Υπάρχουν αρκετοί συγγραφείς που γνώρισαν το απόγειο τους σε σχετικά μικρή ηλικία, με την πένα τους να χάνει σταδιακά την λάμψη της καθώς τα χρόνια άρχισαν να περνούν. Ειδικά στον χώρο του τρόμου ή του φανταστικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι δημιουργοί είτε απέκτησαν τέτοια εμμονή με το έργο τους που εκείνο απογειώθηκε κι εκείνοι έχασαν το μυαλό τους είτε ωρίμασαν φυσιολογικά ως άνθρωποι και τα γραπτά τους ακολούθησαν μια φθίνουσα πορεία. Ο Stephen King δεν είναι από τους δημιουργούς που μεγαλώνοντας αποτρελάθηκαν. Και αν κάποιος σπάσει την καριέρα του σε δυο τμήματα τότε, συγγραφικά, το δεύτερο μισό σίγουρα δεν είναι το καλύτερό κομμάτι της. Συνιπολογιζοντας πως το συγγραφικό του έργο ήταν πάντοτε μια μίξη από πολύ καλά και ταυτόχρονα ευτελή – στα όρια της σαχλότητας – βιβλία, τότε το να μιλήσουμε για το “ΙΤ”, ένα έργο της χρυσής εποχής του, ξεπερνά το επίκαιρο ενδιαφέρον.

Ο Stephen King είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο του βιβλίου. Σε αρκετούς επιλογους όπως και σε κάμποσες συνεντεύξεις του ο ίδιος παραδέχεται την μεγάλη εμπιστοσύνη που είχε πάντοτε στον εκδότη του. Τι σημαίνει αυτό; Μάλλον όχι κάτι πρωτάκουστο στον χώρο της εμπορικής λογοτεχνίας και δη της Αμερικάνικης, στην οποία η έκδοση ενός βιβλίου αξιώνει πακτωλούς χρημάτων και δημοσιότητας. Ο King ήταν πάντοτε περιτριγυρισμένος από μεγάλες λογοτεχνικές ομάδες που συνεπάγονταν δυναμικές επιμέλειες των χειρογράφων του. Σε αρκετές περιπτώσεις τα βιβλία του ήταν σκαριφήματα που συμπληρώθηκαν από τρίτους ενώ ο εκδότης του είχε πάντοτε μεγάλο λόγο στην τελική μορφή των έργων. Για τους αμερικάνικους εκδοτικούς, ο Stephen King πλέον έγινε περισσότερο μια μηχανή παραγωγής ιδεών και  brand name παρά συγγραφέας. Κάτι που φυσικά ο ίδιος εξαργύρωσε σε οικονομικό επίπεδο αλλά επίσης αποτυπώθηκε και στην ποιότητα των γραπτών του. Παρόλα αυτά, όταν μιλάμε για έναν έναν άνθρωπο με τόσο πλούσια βιβλιογραφία, ίσως πει κανείς πως είναι άδικο να εστιάσουμε μόνον στα αρνητικά. Και το “ΙΤ” είναι βγαλμένο από την αθώα εποχή του συγγραφέα, εκείνη που ακόμη πίστευε  στα τέρατα και στα παραμύθια και που η συγγραφή δεν ήταν απλώς μια δουλειά. Ας το δούμε λοιπόν.

Το βιβλίο ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την φρεσκομελανομένη πένα ενός συγγραφέα αποφασισμένου να αφηγηθεί μια σπουδαία ιστορία. Αν κάποιος το βρει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου και ξεφυλλίσει τις πρώτες σελίδες για να αποφασίσει αν θα το αγοράσει, το μόνο σίγουρο είναι πως θα το κάνει. Όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία, ένα trailer από την καινούργια ή έστω έχουν ακούσει έναν φίλο τους να μιλά για το βιβλίο, σίγουρα ξέρουν τι εννοώ. Η πρώτη σκηνή είναι και θα είναι το αιώνιο brand του “IT”, η μετουσίωση του ανείπωτου παιδικού τρόμου και του σύγχρονου μπαμπούλα.

1958, Ντέρι Μειν Σιτυ

Ένα χάρτινο καραβάκι ταξιδεύει στο ρείθρο του δρόμου μέσα στη βροχή. Ένα εννιάχρονο αγόρι τρέχει ξωπίσω του φορώντας τις γαλότσες και το κίτρινο του αδιάβροχο. Όταν η βαρκούλα στρίβει στον υπόνομο κι εκείνος σκύβει να την ψάξει, ένας κλόουν που μοιάζει περισσότερο με παλιάτσο του προσφέρει ένα κόκκινο μπαλόνι. Όλοι επιπλέουν εδώ κάτω, Τζόρτζι.
Τα προβλήματα ετοιμάζονται να ξεκινήσουν. Τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για το ίδιο το κείμενο…

Όσοι έχετε δει το βιβλίο δεν μπορεί να μην έχετε προσέξει πως μιλάμε για δύο τόμους χιλίων σελίδων ο καθένας. Και πιθανόν έχετε εύλογα αναρωτηθεί: πόσα πράγματα μπορεί κάποιος να γράψει για έναν κλόουν-δολοφόνο;
Ας σας δώσω μια ιδέα.

Το βιβλίο αρχίζει από τα γεγονότα που προηγήθηκαν στην πόλη του Ντέρι το 1958, όταν οι χαρακτήρες μας ήταν ακόμη παιδιά,  ο Έλβις Πρίσλευ μόλις εμφανίζονταν στα Juke Box και το Playboy στα ράφια των μαγαζιών. Μια εποχή αθωότητας που έμελλε να στιγματίσει την παρέα των πιτσιρικάδων μας για πάντα. Ο μικρός Τζόρτζι, που έφτιαχνε τόσο επιδέξια καραβάκια από χαρτί κλεισμένος στην σοφίτα του, θα βρεθεί νεκρός μέσα στην νεροποντή ενώ ο Μάρβιν, που του άρεσε να στηρίζει το μπροστινό τσουλούφι του με μπριγιαντίνη, θα διαμελιστεί ακαριαία, με τα δυο του χέρια να αποκολούνται απ’ το υπόλοιπο σώμα του ακριβώς όπως τα φτερά μιας πεταλούδας.  Σχεδόν εκατό σελίδες απόλυτης αναγνωστικής απόλαυσης. Το μυστήριο, η αγωνία και το κακό που καιροφυλακτεί σε κάθε γωνία και σε κάθε επόμενη λέξη, όλα βρίσκονται εδώ.

Η συνέχεια μας βρίσκει στο 1985… 27 ολόκληρα χρόνια μετά, ένα τηλέφωνο χτυπά. Το διαβολικό πλάσμα που μια παρέα παιδιών αποκαλούσε κάποτε αόριστα  ως “Το αυτό” έχει κάνει την επανεμφάνισή του στην πόλη. Ο όρκος τον οποίο κάποτε έδωσαν τίθεται σε ισχύ: θα πρέπει επιστρέψουν και να το αντιμετωπίσουν, αυτή την φορά ως ενήλικες.

Κάπως έτσι περνάμε στην ιστορία του Μπένι. Το σημείο που πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ο King με είχε νικήσει. Αν καταφέρετε να την τελειώσετε, τότε μάλλον θα διαβάσετε και όλο το βιβλίο

Στο δεύτερο κεφάλαιο ο King μας αφηγείται – και μας αφηγείται και συνεχίζει να μας αφηγείται – όλη την ενήλικη ζωή των πρωταγωνιστών. Όμορφα και με περίσσιο πάθος ομολογουμένως, μόνο που η διήγηση ξεπερνά τις 250 σελίδες. Και δεν μιλάμε εδώ για κάποιο αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου, αναφέρομαι σε 250 σελίδες που έχουν να κάνουν με το πως οι χαρακτήρες ζουν, τι σπίτι νοικιάζουν, τι ρούχα φορούν και πως οδηγούν το αυτοκίνητό τους. Ως ένα σημείο παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά από μια στιγμή και ύστερα ακόμη και η πιο εύηχη περιγραφή ξεκινά να χάνει το νόημα της και όλο αυτό την ουσία του. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα ο μέσος αναγνώστης διαβάζει, αλλά αν κάποιος δεν μπορεί να καλύψει περισσότερες από 80-100 σελίδες την φορά, σίγουρα σύντομα θα ξεχάσει πως έχει μπροστά του ένα βιβλίο τρόμου. Η αίσθηση του φόβου πλατειάζει και το μόνο καλό με αυτό το κομμάτι είναι πως, λόγω της δυναμικής εισαγωγής, ο αναγνώστης έχει ακόμα μέσα του αρκετή ενέργεια για να κρατήσει τον ειρμό του.

Κάπως έτσι περνάμε στην ιστορία του Μπένι. Το σημείο που πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ο King με είχε νικήσει. Αν καταφέρετε να την τελειώσετε, τότε μάλλον θα διαβάσετε και όλο το βιβλίο, αφού μετά από αυτή θα είστε σίγουροι πως το τεράστιο αυτό πόνημα πέρα από καλές στιγμές εμπεριέχει και άσκοπη φλυαρία…

Ο Μπένι, λοιπόν. Ο μικρός, ευτραφής και χαριτωμένα άγαρμπος Μπένι.  Με τα χρωματιστά πουλόβερ του και το αστείο τρέξιμο, έκανε το λάθος να μην αφήσει τον συμμαθητή του να αντιγράψει στο διαγώνισμα. Κάπως έτσι βρέθηκε στο σχόλασμα με μια λεπίδα να πιέζει το στομάχι του. Ο Χάρι δεν ήταν παίξε γέλασε και ο πατέρας του, αγρότης στην βόρεια πλευρά της πόλης, σίγουρα θα τον ξυλοφόρτωνε μόλις μάθαινε πως έμεινε στην τάξη. Ο Μπένι ήταν χοντρός μα γρήγορος. Ο Χάρι τον κυνήγησε σχεδόν παντού και με κάθε τρόπο. Στο προαύλιο του σχολείου, στους δρόμους της πόλης, με τα πόδια και καβάλα σε ένα ποδήλατο. Όμως στο τέλος του δρόμου, ακριβώς μετά τους σωλήνες της υπόγειας διάβασης, τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.

