The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Ένας (που μοιάζει) ναυτικός μένει από βενζίνη και γνωρίζει με οτοστόπ μια μιλφ που φοράει μαύρα και έχει να κάνει 4 χρόνια σεξ: όχι, δεν μιλάω για το σενάριο κάποιας ταινίας της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πορνό αλλά για την πρώτη ταινία του Γιώργου Γούση και των άλλων παιδιών, τα οποία κατάφεραν με την βιντεοκάμερα του πατέρα τους, μια κασέτα από το μοναστηράκι, ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο, 3 ευρώ για εισιτήρια, 2 για μίλκο, ένα τζιν από την διπλανή οικοδομή, έναν σκούφο που βρήκαν στα σκουπίδια, μαύρα άμφια που τους έγιναν δωρεά από το μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, γόπες από την στάση του Α10 και μπόλικο τιντ στα πλάνα να γυρίσουν μια ταινία με πολύ κάπνισμα η οποία νικά τα μειονεκτήματα της και τελικά περνά το μήνυμα που κερδίζει τον θεατή.
– Όχι γιατί;
– Έλα να γυρίζει τότε
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στα 40 το σκάει επιτέλους από το υπόγειο που την έκρυβαν οι γονείς της επειδή της άρεσαν πολύ τα αγόρια και τριγυρνάει πλέον στα λιμάνια με σκοπό να γνωρίσει θαλασσοδαρμένους νέους. Για καλή της τύχη ο πιο μουσάτος ναύτης ξεμένει από βενζίνη κι εκείνη προσφέρεται να τον γυρίσει σπίτι. Και καθώς στη διαδρομή συζητάνε για την ακρίβεια στα καύσιμα και στα προφυλακτικά και το θέμα αρχίζει επιτέλους να πηγαίνει στο γαμήσι, αυτός της εκμυστηρεύεται πως κουβαλάει στη βαλίτσα του τις στάχτες της γιαγιάς του για να τις αφήσει στον άνεμο, οπότε την ξενερώνει εντελώς την γκόμενα κι αυτή παραμιλάει: καλα, τον μαλακομαγνίτη έχω;
Μαγνητικά Πεδία. Ένα φιλμ με πολύ μυστήριο αλλά και αγωνία: θα βγάλουν επιτέλους τα μάτια τους οι πρωταγωνιστές μας και αν ναι, θα δούμε κανένα τεράστιο ματζαφλάρι να κρέμεται στην οθόνη του σινεμά μας, όπως συμβαίνει πάντα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Θα καταφέρει ο μουσάτος ναύτης να τελειώσει και όλο το σινεμά να του φωνάξει ΑΞΙΟΣ με τις στάχτες της προγιαγιάς του στο διπλανό κάθισμα; Θα μπορέσει η ηρωίδα μας να σπάσει τα μαλακομαγνητικά πεδία των αντρών με τους οποίους μπλέκει συνεχώς;
Εν κατακλείδι, τα “Μαγνητικά πεδία” είναι μια ταινία με εξαιρετική φωτογραφία και γλυκόπικρα συναισθήματα, τα οποία ενισχύονται και από το γενικότερο στιλιζάρισμα. Ένα φιλμ που παραδόξως δεν παίζει με κλισέ αλλά με ισορροπίες, δεν έχει επιτηδευμένους συμβολισμούς (παίζει πολύ προσεχτικά αυτό το χαρτί σε αντίθεση με, εντελώς τυχαίο παράδειγμα, τον Λάνθιμο), έχει πλοκή, δεν είναι βαρετό, το σενάριο έχει επίπεδα και οι χαρακτήρες εξέλιξη. Δεν είναι μονοδιάστατο, είναι καλόγουστο, έχει μεράκι, έχει χιούμορ και συχνά αυτοσαρκασμό. Δεν κάνει κατάχρηση στα πλάνα και δεν παρουσιάζει τη μεγαλομανία και παθογένεια της πλειονότητας των σύγχρονων ελληνικών ταινιών. Βλέπεται ευχάριστα και αφήνει κάτι πίσω. Να τη δείτε.
Βαθμολογία: 7/10
Η κριτική ήταν μια ευγενική προσφορά του μοναστηριού της Αγίας Ελεούσας.
Trailer
Δείτε την ταινία Μαγνητικά Πεδία ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν και χωρίς διαφημίσεις ΕΔΩ
The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>
2
0
Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και φαντάσου πως είναι να κάνεις ναρκωτικά για πρώτη φορά (κατά προτίμηση μανιτάρια) και να ονειρεύεσαι έναν θηλυκό Τσάκι-Τσάν να παίζει τον Doctor Strange σε μια εναλλακτική ταινία της Marvel σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Μπράβο, αυτό που μόλις σκέφτηκες είναι το Everything Everywhere all at once.
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση που έχει άχρηστο άντρα και αχαΐρευτη κόρη ονειρεύεται πως θα έμοιαζε η ζωή της αν ήταν η Καθρι Χέμπορν στο όσα παίρνει ο άνεμος. Ένας ταξιδιώτης από κάποιο παράλληλο σύμπαν της δίνει το εισιτήριο από τον “τελευταίο μεγάλο ήρωα” για να κάνει την πικρή ανακάλυψη πως σε όλες του τις εκδοχές ο “παράλληλος” εαυτός της είναι το ίδιο άσχημος και ο άντρας της εξίσου ανίκανος. Σε όλες, εκτός από μια. Σε εκείνη που υπάρχει στο σύμπαν στο οποίο το να είσαι άχρηστος είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη. Δηλαδή σε αυτό που ζει.
Εν κατακλείδι, το Everything Everywhere all at once είναι στον πυρήνα της μια κοινωνική ταινία παρουσιασμένη πρωτότυπα που στο μεγαλύτερο μέρος της παρωδεί τις ταινίες φαντασίας και ενώ φλερτάρει με το σαχλό τελικά καταφέρνει να το ενσωματώσει ως όπλο και να μοιράσει αρκετά γέλια με αυτό. Ναι, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα γελάσετε βλέποντας της αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό ώστε κάποιος να της δώσει το θετικό του πρόσιμο, αφού μπορεί είτε να την μισήσει είτε να την λατρέψει ανάλογα με την διαθεσή του.
Ένα φιλμ που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο.
Δείτε το με την παρέα σας, αρκετά ποπ-κορν και με τα σέα σας. Όποια κι αν είναι αυτά.
The post Everything Everywhere all at once – Τα πάντα όλα appeared first on Inspired by Words.
