύ κακός άνθρωπος. Εκεί, εκτός από ένα στρώμα και μια χιλιο χεσμένη τουαλέτα υπάρχει και ένα αναλογικό μαύρο τηλέφωνο Max pro II το οποίο έχει δυνατότητα επικοινωνίας με το υπερ πέραν και χτυπάει κάθε φορά που ο πρωταγωνιστής μας προσπαθεί να πάρει έναν υπνάκο. Από αυτό, τα προηγούμενα θύματα του απαγωγέα δίνουν χρήσιμες πληροφορίες στον πρωταγωνιστή μας, όπως για παράδειγμα ποιά μεριά του στρώματος να αποφύγει να βάλει το κεφάλι του γιατί την έχουν κατουρήσει. Μεταξύ άλλων ένας αλκοολικός πατέρας με μούσι που σιχαίνεται τους θορύβους και δέρνει τα παιδιά του με ζωστήρα και ένα κορίτσι με κληρονομικό χάρισμα να βλέπει το μέλλον από τα υπολείμματα του ουίσκι στο ποτήρι του μπαμπά της: η κλεψύδρα του πρωταγωνιστή μας αδειάζει, το τηλέφωνο στο μπουντρούμι χτυπά αλλά είναι η κοσμοτέ, η αγωνία στο ζενίθ – τι θα συμβεί άραγε; Θα καταφέρει το μικρό κορίτσι να κλέψει το ποτήρι με το αλκόολ από το χέρι του μισο κοιμισμένου πατέρα της που ροχαλίζει κλάνει και ρεύεται ταυτόχρονα για να δει σε αυτό τον αριθμό τηλεφώνου του απαγμένου αδερφού της και να του πει πως τώρα που θα πεθάνει θα μεταφερθεί στο δωμάτιό του που είναι μεγαλύτερο ή δεν θα καταφέρει να τον νευριάσει αρκετά ώστε να να ξεφύγει για να της δώσει ένα χεράκι ξύλο;
Συμπέρασμα, μια ακόμα μέτρια ταινία από σενάριο του Στιβεν Κινκ χωρίς βάθος και αρκετά τζαμπ σκέαρς, φίλερς πλάνα και ευκολίες στο σενάριο που ενδείκνυται για θερινό σινεμά και θα κάνει την κοπέλα δίπλα σας να πηδήξει πάνω σας τόσες φορές που στο τέλος δεν μπορεί, θα φασωθείτε.
Την είδα σε κανονική αίθουσα με τριχωτό μου φίλο.
Βαθμολογία: 6/10
Trailer
Άλλη ταινία του Στέβεν Κινκ που δεν προτείνω: Στα ψηλά χορτάρια
The post The black phone, down appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The French Dispatch – Η Γαλλική αποστολή appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To French Dispatch είναι ολοκαίνουργια, ανάλαφρη μαύρη κωμωδία του Wes Anderson, ίσως το καλύτερο και σίγουρα πιο πειραματικό έργο του σκηνοθέτη. Μια ταινία με πλούσιο καστ, έξυπνους διαλόγους, οξύθυμη πλοκή μα πάνω απ’ όλα τα άλλα αριστουργηματική φωτογραφία. Τόσο αψεγάδιαστη και σαγηνευτική που συχνά μπορεί να σε αποπροσανατολίσει από το σενάριο και να κάνει την κάφτρα από το τσιγάρο σου να πέσει μέσα στο βρακί σου: ειλικρινά, ποτέ μου δεν έχω δει κάτι ανάλογο. Υπάρχουν πολλές και καταπληκτικές σε αυτόν τον τομέα αλλά τα δικά μου μάτια δεν έχουν ξαναδεί ξανά τέτοιο φωτογραφικό ντελίριο.