Η ιστορία του Μπένι θα μπορούσε να είναι μια ωραία ιστορία. Ίσως αν ήταν 10 σελίδες. Ή 20. Ή αν ο συγγραφέας ήθελε να περιγράψει με εκνευριστική λεπτομέρεια τα γεγονότα 30 ή 40 ή 50. Το πρόβλημα είναι πως το αφήγημα του Μπένι διαρκεί άλλες 150 σελίδες. Οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις 250 που έχουν προηγηθεί. Διαβάζεις και διαβάζεις και ξεκινάς να πιστεύεις πως ο King έχει καταπιεί γλιστρίδα. Καταλαμβάνοντας χώρο σχεδόν ίσο με ένα μεγάλο βιβλίο οποιουδήποτε άλλου συγγραφέα, ο King αναλώνεται σε περιγραφές για ρούχα, παπούτσια, σπίτια, φάρμες. Τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει, οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι το ίδιο επιφανειακοί και το μόνο παραπάνω που μαθαίνουμε για εκείνους – έστω και με τον γουστόζικο τρόπου του συγγραφέα – είναι περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνήθειές τους. Ομολογώ πως δεν έχω σκοπό να συνεχίσω την διαδικασία, όμως αυτή η μανιέρα θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται μέχρι τέλους. Αντέχει το στομάχι σας;

Εν τέλη, το “ΙΤ” είναι μια καλή ιδέα δοσμένη με πάρα, μα πάρα πολλά λόγια. Εκείνο που συμπέρανα είναι πως όσοι αποκαλούν το βιβλίο αριστούργημα είτε δεν το έχουν διαβάσει είτε  το έκαναν σε αρκετά νεαρή ηλικία. Ακόμη και όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία πιθανόν να μην την θυμούνται τελικά και τόσο καλά – πράγματι έφερνε σύγκρυο στους δωδεκάχρονους της εποχής αλλά στα μάτια ενός ενήλικα καταντούσε παρωδία. Η ιδέα του παιδικού εφιάλτη και το πασπάλισμα του ανάμεσα στις λέξεις έχει με κάποιο τρόπο ισχυρή επίδραση στον αναγνώστη, αλλά η δύναμη του ως τρομακτική και φευγαλέα σκέψη εξασθενεί – αν όχι αποχωρεί – όλο και περισσότερο κατα την διεκπεραίωση. Η αλήθεια είναι πως ο King γράφει με τέτοια πίστη τις αράδες του, που σχεδόν νομίζεις πως το βιβλίο είναι εξομολογητικό και όλα αυτά τα έχει όντως βιώσει. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ξεχωρίζει. Όμως, για ένα βιβλίο που θα καταλήξει στο τέρας με τα πλοκάμια που κατοικεί μέσα στην στοά, πόσο περιττό μπορείς να υπομένεις;

Σε κάποια του συνέντευξη ο Stephen King είχε πει είπε πως το Stand By me (ίσως ένα από τα καλύτερα του βιβλία) αποτέλεσε προοίμιο για το “Αυτο”. Κι εκεί ακριβώς υπάρχει και το λάθος. Το “ΙΤ” μοιάζει με κράμα ενός βιβλίου τρόμου και ενηλικίωσης. Μόνο που στο τέλος δεν καταφέρνει να χωρέσει και τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.

Έχω ξαναπέσει επάνω στον φλύαρο King και στο εξαιρετικό “The Stand”, μόνο που εκείνη την φορά δεν υπερέβη τις αντοχές μου ως αναγνώστης. Για εμένα προσωπικά, όσον αφορά το “IT” δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Το βιβλίο είναι καλύτερο από την “αιμοσταγή” κάντιλακ ή το “δολοφονικό ραδιοκασετόφωνο” (αλήθεια είναι όλα αυτά, τα έχει όντως γράψει) αλλά σίγουρα καταλληλότερο για μια συμμαζεμένη ταινία που θα τονίσει την αίσθηση του καιροφυλακτούντος  τρόμου. Αν θέλετε να το διαβάσετε, το βρίσκω απίθανο να μην κουραστείτε ή ακόμα και να μην το παρατήσετε. Το “ΙΤ” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα άψογο διήγημα. Εφόσον δεν είναι, pall mall. Το παίρνω. Πιθανόν το διαβάζω αλλά σίγουρα δεν με συνεπαίρνει κιόλας, εφόσον ούτε 15 χρονών είμαι ούτε παραγωγός του Χόλιγουντ που αναζητεί το επόμενο μπλοκ μπάστερ…

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην δίτομη έκδοση – 20 ευρώ έκαστος – με την οποία πλέον κυκλοφορεί. Κάποτε αρκούσε μονάχα ένα βιβλίο. Αλλά όταν το artwork της ταινίας μοστράρει στο εξώφυλλο, μάλλον αυτά συμβαίνουν…

Αρχική δημοσίευση στο The Greek Shorts.

About Post Author

inspiredbywords

[email protected]

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Το Αυτό – Κριτική του βιβλίου: Όλοι επιπλέουν εδώ κάτω, Τζόρτζι appeared first on Inspired by Words.

