The post Paterson appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Paterson είναι μια ιδιαίτερη ταινία. Τόσο ιδιαίτερη, που μετά το τέλος της κάθισα και βρήκα τι έγραψαν για εκείνη οι κριτικοί. Διάβασα αρκετές απόψεις, άλλες καλές – άλλες κακές, και καμία, σύμφωνα με την προσωπική μου γνώμη, που να βοηθά να αποκωδικοποιήσεις αυτό που θα δεις. Να κρίνεις αυτό το φιλμ είναι σαν να κρίνεις έναν πίνακα: Πρέπει υποχρεωτικά να αναφέρεις ορισμένα πράγματα και για τον καλλιτέχνη. Όπως και να ‘χει, η ταινία του jim jarmusch είναι πολωτική και σίγουρα καλό πάτημα για να μιλήσουμε για κάτι ενδιαφέρον.
Ο τρέλο Jimmy Jump των κινηματογραφιστών είναι από εκείνους τους ελάχιστους σκηνοθέτες που σε κάθε ταινία τους ενσωματώνουν και την άποψη τους. Αξίζει να αναφέρω το Cofee and Cigaretes και το Dead Man ως δείγματα εναλλακτικής οπτικής και ποιητικότητας. Ο Jarmusch ανήκει στην γενιά του Ροκ και της grunge. Όλες του οι ταινίες είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις της ειλικρινούς αμερικάνικης λογοτεχνίας του Bukowski, του Kerouac αλλά και της Ροκ ποίησης του Morisson, του Tom Waits, του Neil Young και του Bob Dylan. Όπως και το κίνημα που αντιπροσωπεύει ο Jimmy Page των ανεξάρτητων παραγωγών, οι ταινίες του είναι επηρεασμένες από την πραγματικότητα και την εκφράζουν με ευθύ ως ωμό και δίχως ρίμες τρόπο. Το Paterson είναι ένα έργο τέχνης στην πραγματικότητα. Καλό ή κακό, σίγουρα κάτι διαφορετικό. Αποκομμένο από κάθε είδους εσωτερικό ρυθμό, ακριβώς όπως και η ποίηση που αναπαράγει, τόσο έξω από τα νερά σου, που δύσκολα θα καταφέρεις να το εκτιμήσεις ή να το απορρίψεις αγόγγυστα.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας νέος άνδρας με αδιάφορη εμφάνιση και όνομα Πάτερσον, ζει όλη του την ζωή στην πόλη του Πάτερσον και εργάζεται για την εταιρία συγκοινωνιών, Πάτερσον. Αγαπημένος του ποιητής είναι ο William Carlos Williams ή Carlos William Carlos (χωρίς πλάκα, υπάρχει αναφορά στην ταινία έτσι ακριβώς ) ο οποίος έζησε στην Νέα Υόρκη στην οποία ανήκει και η κομητεία του Πάτερσον, η οποία με την σειρά της εμφανίζει μια παράξενη υπέργεννητικότητα στα δίδυμα αδέλφια. Και ενώ ο ίδιος βιώνει μια μειλίχια και ανιαρή καθημερινότητα με μοναδικό ενδιαφέρον τα ποιήματα που γράφει σε ένα παλιό τετράδιο με τίτλο Paterson, η γυναίκα της ζωής του το κωλοβαράει στο φτωχικό τους γεμάτη κέφι για ζωή, διακοσμώντας τα πάντα με κύκλους που σιγά-σιγά εισβάλουν στο σπίτι, φτιάχνωντας στρογγυλά κεκάκια και ελπίζωντας πως φορώντας στρογγυλά καπέλα μια μέρα θα γίνει η Joan Baez. Παραδόξως, είναι αρκετά ταλαντούχα σε ότι κι αν κάνει. Και παρότι οι ελάχιστες αλλαγές που συμβαίνουν στην καθημερινότητα του Πάτερσον δεν δίνουν μπρίο στην ημέρα του, όταν αμυδρά συμβάντα παρεκκλίνουν απ’ την ρουτίνα του Πάτερσον της πόλης Πάτερσον της εταιρίας Πάτερσον, ο ίδιος ανησυχεί για την βαρετή καθημερινότητα που δεν απολαμβάνει.
