The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To The Hunt (Το κυνήγι) είναι μια ευχάριστη ταινία με πρωτότυπο σενάριο, αρκετό μαύρο χιούμορ και λίγο gore η οποία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και αξίζει να την δεις γι αυτό ακριβώς που σου προσφέρει. Δηλαδή την δυνατότητα να παρακολουθήσεις κάτι που έχει σκοπό να διασκεδάσει, ειδικά αν συνδυαστεί με κανα τσιπουράκι και μπόλικα ποπ-κορν.
Στο σενάριο της ταινίας, 12 άγνωστοι τύποι ξυπνούν φιμωμένοι σε ένα ξέφωτο στο οποίο ανακαλύπτουν πως κάποιος τους άφησε για δώρο ένα γουρουνάκι που το λένε Όργουελ και πυροβόλα όπλα. Πρώτου όμως προλάβουν καλά-καλά να ξετυλίξουν τις συσκευασίες, καταλαβαίνουν πως πλέον συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι κυνηγιού στο οποίο οι ίδιοι είναι τα θηράματα. Τι είναι αυτό που τους συνδέει και πως θα καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί; κάτι που μένει να το ανακαλύψουν.
Σε γενικές γραμμές, το “Κυνήγι” μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πρωτότυπη Survival ταινία, με πολιτικό συμβολισμό. Το φιλμ μπαίνει κατευθείαν στο ψητό και σε περνά από διάφορα επίπεδα χωρίς να κουράζει ούτε στιγμή. Επίσης, περιέχει μία από τις καλύτερες σκηνές μάχης 1v1 με γυναίκες που έχουμε δει ποτέ.
Και αυτά είναι όλα όσα κάποιος μπορεί να πει για την ταινία διάρκειας 85 λεπτών χωρίς να πλατειάσει ή να κάνει spoilers.
Βαθμολογία: 6/10
The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Gentlemen – Οι Κύριοι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ο Guy Ritchie επιτέλους επιστρέφει με ένα φιλμ στο είδος που ελάχιστοι μπορούν να σκηνοθετήσουν τόσο καλά όσο εκείνος: μια γκανστερική κωμωδία με μπρίο και μουσική, καλογραμμένο σενάριο, γρήγορες σκηνές, καλές ερμηνίες, αριστοτεχνική σκηνοθεσία, ωραία σακάκια, πιστολίδια και ευφυείς διαλόγους.
Οι γκανστερικές ταινίες πιθανόν αποτελούν το κινηματογραφικό φετίχ αρκετών σινεφίλ και για κάποιο περίεργο λόγο μόνον ελάχιστοι, κορυφαίοι σκηνοθέτες παραδίδουν λειτουργικά φιλμ σε αυτό το είδος, τα οποία, όταν η συνταγή πετυχαίνει, είναι πάντοτε αξιομνημόνευτα. Τι περιέχει η γνωστή συνταγή, η οποία στο The Gentlemen είναι τόσο καλομαγειρεμένη;
Γνωστούς ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους 
μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών
μουσική
απρόσμενα μπερδέματα
ατάκες
τον Ray Liotta σε κάποιον οποιονδήποτε ρόλο 
μαζί με μια πρέζα χιούμορ και ψιλοκομένη πραγματικότητα, χτυπημένη σε λίγες ώρες καλοψημένου σεναρίου. Και με το 5/6 καλά εναρμονισμένο, Οι Κύριοι του Guy Ritchie επιτέλους μας προσφέρουν ένα καλό, παραδοσιακό και αγαπημένο γκανκστερικό πιάτο από τα παλιά.
Τα έχουμε άλλωστε ξαναπεί και εδώ
Στο σενάριο της ταινίας, ένα αιμοβόρο αρχηγόπουλο της νύχτας αποφασίζει να πουλήσει όπως είναι επιπλωμένο το μαγαζί του για γλυτώσει επιτέλους από τα ξενύχτια. Ένας λόρδος της υψηλής κοινωνίας διαβάζει γρήγορα την αγγελία πώλησης στην χρυσή ευκαιρία, όμως δεν μοιάζει ιδιαίτερα συνεπαρμένος από την τιμή. Μέσα σε όλα, ένας κινέζος κριμένος στο ρύζι και ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος της Αγγλίας, κάνουν ακόμη πιο περίπλοκη την κατάσταση.