Η Κας ήταν η νεότερη και πιο όμορφη ανάμεσα σε 5 αδελφές. Η κας ήταν το πιο όμορφο κορίτσι στην πόλη.
Ινδιάνα κατά το ήμισυ, με εύκαμπτο περίεργο σώμα, οφιοειδές και φλογερό σώμα
με δύο μάτια
να συμπληρώνουν. Η Κας ήταν κινούμενη λάμψη. Σαν πνεύμα εγκατεστημένο
σε μια μορφή
που κατάφερνε να το συγκρατήσει. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα και μακριά, μεταξένια με στροβίλους
περίπου εκεί που άγγιζαν
τους ώμους. Η διάθεση της ήταν είτε πολύ καλή είτε πολύ κακή. Δεν υπήρχε μέση κατάσταση για την Κας. Κάποιοι
έλεγαν πως είναι τρελή. Οι πληκτικοί το έκαναν. Κανείς βαρετός τύπος δεν
κατάλαβε ποτέ την Κάς. Για
τους άντρες ήταν απλά μια μηχανή του σεξ και δεν νοιάζονταν αν
ήταν τρελή ή όχι.
Και η Κας χόρευε και φλέρταρε, φιλούσε τους άντρες, αλλά εκτός από μια-δυό περιπτώσεις, όταν
έφτανε η ώρα να το σκάσουνε μαζί, εκείνη με κάποιο τρόπο ξεγλιστρούσε,
ξεγελώντας τους άντρες.
Οι αδελφές της την κατηγορούσαν πως καταχρόνταν την ομορφιά της, πως δεν χρησιμοποιούσε το μυαλό της αρκετά, όμως η Κας
είχε μυαλό και πνεύμα! Ζωγράφιζε, χόρευε, τραγουδούσε, δημιουργούσε
από πυλό και όταν
οι άνθρωποι πληγώνονταν σε ψυχή ή σώμα, η Κας άφηνε έναν βαθύ αναστεναγμό
για εκείνους.
Το μυαλό της ήταν απλά διαφορετικό! Δεν ήταν αρκετά πρακτικό. Οι
αδερφές της ζήλευαν
γιατί προσέλκυε τους άντρες και θύμωναν μαζί της γιατί δεν τους χρησιμοποιούσε
όπως θα έπρεπε.
Συνήθιζε να δείχνει ευγένεια στους άσχημους. Οι όμορφοι
άντρες επαναστατούσαν – “χωρίς κότσια” έλεγε “δεν έχει δόξα.
Κορδώνονται
όλο στρογγυλά αυτιά και τα καλοσχηματισμένα φρύδια… μόνον επιφάνεια και
καθόλου περιεχόμενο…” είχε μια έξαψη που άγγιζε την τρέλα, μια έξαψη
που κάποιοι
λένε τρέλα. Ο πατέρας της πέθανε απ’ το αλκοόλ και η μάνα της
τράπηκε
σε φυγή. Τα κορίτσια πήγαν σε κάποιον συγγενή κι εκείνος τα έχωσε σε μια Μονή.
Η Μονή ήταν
ένα στενάχωρο μέρος. Περισσότερο για την Κας παρά για τις αδελφές της. Τα κορίτσια
ζήλευαν την Κας και
η Κας πολέμησε με τις περισσότερες εκεί μέσα. Είχε σημάδια από ξυραφιές σε ολόκληρο το αριστερό της χέρι από τις μάχες της
σε δύο καβγάδες. Ακόμη, υπήρχε μια μόνιμη ουλή αριστερά
στο μάγουλο της αλλά η ουλή
αντί να ελαττώνει την ομορφιά της μόνο έδειχνε να την επισημαίνει. Την γνώρισα
στο Bar
μερικές νύχτες μετά την έξοδο της απ’ το ίδρυμα. Όντας η νεότερη, ήταν
η τελευταία
από της αδελφές που βγήκε. Απλά ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Πιθανόν,
ήμουν ο πιο άσχημος άντρας στην πόλη κι αυτό πρέπει να ‘χε κάποια σχέση.
“Ποτό;” την ρώτησα.
“Σίγουρα, γιατί όχι”
Δεν πιστεύω πως υπήρχε κάτι ασυνήθιστο στην κουβέντα μας αυτή
τη νύχτα. Ήταν
αυτό που η Κας έκανε. Είχε απλώς διαλέξει εμένα και ήταν τόσο
απλό όσο αυτό.
Χωρίς άγχος και προβληματα. Απόλαυσε τα ποτά της και ήπιε μεγάλο αριθμό απο αυτά. Δεν
έμοιαζε ενήλικη αρκετά,
αλλά την σέρβιραν έτσι κι αλλιώς. Ίσως είχε πλαστή ταυτότητα, δεν ξέρω. Όπως
και να χει,
κάθε φορά που επέστρεφε από την τουαλέτα για να καθίσει πλάι μου, με
έκανε να νιώθω περηφάνια. Δεν
ήταν μόνο η πιο όμορφη κοπέλα στην πόλη αλλά και η πιο
όμορφη που είχα
ποτέ δει. Πέρασα το χέρι μου στη μέση της και την φίλησα μια φορά.
“Νομίζεις πως είμαι όμορφη;” είπε.
“Φυσικά, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο… κάτι περισσότερο από την
εμφάνιση σου…”
“Όλοι με κατηγορούν πως είμαι όμορφη. Στ’ αλήθεια πιστεύεις πως
είμαι;”
“Το όμορφη δεν είναι η σωστή λέξη. Μετα βίας σε περιγράφει.”
Έβαλε το χέρι της στην τσάντα. Σκέφτηκα πως έψαχνε
για χαρτομάντιλα. Όμως έβγαλε
έξω μια καρφίτσα. Πριν προλάβω να τη σταματήσω την πέρασε
οριζόντια στη
μύτη της, ακριβώς πάνω απ’ το ρουθούνι. Ένιωσα αηδία και περηφάνια. Με
κοίταξε και γέλασε, “Τώρα πιστεύεις πως είμαι όμορφη; Τι έχεις να πεις τώρα,
άντρα;” Τράβηξα
την βελόνα και κράτησα το δάχτυλο μου επάνω στην πληγή. Αρκετοί
θαμώνες, συμπεριλαμβανομένου
του μπάρμαν, είδαν τι συνέβη. Ο μπάρμαν πλησίασε:
“Κοιτά”, είπε στην Κας, “Αν το ξανακάνεις, έξω. Δεν χρειαζόμαστε
τα θεατρικά σου εδώ. ”
“Ωχ, τράβα γαμήσου φίλε”, του είπε.
“Καλύτερα κράτα την ήσυχη”, ο μπάρμαν είπε σ’ εμένα.
“Θα είναι εντάξει”, απάντησα.
“Είναι η δική μου μύτη, μπορώ να κάνω ότι θέλω.”
“Όχι”, είπα, “με πονάς.”
“Εννοείς πονάς όταν χώνω μια βελόνα στην μύτη μου;”
“Ναι, το κάνω, το εννοώ.”
“Εντάξει τότε, δεν θα το ξανακάνω. Έλα, τσούγκρησε.”
Με φίλησε, περισσότερο χαμογελώντας κατά την διάρκεια και κρατώντας το
δάκτυλο μου στη
μύτη της. Φύγαμε από το μαγαζί πριν από το κλείσιμο. Είχα μερικές μπύρες στο ψυγείο και καθίσαμε
να μιλήσουμε. Τότε
αντιλήφθηκα την χαρακτήρα της σαν άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και
στοργή. Μου
παρέδωσε όλο τον εαυτό της χωρίς να το γνωρίζει. Ταξιδέψαμε σε μέρη
άγνωστα
και άγροια. Ήταν μια τρέλα. Η δική μου πνευματική τρελή.
Ίσως κάποιος άντρας,
μπορούσε να την καταστρέψει για πάντα. Ήλπιζα να μην ήμουν εγώ. Πήγαμε
στο κρεβάτι και
αφού έσβησα τα φώτα η Κας με ρώτησε,
“Πότε το θες; Τώρα ή το πρωί;”
“Το πρωί”, της είπα και γύρισα την πλάτη.
Το πρωί σηκώθηκα, έφτιαξα δυό κούπες καφέ και της έφερα την μία
στο κρεβάτι. Εκείνη
γέλασε.
“Είσαι ο πρώτος άντρας που με απέρριψε τη νύχτα.”
“Είναι εντάξει”, είπα “Δεν χρειάζεται να το κάνουμε καθόλου.”
“Όχι, περίμενε, το θέλω τώρα. Άσε με να φρεσκαριστώ λιγάκι πρώτα.”
Πήγε στο μπάνιο. Επέστρεψε αμέσως, δείχνοντας υπέροχη. Τα μακριά
μαύρα μαλλιά της έλαμπαν, τα μάτια και τα χείλη της έλαμπαν, εκείνη έλαμπε…
Αποκάλυψε το
κορμί της ήρεμα, σαν κάτι το μονάκριβο. Ύστερα χώθηκε κάτω απ τα σεντόνια.
“Έλα, ερωτιάρη.”
Μπήκα μέσα της. Με φίλησε παραδομένη αλλά χωρίς βιασύνη. Άφησα τα χέρια μου
να τρέξουν στο κορμί της,
πάνω απ τα μαλλιά της. Γύρισα από πάνω. Ήταν καυτή και σφιχτή. Άρχισα να λικνίζομαι
αργά, προσπαθώντας να το κάνω
να διαρκέσει. Τα μάτια της κοίταζαν κατευθείαν τα δικά μου.
“Πως σε λένε;” Ρώτησα.
“Τι διαφορά έχει” απάντησε.
Γέλασα και συνέχισα. Ντύθηκε και την οδήγησα
πίσω στο μπαρ αλλά
ήταν δύσκολο να την ξεχάσω. Δεν δούλευα και κοιμήθηκα μέχρι τις 2. Ύστερα ξύπνησα και
διάβασα την
εφημερίδα. Ήμουν στο μπάνιο όταν πήδηξε μέσα με ένα ελεφαντόφυλο*
στα χέρια.
“Το ήξερα πως θα ‘σουν στο μπάνιο”, είπε, “οπότε σου έφερα κάτι
να καλύψεις αυτό το πράμα, Ταρζάν.”
“Πως το ήξερες πως θα ήμουν στο μπάνιο;”
“Το ήξερα.”
“Σχεδόν κάθε μέρα η Κας έφθανε σπίτι όταν ήμουν στο μπάνιο. Η ώρα ήταν
κάθε φορά διαφορετική
αλλά σπάνια έκανε λάθος, πάντα με ένα ελεφαντόφυλλο. Και αμέσως μετά
κάναμε έρωτα. Μία ή δύο νύχτες
μου τηλεφώνησε για να την πάρω από το κρατητήριο μετά από καβγάδες.
“Οι πουτάνας γιοί”, έλεγε, “απλά επειδή σε κερνούν
μερικά ποτά, νομίζουν πως μπορούν να σε γαμήσουν”.
“Από την στιγμή που δέχεσαι τα ποτά τους, είναι πρόβλημα σου.”
“Πίστευα πως ενδιαφέρονταν για εμένα, όχι απλά για το σώμα μου”.
“Ενδιαφέρομαι και για ‘σενα και για το κορμί σου αλλά αμφιβάλω πως οι περισσότεροι
άντρες μπορούν να δούν πέρα από το σώμα σου”.
Έφυγα από την πόλη για 6 μήνες, τριγύρισα για λίγο και επέστρεψα. Ποτέ δεν
ξέχασα την Κας, αλλά,
είχαμε ορισμένες διαφωνίες και ένιωσα πως πρέπει να μετακινηθώ. Όταν
γύρισα πίσω
ανακάλυψα πως έλειπε, όμως την περίμενα στο μπαρ για 30
λεπτά
μέχρι να έρθει και να κάτσει δίπλα μου.
“Λοιπόν, πούστη, γύρισες;”
Της παρήγγειλα ένα ποτό. Μετά την κοίταξα. Φορούσε ένα φόρεμα έως
τον λαιμό. Δεν
την είχα δει ποτέ να φορά κάτι τέτοιο. Κάτω από κάθε μάτι της ήταν καρφωμένες 2
καρφίτσες με γυάλινο
κεφάλι. Ξεχώριζαν μόνο οι άκρες, αλλά οι καρφίτσες ήταν
χωμένες
μέσα στο πρόσωπο της.
“Που να πάρει, ακόμα προσπαθείς να καταστρέψεις την ομορφιά σου, έτσι;”
“Οχι, είναι απλά της μόδας, βλάκα”.
“Είσαι τρελή”.
“Μου έλειψες”, είπε.
“Είναι κανείς άλλος εδώ;”
“Όχι, κανείς. Μόνο εσύ. Αλλα νυστάζω. Κανονικά κοστίζει δέκα δολάρια.
Όμως
θα το έχεις δωρεάν.”
“Βγάλε αυτές τις καρφίτσες.”
“Όχι, είναι της μόδας.”
“Μου προκαλούν δυστυχία.”
“Είσαι σίγουρος;”
“Ναι, είμαι σίγουρος.”
Η Κας αφαίρεσε αργά τις καρφίτσες και τις έβαλε ξανά στο κουτί τους.
“Γιατί κάνεις πειράματα με την εμφάνιση σου;” ρώτησα. “Γιατί δεν το
ξεπερνάς.”
“Γιατί ο κόσμος νομίζει πως είναι το μόνο που έχω. Η ομορφιά δεν είναι τίποτα, δεν διαρκεί για πάντα.
Εσύ
δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που είσαι άσχημος, γιατί ο κόσμος σε συμπαθεί
γι αυτό
που πραγματικά είσαι.
“Εντάξει.”, είπα, “Είμαι τυχερός”.
“Δεν το εννοώ πως είσαι άσχημος. Ο κόσμος απλά νομίζει πως είσαι. Έχεις
συναρπαστικό
πρόσωπο.”
“Ευχαριστώ.”
Ήπιαμε άλλο ένα ποτό.
“Πως τα πας;”, με ρώτησε.
“Τίποτα. Δεν κάτω κάτι. Δεν έχω ενδιαφέρον για τίποτα.”
“Δεν νομίζω πως μπορώ να συναναστρέφομαι με τόσους άγνωστους κάθε βράδυ,
είναι κουραστικό.”
“Έχεις δίκιο, είναι κουραστικό, τα πάντα είναι κουραστικά.”
“Φύγαμε παρέα. Ο κόσμος συνέχιζε να την καρφώνει στους δρόμους. Ήταν η πιο
όμορφη
κοπέλα, ίσως πιο όμορφη από ποτέ. Πήγαμε στο σπίτι μου, ανοίξαμε
ένα μπουκάλι
κρασί και τα ‘παμε. Με την Κας, πάντα ήτανε απλό. Εκείνη μιλούσε
για λίγο, εγώ
άκουγα και μετά μιλούσα εγώ. Οι κουβέντες μας συνέχιζαν
ατέρμονα. Έμοιαζε
πως ανακαλύπταμε μυστικά μαζί. Όταν ανακαλύπταμε κάποιο καλό η Κας
γελούσε
με τον τρόπο που ήξερα. Ήταν σαν μια ευτυχισμένη στιγμή στην κόλαση. Μέσα από την
κουβέντα φιλιόμασταν
και ερχόμασταν κοντύτερα ο ένας στον άλλο. Ανάβαμε και οι δυό και αποφασίζαμε να πέσουμε
στο κρεβάτι.
Η Κας έβγαλε το ψηλό φόρεμα της κι εγώ είδα το πριονωτό
σημάδι στον λαιμό της.
Ήταν μεγάλο και τραχύ.
“Που να σε πάρει, κορίτσι μου”, είπα απ’ το κρεβάτι, “για όνομα του θεού, τι
έχεις κάνει;”
“Το έκανα με ένα σπασμένο ποτήρι μια νύχτα. Δεν σου αρέσω πλέον;
Είμαι ακόμα
όμορφη;”
Την Τράβηξα στο κρεβάτι και την φίλησα. Με έσπρωξε πίσω και
γέλασε, “Μερικοί
άντρες μου δίνουν 10 δολάρια και όταν γδύνομαι δεν θέλουν να συνεχίσουν. Κρατάω
τα λεφτά. Είναι πολύ αστείο.”
“Πολύ”, είπα, “δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω… Κας, σε αγαπάω σκρόφα, αλλά
σταμάτα να καταστρέφεις τον εαυτό σου! Είσαι η πιο ζωντανή γυναίκα που έχω γνωρίσει.”
Φιληθήκαμε ξανά. Η Κας έκλαιγε χωρίς βουβά. Ένιωθα τα δάκρυα της.
Τα μακριά μαύρα
μαλλιά της κυμάτιζαν πίσω μου σαν σημαία θανάτου. Το απολαύσαμε και κάναμε αργό
και μελαγχολικό
έρωτα. Το πρωί η Κας έφτιαχνε πρωινό. Έδειχνε
αρκετά ήσυχη και
χαρούμενη. Τραγουδούσε. Παρέμεινα στο κρεβάτι και απόλαυσα την χαρά της.
Τελικά, ήρθε κοντά
και μου φώναξε.
“Όρθιος, πούστη! Ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο και τα παπάρια σου και
έλα να απολαύσεις
το δείπνο.”
Την πήγα στη θάλασσα εκείνη την ημέρα. Ήταν σαββατοκύριακο αλλά δεν είχε έρθει ακόμη καλοκαίρι,
οπότε τα πράγματα
ήταν απολαυστικά ήρεμα. Κάτι αλήτες κοιμόντουσαν επάνω σε κουρέλια στην
άμμο. Άλλοι κάθονταν
στις πέτρες με ένα μπουκάλι κρασί. Οι γλάροι έκαναν κύκλους χωρίς νόημα, ανεγκέφαλα
και αποστασιοποιημένα.
Γριές στα 70 και τα 80 τους κάθονταν στα παγκάκια και συζητούσαν για τις
περιουσίες που άφησαν
οι άντρες τους πολλά χρόνια πριν, πριν πεθάνουν μέσα από την ηλίθια προσπάθεια για
επιβίωση. Για όλους αυτούς τους λόγους,
στον αέρα επικρατούσε ειρήνη και περπατήσαμε ολόγυρα, κυλιστήκαμε στο γρασίδι
και δεν είπαμε
πολλά. Απλά ήταν ωραίο να είμαστε μαζί. Αγόρασα δύο σάντουιτς
και μερικά πατατάκια και
μπύρες και κάτσαμε στην άμμο να τα φάμε. Μετά την αγαλλίασα και κοιμηθήκαμε
παρέα για καμιά
ώρα.  Με κάποιον τρόπο ήταν καλύτερο απ’ το να κάναμε σεξ. Ήταν κάτι διαφορετικό
να είμαστε κοντά χωρίς άλλες επιθυμίες.
Όταν ξύπνησα της πρότεινα να επιστρέψουμε στο μέρος μου και να μαγειρεύσω.
Μετά το δείπνο πρότεινα στην Κας να νοικιάσουμε κάπου μαζί. Έμεινε αμίλητη για αρκετή ώρα κοιτάζοντας με,
και μετά, αργά,
απάντησε “Όχι”. Την οδήγησα πίσω στο μπαρ, της παρήγγειλα ένα ποτό και βγήκα
έξω. Βρήκα
δουλειά σαν παρκαδόρος σε εργοστάσιο την επόμενη ημέρα και την υπόλοιπη
εβδομάδα ήμουν στη
δουλειά. Ήμουν υπερβολικά κουρασμένος για να ασχοληθώ με κάτι άλλο αλλά εκείνη την Κυριακή πήγα στο
Μπαρ. Κάθισα και και την περίμενα. Οι ώρες περνούσαν. Αφού μέθυσα αρκετά, ο μπάρμαν
είπε, “Λυπάμαι για το κορίτσι σου.”
“Τι έγινε;” ρώτησα.
“Συγνώμη, δεν ξέρεις;”
“Όχι”
“Αυτοκτόνησε. Χθες την έθαψαν.”
“Την έθαψαν;” ρώτησα.  Έμοιαζε πως θα εμφανίζονταν στην
πόρτα
από στιγμή σε στιγμη. Πως μπορεί να είχε πεθάνει;
“Οι αδελφές της την έθαψαν”.
“Αυτοκτονία; Σε πειράζει να μου πεις πως;”
“Έκοψε τον λαιμό της”.
“Κατάλαβα. Βάλε μου ακόμη ένα.”
Ήπια ως το κλείσιμο. Η Κας ήταν η πιο όμορφη ανάμεσα σε 5 αδελφές, η
πιο
όμορφη κοπέλα στην πόλη. Κατάφερα να οδηγήσω ως το σπίτι μου και συνέχισα να σκέφτομαι πως
έπρεπε να
την πιέσω να μείνει μαζί μου αντί να δεχθώ εκείνο το “όχι”. Τα πάντα
έδειχναν
πως νοιάζονταν για εμένα. Απλά ήμουν πολύ απότομος και
αδιάφορος για
να το δείξω. Άξιζα τον θανατό μου και τον δικό της. Ήμουν ένας σκύλος. Ούτε, γιατί
να κατηγορώ τους σκύλος; Παραιτήθηκα,
βρήκα ένα μπουκάλι κρασί και το ήπια ως τον πάτο. Η Κας, η πιο όμορφη
κοπέλα στην πόλη,
νεκρή στα 20. Έξω απ’ το παράθυρο κάποιος πάτησε μια κόρνα. Ήταν
πολύ δυνατή κι
επίμονη. Πέταξα το μπουκάλι κάτω και ούρλιαξα “που να πάρει,
ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΓΙΕ,
ΣΚΑΣΕ!” Η νύχτα συνέχισε να κυλά και δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω.