Στο σενάριο της ταινίας, ο εκδότης ενός φημισμένου περιοδικού παθαίνει ανακοπή ενώ κοιμάται με την γραμματέα του και οι χαραμοφάηδες υπάλληλοι του μαζεύονται για να κουτσομπολεύσουν κάποιες από τις αξιομνημόνευτές αναμνήσεις που έζησαν: Τον εναλλακτικό φυλακισμένο καλλιτέχνη που κοιμόταν με την φύλακα, τον κομμουνιστή συγγραφέα του ΚΚΕ-ΜΛ που κοιμόταν με την γενική γραμματέα του ΚΚΕ-εσωτερικού και τον Γουίλιαμ Νταφόε που κοιμόταν μόνος του γιατί καμία δεν τον ήθελε με τέτοια ασχήμια. Και καθώς χαίρονται και μνημονεύουν, ανοίγει η διαθήκη, διαβάζουν πως το εξοχικό στην Αράχοβα τα έχει γράψει στην γραμματέα και εύχονται να είχαν βρει δουλειά στον κοτσώβολο.
Το French Dispatch είναι ένα φιλμ με απίθανο μπρίο. Ένα must watch για όλους του φαν του σκηνοθέτη, ένα επιβεβλημένο έργο για τους λάτρεις της φωτογραφίας αλλά και μια ταινία για όλους όσους αγαπάνε το σινεμά και αναζητούν κάτι πρωτότυπο και φρέσκο και διαφορετικό. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσει κάποιος αυτήν την ταινία. Ο δικός μου ειναι πως βρίσκω την φωτογραφία της ταινίας καλύτερο θέαμα και από εκείνο της Μέγκαν Φοξ να σου ξεκουμπώνει το φερμουάρ.
Well Done.
Βαθμολογία: 9/10
The post The French Dispatch – Η Γαλλική αποστολή appeared first on Inspired by Words.
]]>The post ΤΕΝΕΤ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Μέλλον και παρελθόν έχουν ενωθεί σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρόν. Ένας άνδρας πρέπει να δράσει στο τώρα ώστε να αλλάξει το αύριο που θα εξασφαλίσει το χθες. Άλμπερτ Αινστάταιν. Οπνεχάιμερ. Πυρηνική σύντηξη, σχάση, παράλληλο σύμπαν. Ποζιτρόνια. Το πείραμα της Φιλαδέλφεια. Άγνωστες λέξεις που ακούγονται ωραίες και ένα ποίημα του T.S Elliot. Έχετε ψεκάσει ποτέ ξυλόκολλα σε εσωτερικό χώρο ακούγοντας τρανς; Ε, κάτι τέτοιες ιδέες θα σας κατέβουν. Αν δεν έχετε πάρα πολλά λεφτά, μην τις κάνετε ταινία.
Αυτός που ελέγχει το παρελθόν, διοικεί το μέλλον. Αυτός που κυβερνά το μέλλον, κατακτά το παρελθόν
Red Alert, Command and Conquer
Ο σπουδαιότερος, ίσως, συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας, ο Στάνισλαβ Λεμ, κάποτε είχε συμβουλεύσει τους δημιουργούς να μην γράφουν βιβλία που αφορούν ταξίδια στον χρόνο εκτός και αν είναι σατυρικά. Ο Κρίστοφερ Νόλαν, όμως, ο οποίος δεν φαίνεται να συμφωνεί ιδιαίτερα με τον Λεμ, ύστερα από 10 χρόνια διορθώσεων του σεναρίου τού κατάφερε να μας χαρίσει μια ιδιαίτερη ταινία η οποία αμέσως μετά το πέρας των 2.30 ωρών που διαρκεί, έχει μεταφέρει τον τηλεθεατή 150 λεπτά μπροστά στο μέλλον.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας άντρας και ο φίλος του ο Ρόμπερτ Πάτισον, προσπαθούν να ανασύρουν μέσα από πυρηνικούς αντιδραστήρες κάτι κειμήλια που σχηματίζουν τον αλγόριθμο της καταστροφής του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ. Εμπόδιο στο δρόμο τους στέκεται ένας ουκρανός μεγιστάνας που δέρνει την γυναίκα του. Για κάθε βήμα που κάνουν οι ήρωες μας μπροστά, τελικά βρίσκονται 2 βήματα πίσω. Όμως το πίσω είναι το μπροστά. Έτσι σύντομα ανακαλύπτουν πως όλοι εκείνοι που έδειχναν να θέλουν να τους βοηθήσουν να πάνε μπροστά, ήταν για να βρεθούνε πίσω. Αρχή, μέση και τέλος, μέλλον, παρόν και παρελθόν, όλα κώλ@ς και μ@υνί.