]]>The post 7 αδερφές – τι συνέβη στη Δευτέρα; appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Με τον κύριο όγκο του μπάτζετ του Χόλιγουντ να έχει επενδυθεί στις σειρές, τα καλύτερα φιλμ των τελευταίων δύο χρόνων μας έρχονται κυρίως από ανεξάρτητες παραγωγές. Γεγονός σχετικά ενδιαφέρον, μιας που αρκετές “δευτεράτζες” με πρωτότυπο θέμα ξεπηδούν εδώ κι εκεί και για να επιλέξουμε ταινία πλέον πρέπει να εμπιστευθούμε την γνώμη κάποιου φίλου όπως γινόταν τις παλιές καλές εποχές και όχι να κοιτάξουμε τα Top του έτους από το IMDB. Το “Τι συνέβη στη Δευτέρα”, λοιπόν, είναι μια ταινία που μας αφηγείται την ιστορία της πιο μισητής μέρας της εβδομάδος: τι θα γινόταν αν ξαφνικά η Δευτέρα εξαφανίζονταν και όλος ο κόσμος έπρεπε να ‘χει τριήμερο ρεπό;
Την ταινία μου την πρότεινε ένας φίλος ο οποίος δεν αντέχει τις Δευτέρες κι εγώ τον εμπιστεύτηκα, αφού το πρόβλημα θα υπήρχε αν μισούσε το Σαββατοκύριακο. Η παραγωγή είναι του Netflix και πρωταγωνιστούν ο William Dafoe, η Noomi Rapace, η Noomi Rapace, η Noomi Rapace και η Noomi Rapace άλλες τέσσερις φορές.
Στο σενάριο της ταινίας, η γυναίκα του William Dafoe, του ποιο γκαντέμη ανθρώπου στον κόσμο, γεννά εφτάδημα την ημέρα που ξεκινά η εφαρμογή της απαγόρευσης για περισσότερα από ένα τέκνα. Ο Dafoe όμως, που είναι τεκνατζής, έχει πολεμήσει σε platoon στο βιετναμ και ξέρει ένα σωρό κόλπα, κρατά και τα επτά κορίτσια και δίνει στο καθένα τους το όνομα μιας ημέρας. Κάπως έτσι στην θεούσα δίνει το Κυριακή, στην “προχό” το Σάββατο, στην τεμπέλα το Παρασκευή και, για να μην τα πολυλογώ, στην ξινή το Δευτέρα. Όλες τους μαζί φαίνεται να περνούν αρκετά καλά, ζώντας κρυφά σε ένα οροφοδιαμέρισμα και βγάζοντας την φίνα η μια με τον γκόμενο της άλλης. Ταυτόχρονα, μπορούν να κυκλοφορούν για ψώνια μόνο την ημέρα που φέρουν στο όνομα τους, έτσι ώστε να μην ξοδεύουν όλα τους τα χρήματα σε ρούχα. Τα δεινά όμως ξεκινούν όταν η Monday, ξενερωμένη που τρώει κάθε φορά στην μάπα το αφεντικό της μετά το Σαββατοκύριακο, ξαφνικά εξαφανίζεται. Δυστυχώς για τις υπόλοιπες, οι εργάσιμες δεν γίνονται ξαφνικά τέσσερις και το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού απειλεί να τις συνθλίψει όλες, αν δεν ανακαλύψουν γρήγορα την πλεκτάνη πίσω από την εξαφάνιση που τους έκατσε δευτεριάτικα.
Σε γενικές γραμμές, η ταινία είναι απολαυστική, με πρωτότυπο σενάριο και θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αν δεν αποφάσιζε να δώσει τόση έμφαση στη δράση. Ως ένα σημείο όλα βαίνουν καλώς και ο θεατής παρακολουθεί με ενδιαφέρον, όμως, θυμάστε εκείνα τα παλιά παραμύθια με τα κάστρα, που το βασιλόπουλο σκότωνε τον μάγο και όλα τα ξόρκια έσπαγαν κατευθείαν για να ξεμπερδεύουμε; Ε, το What happened to monday στο τέλος γίνεται κι αυτό από τις ταινίες που η αλήθεια προβάλετε σε ένα video wall, ο κόσμος μαθαίνει για τους κακούς πολιτικούς, το καλό κερδίζει και στο εξής όλοι την περνούν περίφημα με πολλά παιδιά και επιδόματα πολύτεκνων.
Βαθμολογία: 7/10
Trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post 7 αδερφές – τι συνέβη στη Δευτέρα; appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ένας ουρακοτάγκος, ένας γορίλας και ένας χιμπατζής μπαίνουν σε ένα μπαρ.
Όχι, αυτό δεν είναι ανέκδοτο, αλλά το νέο sequell του πλανήτη των πιθήκων: War for the plannet of Apes και αυτή η κριτική του.
*Το παρακάτω κείμενο εμπεριέχει ρατσιστικά αστεία για πιθήκους, παρακαλούμε διαβάστε με ψυχραιμία.
Το War for the plannet of the Apes είναι πιθανόν το πιο ρομαντικό απ’ όλα τα Planet of the Apes. Πριν όμως πούμε περισσότερα γι αυτό, θέλω να αναφέρω πως η κλασική ταινία του 2001 με σκηνοθέτη τον Tim Burton (η οποία είναι remake της κλασικής ταινίας του 1968 η οποία ίσως να είναι και remake) αξιολογήθηκε πολύ ισχνότερα από το νέο sequell το οποίο, αν κι έχει κάποια καλά στοιχεία, περισσότερο μοιάζει με παραμύθι για χιμπατζήδες παρά για sciene fiction.
The planet of the Apes σε σκηνοθεσία Tim Burton με την Estella Waren και άλλους ηθοποιούς.
Η αλήθεια είναι πως η πρότυπη ταινία ήταν αρκετά καλή και μετά το reboot μοιάζει εντελώς εκφυλισμένη. Παρότι το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes έχει πολύ καλά εφέ, χαριτωμένους γορίλες, post-apocalyptic σενάριο και σπαραχτικές στιγμές, έχει κι ένα βασικό ελάττωμα: Μας αφηγείται την ιστορία του Καίσαρα, του χιμπατζή που έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο. Δυστυχώς, όσο και αν θες να επικεντρωθείς στην ουσία, αυτή η ενδελεχής εξιστόρηση έχει ξεχειλώσει και δεν τρώγεται με τίποτα. Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε πραγματικά την ταινία, ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε είναι να πιείτε ένα τσιγάρο. Μετά από αυτό οι αντάρτες πίθηκοι καβάλα στ’ άλογα, με τουρμπάνια στα μαλλιά και G3 στα χέρια, θα σας φαίνονται ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό κι έτσι θα καταφέρετε να επικεντρωθείτε στην ανατρεπτική ιστορία και τα υπέροχα οπτικά εφέ.
Πάμε ξανά απ’ την αρχή λοιπόν…
Στο σενάριο της ταινίας ο Καίσαρας, ο βασιλιάς των γενετικά εξελιγμένων Ουρακοτάγκων προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή μαζί με την οικογένειά του σε μια απομονωμένη ζούγκλα, μακριά από το life style και τα φώτα της δημοσιότητας. Δυστυχώς για εκείνον, ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν επιζήσει ενός τρομερού ιού δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας vegan. Η ανθρωπότητα, που πλέον προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, έχει συνταχθεί σε μεγάλα στρατόπεδα και εκτός από την πολεμική της φύση έχει να αντιμετωπίσει και χιμπατζίδες που κλέβουν αδιάκριτα βιντεοκάμερες, καράσνικοφ και πορτοφόλια. Μέσα σε όλα αυτά, ο αυταρχικός στρατηγός Woody Harrelson, σε μια άνανδρη εφόρμηση, θα στείλει στον πλησιέστερο ζωολογικό κήπο όλη την οικογένεια του πρωταγωνιστή μας και ο Καίσαρας μαζί με τους γορίλες φίλους του θα πάρει τον μακρύ δρόμο της εκδίκησής. Ένα ταξίδι με ζωώδες μάχες αλλά και απρόσμενους συμμάχους…
Cesar, πρωταγωνιστής της ταινίας και άτυπος βασιλιάς των πιθήκων.