Μετάφραση Γιώργος Μουστάκης

About Post Author

inspiredbywords

[email protected]

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Η πιο όμορφη κοπέλα στην πόλη – από τον Charles Bukowski appeared first on Inspired by Words.

Περιμένοντας το Dunkirk κοντά δύο χρόνια, την νέα ταινία του Christopher Nolan, σκηνοθέτη των:

1) Memento
2) Batman: The dark Knight
3) Inception
4) Interstellar

ένιωθα ακριβώς όπως όταν μια φορά περίμενα δύό κουνελάκια του Playboy να κατεβούν από το σπίτι τους για μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Δηλαδή, τρομερή αδημονία. Όταν όμως έφτασε η πολυπόθητη στιγμή, με πήρε λίγο ο ύπνος στα μισά. Και δεν θέλω να πω με αυτό πως το Δουκέρνη είναι κακή ταινία, θέλω να πω πως μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος αν νυστάζεις  και λιγάκι από πριν.

Δυστυχώς, το αντιπολεμικό αριστούργημα του Νόλαν δεν είναι ακριβώς αριστούργημα. Είναι, μάλλον, μια μέτρια ταινία ενός πολύ καλού και έμπειρου σκηνοθέτη που θα ήθελε να γίνει αριστούγημα. Μια διαφορετική προσέγγιση στον πόλεμο με καταπληκτική φωτογραφία που ασχολείται περισσότερο με πράγματα που τελικά δεν αποδίδουν.

Ωραία και βαρετή φωτογραφία από το κλείσιμο της ταινίας που πρέπει να μας συγκινήσει.

Σε καμία περίπτωση δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι ηθοποιοί κινούνταν σε τόσο ψυχρό φλέγμα.  Προφανώς για να μας παρουσιάσουν την κυνικότητα του πολέμου μέσα από το βλέμμα των μελλοθάνατων της Δουκέρνης, θα μου απαντούσε άμεσα και σίγουρα ο Μπακουρογιανόπουλος. Μόνο που, όλο αυτό δεν φάνηκε να ωφελεί αρκετά το φιλμ: Μικροί και ψυχροί διάλογοι, κεφάλια που πάνε πάνω-κάτω όλη την ώρα όταν φθάνουν οι οβίδες και σκηνές πολεμικής τρέλας που έχουμε ξαναδεί με περισσότερο νεύρο. Αν το Dunkirk πίστεψε πως η απόδοση του πολέμου μέσω της φωτογραφίας και της ντοκιμαντεριστικής αποτύπωσης της γλώσσας του σώματος των ανθρώπων με παρανομαστή την ψυχολογία του απλού στρατιώτη θα έχει πεμπτουσία, κακώς το πίστεψε.