Το “ΤΕΝΕΤ” είναι μια ταινία με αρκετά σεναριακά κενά τα οποία ομολογώ πως δεν ενδιαφέρομαι να ανακαλύψω ένα προς ένα ξανα βλέποντας την ταινία. Και αν ο Νόλαν, που έσβηνε και έγραφε το σεναριό του μια δεκαετία, μου πει πως δεν έχει κανένα, τότε έχω να πω πως κακώς δεν έχει: τα έργα πρέπει να φτιάχνονται για να είναι όμορφα. Όχι για να είναι τέλεια. Και το TENET είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία δράσης που καταντά κουραστική. Σαν θεατής είδα πάρα πολλή φυσική, αρκετή αυθαιρεσία στη μεταφορά της και καθόλου αφαίρεση στην τέχνη. Καλό σασπένς, καλές ερμηνείες, ωραίος ήχος, τελειώσαμε.
Βαθμολογία: 7/10
The post ΤΕΝΕΤ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To The Hunt (Το κυνήγι) είναι μια ευχάριστη ταινία με πρωτότυπο σενάριο, αρκετό μαύρο χιούμορ και λίγο gore η οποία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και αξίζει να την δεις γι αυτό ακριβώς που σου προσφέρει. Δηλαδή την δυνατότητα να παρακολουθήσεις κάτι που έχει σκοπό να διασκεδάσει, ειδικά αν συνδυαστεί με κανα τσιπουράκι και μπόλικα ποπ-κορν.
Στο σενάριο της ταινίας, 12 άγνωστοι τύποι ξυπνούν φιμωμένοι σε ένα ξέφωτο στο οποίο ανακαλύπτουν πως κάποιος τους άφησε για δώρο ένα γουρουνάκι που το λένε Όργουελ και πυροβόλα όπλα. Πρώτου όμως προλάβουν καλά-καλά να ξετυλίξουν τις συσκευασίες, καταλαβαίνουν πως πλέον συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι κυνηγιού στο οποίο οι ίδιοι είναι τα θηράματα. Τι είναι αυτό που τους συνδέει και πως θα καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί; κάτι που μένει να το ανακαλύψουν.
Σε γενικές γραμμές, το “Κυνήγι” μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πρωτότυπη Survival ταινία, με πολιτικό συμβολισμό. Το φιλμ μπαίνει κατευθείαν στο ψητό και σε περνά από διάφορα επίπεδα χωρίς να κουράζει ούτε στιγμή. Επίσης, περιέχει μία από τις καλύτερες σκηνές μάχης 1v1 με γυναίκες που έχουμε δει ποτέ.
Και αυτά είναι όλα όσα κάποιος μπορεί να πει για την ταινία διάρκειας 85 λεπτών χωρίς να πλατειάσει ή να κάνει spoilers.
Βαθμολογία: 6/10
The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Lighthouse – Ο φάρος appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Παρακολουθώντας ταινίες και συνηθίζοντας τον τρόπο με τον οποίο κορυφαίοι σκηνοθέτες κάνουν χρήση της φωτογραφίας στα πλάνα τους, έχουμε εξοικειωθεί στην αρτιότητα και πιθανόν σχηματίσει την λανθασμένη διαίσθηση πως πρόκειται για κάτι το απλό, το φυσικό ή το λελογισμενο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή την εξαιρετικά σπάνια αρετή ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο διαθέτουν. Και, εξ όσων κάποιος μπορεί να διαπιστώσει, ειδικά ο σκηνοθέτης του The Lighthouse, το οποίο είναι γυρισμένο σε φιλμ 35mm και βασισμένο στην υποβλητική του ατμόσφαιρα και την αριστουργηματική του φωτογραφία η οποία το μετατρέπει σε γνήσια οπτική απόλαυση για τον θεατή!