Η αλήθεια είναι πως το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes είναι μια πάρα πολύ προσεγμένη παραγωγή. Η ταινία διαρκεί σχεδόν 2.30 ώρες και εμπεριέχει με αρκετή αξιοπρέπεια όλα τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Και δράση και ιστορία και ανατροπές αλλά και ευχάριστες σκηνές.
Οι πρωταγωνιστές μας απολαμβάνουν μερικές ξέγνοιαστες στιγμές λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους.
Σε γενικές γραμμές, το sequel της ταινίας μοιάζει να έχει δανειστεί χαρακτηριστικά στοιχεία από κλασικές σκηνές και να τα έχει εφορμήσει στο δικό της μότο. Παρότι σίγουρα έχει ξεφύγει από το sci-fi και την πρωτοτυπία, μπορώ να πω πως τουλάχιστον έχει μια καλή ροή με αρκετή ένταση και εναλλαγές, κάτι που κατά την γνώμη μου την καθιστά ένα ευχάριστο παραμυθάκι για παιδιά. Αν πάντοτε θέλατε να δείτε ένα Lord of the Rings με πιθήκους, τότε σίγουρα δεν πρέπει να την χάσετε.
Το 7.5/10 που είναι η παγκόσμια αξιολόγησή της στο IMDB έναντι του 5.7 της αρχικής ταινίας (η οποία ξεχειλώθηκε για εμπορικούς λόγους) σίγουρα μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: όλος ο κόσμος την πίνει.
Βαθμολογία: 6/10
trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Mindhunter: Είμαστε όλοι δολοφόνοι σε κατάσταση αναμονής. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Πριν πω δύο λόγια για την υπόθεση του Mindhunter, την ολοκαίνουργια, ολόφρεσκη και… ολοκαίνουργια σειρά του Netflix θα ξεκινήσω απ’ το γεγονός πως πίσω απ’ την παραγωγή της βρίσκεται ο David Fincher, σκηνοθέτης των:
1) Seven
2) Fight Club
3) Zodiac
4) Benzamin Button
5) The girl with the dragon tattoo
6) House of Cards
για τον οποίο πρόσφατα είδα και ένα αρκετά ενδιαφέρον βίντεο:
Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω, μαζί με το γεγονός πως τα δέκα επεισόδια όλου του πρώτου κύκλου είναι ήδη στον αέρα και μπορείτε να τα παρακολουθήσετε σκεπασμένοι με παπλώματα και την βροχή να σας χτυπά το τζάμι, δεν σας αρκούν για να την δείτε, θα προσθέσω ορισμένους ακόμα καλούς λόγους.
Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, το οποίο εξερευνά πραγματικά γεγονότα πίσω από τις έρευνες του FBI την δεκαετία του ’80 για τους κατά συρροήν δολοφόνους. Η πλοκή σας μοιάζει σκοτεινή, με μυστήριο και ανατρεπτικό ενδιαφέρον; Καλά κάνετε. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να θυμηθώ πάνω από δέκα ταινίες (ή σειρές) οι οποίες να περιέχουν τα πάντα και να απευθύνονται σχεδόν σε όλους: Μυστήριο, δράση, αγωνία, κλιμάκωση, ένταση, πλοκή, ντεντέκτιβς, καπαρντίνες, σκηνοθεσία, διαλόγους, χιούμορ… μυστήριο… δράση… αγωνία…
Στο σενάριο, δύο πράκτορες του FBI ξεκινούν τις συνεντεύξεις από διάσημους δολοφόνους. Και παρότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν διανύουν ακριβώς το απόγειο της καριέρας τους, βοηθούν τους πράκτορες μας όχι μόνο να διαλευκάνουν αντίστοιχα εγκλήματα αλλά και να εισχωρήσουν ακόμα περισσότερο στην ψυχολογία καθημερινών μαχαροβγάλτων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και όλοι στην πολυκατοικία τους λένε πως ποτέ δεν έδωσαν δικαιώματα.
Η σειρά διαπραγματεύεται τις άγνωστες πτυχές του ψυχολογικού υποβάθρου των δολοφόνων, ως όργανο μελέτης και πρόβλεψης για μεταγενέστερα εγκλήματα. Και το inception εδώ, είναι πως τα ταμπού τα οποία εκείνη την εποχή είχε το FBI στο να προσεγγίσει σε ανθρώπινο επίπεδο την σκοτεινή ψυχολογία ενός ειδεχθή δολοφόνου, είναι μάλλον ακριβώς τα ίδια με του μέσου θεατή σήμερα… Έτσι, καθώς η σειρά εμβαθύνει όλο και περισσότερο στην ακαμψία των αρχών εκείνης της εποχής, στην ουσία δοκιμάζει τις δικές μας αντοχές.
Γκομενάρα milf του FBI, που θα σπάσει τα ούμπαλα των πρωταγωνιστών μας.
Αφήνοντας στην άκρη την σκηνοθεσία, τα κουστούμια και τις γραβάτες του FBI, τα καμπυλόγραμμα αμάξια της δεκαετίας και την καλή μουσική (όλα τους υπέροχα) η πλοκή έχει πραγματικό σασπένς. Καθώς μικρά στοιχεία μπαίνουν, τα πάντα αλλάζουν και όλα εξελίσσονται. Που ξεχωρίζει ο άνθρωπος από το κτήνος; Μήπως είμαστε και οι ίδιοι κοινωνιοπαθείς; Μήπως στην πραγματικότητα είμαστε κι εμείς αποκλίνοντες; Δολοφόνοι σε κατάσταση αναμονής; Αν ναι, τι είναι αυτό που μπορεί να μας πυροδοτήσει;
ΜΠΟΥΜ.
https://www.youtube.com/watch?v=7gZCfRD_zWE
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Mindhunter: Είμαστε όλοι δολοφόνοι σε κατάσταση αναμονής. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Το Αυτό – Κριτική του βιβλίου: Όλοι επιπλέουν εδώ κάτω, Τζόρτζι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Υπάρχουν αρκετοί συγγραφείς που γνώρισαν το απόγειο τους σε σχετικά μικρή ηλικία, με την πένα τους να χάνει σταδιακά την λάμψη της καθώς τα χρόνια άρχισαν να περνούν. Ειδικά στον χώρο του τρόμου ή του φανταστικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι δημιουργοί είτε απέκτησαν τέτοια εμμονή με το έργο τους που εκείνο απογειώθηκε κι εκείνοι έχασαν το μυαλό τους είτε ωρίμασαν φυσιολογικά ως άνθρωποι και τα γραπτά τους ακολούθησαν μια φθίνουσα πορεία. Ο Stephen King δεν είναι από τους δημιουργούς που μεγαλώνοντας αποτρελάθηκαν. Και αν κάποιος σπάσει την καριέρα του σε δυο τμήματα τότε, συγγραφικά, το δεύτερο μισό σίγουρα δεν είναι το καλύτερό κομμάτι της. Συνιπολογιζοντας πως το συγγραφικό του έργο ήταν πάντοτε μια μίξη από πολύ καλά και ταυτόχρονα ευτελή – στα όρια της σαχλότητας – βιβλία, τότε το να μιλήσουμε για το “ΙΤ”, ένα έργο της χρυσής εποχής του, ξεπερνά το επίκαιρο ενδιαφέρον.