Ακόμη ένα από τα όμορφα, αργά πλάνα στα οποία έκανε κατάχρηση η ταινία.

Στο σενάριο της ταινίας, 1944: η Δουκέρνη έχει περικυκλωθεί από τις δυνάμεις του άξονα. Με τον κλοιό να σφίγγει ώρα με την ώρα, η ολική εξολόθρευση του συμμαχικού στρατού δείχνει μοιραία. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Στρατός, ναυτικό και αεροπορία κάνουν την ύστατη προσπάθεια για σωτηρία – 2017, χιλιάδες θεατές κολλημένοι στους κινηματογράφους, με την ανία να τους περικυκλώνει λεπτό με το λεπτό, έχουν πιθανότητα να σωθούν;

Είμαι βέβαιος πως αν η ταινία δεν ήταν του Νόλαν τα σχόλια δεν θα ήταν το ίδιο διθυραμβικά. Σε γενικές γραμμές το φιλμ δεν κάνει κάτι κακά, έχει μια καλλιτεχνική πινελιά και μάλλον υπήρξε φόβος να κριθεί αυστηρά. Το σίγουρο είναι πως ο Νόλαν έπαθε λίγο Λάνθιμο στο Dunkirk.  Η σιωπηρή προσέγγιση του πολέμου δεν μου πρόσφερε κάτι και οι σκηνές μάχης μπορούν να ενθουσιάσουν μόνον κάποιον που δεν έχει δεί τις καλές ταινίες του είδους. Τα κουστούμια, οι κάμερες και η λεπτομέρια σε διάφορα επίπεδα ωραία. Όμως απ’ την στιγμή που δεν δίνουν κάτι νέο, όχι και για credit το 2017.  Πάντως κρατάω τον απίθανο Tom Hardy που ακόμη και καλυμμένος με δέκα κράνη τραβάει την προσοχή και σε κάνει να αισθανθείς πως κάτι συμβαίνει με αυτόν εκεί τον μαγκιόρο πιλότο που στο τέλος θα τα γ@μήσει όλα.

Η αλήθεια είναι πως κάτι έσβησε μέσα μου για τον Νόλαν σε αυτή την ταινία. Τόσο που σκέφτομαι να τον κάνω block-delete από το facebook. Είναι πραγματικά καλός για ταινίες δράσης αλλά το λίγο παραπάνω δεν το πολυσηκώνει. Όσοι έγραψαν πως το Δουκέρνη δεν έχει κάποιο μήνυμα εσκεμμένα κάνουν λάθος.  Τα μηνύματα του είναι λίγα και προσεκτικά δοσμένα αλλά υπάρχουν και περνούν χωρίς να κάνουν τομή στο φίλμ γιατί είναι σχετικά ανούσια – τουλάχιστον για ταινία του είδους -. Και, όπως η τελευταία σκηνή του Interstellar, που ο Μακόναχι παίρνει το καπελάκι του και φεύγει, έτσι και το Dunkirk κλείνει με Born-in-the-usa στιγμή.

Τελικά, σίγουρα υπάρχουν αριστουργηματικές ταινίες στο ύφος, όπως το τέλειο 10 του Αποκάλυψη τώρα, και σίγουρα περισσότερο απολαυστικές, όπως το Full metal jacket.  Απ’ την σκοπιά του, αξίζει να δεις το Δουκέρνη γιατί έχει όμορφες αερομαχίες, κάποια δράση και οπωσδήποτε πρέπει να παρακολουθήσεις την γνώμη ενός αξιόλογου σκηνοθέτη για το θέμα. Αν, όμως, δεν έχεις δει τα κλασικά του είδους, δεν υπάρχει λόγος να μην αρχίσεις από αυτά.

Βαθμολογία: 7/10

IMDB

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Dunkirk – Το μετέωρο βλέμμα του Tom Hardy. appeared first on Inspired by Words.

https://vimeo.com/127914611

Σύμφωνα με την Ακαδημία, το περυσινό βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας απονεμηθηκε στον Bob Dylan γιατί δημιούργησε νέες ποιητικές οδούς στην Αμερικάνη τραγουδοποιία (for having created new poetic expressions within the great American song tradition). Όσο κι αν η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις, η αιτιολόγηση ήταν τουλάχιστον εύστοχη: Ο Dylan έβαλε στην μουσική τον εαυτό του και γι αυτό έγραψε τραγούδια με τρόπο που κανείς άλλος δεν είχε κάνει, πότε προσεγγίζοντας και πότε παίρνοντας απόσταση από το Αμερικάνικο Folklore.

Κατά την βράβευση του στο Kennedy Center Hall το 1997, ένα παραδοσιακό Αμερικάνικο Gala το οποίο έχει τιμήσει διάφορους σπουδαίους δημιουργούς για την πολιτιστική τους προσφορά, ο Bruce Springsteen, που εκείνο το βράδυ τραγούδησε το The times are a Changin, είπε: Ο Dylan έγραψε τα τραγούδια του την εποχή που μια κοινωνία εξερράγη και που ο ίδιος είχε το θάρρος να σταθεί σ’ αυτή τη φλόγα και να αποτυπώσει τον ήχο της έκρηξης. Αν και αρκετά ρομαντικός στον λόγο του, ο Springsteen έκφρασε ποιητικά την πραγματικότητα: Η καθολική αποδοχή μέσα από ένα τόσο προσωπικό ύφος είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο. Το φαινόμενο Dylan.

Ο Dylan γνώρισε την Patti Smith το 1975 και στην πρώτη τους συνάντηση σε κάποια παρασκήνεια τη ρώτησε, ξέρεις κάποιον ποιητή εδώ τριγύρω; κι εκείνη του απάντησε, δεν κάνω παρέα με ποιητές, η ποίηση είναι σκατά.

Πίσω τότε, η Patti Smith ήταν  ο τύπος της σκληροπυρινικής φεμινίστριας που μόνο ως διασημότητα μπορούσε να επιβιώσει. Παρόλα αυτά, αργότερα παραδέχθηκε πως δεν έπρεπε να έχει μιλήσει με αυτόν τον τρόπο και πίστεψε πως ο Dylan δεν θα της ξαναμιλούσε. Λίγο καιρό μετά όχι μόνο το έκαναν, αλλά έγιναν καλοί φίλοι και συμμετείχαν από κοινού σε κάποιους δίσκους. Μάλιστα, στην τελετή βράβευσης του από την Ακαδημία ήταν εκείνη που τραγούδησε – αμήχανα – ορισμενα δικά του τραγούδια.

Αν και πολλά μπορώ να πω για την Smith, η αρμονία της φωνής της έχει την δική της θέση στην γλυκιά πλευρά του ροκ. Κάθε φορά που αποδέσμευε τον εαυτό της από τις φεμινιστικές της ρίζες, απέδιδε με αξιοζήλευτη πληρότητα ότι τραγουδούσε. Απόδειξη το εξαιρετικό tribute album που κυκλοφόρησε το 2007.

To Twelve είναι η απάντηση πως τίποτα δεν συμβαίνει κατά τύχη όταν μιλάμε για τραγουδιστές παγκόσμιας εμβέλειας. Η Smith μπορεί να είχε φθίνουσα πορεία στην μουσική βιομηχανία και η φιλοσοφία ζωής της να μην βρήκε ποτέ ανάλογες κοινωνικές προεκτάσεις ώστε να εδραιωθεί σε κάποιο status, όμως η μουσική της εφυία παρουσιάζεται αναμφίβολα σε αυτόν το δίσκο. Τραγουδώντας ένα σωρό κλασικές επιτυχίες όπως το Gimme Shetler ή το White Rabbit η Patti Smith, αν και κάποτε είπε στον Dylan πως συχαίνεται τους ποιητές, κάνει μια ποιητική ανακεφαλαίωση σε δώδεκα κλασικά τραγούδια.  Ανάμεσα τους  κι ένα από τα λιγότερο γνωστά του Dylan, το Changing Of The Guards. Η μόνη στην ουσία διασκευή που έγινε ποτέ στο κομμάτι.

O Dylan αρχικά ηχογράφησε το τραγούδι το 1978. Ήταν το τέλος της περιόδου του χωρισμού του από την δεύτερη γυναίκα του Sarah Jane στην οποία αναφέρθηκε σε πάμπολα κομμάτια. Αναμεσά τους το Dont Think Twice αλλά και το Sarah Jane, που θεωρείτε ένα από τα χειρότερα του. Πάντως, ο ίδιος σίγουρα δεν ήταν επιπόλαιος δημιουργός και αξίζει να αναφερθεί πως εργάστηκε για το Hurricane περίπου 6 μήνες προκειμένου να το τελειοποιήσει. Αναζητώντας στο διαδίκτυο για το μήνυμα των στοίχων κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μόνος που είχα απορία. Κάποιοι λένε πως γράφτηκε για την Sarah ενώ κάποιοι άλλοι για ένα ασήμαντο γεγονός. Ακόμη και στην εποχή του Internet σαφής εξήγηση δεν υπάρχει και μιας που μιλάμε για ένα τόσο σφιχτό στιχουργικά τραγούδι, αν δεν είναι μαγεία ο τρόπος με τον οποίο ξεγλιστρά ανάμεσα στα νοήματα τότε τι είναι;

Εκείνο που τελικά μας μένει είναι να δούμε που μας ταξιδεύει. Πιθανόν σε έναν ευήλιο τόπο που τα σπουδαία πράγματα για τα οποία  μιλούν οι ποιητές συμβαίνουν. Σε ένα μέρος που μόνον ο ίδιος και η Patti Smith πιθανόν έχουν ξεκάθαρο μέσα τους, σέρνοντας τόσο καλά την μουσική πίσω τα  λόγια.