Η ταινία έχει έναν μεταφυσικό χαρακτήρα που ξεδιπλώνεται αργά. Έχει πηγή έμπνευσης της διάφορα λογοτεχνικά έργα. Έχει τον Lovecraft και τις γοργόνες. Έχει τον David Lynch. Έχει δυο καταπληκτικούς ηθοποιούς (με την ερμηνεία του Dafoe είναι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά ενώ με εκείνη του Pattison τουλάχιστον να αναγνωρίσεις πως η στόφα του είναι για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από το Twilight), έχει ωραίο σκηνικό, παράξενους ήχους, ναυτικούς να “καταλήγουν” για γοργόνες και γενικά όλα τα εχέγγυα για να την δεις αν είσαι σινεφίλ.
Στο σενάριο, δύο φύλακες ενός φάρου απομονώνονται όταν φτάνει η καταιγίδα. Στην μοναξιά, την σιωπή και το απειλητικό περιβάλλον, ξεκινούν να ξεδιπλώνουν (τις πιο νοσηρές) πτυχές του χαρακτήρα τους τις οποίες σε τίποτα δεν φαίνεται πως έκρυβαν στην πρώτη ματιά. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει με όλους μας, όταν τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά;
Εν κατακλείδι, υποδέχτηκα την ταινία και το κόνσεπτ της ενθουσιωδώς. Έχει λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές παραστάσεις που εκλείπουν, στόχο μεγαλύτερο από την αφήγηση μιας ιστορίας και εξεζητημένη δόμηση που φέρει- παρά τις όποιες επιρροές – τον δικό της τύπο. Το φινάλε πιθανόν δεν με απογοήτευσε αλλά σίγουρα αισθάνθηκα πως ούτε πήρα ξεκάθαρα το μήνυμα που ήθελε να περάσει ούτε πως αυτό ήταν τόσο αφαιρετικό που θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην γενικότερη θόλωση. Του τέστιν, σαν κάπου να έχασα κάτι…
Όπως και να ‘χει, η ταινία είναι καλή, αξίζει να την δείτε, αξίζει να την δείτε αν βρέχει, αν είστε ελαφρά μεθυσμένοι και αν μέσα σας ελοχεύει κάποια τρέλα η οποία ψάχνει αφορμή να περάσει στο προσκήνιο.
Βαθμολογία: 8/10
The post The Lighthouse – Ο φάρος appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Στα ψηλά “Χορτάρια” – In the tall Grass appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το σενάριο της ταινίας “Στα ψηλά χορτάρια” μέσες-άκρες μου θυμίζει το καλοκαίρι που είχα πάει για ψάρεμα στην Καλαμάτα μαζί με δύο ακόμα φίλους φοιτητές και είχαμε δει δύο U.F.O να πετούν χαμηλά κάτω από τα σύννεφα. Θέλω να πω, είναι γνωστό πως ο Steven King βασίζει τα βιβλία του σε κοινές φοβίες, απλά, επειδή τις δημοφιλέστερες τις έχει γράψει στα πρώτα του, πλέον οι ιδέες του περιορίζονται μάλλον σε λιγάκι ποιο κοινότυπα πράγματα τα οποία μάλλον χρειάζονται κάποια ώθηση για να αποκτήσουν το σασπένς τους, όπως “η δολοφονική κουβέρτα”, “η αιχμηρή κρεμάστρα” ή “τα ψηλά Χορτάρια”.