Ο Stephen King είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο του βιβλίου. Σε αρκετούς επιλογους όπως και σε κάμποσες συνεντεύξεις του ο ίδιος παραδέχεται την μεγάλη εμπιστοσύνη που είχε πάντοτε στον εκδότη του. Τι σημαίνει αυτό; Μάλλον όχι κάτι πρωτάκουστο στον χώρο της εμπορικής λογοτεχνίας και δη της Αμερικάνικης, στην οποία η έκδοση ενός βιβλίου αξιώνει πακτωλούς χρημάτων και δημοσιότητας. Ο King ήταν πάντοτε περιτριγυρισμένος από μεγάλες λογοτεχνικές ομάδες που συνεπάγονταν δυναμικές επιμέλειες των χειρογράφων του. Σε αρκετές περιπτώσεις τα βιβλία του ήταν σκαριφήματα που συμπληρώθηκαν από τρίτους ενώ ο εκδότης του είχε πάντοτε μεγάλο λόγο στην τελική μορφή των έργων. Για τους αμερικάνικους εκδοτικούς, ο Stephen King πλέον έγινε περισσότερο μια μηχανή παραγωγής ιδεών και brand name παρά συγγραφέας. Κάτι που φυσικά ο ίδιος εξαργύρωσε σε οικονομικό επίπεδο αλλά επίσης αποτυπώθηκε και στην ποιότητα των γραπτών του. Παρόλα αυτά, όταν μιλάμε για έναν έναν άνθρωπο με τόσο πλούσια βιβλιογραφία, ίσως πει κανείς πως είναι άδικο να εστιάσουμε μόνον στα αρνητικά. Και το “ΙΤ” είναι βγαλμένο από την αθώα εποχή του συγγραφέα, εκείνη που ακόμη πίστευε στα τέρατα και στα παραμύθια και που η συγγραφή δεν ήταν απλώς μια δουλειά. Ας το δούμε λοιπόν.
Το βιβλίο ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την φρεσκομελανομένη πένα ενός συγγραφέα αποφασισμένου να αφηγηθεί μια σπουδαία ιστορία. Αν κάποιος το βρει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου και ξεφυλλίσει τις πρώτες σελίδες για να αποφασίσει αν θα το αγοράσει, το μόνο σίγουρο είναι πως θα το κάνει. Όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία, ένα trailer από την καινούργια ή έστω έχουν ακούσει έναν φίλο τους να μιλά για το βιβλίο, σίγουρα ξέρουν τι εννοώ. Η πρώτη σκηνή είναι και θα είναι το αιώνιο brand του “IT”, η μετουσίωση του ανείπωτου παιδικού τρόμου και του σύγχρονου μπαμπούλα.
1958, Ντέρι Μειν Σιτυ
Ένα χάρτινο καραβάκι ταξιδεύει στο ρείθρο του δρόμου μέσα στη βροχή. Ένα εννιάχρονο αγόρι τρέχει ξωπίσω του φορώντας τις γαλότσες και το κίτρινο του αδιάβροχο. Όταν η βαρκούλα στρίβει στον υπόνομο κι εκείνος σκύβει να την ψάξει, ένας κλόουν που μοιάζει περισσότερο με παλιάτσο του προσφέρει ένα κόκκινο μπαλόνι. Όλοι επιπλέουν εδώ κάτω, Τζόρτζι.
Τα προβλήματα ετοιμάζονται να ξεκινήσουν. Τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για το ίδιο το κείμενο…
Όσοι έχετε δει το βιβλίο δεν μπορεί να μην έχετε προσέξει πως μιλάμε για δύο τόμους χιλίων σελίδων ο καθένας. Και πιθανόν έχετε εύλογα αναρωτηθεί: πόσα πράγματα μπορεί κάποιος να γράψει για έναν κλόουν-δολοφόνο;
Ας σας δώσω μια ιδέα.
Το βιβλίο αρχίζει από τα γεγονότα που προηγήθηκαν στην πόλη του Ντέρι το 1958, όταν οι χαρακτήρες μας ήταν ακόμη παιδιά, ο Έλβις Πρίσλευ μόλις εμφανίζονταν στα Juke Box και το Playboy στα ράφια των μαγαζιών. Μια εποχή αθωότητας που έμελλε να στιγματίσει την παρέα των πιτσιρικάδων μας για πάντα. Ο μικρός Τζόρτζι, που έφτιαχνε τόσο επιδέξια καραβάκια από χαρτί κλεισμένος στην σοφίτα του, θα βρεθεί νεκρός μέσα στην νεροποντή ενώ ο Μάρβιν, που του άρεσε να στηρίζει το μπροστινό τσουλούφι του με μπριγιαντίνη, θα διαμελιστεί ακαριαία, με τα δυο του χέρια να αποκολούνται απ’ το υπόλοιπο σώμα του ακριβώς όπως τα φτερά μιας πεταλούδας. Σχεδόν εκατό σελίδες απόλυτης αναγνωστικής απόλαυσης. Το μυστήριο, η αγωνία και το κακό που καιροφυλακτεί σε κάθε γωνία και σε κάθε επόμενη λέξη, όλα βρίσκονται εδώ.
Η συνέχεια μας βρίσκει στο 1985… 27 ολόκληρα χρόνια μετά, ένα τηλέφωνο χτυπά. Το διαβολικό πλάσμα που μια παρέα παιδιών αποκαλούσε κάποτε αόριστα ως “Το αυτό” έχει κάνει την επανεμφάνισή του στην πόλη. Ο όρκος τον οποίο κάποτε έδωσαν τίθεται σε ισχύ: θα πρέπει επιστρέψουν και να το αντιμετωπίσουν, αυτή την φορά ως ενήλικες.
Κάπως έτσι περνάμε στην ιστορία του Μπένι. Το σημείο που πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ο King με είχε νικήσει. Αν καταφέρετε να την τελειώσετε, τότε μάλλον θα διαβάσετε και όλο το βιβλίο
Στο δεύτερο κεφάλαιο ο King μας αφηγείται – και μας αφηγείται και συνεχίζει να μας αφηγείται – όλη την ενήλικη ζωή των πρωταγωνιστών. Όμορφα και με περίσσιο πάθος ομολογουμένως, μόνο που η διήγηση ξεπερνά τις 250 σελίδες. Και δεν μιλάμε εδώ για κάποιο αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου, αναφέρομαι σε 250 σελίδες που έχουν να κάνουν με το πως οι χαρακτήρες ζουν, τι σπίτι νοικιάζουν, τι ρούχα φορούν και πως οδηγούν το αυτοκίνητό τους. Ως ένα σημείο παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά από μια στιγμή και ύστερα ακόμη και η πιο εύηχη περιγραφή ξεκινά να χάνει το νόημα της και όλο αυτό την ουσία του. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα ο μέσος αναγνώστης διαβάζει, αλλά αν κάποιος δεν μπορεί να καλύψει περισσότερες από 80-100 σελίδες την φορά, σίγουρα σύντομα θα ξεχάσει πως έχει μπροστά του ένα βιβλίο τρόμου. Η αίσθηση του φόβου πλατειάζει και το μόνο καλό με αυτό το κομμάτι είναι πως, λόγω της δυναμικής εισαγωγής, ο αναγνώστης έχει ακόμα μέσα του αρκετή ενέργεια για να κρατήσει τον ειρμό του.