Εν κατακλείδι, το The Gentlemen είναι μια παραδοσιακή ταινία του είδους η οποία αν και στερείτε του ρίσκου και της ακατέργαστης ομορφιάς των παλιότερων σεναρίων του σκηνοθέτη, παραδίδει στον θεατή σχεδόν στο απόλυτο την κλασσική εμπειρία που προσμένει. Επιπλέον, το σενάριο παρουσιάζει τα εξιχρονισμένα χαρακτηριστικά της Μαφίας (ή αλλιώς, της πραγματικότητας), όπως την παρείσφρηση στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, τον κίτρινο τύπο, το ανατολικό Βορν Ζαρκον αλλά και το ανεξάντλητο ενδιαφέρον του κινηματογράφου για υποθέσεις του είδους.
Να την δείτε και να την απολαύσετε όπως της αρμόζει, γιατί η επόμενη καλή ταινία αυτού του ύφους πιθανόν να αργήσει αρκετά…
Βαθμολογία 8/10
Άλλες ταινίες του είδους που προτείνω να δείτε, εδώ.
The post The Gentlemen – Οι Κύριοι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Uncut gems – Άκοπο Διαμάντι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Όσο και να σας ξενίζει ο τίτλος (και το ο,τι πιθανόν δεν τον έχετε ακούσει ποτέ ξανά) το Uncut Gems είναι η 3η καλύτερη ταινία που έβγαλε φέτος το Χόλιγουντ, μετά το Once upon a time in Hollywood (Κάποτε στο Χόλιγουντ) , το Irishman (Ο Ιταλός) και πιθανόν αρκετές από τις μικρότερες παραγωγές που δεν έχουν διαφημιστεί αρκετά για να φθάσουν στα μάτια μας αποκλειστικά και μόνο λόγο έλλειψης χρημάτων και όχι ποιότητας (αλλά ποιος νοιάζεται; έχουν πολύ μικρό μπάτζετ για να ασχοληθούμε μαζί τους έτσι κι αλλιώς).
Ναι, το ξέρω, μοιάζει σχεδόν τόσο κακό αστείο όσο εκείνα των ταινιών που πρωταγωνιστεί, αλλά πράγματι ο Adam Sadler ή Ben Stiller είναι εξαιρετικός πρωταγωνιστής σε μα πραγματικά καλή ταινία. Πως γίνετε αυτό; Κανείς δεν μοιάζει να το ξέρει. Όμως ο ρόλος του άσχημου, Εβραίου, αποτυχημένου τζογαδόρου που χρωστάει σε όποιον μιλάει Αγγλικά, Ιταλικά και Ρώσικα και έχει αστεία φωνή και αποτυχημένο γάμο, μοιάζει να του ταιριάζει γάντι. Γιατί άραγε;
Στο σενάριο της ταινίας, στα χέρια ενός άσχημου Εβραίου αποτυχημένου τζογαδόρου που χρωστάει σε όποιον μιλάει Αγγλικά, Ιταλικά και Ρώσικα, φθάνει ένα ακατέργαστο διαμάντι ανεκτίμητης αξίας. Στην προσπάθειά του να το πουλήσει για να ξεχρεώσει την τράπεζα, να πληρώσει τον ένφια και να μην του κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα, έρχεται σε επαφή με έναν μεγάλο σταρ του NBA που καίγεται να το αγοράσει γιατί πιστεύει πως θα του βελτιώσει το πεσμένο του ποσοστό στα τρίποντα. Μόνο που ο αφελής έγχρωμος θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει πως είναι λάθος να έχεις τυφλή εμπιστοσύνη σε έναν Εβραίο και ο,τι έτσι κι αλλιώς, στο τέλος της χρονιάς, MVP θα βγει ο Αντεντοκούμπο.
Η ταινία, παρότι είναι από εκείνες που στην τηλεόραση παίζονται συνήθως Σάββατο μεσημέρι, είναι καλή. Πολύ καλή. Έχει έναν εξαιρετικό Ben Stiller ή Adam Sadler στον πρώτο ρόλο, άφθονο πέρασμα διασημοτήτων, όπως ο Κομπι Μπράιαντ, o Λενυ Κράβιτς και το μενταγιόν του Μάικλ Τζάκσον και την πανέμορφη Julia Fox στον ρόλο της κρυφής, εκρηκτικής ερωμένης του πλούσιου Εβραίου ο οποίος της παρέχει σπίτι, αμάξι, ρούχα και λεφτά ενώ τον απατάει. Αλλά τον αγαπάει.