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Jarmuschi δεν φτιάχνει το κάδρο στην τύχη. Σχεδόν κάθε σκηνή δημιουργεί αμηχανία ενώ κάθε επόμενη προλαβαίνει την σκέψη που έκανες στην προηγούμενη. Και κάπως έτσι, σε οδηγεί… Η γενικότερη ιδέα της ταινίας περιστρέφετε γύρω από το ποίημα του James Tate: Η ποίηση υπάρχει παντού, αρκεί να την αποκωδικοποιήσεις. Το μόνο ζήτημα για το φιλμ, είναι η αποκωδικοποίηση. Επιτυγχάνετε ή όχι, καλύτερα να κρίνεις ιδίοις όμμασι. Πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Jimmy Hendrix της μικρής οθόνης πετυχαίνει τον στόχο του: Προβάλλοντας μικρές δυστοπικές σκηνές εκείνος τρυπώνει στο παρασκήνιο χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και όταν το μαύρο του φινάλε πέσει, παραμένεις μαζί του στο σκοτάδι να συλογιστείς τι ακριβώς πέχτηκε.
Η τελευταία εντύπωση της ταινίας είναι συναίσθημα και όχι κρίση. Αν την δεις χωρίς να περιμένεις απολύτως τίποτα συγκεκριμένο, γνωρίζοντας πως μιλάμε για τον εκφραστή ενός καλλιτεχνικού κινήματος και το έργο αυτό αποτελεί στην ουσία μια κατακλείδα, μπορείς να ερμηνεύσεις αρκετά απ’ όσα θα παρακολουθήσεις. Το πόσο η ταινία θα σε αγγίξει ή όχι εξαρτάται εν πολλοίς και από προσωπικές σου ευαισθησίες. Πάντως είναι τόσο δύσκολο να την αξιολογήσεις όσο δύσκολό είναι να βαθμολογήσεις ένα συναίσθημα. Όμως ακόμη κι εκείνος θα το κατηγορήσει, στο τέλος θα αισθανθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καλυμμένος απ’ την αύρα.
Αν η τηλεορασή σου ήταν το woodstock, ο Jimmy Jarmuschi θα ήταν η Jannis Joplin να τραγουδάει το summertime υπό τον ήχο των κυμάτων. Please, have a seat.
Βαθμολογία: Άνευ
The post Paterson appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Shot Caller appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To shot caller είναι μια αρκετά καλή ταινία με πρωτότυπο χτίσιμο, καλή σκηνοθεσία, φρέσκια αίσθηση, γρήγορη ροή – αν και κοινωνικής υφής – που μπορείτε να δείτε με ενδιαφέρον και την οποία θα βαθμολογήσω με έξι για έναν και μοναδικό λόγο: Τα πράγματα δεν είναι έτσι… Παρόλα αυτά, ίσως θα μπορούσαν.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Jaime Lannister, που έχει ακόμη δύο χέρια και δεν του καίγεται καρφάκι για το Kings Landing και την Sersei γιατί είναι γιάπης με γυναίκα και παιδί, καταδικάζεται σε 17 μήνες φυλάκιση επειδή ήπιε ένα ποτάκι παραπάνω και πέρασε μια διασταύρωση με κόκκινο, με αποτέλεσμα μια αξιοσέβαστη ποσότητα λαμαρίνας να καρφωθεί στο κεφάλι του κολλητού του. Μέσα στο άγριο κλίμα των φυλακών, στο οποίο άγνωστοι πρωτεινάκιδες εξασκούνται παντού τριγύρω στο μονόζυγο και τους αλτήρες, ο Nikolaj Coster-Waldau – δυστυχώς το πραγματικό όνομα του Jaime – αναγκάζεται να μπει σε συμμορία για να φυλάξει τον κώλο του. Όμως το ένα πράγμα φέρνει τ’ άλλο και τα δυό μαζί τα ισόβια. Έτσι ο Waldau, σαν ένας πραγματικός Lannister, αφήνει πίσω ό,τι είχε χτίσει στην ζωή του και κάνει αυτό που ένας αληθινός άντρας πρέπει: Το χρέος του.