Κάπως έτσι περνάμε στην ιστορία του Μπένι. Το σημείο που πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ο King με είχε νικήσει. Αν καταφέρετε να την τελειώσετε, τότε μάλλον θα διαβάσετε και όλο το βιβλίο, αφού μετά από αυτή θα είστε σίγουροι πως το τεράστιο αυτό πόνημα πέρα από καλές στιγμές εμπεριέχει και άσκοπη φλυαρία…
Ο Μπένι, λοιπόν. Ο μικρός, ευτραφής και χαριτωμένα άγαρμπος Μπένι. Με τα χρωματιστά πουλόβερ του και το αστείο τρέξιμο, έκανε το λάθος να μην αφήσει τον συμμαθητή του να αντιγράψει στο διαγώνισμα. Κάπως έτσι βρέθηκε στο σχόλασμα με μια λεπίδα να πιέζει το στομάχι του. Ο Χάρι δεν ήταν παίξε γέλασε και ο πατέρας του, αγρότης στην βόρεια πλευρά της πόλης, σίγουρα θα τον ξυλοφόρτωνε μόλις μάθαινε πως έμεινε στην τάξη. Ο Μπένι ήταν χοντρός μα γρήγορος. Ο Χάρι τον κυνήγησε σχεδόν παντού και με κάθε τρόπο. Στο προαύλιο του σχολείου, στους δρόμους της πόλης, με τα πόδια και καβάλα σε ένα ποδήλατο. Όμως στο τέλος του δρόμου, ακριβώς μετά τους σωλήνες της υπόγειας διάβασης, τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Η ιστορία του Μπένι θα μπορούσε να είναι μια ωραία ιστορία. Ίσως αν ήταν 10 σελίδες. Ή 20. Ή αν ο συγγραφέας ήθελε να περιγράψει με εκνευριστική λεπτομέρεια τα γεγονότα 30 ή 40 ή 50. Το πρόβλημα είναι πως το αφήγημα του Μπένι διαρκεί άλλες 150 σελίδες. Οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις 250 που έχουν προηγηθεί. Διαβάζεις και διαβάζεις και ξεκινάς να πιστεύεις πως ο King έχει καταπιεί γλιστρίδα. Καταλαμβάνοντας χώρο σχεδόν ίσο με ένα μεγάλο βιβλίο οποιουδήποτε άλλου συγγραφέα, ο King αναλώνεται σε περιγραφές για ρούχα, παπούτσια, σπίτια, φάρμες. Τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει, οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι το ίδιο επιφανειακοί και το μόνο παραπάνω που μαθαίνουμε για εκείνους – έστω και με τον γουστόζικο τρόπου του συγγραφέα – είναι περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνήθειές τους. Ομολογώ πως δεν έχω σκοπό να συνεχίσω την διαδικασία, όμως αυτή η μανιέρα θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται μέχρι τέλους. Αντέχει το στομάχι σας;
Εν τέλη, το “ΙΤ” είναι μια καλή ιδέα δοσμένη με πάρα, μα πάρα πολλά λόγια. Εκείνο που συμπέρανα είναι πως όσοι αποκαλούν το βιβλίο αριστούργημα είτε δεν το έχουν διαβάσει είτε το έκαναν σε αρκετά νεαρή ηλικία. Ακόμη και όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία πιθανόν να μην την θυμούνται τελικά και τόσο καλά – πράγματι έφερνε σύγκρυο στους δωδεκάχρονους της εποχής αλλά στα μάτια ενός ενήλικα καταντούσε παρωδία. Η ιδέα του παιδικού εφιάλτη και το πασπάλισμα του ανάμεσα στις λέξεις έχει με κάποιο τρόπο ισχυρή επίδραση στον αναγνώστη, αλλά η δύναμη του ως τρομακτική και φευγαλέα σκέψη εξασθενεί – αν όχι αποχωρεί – όλο και περισσότερο κατα την διεκπεραίωση. Η αλήθεια είναι πως ο King γράφει με τέτοια πίστη τις αράδες του, που σχεδόν νομίζεις πως το βιβλίο είναι εξομολογητικό και όλα αυτά τα έχει όντως βιώσει. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ξεχωρίζει. Όμως, για ένα βιβλίο που θα καταλήξει στο τέρας με τα πλοκάμια που κατοικεί μέσα στην στοά, πόσο περιττό μπορείς να υπομένεις;
Σε κάποια του συνέντευξη ο Stephen King είχε πει είπε πως το Stand By me (ίσως ένα από τα καλύτερα του βιβλία) αποτέλεσε προοίμιο για το “Αυτο”. Κι εκεί ακριβώς υπάρχει και το λάθος. Το “ΙΤ” μοιάζει με κράμα ενός βιβλίου τρόμου και ενηλικίωσης. Μόνο που στο τέλος δεν καταφέρνει να χωρέσει και τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
Έχω ξαναπέσει επάνω στον φλύαρο King και στο εξαιρετικό “The Stand”, μόνο που εκείνη την φορά δεν υπερέβη τις αντοχές μου ως αναγνώστης. Για εμένα προσωπικά, όσον αφορά το “IT” δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Το βιβλίο είναι καλύτερο από την “αιμοσταγή” κάντιλακ ή το “δολοφονικό ραδιοκασετόφωνο” (αλήθεια είναι όλα αυτά, τα έχει όντως γράψει) αλλά σίγουρα καταλληλότερο για μια συμμαζεμένη ταινία που θα τονίσει την αίσθηση του καιροφυλακτούντος τρόμου. Αν θέλετε να το διαβάσετε, το βρίσκω απίθανο να μην κουραστείτε ή ακόμα και να μην το παρατήσετε. Το “ΙΤ” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα άψογο διήγημα. Εφόσον δεν είναι, pall mall. Το παίρνω. Πιθανόν το διαβάζω αλλά σίγουρα δεν με συνεπαίρνει κιόλας, εφόσον ούτε 15 χρονών είμαι ούτε παραγωγός του Χόλιγουντ που αναζητεί το επόμενο μπλοκ μπάστερ…
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην δίτομη έκδοση – 20 ευρώ έκαστος – με την οποία πλέον κυκλοφορεί. Κάποτε αρκούσε μονάχα ένα βιβλίο. Αλλά όταν το artwork της ταινίας μοστράρει στο εξώφυλλο, μάλλον αυτά συμβαίνουν…
Αρχική δημοσίευση στο The Greek Shorts.