Με τον Steven King να γράφει ένα βιβλίο 800 σελίδων κάθε Σαββατοκύριακο και μια νουβέλα 250 σελίδων κάθε αργία και το Netflix να είναι σε θέση να διάθεσει τουλάχιστον 1000 δολάρια για κάθε μεταφορά τους σε ταινία, μάλλον ο συγγραφέας βρήκε επιτέλους την πλατφόρμα που του ταιριάζει. Και αυτό είναι κάτι που προβλέπεται πως θα ενθουσιάσει τους απανταχού θαυμαστές του έργου του King και της καλής λογοτεχνίας σε όλο τον κόσμο!
Στο σενάριο της ταινίας, ένας αδερφός μαζί με την αδερφή του ταξιδεύουν σε έναν άδειο αυτοκινητόδρομο όταν ακούν τις φωνές ενός παιδιού που έχει χαθεί μέσα σε μια φυτεία. Γρήγορα προσφέρονται να το βοηθήσουν να βρει ξανά τον δρόμο του, χωρίς βέβαια να γνωρίζουν πως η αχανής καλλιέργεια στην πραγματικότητα αποτελεί έναν μυστήριο λαβύρινθο κυριευμένο από μια εξόκοσμη δύναμη, ο οποίος βρίσκεται εκεί για να βγάζει τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο. Τι θα κάνουν άραγε τώρα οι πρωταγωνιστές μας; Θα καταφέρουν να βρουν τον δρόμο της επιστροφής τους στο αμάξι, καπνίζοντας όλα τα χορτάρια; Μια λύση που φαντάζει ως μονόδρομος, τι παράδειγμα όμως θα δώσουν απ’ την άλλη στο παιδί; Δράση, μυστήριο, αγωνία και κοινωνικά μηνύματα. Μιλάμε άλλωστε για ακόμη μια συναρπαστική μεταφορά βιβλίου του Steven King.
Βρήκα το πρώτο μέρος της ταινίας σχετικά ευχάριστο. Άλλωστε όλα τα βιβλία του King βασίζονται σε μια πρωτότυπη ιδέα. Σε αντίθεση με άλλα θριλερ του είδους, τα οποία κρεμάνε γρήγορα, το “Στα ψηλά Χορτάρια” αρχίζει να μην βλέπετε μόνο από τα 3/4 και μετά. Είναι ταινία της παρέας και της “φάσης” και την συνιστώ γιατί παρά όλα τα μείον της, μπορεί να σου αφήσει έναν καλό εφιάλτη πίσω, όσο χρονών και να είσαι.
Βαθμολογία: 6/10
The post Στα ψηλά “Χορτάρια” – In the tall Grass appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ένας ουρακοτάγκος, ένας γορίλας και ένας χιμπατζής μπαίνουν σε ένα μπαρ.
Όχι, αυτό δεν είναι ανέκδοτο, αλλά το νέο sequell του πλανήτη των πιθήκων: War for the plannet of Apes και αυτή η κριτική του.
*Το παρακάτω κείμενο εμπεριέχει ρατσιστικά αστεία για πιθήκους, παρακαλούμε διαβάστε με ψυχραιμία.
Το War for the plannet of the Apes είναι πιθανόν το πιο ρομαντικό απ’ όλα τα Planet of the Apes. Πριν όμως πούμε περισσότερα γι αυτό, θέλω να αναφέρω πως η κλασική ταινία του 2001 με σκηνοθέτη τον Tim Burton (η οποία είναι remake της κλασικής ταινίας του 1968 η οποία ίσως να είναι και remake) αξιολογήθηκε πολύ ισχνότερα από το νέο sequell το οποίο, αν κι έχει κάποια καλά στοιχεία, περισσότερο μοιάζει με παραμύθι για χιμπατζήδες παρά για sciene fiction.
The planet of the Apes σε σκηνοθεσία Tim Burton με την Estella Waren και άλλους ηθοποιούς.