Προτείνω να την δείτε γιατί είναι γρήγορη, ουσιαστική και με νόημα. Το σοκαριστικό φινάλε την απογειώνει ενώ η ώρα που συνήθως προβάλουν τέτοιου τύπου ταινίες στην δημόσια τηλεόραση είναι εκείνη που μόλις έχουμε ξυπνήσει ή που θέλουμε να κοιμηθούμε, οπότε χάνουμε πάντα την μισή. Οπότε κατεβάστε την. Θέλω να πω, δείτε την στο Netflix με μόλις 8.99 τον μήνα και τις πρώτες 30 ημέρες εντελώς δωρεάν!
Βαθμολογία: 8/10
The post Uncut gems – Άκοπο Διαμάντι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Lighthouse – Ο φάρος appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Παρακολουθώντας ταινίες και συνηθίζοντας τον τρόπο με τον οποίο κορυφαίοι σκηνοθέτες κάνουν χρήση της φωτογραφίας στα πλάνα τους, έχουμε εξοικειωθεί στην αρτιότητα και πιθανόν σχηματίσει την λανθασμένη διαίσθηση πως πρόκειται για κάτι το απλό, το φυσικό ή το λελογισμενο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή την εξαιρετικά σπάνια αρετή ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο διαθέτουν. Και, εξ όσων κάποιος μπορεί να διαπιστώσει, ειδικά ο σκηνοθέτης του The Lighthouse, το οποίο είναι γυρισμένο σε φιλμ 35mm και βασισμένο στην υποβλητική του ατμόσφαιρα και την αριστουργηματική του φωτογραφία η οποία το μετατρέπει σε γνήσια οπτική απόλαυση για τον θεατή!
Η ταινία έχει έναν μεταφυσικό χαρακτήρα που ξεδιπλώνεται αργά. Έχει πηγή έμπνευσης της διάφορα λογοτεχνικά έργα. Έχει τον Lovecraft και τις γοργόνες. Έχει τον David Lynch. Έχει δυο καταπληκτικούς ηθοποιούς (με την ερμηνεία του Dafoe είναι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά ενώ με εκείνη του Pattison τουλάχιστον να αναγνωρίσεις πως η στόφα του είναι για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από το Twilight), έχει ωραίο σκηνικό, παράξενους ήχους, ναυτικούς να “καταλήγουν” για γοργόνες και γενικά όλα τα εχέγγυα για να την δεις αν είσαι σινεφίλ.
Στο σενάριο, δύο φύλακες ενός φάρου απομονώνονται όταν φτάνει η καταιγίδα. Στην μοναξιά, την σιωπή και το απειλητικό περιβάλλον, ξεκινούν να ξεδιπλώνουν (τις πιο νοσηρές) πτυχές του χαρακτήρα τους τις οποίες σε τίποτα δεν φαίνεται πως έκρυβαν στην πρώτη ματιά. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει με όλους μας, όταν τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά;
Εν κατακλείδι, υποδέχτηκα την ταινία και το κόνσεπτ της ενθουσιωδώς. Έχει λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές παραστάσεις που εκλείπουν, στόχο μεγαλύτερο από την αφήγηση μιας ιστορίας και εξεζητημένη δόμηση που φέρει- παρά τις όποιες επιρροές – τον δικό της τύπο. Το φινάλε πιθανόν δεν με απογοήτευσε αλλά σίγουρα αισθάνθηκα πως ούτε πήρα ξεκάθαρα το μήνυμα που ήθελε να περάσει ούτε πως αυτό ήταν τόσο αφαιρετικό που θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην γενικότερη θόλωση. Του τέστιν, σαν κάπου να έχασα κάτι…
Όπως και να ‘χει, η ταινία είναι καλή, αξίζει να την δείτε, αξίζει να την δείτε αν βρέχει, αν είστε ελαφρά μεθυσμένοι και αν μέσα σας ελοχεύει κάποια τρέλα η οποία ψάχνει αφορμή να περάσει στο προσκήνιο.