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Το Αυτό – Κριτική του βιβλίου: Όλοι επιπλέουν εδώ κάτω, Τζόρτζι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Dunkirk – Το μετέωρο βλέμμα του Tom Hardy. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Περιμένοντας το Dunkirk κοντά δύο χρόνια, την νέα ταινία του Christopher Nolan, σκηνοθέτη των:
1) Memento
2) Batman: The dark Knight
3) Inception
4) Interstellar
ένιωθα ακριβώς όπως όταν μια φορά περίμενα δύό κουνελάκια του Playboy να κατεβούν από το σπίτι τους για μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Δηλαδή, τρομερή αδημονία. Όταν όμως έφτασε η πολυπόθητη στιγμή, με πήρε λίγο ο ύπνος στα μισά. Και δεν θέλω να πω με αυτό πως το Δουκέρνη είναι κακή ταινία, θέλω να πω πως μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος αν νυστάζεις και λιγάκι από πριν.
Δυστυχώς, το αντιπολεμικό αριστούργημα του Νόλαν δεν είναι ακριβώς αριστούργημα. Είναι, μάλλον, μια μέτρια ταινία ενός πολύ καλού και έμπειρου σκηνοθέτη που θα ήθελε να γίνει αριστούγημα. Μια διαφορετική προσέγγιση στον πόλεμο με καταπληκτική φωτογραφία που ασχολείται περισσότερο με πράγματα που τελικά δεν αποδίδουν.
Ωραία και βαρετή φωτογραφία από το κλείσιμο της ταινίας που πρέπει να μας συγκινήσει.
Σε καμία περίπτωση δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι ηθοποιοί κινούνταν σε τόσο ψυχρό φλέγμα. Προφανώς για να μας παρουσιάσουν την κυνικότητα του πολέμου μέσα από το βλέμμα των μελλοθάνατων της Δουκέρνης, θα μου απαντούσε άμεσα και σίγουρα ο Μπακουρογιανόπουλος. Μόνο που, όλο αυτό δεν φάνηκε να ωφελεί αρκετά το φιλμ: Μικροί και ψυχροί διάλογοι, κεφάλια που πάνε πάνω-κάτω όλη την ώρα όταν φθάνουν οι οβίδες και σκηνές πολεμικής τρέλας που έχουμε ξαναδεί με περισσότερο νεύρο. Αν το Dunkirk πίστεψε πως η απόδοση του πολέμου μέσω της φωτογραφίας και της ντοκιμαντεριστικής αποτύπωσης της γλώσσας του σώματος των ανθρώπων με παρανομαστή την ψυχολογία του απλού στρατιώτη θα έχει πεμπτουσία, κακώς το πίστεψε.
Ακόμη ένα από τα όμορφα, αργά πλάνα στα οποία έκανε κατάχρηση η ταινία.
Στο σενάριο της ταινίας, 1944: η Δουκέρνη έχει περικυκλωθεί από τις δυνάμεις του άξονα. Με τον κλοιό να σφίγγει ώρα με την ώρα, η ολική εξολόθρευση του συμμαχικού στρατού δείχνει μοιραία. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Στρατός, ναυτικό και αεροπορία κάνουν την ύστατη προσπάθεια για σωτηρία – 2017, χιλιάδες θεατές κολλημένοι στους κινηματογράφους, με την ανία να τους περικυκλώνει λεπτό με το λεπτό, έχουν πιθανότητα να σωθούν;
Είμαι βέβαιος πως αν η ταινία δεν ήταν του Νόλαν τα σχόλια δεν θα ήταν το ίδιο διθυραμβικά. Σε γενικές γραμμές το φιλμ δεν κάνει κάτι κακά, έχει μια καλλιτεχνική πινελιά και μάλλον υπήρξε φόβος να κριθεί αυστηρά. Το σίγουρο είναι πως ο Νόλαν έπαθε λίγο Λάνθιμο στο Dunkirk. Η σιωπηρή προσέγγιση του πολέμου δεν μου πρόσφερε κάτι και οι σκηνές μάχης μπορούν να ενθουσιάσουν μόνον κάποιον που δεν έχει δεί τις καλές ταινίες του είδους. Τα κουστούμια, οι κάμερες και η λεπτομέρια σε διάφορα επίπεδα ωραία. Όμως απ’ την στιγμή που δεν δίνουν κάτι νέο, όχι και για credit το 2017. Πάντως κρατάω τον απίθανο Tom Hardy που ακόμη και καλυμμένος με δέκα κράνη τραβάει την προσοχή και σε κάνει να αισθανθείς πως κάτι συμβαίνει με αυτόν εκεί τον μαγκιόρο πιλότο που στο τέλος θα τα γ@μήσει όλα.
Η αλήθεια είναι πως κάτι έσβησε μέσα μου για τον Νόλαν σε αυτή την ταινία. Τόσο που σκέφτομαι να τον κάνω block-delete από το facebook. Είναι πραγματικά καλός για ταινίες δράσης αλλά το λίγο παραπάνω δεν το πολυσηκώνει. Όσοι έγραψαν πως το Δουκέρνη δεν έχει κάποιο μήνυμα εσκεμμένα κάνουν λάθος. Τα μηνύματα του είναι λίγα και προσεκτικά δοσμένα αλλά υπάρχουν και περνούν χωρίς να κάνουν τομή στο φίλμ γιατί είναι σχετικά ανούσια – τουλάχιστον για ταινία του είδους -. Και, όπως η τελευταία σκηνή του Interstellar, που ο Μακόναχι παίρνει το καπελάκι του και φεύγει, έτσι και το Dunkirk κλείνει με Born-in-the-usa στιγμή.
Τελικά, σίγουρα υπάρχουν αριστουργηματικές ταινίες στο ύφος, όπως το τέλειο 10 του Αποκάλυψη τώρα, και σίγουρα περισσότερο απολαυστικές, όπως το Full metal jacket. Απ’ την σκοπιά του, αξίζει να δεις το Δουκέρνη γιατί έχει όμορφες αερομαχίες, κάποια δράση και οπωσδήποτε πρέπει να παρακολουθήσεις την γνώμη ενός αξιόλογου σκηνοθέτη για το θέμα. Αν, όμως, δεν έχεις δει τα κλασικά του είδους, δεν υπάρχει λόγος να μην αρχίσεις από αυτά.
Βαθμολογία: 7/10
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Dunkirk – Το μετέωρο βλέμμα του Tom Hardy. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post G.O.T 07 – Μια σαπουνόπερα επικής φαντασίας. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Εξαιρουμένου του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, το epic fiction πιθανόν δεν έχει αφήσει κάποια σημαντική παρακαταθήκη στην λογοτεχνία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων το ίδιο ισχύει και για το science fiction και όσο κι αν αυτό πληγώνει τους φίλους του είδους – ένας απ’ τους οποίους είμαι κι εγώ – είναι η αλήθεια. Ο χώρος της φαντασίας είναι γενικότερα γεμάτος από κακά βιβλία και παρότι συνολικά ποτέ δεν πρόσφερε κάτι αξιόλογο στην λογοτεχνία, υπάρχουν ενδιαφέροντα έργα που μπορεί κάποιος να διαβάσει και τα οποία υπηρετούν συνειδητά το κοινό τους. Τα λεγόμενα και ως popcorn fiction. Στον χώρο της επικής φαντασίας, δημιουργοί όπως ο R. A Salvatore, ο Steven Erikson ή ο J. R. Martin είναι ορισμένοι απ’ τους χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους του είδους που αφηγείται ιστορίες για σπαθιά, δράκους και πριγκηπέσες. Παρόλαυτά, κάθε φορά που η συζήτηση φθάνει στο G.O.T μου δίνεται η αίσθηση πως το θέμα έχει τεθεί σε τελείως άλλη βάση. Σαν να πρόκειται να αποκωδικοποιήσω κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα ενός mastermind που ήρθε στην επιφάνεια παρουσιάζωντας πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί.