Με στοίχους σαν κι αυτούς ο  Dylan πράγματι άνοιξε έναν δικό του τρόπο έκφρασης. Και οι δρόμοι έκφρασης του, είτε εκείνοι των πολυσήμαντων αυθερεσιών και των εικόνων του Changing of the guards είτε της αμεσότητας του The times are a changin και του a hard rain is gonna fall αξίζουν, αν όχι να βραβεύονται, σίγουρα κατά καιρούς να μνημονεύονται.

Μπορείτε να ακούσετε την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού εδώ.

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Bob Dylan – Changing of the guards appeared first on Inspired by Words.

Εξαιρουμένου του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, το epic fiction πιθανόν δεν έχει αφήσει κάποια σημαντική παρακαταθήκη στην λογοτεχνία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων το ίδιο ισχύει και για το science fiction και όσο κι αν αυτό πληγώνει τους φίλους του είδους – ένας απ’ τους οποίους είμαι κι εγώ – είναι η αλήθεια. Ο χώρος της φαντασίας είναι γενικότερα γεμάτος από κακά βιβλία και παρότι συνολικά ποτέ δεν πρόσφερε κάτι αξιόλογο στην λογοτεχνία, υπάρχουν ενδιαφέροντα έργα που μπορεί κάποιος να διαβάσει και τα οποία υπηρετούν συνειδητά το κοινό τους. Τα λεγόμενα και ως popcorn fiction. Στον χώρο της επικής φαντασίας, δημιουργοί όπως ο R. A Salvatore, ο Steven Erikson ή ο J. R. Martin είναι ορισμένοι απ’ τους χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους του είδους που αφηγείται ιστορίες για σπαθιά, δράκους και πριγκηπέσες. Παρόλαυτά, κάθε φορά που η συζήτηση φθάνει στο G.O.T μου δίνεται η αίσθηση πως το θέμα έχει τεθεί σε τελείως άλλη βάση. Σαν να πρόκειται να αποκωδικοποιήσω κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα ενός mastermind που ήρθε στην επιφάνεια παρουσιάζωντας πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Από την άλλη, η τηλεοπτική μεταφορά του Game Of Thrones είναι μάλλον ένα διαφορετικό ζήτημα και η 7η σεζόν έφθασε ως η αρχή μιας κατακλείδας ενός μεγάλου κύκλου με αρκετές ωραίες αλλά και πολλές βαρετές στιγμές.

Σημειωτέον, ο τελευταίος κύκλος έχει ξεφύγει ήδη μπροστά από τα βιβλία του Martin και πιθανόν αυτός είναι ο λόγος που σε επίπεδο storyline το G.O.T φέτος κρέμασε περισσότερο από ποτέ. Καταστάσεις και χαρακτήρες που επεξεργάσθηκαν σιωπηρά επί έξι χρόνια βρέθηκαν ξαφνικά ενωμένοι και το κενό αυτής της επιτάχυνσης πασπαλίστηκε από ένα οφθαλμόλουτρο δράσης και εφέ.

Πέρα από την οπτική πανδαισία, λοιπόν, η 7η σεζόν μας άφησε με αρκετά ακατανόητα ταξίδια…

κάποιες εντελώς ρηχές στιγμές…

και γενικότερα συμβάντα που δεν βοηθούν καθόλου την αμυδρή αίσθηση που έτσι κι αλλιώς είχαμε γι έναν κόσμο που προσπαθεί να συμπεριλάβει τα πάντα δίχως προγενέστερη εξοικείωση. Αν κάποια στιγμή όλο αυτό έμοιαζε κάπου να οδηγεί, πλέον έχασε τον δρόμου του…

Σε γενικές γραμμές  το μονοπάτι του Game Of Thrones μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια μου θυμίζει έντονα εκείνο που όλες σχεδόν οι διάσημες παραγωγές ολκής κάποτε πήραν – βλέπε Star Wars -: Ένα trademark τύπου δώσε ότι θέλει ο λαός προς εμπορική αξιοποίηση.

Με 5 επεισόδια να απομένουν, το G.O.T είναι λες και σκέφτεται πως θέλει επιτέλους να μας ξεφορτωθεί. Η ουσία που δεν μπορεί – και λόγω είδους – να φθάσει πλέον δείχνει να στερείτε και του υπόβαθρου – που πάντως ιχνηλατήθηκε επί 6 σεζόν – το οποίο συνήθως καλύπτει το κενό και η διασταύρωση των γεγονότων με παράλληλες πλοκές και χαρακτήρες – συνηθισμένη μανιέρα στο είδος για να σπάσει η γραμμικότητα – συνέβη τόσο βιαστικά που ότι παρακολουθήσαμε έχασε ελαφρώς το νόημα του.

Ποια είναι η τελική εντύπωση; Το Game Of Thrones είναι ένα αξιοπρόσεχτο blockbuster με κάμποσες καλές στιγμές. Ως τώρα δεν υπήρχε κάποιος λόγος να κριθεί αυστηρά. Ο Martin μάλλον κάνει αξιόμαχη προσπάθεια να στήσει ένα δικό του σύμπαν με – δυστυχώς – δανεισμένα υλικά  και αυτό από μόνο του είναι ένα επίτευγμα που αξιολογείτε – προφανώς και εκατοντάδες εκατομμύρια δεν πονταρίστηκαν στο έργο του για το τίποτα -. Σίγουρα είναι  ευχάριστο να βλέπεις ιππότες και δράκους στην μικρή οθόνη αλλά για να πάρουμε την σειρά περισσότερο στα σοβαρά θα πρέπει και η ίδια να προσπαθήσει περισσότερο να κερδίσει τα μειονεκτήματα της.

Τελικά, ο 7ος κύκλος αναδεικνύει περισσότερο απ’ όλους τους προηγούμενους τις αρετές αυτής της παραγωγής και εκθέτει τα ελαττώματα της. Με όλη την έμφαση στο οπτικό αποτέλεσμα το G.O.T έγινε επική σαπουνόπερα του “συνέβη αυτό ,συνέβη το άλλο και συνέβη εκείνο ” περισσότερο από ποτέ. Ευχάριστη μεν, σαπουνόπερα δε, χτισμένη για νεότερο κοινό.

Για την ιστορία, σημειώνω πως πραγματικά καλές σειρές αυτού του καλοκαιριού όπως το Twin Peaks αγνοήθηκαν σχεδόν παντελώς στην χώρα και για να προλάβω όσους θα προτρέξουν, όχι, δεν έχω σκοπό να διαβάσω όλα τα βιβλία του G.O.T για να καλύψω τα κενά της σειράς, μιας και είναι υποχρεούται να το κάνει μόνη της.

Αυτά.

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post G.O.T 07 – Μια σαπουνόπερα επικής φαντασίας. appeared first on Inspired by Words.

Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε περπατήσει σε μια ασφυκτικά γεμάτη ντισκοτέκ φορώντας μαύρα γυαλιά και ένα περίστροφο κριμένο στη καπαρντίνα, με σκοπό να εκτελέσουμε πληρωμένο συμβόλαιο δολοφονίας για λογαριασμό της Ιταλικής Μαφίας. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φίλμ όπως το The Iceman, την βιογραφική ταινία για έναν από τους πιο γνωστούς εκτελεστές της δεκαετίας του ’80, θα παραμένουν πάντοτε επίκαιρα.

Αρχικά, το νο1 συστατικό για ένα καλό εγκληματικό φιλμ είναι κατάλληλο καστ σε ρόλους έκπληξη. Οπότε έχουμε και λέμε:
1) Ray Liotta
2) Winona Ryder
3) Michael Shannon
4) Chris Evans
5) James Franco
6) John Ventimiglia (The Sopranos)
7) Ross από τα φιλαράκια (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πάντως, θα μοιάζει έτσι).

Σε γενικές γραμμές,  τα υπόλοιπα υλικά που χρειάζονται για μια ταινία του είδους είναι γνωστά και πολυ ιδωμένα και αν ο σεφ τα αξιοποιήσει τότε το προϊόν είναι δεδομένα απολαυστικό, ασχέτως απ’ την ευρύτητα του τελικού αποτελέσματος: Γρήγορες σκηνές, καλή μουσική, φάτσες από γνωστές “λέρες” παντού, ένα μαφιόζικο “χτύπημα” και ο Ray Liotta σε κάποιον-οποιονδήποτε ρόλο. Με το 5 στα 5 καλά εναρμονισμένο το The Iceman δεν υπολείπεται πουθενά. Είναι μια γρήγορη και αμφίθυμη ταινία ακριβώς όπως οι άνθρωποι που περιγράφει και επιβραβεύει τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα επιλέξει να την χώσει στο dvd του.

Zod και Captain America αναλαμβάνουν λίγη δράση.

Στο σενάριο, O Ρίτσαρντ Κουκλίντσκι, ένας σκληρος μικροαπαταιώνας και παραγωγός φτηνών ταινιών πορνό, γνωρίζει μια αγνή κοπέλα των 70’s με μπαντάνα στα μαλλιά και γαρίφαλο στο αυτί και μαζί της προσπαθεί να χτίσει μια όμορφη οικογένεια. Στην προσπάθειά του γνωρίζει έναν από τους αρχηγούς της Ιταλικής μαφίας ο οποίος τον προσλαμβάνει για εκτελεστή του. Τα πράγματα πηγαίνουν καλά για λίγο όμως η συνέχεια δεν είναι όπως θα την περίμενε. Έτσι αναγκάζεται να εργαστεί ως freelancer δολοφόνος με το προσωνύμιο Iceman. Ο Κουκλίντσκι εκτιμάτε πως έκανε περισσότερες από 100 δολοφονίες για λογαριασμό της Μαφίας την δεκαετία του ’80 με ειδική σπεσιαλιτέ του την κατάψυξη των θυμάτων του ώστε κανείς να μην γνωρίζει την ακριβής ημερομηνία θανάτου τους και το The Iceman είναι βασισμένο στην αξιόλογη καριέρα του.

