The post Honest Review – Judas Priest, Release festival appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Είδα τους Judas Priest πρώτη φορά στο rockwave 2004 τρέχοντας (σαν) κυνηγημένος, σε μια από τις τελευταίες συναυλίες της κλασσικής εποχής που αν έτρεχες γρήγορα σήμαινε πως είχες και δωρεάν είσοδο σε οποία συναυλία ήθελες. Πλέον οι συναυλιακοί χώροι είναι κάστρα. Παντού συρματοπλέγματα, ελένγχοι, φρουροί, οργάνωση. Ξεφτίλα αλλά και τι να κάνεις.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ορισμένα πράγματα για την διοργάνωση, που σε γενικές γραμμές ήταν καλή.
Πρώτον: δεν είναι σοβαρο line up Dead Daises, Cradle of filth και judas priest. Μιλάμε για blues rock, extreme metal και ροκο-metal. Δεν ειναι συνδυασμός για να ευχαριστηθεί ο κόσμος αλλά για να μαζέψουν όσα περισσότερα εισιτήρια μπορούν. Απόδειξη είναι πως κατά την διάρκεια της παράστασης των Cradle of Filth αρκετοι φώναζαν Judas Priest, που ειναι και ξεφτίλα και αμαρτία για το ίδιο το συγκρότημα.
Δεύτερον: δεν γίνεται να σου απαγορεύουν να πάρεις μαζί σου στον χώρο φαγητό επειδή σου πουλάνε ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ 2 χοτ-ντογκ 12 ευρώ.
Ήμαρτον.
Τρίτον: στην προηγούμενη συναυλία του Release που βρέθηκα με έβαλαν να βάλω την κάμερα μου στα locker γιατί, όπως είπαν, απαγορεύεται να έχεις επαγγελματική φωτογραφική μηχανή χωρίς διαπιστευτήριο. Πράγματι, απαγορεύεται. Αλλά εγώ δεν είχα επαγγελματική κάμερα μαζί μου, αλλά μια point and shoot. Αν σας φαίνεται δυσδιάκριτη η διαφορά να ξέρετε πως σε όλες τις συναυλίες που γίνονται στο εξωτερικό δεν είναι καθόλου πάντως και ο κόσμος κυκλοφορεί με τις φωτογραφικές του κανονικά. Γενικά δεν ξέρω απο που προκύπτει η φάση αποφασίζω και διατάζω που υπάρχει γενικά στην Ελλάδα . Πιθανόν από το ότι είμαστε γενικά μαλακες μάλλον και δεν αντιδράμε για τίποτα. Γι αυτό κι εγώ πήρα μαζί μου την panasonic μου αυτή τη φορά κρυμμένη στην τσάντα η οποία για όποιον από την διοργάνωση διαβάζει, ΔΕΝ είναι επαγγελματική όπως ΑΚΡΙΒΩΣ λέει ο κανονισμός.
Και, για να κλείσω το θέμα σχετικά με την κάλυψη, που είναι το φωτογραφικό υλικό του γεγονότος; Επειδή εγώ το είδα, είναι πολύ φτωχό, πολύ επιπόλαιο και δεν έχε δοθεί βάση στο να δει ο κόσμος αποσπάσματα από μια συναυλία αγαπημένου συγκροτήματος που έγινε στη χώρα του.
Στα των Priest τώρα, παρότι από το συγκρότημα έχουν μείνει όλοι κι όλοι δυο νοματαίοι, ο Halford και το παιδί στο μπάσο που δεν θυμάμαι το ονομά του, παρότι ο Rob δυσκολευότανε να κατέβει τις σκάλες, η αγάπη του γι αυτό που κάνει φαινότανε στις γεροντίστικες κόνχες των ματιών του και η απόδοση του ήταν καταπληκτική (εντάξει κάποιες φορές κουραζόταν αλλά συνολικά ήταν παρα πολύ καλός).
Τόσο οι Judas Priest όσο και οι Manowar μαζί με τους υπόλοιπους του line up που παρακολούθησα από το Release festival φέτος ένιωσα πως έκαναν ότι περισσότερο μπορούσαν για να ευχαριστήσουν τον κόσμο τους, ζητούσαν Pit, δημιουργούσαν παλμό, ενώ ειδικά οι Priest έπαιξαν μόνο κλασσικές επιτυχίες παρότι έχουν βγάλει πολύ καλό δίσκο πριν μερικά χρόνια, σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον Bruce Dickinson που έδειξε ακόμα μια φορά την έπαρση και την γεροπαραξενιά του και έβριζε τον κόσμο λόγω των καπνογόνων. Συγνώμη Bruce, αλλά ο Di anno όχι μόνο ήταν πιο ροκ αλλά θα έφευγε μόνο αν δεν άναβαν ΠΟΛΛΑ καπνογόνα.
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τις φωτογραφικές μου υπηρεσίες εδώ
Να με ακολουθήσεις στο Instagram εδώ
Ή να μου στείλεις το οποιοδήποτε μήνυμα σου στο [email protected]
The post Honest Review – Judas Priest, Release festival appeared first on Inspired by Words.
]]>