Γνωστές φάτσες από τα αριστερά προς τα δεξιά: Jon Bernthal (Punisher), Jeffrey Donovan (Fargo), Evan Jones (The book of Eli)
Για κάποιο λόγο, το όλο κόνσεπτ μπορεί σε κάποιον να μυρίσει λίγο Locke. Η ταινία είναι μονταρισμένη πιάνοντας το θέμα από τα δύο άκρα: Την ζωή πριν και την ζωή μετά και τα συγκρούει. Πράγμα καλό, που σε κάνει να βλέπεις τις σκηνές νεράκι. Σε γενικές γραμμές το φιλμ μπορεί να αφήσει αρκετές σκέψεις στον θεατή, έχει πολλά στοιχεία – μαζί και ενδιαφέρον – και τα σετάρει όλα αρμονικά. Με μία μόνο ένσταση: Όποιος μπαίνει φυλακή δεν γίνεται αδερφή, δεν κρύβει ναρκωτικά στον κώλο του και δεν περνάει την ώρα του σκοτώνοντας κρατούμενους με ξυραφάκια bic.
Εν κατακλείδι: Αρκετά καλή προσπάθεια και γυαλιστερό αποτέλεσμα με σφιχτή παρουσίαση των γεγονότων, αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν δεν υπήρχαν τα αχρείαστα κλισέ, οι σκηνές που έχουμε ξαναδεί και η φανταστική αντίληψη για την ζωή στις φυλακές και τις κωνικές προθέσεις των ανθρώπων. Βέβαια αυτά είναι πράγματα που κάποιοι τα αγνοούν για χάρη του σασπένς και κάποιους τους ξενερώνουν. Εγώ ανήκω στους δεύτερους.
Βαθμολογία: 6/10
* Φωτογραφία “άγριου κλίματος φυλακών”, Lock Up.
The post Shot Caller appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Hell or High Water – Κάποτε στο Texas appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Είναι γνωστό πως όταν σε αστυνομική περιπέτεια ακουστεί η ατάκα «Μόλις βγω στην σύνταξη, θα μετακομίσω σε κάποιο μέρος πολύ μακριά από εδώ», δύο τινά θα συμβούν: Ο χαρακτήρας θα πεθάνει και το σενάριο δεν θα ξεφύγει από τα στερεότυπα.
Το παραδοσιακό μοτίβο της ταινίας με τον «καλό» εγκληματία και τον «κακό» αστυνομικό που το μόνο που τους χωρίζει είναι μια λεπτή κόκκινη γραμμή, στην οποία πλησιάζουν αμφότεροι καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, το έχουμε δει πολλές φορές – βλέπε Heat – και είναι πράγματι καλό θεμέλιο για να πλέξεις γύρω του γυρλάντες. Παρολα αυτά δεν αρκεί για να δώσει ένα λειτουργικό φιλμ, όποιο και είναι το cast ή ο προυπολογισμός – βλέπε Righteous Kill -. Το καλό, στην περίπτωση του Hell or high water, είναι πως η μανιέρα δουλεύει.
Σε γενικές γραμμές, η ταινία πετυχαίνει γιατί πέραν του καλογραμμένου σεναρίου, των όμορφων πλάνων και του πετυχημένου μουσικού timing, έχει ένα ιδιαίτερο, σκληροπυρινικό Τεξανό υφάκι, που μεταφέρει τον θεατή σε έναν κόσμο μακρινό και άγνωστο (στην περίπτωση πάντα που δεν γεννήθηκε στον Μισσισιπί) : Οι άδειοι σκονισμένοι δρόμοι, η βιοπάλη, τα καουμπόικα καπέλα, ο Τέξας Ρέιντζερ, ο απέραντος πολύχρωμος δυτικός ουρανός αλλά και ο όμορφος συμπρωταγωνιστής των αδικοχαμένων νιάτων, το έξυπνο «μεγάλο κόλπο», η καταδίωξη, τα shootout scenes με τους έντονους ήχους του επικρουστήρα. Λίγο το νόημα της ζωής, λίγο οι δερμάτινες μπότες, και όλα μοιάζουν να ‘ναι όπως θα ‘πρεπε, ειδικά αν κάποιος ψάχνει ταινία με ληστείες, γρήγορες ατάκες, καταδίωξη και τον Jeff Bridges στον ρόλο του σερίφη που ακούει folklore στο περιπολικό του.
Βαθμολογία: 7/10
The post Hell or High Water – Κάποτε στο Texas appeared first on Inspired by Words.
]]>