Η αλήθεια είναι πως η πρότυπη ταινία ήταν αρκετά καλή και μετά το reboot μοιάζει εντελώς εκφυλισμένη. Παρότι το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes έχει πολύ καλά εφέ, χαριτωμένους γορίλες, post-apocalyptic σενάριο και σπαραχτικές στιγμές, έχει κι ένα βασικό ελάττωμα: Μας αφηγείται την ιστορία του Καίσαρα, του χιμπατζή που έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο. Δυστυχώς, όσο και αν θες να επικεντρωθείς στην ουσία, αυτή η ενδελεχής εξιστόρηση έχει ξεχειλώσει και δεν τρώγεται με τίποτα. Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε πραγματικά την ταινία, ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε είναι να πιείτε ένα τσιγάρο. Μετά από αυτό οι αντάρτες πίθηκοι καβάλα στ’ άλογα, με τουρμπάνια στα μαλλιά και G3 στα χέρια, θα σας φαίνονται ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό κι έτσι θα καταφέρετε να επικεντρωθείτε στην ανατρεπτική ιστορία και τα υπέροχα οπτικά εφέ.
Πάμε ξανά απ’ την αρχή λοιπόν…
Στο σενάριο της ταινίας ο Καίσαρας, ο βασιλιάς των γενετικά εξελιγμένων Ουρακοτάγκων προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή μαζί με την οικογένειά του σε μια απομονωμένη ζούγκλα, μακριά από το life style και τα φώτα της δημοσιότητας. Δυστυχώς για εκείνον, ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν επιζήσει ενός τρομερού ιού δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας vegan. Η ανθρωπότητα, που πλέον προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, έχει συνταχθεί σε μεγάλα στρατόπεδα και εκτός από την πολεμική της φύση έχει να αντιμετωπίσει και χιμπατζίδες που κλέβουν αδιάκριτα βιντεοκάμερες, καράσνικοφ και πορτοφόλια. Μέσα σε όλα αυτά, ο αυταρχικός στρατηγός Woody Harrelson, σε μια άνανδρη εφόρμηση, θα στείλει στον πλησιέστερο ζωολογικό κήπο όλη την οικογένεια του πρωταγωνιστή μας και ο Καίσαρας μαζί με τους γορίλες φίλους του θα πάρει τον μακρύ δρόμο της εκδίκησής. Ένα ταξίδι με ζωώδες μάχες αλλά και απρόσμενους συμμάχους…
Cesar, πρωταγωνιστής της ταινίας και άτυπος βασιλιάς των πιθήκων.
Η αλήθεια είναι πως το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes είναι μια πάρα πολύ προσεγμένη παραγωγή. Η ταινία διαρκεί σχεδόν 2.30 ώρες και εμπεριέχει με αρκετή αξιοπρέπεια όλα τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Και δράση και ιστορία και ανατροπές αλλά και ευχάριστες σκηνές.
Οι πρωταγωνιστές μας απολαμβάνουν μερικές ξέγνοιαστες στιγμές λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους.
Σε γενικές γραμμές, το sequel της ταινίας μοιάζει να έχει δανειστεί χαρακτηριστικά στοιχεία από κλασικές σκηνές και να τα έχει εφορμήσει στο δικό της μότο. Παρότι σίγουρα έχει ξεφύγει από το sci-fi και την πρωτοτυπία, μπορώ να πω πως τουλάχιστον έχει μια καλή ροή με αρκετή ένταση και εναλλαγές, κάτι που κατά την γνώμη μου την καθιστά ένα ευχάριστο παραμυθάκι για παιδιά. Αν πάντοτε θέλατε να δείτε ένα Lord of the Rings με πιθήκους, τότε σίγουρα δεν πρέπει να την χάσετε.
Το 7.5/10 που είναι η παγκόσμια αξιολόγησή της στο IMDB έναντι του 5.7 της αρχικής ταινίας (η οποία ξεχειλώθηκε για εμπορικούς λόγους) σίγουρα μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: όλος ο κόσμος την πίνει.
Βαθμολογία: 6/10
trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>