Από την άλλη, η τηλεοπτική μεταφορά του Game Of Thrones είναι μάλλον ένα διαφορετικό ζήτημα και η 7η σεζόν έφθασε ως η αρχή μιας κατακλείδας ενός μεγάλου κύκλου με αρκετές ωραίες αλλά και πολλές βαρετές στιγμές.
Σημειωτέον, ο τελευταίος κύκλος έχει ξεφύγει ήδη μπροστά από τα βιβλία του Martin και πιθανόν αυτός είναι ο λόγος που σε επίπεδο storyline το G.O.T φέτος κρέμασε περισσότερο από ποτέ. Καταστάσεις και χαρακτήρες που επεξεργάσθηκαν σιωπηρά επί έξι χρόνια βρέθηκαν ξαφνικά ενωμένοι και το κενό αυτής της επιτάχυνσης πασπαλίστηκε από ένα οφθαλμόλουτρο δράσης και εφέ.
Πέρα από την οπτική πανδαισία, λοιπόν, η 7η σεζόν μας άφησε με αρκετά ακατανόητα ταξίδια…
κάποιες εντελώς ρηχές στιγμές…
και γενικότερα συμβάντα που δεν βοηθούν καθόλου την αμυδρή αίσθηση που έτσι κι αλλιώς είχαμε γι έναν κόσμο που προσπαθεί να συμπεριλάβει τα πάντα δίχως προγενέστερη εξοικείωση. Αν κάποια στιγμή όλο αυτό έμοιαζε κάπου να οδηγεί, πλέον έχασε τον δρόμου του…
Σε γενικές γραμμές το μονοπάτι του Game Of Thrones μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια μου θυμίζει έντονα εκείνο που όλες σχεδόν οι διάσημες παραγωγές ολκής κάποτε πήραν – βλέπε Star Wars -: Ένα trademark τύπου δώσε ότι θέλει ο λαός προς εμπορική αξιοποίηση.
Με 5 επεισόδια να απομένουν, το G.O.T είναι λες και σκέφτεται πως θέλει επιτέλους να μας ξεφορτωθεί. Η ουσία που δεν μπορεί – και λόγω είδους – να φθάσει πλέον δείχνει να στερείτε και του υπόβαθρου – που πάντως ιχνηλατήθηκε επί 6 σεζόν – το οποίο συνήθως καλύπτει το κενό και η διασταύρωση των γεγονότων με παράλληλες πλοκές και χαρακτήρες – συνηθισμένη μανιέρα στο είδος για να σπάσει η γραμμικότητα – συνέβη τόσο βιαστικά που ότι παρακολουθήσαμε έχασε ελαφρώς το νόημα του.
Ποια είναι η τελική εντύπωση; Το Game Of Thrones είναι ένα αξιοπρόσεχτο blockbuster με κάμποσες καλές στιγμές. Ως τώρα δεν υπήρχε κάποιος λόγος να κριθεί αυστηρά. Ο Martin μάλλον κάνει αξιόμαχη προσπάθεια να στήσει ένα δικό του σύμπαν με – δυστυχώς – δανεισμένα υλικά και αυτό από μόνο του είναι ένα επίτευγμα που αξιολογείτε – προφανώς και εκατοντάδες εκατομμύρια δεν πονταρίστηκαν στο έργο του για το τίποτα -. Σίγουρα είναι ευχάριστο να βλέπεις ιππότες και δράκους στην μικρή οθόνη αλλά για να πάρουμε την σειρά περισσότερο στα σοβαρά θα πρέπει και η ίδια να προσπαθήσει περισσότερο να κερδίσει τα μειονεκτήματα της.
Τελικά, ο 7ος κύκλος αναδεικνύει περισσότερο απ’ όλους τους προηγούμενους τις αρετές αυτής της παραγωγής και εκθέτει τα ελαττώματα της. Με όλη την έμφαση στο οπτικό αποτέλεσμα το G.O.T έγινε επική σαπουνόπερα του “συνέβη αυτό ,συνέβη το άλλο και συνέβη εκείνο ” περισσότερο από ποτέ. Ευχάριστη μεν, σαπουνόπερα δε, χτισμένη για νεότερο κοινό.
Για την ιστορία, σημειώνω πως πραγματικά καλές σειρές αυτού του καλοκαιριού όπως το Twin Peaks αγνοήθηκαν σχεδόν παντελώς στην χώρα και για να προλάβω όσους θα προτρέξουν, όχι, δεν έχω σκοπό να διαβάσω όλα τα βιβλία του G.O.T για να καλύψω τα κενά της σειράς, μιας και είναι υποχρεούται να το κάνει μόνη της.
Αυτά.
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post G.O.T 07 – Μια σαπουνόπερα επικής φαντασίας. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Iceman – Το γκανγκστερικό Φιλμ που σου διέφυγε. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε περπατήσει σε μια ασφυκτικά γεμάτη ντισκοτέκ φορώντας μαύρα γυαλιά και ένα περίστροφο κριμένο στη καπαρντίνα, με σκοπό να εκτελέσουμε πληρωμένο συμβόλαιο δολοφονίας για λογαριασμό της Ιταλικής Μαφίας. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φίλμ όπως το The Iceman, την βιογραφική ταινία για έναν από τους πιο γνωστούς εκτελεστές της δεκαετίας του ’80, θα παραμένουν πάντοτε επίκαιρα.
Αρχικά, το νο1 συστατικό για ένα καλό εγκληματικό φιλμ είναι κατάλληλο καστ σε ρόλους έκπληξη. Οπότε έχουμε και λέμε:
1) Ray Liotta
2) Winona Ryder
3) Michael Shannon
4) Chris Evans
5) James Franco
6) John Ventimiglia (The Sopranos)
7) Ross από τα φιλαράκια (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πάντως, θα μοιάζει έτσι).
Σε γενικές γραμμές, τα υπόλοιπα υλικά που χρειάζονται για μια ταινία του είδους είναι γνωστά και πολυ ιδωμένα και αν ο σεφ τα αξιοποιήσει τότε το προϊόν είναι δεδομένα απολαυστικό, ασχέτως απ’ την ευρύτητα του τελικού αποτελέσματος: Γρήγορες σκηνές, καλή μουσική, φάτσες από γνωστές “λέρες” παντού, ένα μαφιόζικο “χτύπημα” και ο Ray Liotta σε κάποιον-οποιονδήποτε ρόλο. Με το 5 στα 5 καλά εναρμονισμένο το The Iceman δεν υπολείπεται πουθενά. Είναι μια γρήγορη και αμφίθυμη ταινία ακριβώς όπως οι άνθρωποι που περιγράφει και επιβραβεύει τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα επιλέξει να την χώσει στο dvd του.