Βαθμολογία: 8/10
The post The Lighthouse – Ο φάρος appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Irishman appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Βλέποντας την καινούργια ταινία του Σκορτσέζε αμέσως μετά από το απολαυστικό Once upon a time in Hollywood του Ταραντίνο, σκέφτηκα την ατάκα που μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφορούσε στο Χόλιγουντ: Μπορείς να είσαι καλός σκηνοθέτης, αλλά δεν μπορείς να είσαι καλύτερος από τον Σκορτσέζε. Και, περίπου όπως μας δείχνει και η ταινία, η οποία πέραν των άλλων αποτελείτε από το κλασικό και αγαπημένο καστ του Μάρτιν το οποίο δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να δούμε ξανά ενωμένο, τι κρίμα που σε αυτή την ζωή δεν είμαστε αθάνατοι και δεν κουβαλάμε σε κάποια άλλη όσα έχουμε χτίσει σε ετούτη. Απλώς με τα έργα μας μεριμνούμε να ξεγελάσουμε για λίγο τον θάνατο να μην δείχνει τόσο τελεσίδικος…
Επειδή τα χρόνια περνούν, όσα για κάποιους από εμάς μοιάζουν αυτονόητα για κάποιους άλλους δεν είναι… οπότε θυμίζω ορισμένες από τις ταινίες που έχει κάνει στην καριέρα του ο σκηνοθέτης:
Goodfellas
Taxi Driver
The Departed
Raging Bull
Wolf of wall street
Gangs of new York
Cape Fear
The Aviator
Casino
Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος, ο Σκορτσέζε και σε αυτή του την ταινία ασχολείται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα, εκείνο της ιταλικής μαφίας. Εξ’ ου και ο τίτλος The Irishman. Δηλαδή, ο Ιταλός. Το σενάριο της οποίας παρεμπιπτόντως προέρχεται από το βιβλίο του Charles Brandt, του πραγματικού υπεύθυνου για την “εξαφάνιση” του Τζίμι Χόφα.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι ένας απόστρατος του Β’ παγκοσμίου πολέμου ο οποίος τώρα σκοτώνει τον χρόνο του στο Σικάγο κάνοντας μικρο απατεωνιές. Ώσπου μια μέρα του σκάει το λάστιχο στον δρόμο και αντί να πάει για επισκευή στον Μάκη – ζάντες, μπαλώματα, ανταλλακτικά, ζητάει την βοήθεια ενός αγνώστου αρχιμαφιόζου που περνούσε τυχαία από το σημείο. Από εκείνη την ημέρα κι ύστερα η καριέρα του αναβαθμίζεται, ώσπου συναντά έναν ροκ σταρ του συνδικαλισμού, τον Τζίμι τον Χόφα, ο οποίος διανύει περίοδο τουρνέ για τα δικαιώματα των συνεταιρισμών ενώ στο ταμείο του διαχειρίζεται 1 δις δολάρια (την δεκαετία του 60). Τι θα κάνει τώρα ο καλός μας άνθρωπος Ρομπερτ Ντε Νίρο που μέχρι τότε έβαφε μονάχα σπίτια; Θα εγκαταλείψει το μεροκάματο για να γίνει συνδικαλιστής ή οι ηθικές αρχές της εργατιάς θα τον κρατήσουν για πάντα έναν φτωχό πλην τίμιο οικοδόμο;
Σε γενικές γραμμές, η άποψη μου για το φιλμ είναι η εξής: Τι υπέροχη, κλασσική, απολαυστική ταινία από τον μεγάλο Μάρτιν Σκορτσέζε! Ενώ επίσης η άποψή μου για το φιλμ είναι και η εξής: Μου λείπει λίγο η εποχή που η ψηφιακή επεξεργασία έλειπε από το μοντάζ και η εικόνα είχε την ζωή του φωτός και όχι των αλγορίθμων.
Πάντως, μετά το Goodfellas και το Casino, κατατάσσω τον “Ιρλανδό” ως την τρίτη καλύτερη γκανστερική ταινία του σκηνοθέτη (3 έχει κάνει έως τώρα), με σημαντική διαφοροποίηση από τις προηγούμενες την υπέροχη νότα συναισθηματισμού στο φινάλε. Ο Σκορτσέζε είναι ένας σκηνοθέτης που πάντα προτιμούσε να κάνει να κάνει ταινίες με την παρέα του (Ντε Νίρο, Πέσι, Λιότα κτλ ενώ συχνά πυκνά έχει εμφανιστεί σε σκηνές ακόμα και η μάνα του!) γι αυτό και το τελικό αποτέλεσμα, πέραν όλων των άλλων, ήταν πάντα τόσο αγόγγυστο, ομαλό και ευχάριστο.
Παρότι είμαι βέβαιος πως αν όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν είκοσι χρόνια νεότεροι, το φιλμ θα ήταν καλύτερο, σε αυτή την ζωή κανείς δεν είναι αθάνατος και – για όσους έχουν παρακολουθήσει όλα του τα κλασσικά έργα – η συγκεκριμένη ταινία μοιάζει σαν ένα κύκνειο άσμα αυτής της υπέροχης παρέας που μας κράτησε εμβληματική συντροφιά για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
σσ. Αλήθεια, γιατί δεν υπήρχε ο Ραυ Λιότα σε γκανκστερική ταινία του Σκορτσέζε;
Βαθμολογία: 8/10
Trailer
The post The Irishman appeared first on Inspired by Words.
]]>