The post Paterson appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Paterson είναι μια ιδιαίτερη ταινία. Τόσο ιδιαίτερη, που μετά το τέλος της κάθισα και βρήκα τι έγραψαν για εκείνη οι κριτικοί. Διάβασα αρκετές απόψεις, άλλες καλές – άλλες κακές, και καμία, σύμφωνα με την προσωπική μου γνώμη, που να βοηθά να αποκωδικοποιήσεις αυτό που θα δεις. Να κρίνεις αυτό το φιλμ είναι σαν να κρίνεις έναν πίνακα: Πρέπει υποχρεωτικά να αναφέρεις ορισμένα πράγματα και για τον καλλιτέχνη. Όπως και να ‘χει, η ταινία του jim jarmusch είναι πολωτική και σίγουρα καλό πάτημα για να μιλήσουμε για κάτι ενδιαφέρον.
Ο τρέλο Jimmy Jump των κινηματογραφιστών είναι από εκείνους τους ελάχιστους σκηνοθέτες που σε κάθε ταινία τους ενσωματώνουν και την άποψη τους. Αξίζει να αναφέρω το Cofee and Cigaretes και το Dead Man ως δείγματα εναλλακτικής οπτικής και ποιητικότητας. Ο Jarmusch ανήκει στην γενιά του Ροκ και της grunge. Όλες του οι ταινίες είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις της ειλικρινούς αμερικάνικης λογοτεχνίας του Bukowski, του Kerouac αλλά και της Ροκ ποίησης του Morisson, του Tom Waits, του Neil Young και του Bob Dylan. Όπως και το κίνημα που αντιπροσωπεύει ο Jimmy Page των ανεξάρτητων παραγωγών, οι ταινίες του είναι επηρεασμένες από την πραγματικότητα και την εκφράζουν με ευθύ ως ωμό και δίχως ρίμες τρόπο. Το Paterson είναι ένα έργο τέχνης στην πραγματικότητα. Καλό ή κακό, σίγουρα κάτι διαφορετικό. Αποκομμένο από κάθε είδους εσωτερικό ρυθμό, ακριβώς όπως και η ποίηση που αναπαράγει, τόσο έξω από τα νερά σου, που δύσκολα θα καταφέρεις να το εκτιμήσεις ή να το απορρίψεις αγόγγυστα.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας νέος άνδρας με αδιάφορη εμφάνιση και όνομα Πάτερσον, ζει όλη του την ζωή στην πόλη του Πάτερσον και εργάζεται για την εταιρία συγκοινωνιών, Πάτερσον. Αγαπημένος του ποιητής είναι ο William Carlos Williams ή Carlos William Carlos (χωρίς πλάκα, υπάρχει αναφορά στην ταινία έτσι ακριβώς ) ο οποίος έζησε στην Νέα Υόρκη στην οποία ανήκει και η κομητεία του Πάτερσον, η οποία με την σειρά της εμφανίζει μια παράξενη υπέργεννητικότητα στα δίδυμα αδέλφια. Και ενώ ο ίδιος βιώνει μια μειλίχια και ανιαρή καθημερινότητα με μοναδικό ενδιαφέρον τα ποιήματα που γράφει σε ένα παλιό τετράδιο με τίτλο Paterson, η γυναίκα της ζωής του το κωλοβαράει στο φτωχικό τους γεμάτη κέφι για ζωή, διακοσμώντας τα πάντα με κύκλους που σιγά-σιγά εισβάλουν στο σπίτι, φτιάχνωντας στρογγυλά κεκάκια και ελπίζωντας πως φορώντας στρογγυλά καπέλα μια μέρα θα γίνει η Joan Baez. Παραδόξως, είναι αρκετά ταλαντούχα σε ότι κι αν κάνει. Και παρότι οι ελάχιστες αλλαγές που συμβαίνουν στην καθημερινότητα του Πάτερσον δεν δίνουν μπρίο στην ημέρα του, όταν αμυδρά συμβάντα παρεκκλίνουν απ’ την ρουτίνα του Πάτερσον της πόλης Πάτερσον της εταιρίας Πάτερσον, ο ίδιος ανησυχεί για την βαρετή καθημερινότητα που δεν απολαμβάνει.
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Jarmuschi δεν φτιάχνει το κάδρο στην τύχη. Σχεδόν κάθε σκηνή δημιουργεί αμηχανία ενώ κάθε επόμενη προλαβαίνει την σκέψη που έκανες στην προηγούμενη. Και κάπως έτσι, σε οδηγεί… Η γενικότερη ιδέα της ταινίας περιστρέφετε γύρω από το ποίημα του James Tate: Η ποίηση υπάρχει παντού, αρκεί να την αποκωδικοποιήσεις. Το μόνο ζήτημα για το φιλμ, είναι η αποκωδικοποίηση. Επιτυγχάνετε ή όχι, καλύτερα να κρίνεις ιδίοις όμμασι. Πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Jimmy Hendrix της μικρής οθόνης πετυχαίνει τον στόχο του: Προβάλλοντας μικρές δυστοπικές σκηνές εκείνος τρυπώνει στο παρασκήνιο χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και όταν το μαύρο του φινάλε πέσει, παραμένεις μαζί του στο σκοτάδι να συλογιστείς τι ακριβώς πέχτηκε.
Η τελευταία εντύπωση της ταινίας είναι συναίσθημα και όχι κρίση. Αν την δεις χωρίς να περιμένεις απολύτως τίποτα συγκεκριμένο, γνωρίζοντας πως μιλάμε για τον εκφραστή ενός καλλιτεχνικού κινήματος και το έργο αυτό αποτελεί στην ουσία μια κατακλείδα, μπορείς να ερμηνεύσεις αρκετά απ’ όσα θα παρακολουθήσεις. Το πόσο η ταινία θα σε αγγίξει ή όχι εξαρτάται εν πολλοίς και από προσωπικές σου ευαισθησίες. Πάντως είναι τόσο δύσκολο να την αξιολογήσεις όσο δύσκολό είναι να βαθμολογήσεις ένα συναίσθημα. Όμως ακόμη κι εκείνος θα το κατηγορήσει, στο τέλος θα αισθανθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καλυμμένος απ’ την αύρα.
Αν η τηλεορασή σου ήταν το woodstock, ο Jimmy Jarmuschi θα ήταν η Jannis Joplin να τραγουδάει το summertime υπό τον ήχο των κυμάτων. Please, have a seat.
Βαθμολογία: Άνευ
The post Paterson appeared first on Inspired by Words.
]]>