Zod και Captain America αναλαμβάνουν λίγη δράση.
Στο σενάριο, O Ρίτσαρντ Κουκλίντσκι, ένας σκληρος μικροαπαταιώνας και παραγωγός φτηνών ταινιών πορνό, γνωρίζει μια αγνή κοπέλα των 70’s με μπαντάνα στα μαλλιά και γαρίφαλο στο αυτί και μαζί της προσπαθεί να χτίσει μια όμορφη οικογένεια. Στην προσπάθειά του γνωρίζει έναν από τους αρχηγούς της Ιταλικής μαφίας ο οποίος τον προσλαμβάνει για εκτελεστή του. Τα πράγματα πηγαίνουν καλά για λίγο όμως η συνέχεια δεν είναι όπως θα την περίμενε. Έτσι αναγκάζεται να εργαστεί ως freelancer δολοφόνος με το προσωνύμιο Iceman. Ο Κουκλίντσκι εκτιμάτε πως έκανε περισσότερες από 100 δολοφονίες για λογαριασμό της Μαφίας την δεκαετία του ’80 με ειδική σπεσιαλιτέ του την κατάψυξη των θυμάτων του ώστε κανείς να μην γνωρίζει την ακριβής ημερομηνία θανάτου τους και το The Iceman είναι βασισμένο στην αξιόλογη καριέρα του.
Κλασική σκηνή μαφιόζικης ταινίας που μυρίζει μπαρούτι πως θα “παιχτεί” πουστιά.
Δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση με το Black Mass το οποίο κυκλοφόρησε πάνω κάτω την ίδια εποχή και απογοήτευσε. Το The Iceman δεν έτυχε του ίδιου marketing αλλά κατάφερε να δώσει ένα λειτουργικό φιλμ που βασίζεται σε κοινά θεμέλια και κερδίζει το κοινό του γιατί, σε αντίθεση με το πρώτο, δεν χωλαίνει πουθενά.
Ray Liotta, χωρίς λόγο.
Συνολικά, τα υλικά που συνθέτουν το Iceman ίσως δεν γίνεται να μαγειρεύσουν το πιάτο που θα παραγγέλνατε σε κάποιο ακριβό εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη αλλά σίγουρα σερβίρουν το Hot-Dog που ασυζητητί θα απολαμβάνετε από την μερακλίδικη καντίνα της περιοχή σας. Τίποτα δεν πάει λάθος σε επίπεδο μονταζ, δράσης, μουσικής, χαρακτήρων και σκηνοθεσίας και παρότι λογικά η ταινία είναι επιπέδου 7, εγώ θα τις βάλω κάτι παραπάνω επειδή μου παρείχε το fan service που αναζητούσα. Ποιος αλώστε δεν πεθύμησε να δει μια αυτοβιογραφική ταινία για μαφιόζους με ωραία πλάνα και το ανάλογο πιστολίδι σε πολυεπίπεδα μπλεξίματα;
Βαθμολογία: 8/10
Ίσως, τελικά, αυτό που έλειπε από το Black Mass για να γίνει καλή ταινία να ήταν ο Ray Liotta.
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post The Iceman – Το γκανγκστερικό Φιλμ που σου διέφυγε. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Hush appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To Hush είναι μια κακή ταινία. Ένα πραγματικά χαζό θρίλερ. Το χειρότερο φιλμ που έχω δει φέτος και το μοναδικό που έχω βαθμολογήσει με 3. Όμως, τι καλύτερο από το να σχολιάζεις μια κακή ταινία; Πολλά πράγματα είναι η αλήθεια.
Βαθμολογία 3/10
Σε γενικές γραμμές αρκετές αξιόλογες ταινίες έχουν εμφανιστεί στο Horror τα τελευταία χρόνια. Χωρίς κάποια να ξεχωρίζει, όλες τους είναι φρέσκες, προσεγμένες, με αξιοπρεπές στήσιμο και πρωτότυπες ιδέες. Ακόμη και οι πιο μέτριες έχουν κάτι νέο να δείξουν. Το ίδιο κάνει και το Hush και μάλιστα όσο πιο σοβαρά μπορεί. Το κακό είναι πως στο τέλος θα προτιμούσες να είχες ακούσει 90′ το Hush των Deep Purple παρά να δεις αυτό το χάλι. Εντάξει, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημα, μπορεί κάποιος να πει. Πάντως δεν μοιάζει να τα βοηθάει σε τίποτα το σενάριο…
Στο σενάριο της ταινίας, μια κουφή, ταλαντούχα συγγραφέας ζει στο μέρος που όλοι οι ταλαντούχοι συγγραφείς μάλλον ζουνε στην Αμερική: Σ’ ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος. Παρότι είναι πολύ όμορφη και έξυπνη, μια σπάνια ασθένεια την άφησε κουφή σε πολύ τρυφερή ηλικία και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μυαλό της να δουλεύει στο εξής σε άλλες συχνότητες. Καθώς αυτά τα φοβερά πραγματάκια συμβαίνουν, ένας άγνωστος μανιακός δολοφόνος περνάει από τα μέρη της. Θα τα καταφέρει άραγε η κουφή, έξυπνη, όμορφη συγγραφέας να επιστρατεύσει την έκτη της αίσθηση για να τα βγάλει πέρα με τον μανιακό κακοποιό; (Μην) Δείτε την ταινία για να (μην) το διαπιστώσετε.
Πρέπει οπωσδήποτε να συμπληρώσω πως το trailer είναι αρκετά παραπλανητικό και μόλις η μάσκα του δολοφόνου πέσει τίποτα δεν απομένει στον θεατή. Δεν είναι μόνο το μέτριο σενάριο ή οι ερμηνείες που κάνουν την ταινία αδύναμη, το φιλμ είναι κακό στον πυρήνα του: σε κάθε διάλογο, κάθε πράξη, κάθε σκηνή. Ευτυχώς μια αγωνία την έχει, αλλά τίποτα δεν σώζει την ταινία απ’ το να μοιάζει με φτηνιάρικη επανάληψη του star chanel την δεκαετία του 90′ που αγόρασε ο Μαστοράκης για 5.000 δραχμές. Στα αξιοσημείωτα το super χαρούμενο φινάλε στο οποίο η πρωταγωνιστρια μας α) βρίσκει το τέλος του βιβλίου της που την βασάνιζε, β) αποτελειώνει τον δράστη, γ) βρίσκει την ακοή της, δ) κάνει αναφορά στην σβουρίτσα του inception, άρα και όλα μπορεί τελικά να ήταν στην φαντασία της. Άρα και να είδαμε την ταινία χωρίς λόγο. Θα μπορούσε επίσης ε) να βρει και τον άντρα τον ονείρων της. Καλό θα ήταν δηλαδή, γιατί μετά την μούρη που της άφησε ο ψυχάκιας διαρρήκτης, γκόμενο μπορεί να βρει μόνο αν γράψει βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Hush appeared first on Inspired by Words.
]]>