Κλασική σκηνή μαφιόζικης ταινίας που μυρίζει μπαρούτι πως θα “παιχτεί” πουστιά.

Δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση με το Black Mass το οποίο κυκλοφόρησε πάνω κάτω την ίδια εποχή και απογοήτευσε. Το The Iceman δεν έτυχε του ίδιου marketing αλλά κατάφερε να δώσει ένα λειτουργικό φιλμ που βασίζεται σε κοινά θεμέλια και κερδίζει το κοινό του γιατί, σε αντίθεση με το πρώτο, δεν χωλαίνει πουθενά.

Ray Liotta, χωρίς λόγο.

Συνολικά,  τα υλικά που συνθέτουν το Iceman ίσως δεν γίνεται να μαγειρεύσουν το πιάτο που θα παραγγέλνατε σε κάποιο ακριβό εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη αλλά σίγουρα σερβίρουν το Hot-Dog που ασυζητητί θα  απολαμβάνετε από την μερακλίδικη καντίνα της περιοχή σας. Τίποτα δεν πάει λάθος σε επίπεδο μονταζ, δράσης, μουσικής, χαρακτήρων και σκηνοθεσίας και παρότι λογικά η ταινία είναι επιπέδου 7, εγώ θα τις βάλω κάτι παραπάνω επειδή μου παρείχε το fan service που αναζητούσα. Ποιος αλώστε δεν πεθύμησε να δει μια αυτοβιογραφική ταινία για μαφιόζους με ωραία πλάνα και το ανάλογο πιστολίδι σε πολυεπίπεδα μπλεξίματα;

Βαθμολογία: 8/10

IMDB

Ίσως, τελικά, αυτό που έλειπε από το Black Mass για να γίνει καλή ταινία να ήταν ο Ray Liotta.

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post The Iceman – Το γκανγκστερικό Φιλμ που σου διέφυγε. appeared first on Inspired by Words.

To Hush είναι μια κακή ταινία. Ένα πραγματικά χαζό θρίλερ. Το χειρότερο φιλμ που έχω δει φέτος και το μοναδικό που έχω βαθμολογήσει με 3. Όμως, τι καλύτερο από το να σχολιάζεις μια κακή ταινία; Πολλά πράγματα είναι η αλήθεια.

Βαθμολογία 3/10

Σε γενικές γραμμές αρκετές αξιόλογες ταινίες έχουν εμφανιστεί στο Horror τα τελευταία χρόνια. Χωρίς κάποια να ξεχωρίζει, όλες τους είναι φρέσκες, προσεγμένες, με αξιοπρεπές στήσιμο και πρωτότυπες ιδέες. Ακόμη και οι πιο μέτριες έχουν κάτι νέο να δείξουν. Το ίδιο κάνει και το Hush και μάλιστα όσο πιο σοβαρά  μπορεί. Το κακό είναι πως στο τέλος θα προτιμούσες να είχες ακούσει 90′ το Hush των Deep Purple παρά να δεις αυτό το χάλι. Εντάξει, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημα, μπορεί κάποιος να πει. Πάντως δεν μοιάζει να τα βοηθάει σε τίποτα το σενάριο…

Στο σενάριο της ταινίας, μια κουφή, ταλαντούχα συγγραφέας ζει στο μέρος που όλοι οι ταλαντούχοι συγγραφείς μάλλον ζουνε στην Αμερική: Σ’ ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος. Παρότι είναι πολύ όμορφη και έξυπνη, μια σπάνια ασθένεια την άφησε κουφή σε πολύ τρυφερή ηλικία και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μυαλό της να δουλεύει στο εξής σε άλλες συχνότητες. Καθώς αυτά τα φοβερά πραγματάκια συμβαίνουν, ένας άγνωστος μανιακός δολοφόνος περνάει από τα μέρη της. Θα τα καταφέρει άραγε η κουφή, έξυπνη, όμορφη συγγραφέας να επιστρατεύσει την έκτη της αίσθηση για να τα βγάλει πέρα με τον μανιακό κακοποιό; (Μην) Δείτε την ταινία για να (μην) το διαπιστώσετε.

Πρέπει οπωσδήποτε να συμπληρώσω πως το trailer  είναι αρκετά παραπλανητικό και μόλις η μάσκα του δολοφόνου πέσει τίποτα δεν απομένει στον θεατή. Δεν είναι μόνο το μέτριο σενάριο ή οι ερμηνείες που κάνουν την ταινία αδύναμη, το φιλμ είναι κακό στον πυρήνα του: σε κάθε διάλογο, κάθε πράξη, κάθε σκηνή. Ευτυχώς μια αγωνία την έχει, αλλά τίποτα δεν σώζει την ταινία απ’ το να μοιάζει με φτηνιάρικη επανάληψη του star chanel την δεκαετία του 90′ που αγόρασε ο Μαστοράκης για 5.000 δραχμές. Στα αξιοσημείωτα το super χαρούμενο φινάλε στο οποίο η πρωταγωνιστρια μας α) βρίσκει το τέλος του βιβλίου της που την βασάνιζε, β) αποτελειώνει τον δράστη, γ) βρίσκει την ακοή της, δ) κάνει αναφορά στην σβουρίτσα του inception, άρα και όλα μπορεί τελικά να ήταν στην φαντασία της. Άρα και να είδαμε την ταινία χωρίς λόγο. Θα μπορούσε επίσης ε) να βρει και τον άντρα τον ονείρων της. Καλό θα ήταν δηλαδή, γιατί μετά την μούρη που της άφησε ο ψυχάκιας διαρρήκτης, γκόμενο μπορεί να βρει μόνο αν γράψει βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.

IMDB

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Hush appeared first on Inspired by Words.

Το Paterson είναι μια ιδιαίτερη ταινία. Τόσο ιδιαίτερη, που μετά το τέλος της κάθισα και βρήκα τι έγραψαν για εκείνη οι κριτικοί. Διάβασα αρκετές απόψεις, άλλες καλές – άλλες κακές, και καμία, σύμφωνα με την προσωπική μου γνώμη, που να βοηθά να αποκωδικοποιήσεις αυτό που θα δεις. Να κρίνεις αυτό το φιλμ είναι σαν να κρίνεις έναν πίνακα: Πρέπει υποχρεωτικά να αναφέρεις ορισμένα πράγματα και για τον καλλιτέχνη. Όπως και να ‘χει, η ταινία του jim jarmusch είναι πολωτική και σίγουρα καλό πάτημα για να μιλήσουμε για κάτι ενδιαφέρον.

Ο τρέλο Jimmy Jump των κινηματογραφιστών είναι από εκείνους τους ελάχιστους σκηνοθέτες που σε κάθε ταινία τους ενσωματώνουν και την άποψη τους. Αξίζει να αναφέρω το Cofee and Cigaretes και το Dead Man ως δείγματα εναλλακτικής οπτικής και ποιητικότητας. Ο Jarmusch ανήκει στην γενιά του Ροκ και της grunge. Όλες του οι ταινίες είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις της ειλικρινούς αμερικάνικης λογοτεχνίας του Bukowski, του Kerouac αλλά και της Ροκ ποίησης του Morisson, του Tom Waits, του Neil Young και του Bob Dylan. Όπως και το κίνημα που αντιπροσωπεύει ο Jimmy Page των ανεξάρτητων παραγωγών, οι ταινίες του είναι επηρεασμένες από την πραγματικότητα και την εκφράζουν με ευθύ ως ωμό και δίχως ρίμες τρόπο. Το Paterson είναι ένα έργο τέχνης στην πραγματικότητα. Καλό ή κακό, σίγουρα κάτι διαφορετικό. Αποκομμένο από κάθε είδους εσωτερικό ρυθμό, ακριβώς όπως και η ποίηση που αναπαράγει, τόσο έξω από τα νερά σου, που δύσκολα θα καταφέρεις να το εκτιμήσεις ή να το απορρίψεις αγόγγυστα.

Στο σενάριο της ταινίας, ένας νέος άνδρας με αδιάφορη εμφάνιση και όνομα Πάτερσον, ζει όλη του την ζωή στην πόλη του Πάτερσον και εργάζεται για την εταιρία συγκοινωνιών, Πάτερσον. Αγαπημένος του ποιητής είναι ο William Carlos Williams ή Carlos William Carlos (χωρίς πλάκα, υπάρχει αναφορά στην ταινία έτσι ακριβώς ) ο οποίος  έζησε στην Νέα Υόρκη στην οποία ανήκει και η κομητεία του Πάτερσον, η οποία με την σειρά της εμφανίζει μια παράξενη υπέργεννητικότητα στα δίδυμα αδέλφια. Και ενώ ο ίδιος βιώνει μια μειλίχια και ανιαρή καθημερινότητα με μοναδικό ενδιαφέρον τα ποιήματα που γράφει σε ένα παλιό τετράδιο με τίτλο Paterson, η γυναίκα της ζωής του το κωλοβαράει στο φτωχικό τους γεμάτη κέφι για ζωή, διακοσμώντας τα πάντα με κύκλους που σιγά-σιγά εισβάλουν στο σπίτι, φτιάχνωντας στρογγυλά κεκάκια και ελπίζωντας πως φορώντας στρογγυλά καπέλα μια μέρα θα γίνει η Joan Baez. Παραδόξως, είναι αρκετά ταλαντούχα σε ότι κι αν κάνει. Και παρότι οι ελάχιστες αλλαγές που συμβαίνουν στην καθημερινότητα του Πάτερσον δεν δίνουν μπρίο στην ημέρα του, όταν αμυδρά συμβάντα παρεκκλίνουν απ’ την ρουτίνα του Πάτερσον της πόλης Πάτερσον της εταιρίας Πάτερσον, ο ίδιος ανησυχεί για την βαρετή καθημερινότητα που δεν απολαμβάνει.

Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Jarmuschi δεν φτιάχνει το κάδρο στην τύχη. Σχεδόν κάθε σκηνή δημιουργεί αμηχανία ενώ κάθε επόμενη προλαβαίνει την σκέψη που έκανες στην προηγούμενη. Και κάπως έτσι, σε οδηγεί… Η γενικότερη ιδέα της ταινίας περιστρέφετε γύρω από το ποίημα του James Tate: Η ποίηση υπάρχει παντού, αρκεί να την αποκωδικοποιήσεις. Το μόνο ζήτημα για το φιλμ, είναι η αποκωδικοποίηση. Επιτυγχάνετε ή όχι, καλύτερα να κρίνεις ιδίοις όμμασι. Πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Jimmy Hendrix της μικρής οθόνης πετυχαίνει τον στόχο του: Προβάλλοντας μικρές δυστοπικές σκηνές εκείνος τρυπώνει στο παρασκήνιο χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και όταν το μαύρο του φινάλε πέσει, παραμένεις μαζί του στο σκοτάδι να συλογιστείς τι ακριβώς πέχτηκε.

Η τελευταία εντύπωση της ταινίας είναι συναίσθημα και όχι κρίση. Αν την δεις χωρίς να περιμένεις απολύτως τίποτα συγκεκριμένο, γνωρίζοντας πως μιλάμε για τον εκφραστή ενός καλλιτεχνικού κινήματος και το έργο αυτό αποτελεί στην ουσία μια κατακλείδα, μπορείς να ερμηνεύσεις αρκετά απ’ όσα θα παρακολουθήσεις. Το πόσο η ταινία θα σε αγγίξει ή όχι εξαρτάται εν πολλοίς και από προσωπικές σου ευαισθησίες. Πάντως είναι τόσο δύσκολο να την αξιολογήσεις όσο δύσκολό είναι να βαθμολογήσεις ένα συναίσθημα. Όμως ακόμη κι εκείνος θα το κατηγορήσει, στο τέλος θα αισθανθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καλυμμένος απ’ την αύρα.

Αν η τηλεορασή σου ήταν το woodstock, ο Jimmy Jarmuschi θα ήταν η Jannis Joplin να τραγουδάει το summertime υπό τον ήχο των κυμάτων. Please, have a seat.

Βαθμολογία: Άνευ

IMDB

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Paterson appeared first on Inspired by Words.

Το Ισπανικό σινεμά αποτελεί εδώ και χρόνια μια σημαντική κοιτίδα του παγκόσμιου κινηματογράφου η οποία κατά καιρούς μας έχει παρουσιάσει διαμαντάκια και σήμερα, 50 χρόνια από την γέννηση ή τον θάνατο του Άλφερντ Χίτσκοκ, θα μιλήσουμε για μια ταινία με Χιτσοκικό, γκρανκινιολικό, συναρπαστικό φινάλε.  To “Contratiempo“. Ή αλλιώς, “Ο αόρατος επισκέπτης”. Ή αλλιώς, “The invisible guest”.

Στην υπόθεση της ταινίας, ένας άντρας συλλαμβάνεται από την αστυνομία σε δωμάτιο ξενοδοχείου με μια νεκρή γυναίκα στα χέρια και τα δακτυλικά του αποτυπώματα στο όπλο του εγκλήματος. Παρότι όλα τα στοιχεία τον ενοχοποιούν, ο νεαρός επιχειρηματίας προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει πως είναι αθώος. Έτσι προσλαμβάνει μια από τις καλύτερες δικηγόρους στον κόσμο η οποία, προκειμένου να τον υπερασπιστεί όσο καλύτερα μπορεί, του ζητά να περιγράψει τα γεγονότα με πάσα ειλικρίνεια. Και κάπως έτσι, ξεκινάμε…

Παρότι η ταινία έχει έντονο Χιτσκοκικό αποτύπωμα, το μοτίβο ενός εγκλήματος σε σφραγισμένο δωμάτιο με την πόρτα κλειδωμένη από μέσα αποτελεί κλασικό εύρημα του Poe το οποίο στην συνέχεια δανείστηκε η Αγκάθα Κρίστι, στην συνέχεια κάποιοι άλλοι και στο τέλος ο σκηνοθέτης της ταινίας για να χτίσει μια δυνατή αστυνομική περιπέτεια.

Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας μοιάζουν βγαλμένοι απ΄το cluedo.

Δεν βρίσκω ψέγος σε αυτό το φιλμ. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία ή ποιητικότητα, δεν νομίζω πως θα με ωφελήσει κάπου στην ζωή μου που το είδα αλλά σίγουρα πέρασα καλά παρακολουθώντας το. Πολύ καλογυρισμένο, πολύ σοβαρό, με αγωνία, δράση, ατμόσφαιρα και μυστήριο. Αρκετά εντυπωσιακά τα στοιχεία που αφήνει ο σκηνοθέτης στην αρχή του φιλμ για να τα αποκαλύψει στο φινάλε και να σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου. Το Contrratiempo είναι ένα ένα άριστο φιλμ εγκληματικού μυστηρίου. Σίγουρα αξίζει να το δεις με μεγάλη προσοχή και ακόμη καλύτερα με παρέα, ώστε να κοντραριστείτε στην παρατηρητικότητα.

Βαθμολογία: 7/10

IMDB

https://www.youtube.com/watch?v=hSEuHQoWso0

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Contratiempo appeared first on Inspired by Words.

Το πρώτο βιβλίο του Nesbo που διάβασα ήταν το “Περισσότερο αίμα” και έπεσε στα χέρια μου έπειτα από μια μακρά σειρά πολύ καλών βιβλίων που είχα τελειώσει. Το διάβασα με σχετική ευχαρίστηση, αφού τα κείμενα του Nesbo είναι αρκετά ψυχαγωγικά, όμως όταν έφτασα στο τέλος σκέφτηκα, τι, αυτό ήταν όλο; Και η απάντηση ήρθε μοιραία, καθώς οι σελίδες δεν γυρνούσαν άλλο, ναι, αυτό ήταν.

Ο Jo Nesbo είναι αξιόλογος συγγραφέας. Γράφει ζωηρά και τα βιβλία του έχουν ενδιαφέρον. Στο αστυνομικό μυθιστόρημα μάλιστα δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί καλύτεροι του αυτή την εποχή. Έχει καλό μείγμα σύγχρονου και κλασικού μυστηρίου, οι γραμμές του κυλούν με ταχύτητα, δημιουργεί ξεκάθαρη ατμόσφαιρα, πλοκή και χαρακτήρες και εξιτάρει την φαντασία του αναγνώστη. Το μοναδικό πρόβλημα μάλλον δεν έχει να κάνει με τον ίδιο, αλλά με το είδος. Ένα (αμιγώς) αστυνομικό μυθιστόρημα σπάνια αφήνει πίσω του κάτι περισσότερο από έναν αιφνίδιο θάνατο, μια ανατροπή ή έναν δυνατό πυροβολισμό. Όσο ηχηρά κι αν είναι, μόλις γυρίσει η τελευταία σελίδα πάντα ξεθωριάζουν. Γι αυτό συνήθως προτιμώ να παρακολουθώ τέτοιου είδους σενάρια στο σινεμά και όχι στην λογοτεχνία. Εμμέσως, αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα τον “Χιονάνθρωπο”, μιας που σύντομα θα κυκλοφορήσει και η ταινία.

Η υπόθεση του βιβλίου έχει να κάνει με έναν ανυπόληπτο Νορβηγό αστυνομικό με όνομα Χάρι Χόλε, ο οποίος αναλαμβάνει να βρει τον ένοχο ορισμένων κατά συρροή δολοφονιών. Καθώς ο ένας φόνος οδηγεί στον άλλο στο παγωμένο Όσλο, ο χιονάνθρωπος που κάθε φορά βρίσκεται στην εξώπορτα των θυμάτων δεν αποτελεί κοινό παρανομαστή του εγκλήματος για κανέναν άλλο στο σώμα εκτός του Χόλε. Και ενώ η βοηθός του τον εμπαίζει για τις εναλλακτικές μεθόδους του, αυτός αποφασίζει να ακολουθήσει το ένστικτο του για να βρεθεί κάπου ακόμη πιο μακριά και παγωμένα…

Σε γενικές γραμμές, πιστεύω πως ο Nesbo απολαμβάνει πραγματικά αυτό που κάνει μιας που το ξέρει καλά. Μου μοιάζει ακατόρθωτο στο 2017 ένας συγγραφέας να μπορεί ακόμη να δημιουργεί ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας έναν χιονάνθρωπο ως την μετουσίωση του απόλυτου κακού. Όμως το βιβλίο έχει επίπεδα, κλιμάκωση και το σημαντικότερο, καλό γράψιμο: ακόμη και όταν το διάβαζα υπό καύσωνα, συχνά ένιωθα να παγώνω.

Ο “Χιονάνθρωπος” είναι από εκείνα τα βιβλία που θα σε δέσουν αμέσως στην πλοκή και μετά από αυτό θα τα διαβάζεις ακόμη και σελίδα-σελίδα στο πρώτο χασομέρι. Το κείμενο έχει ως επί το πλείστον μια πνιγηρή ηρεμία και γι αυτό όταν ο τρόμος φτάνει, μιλάει στο μυαλό σου.

Αν δεν θες να προβληματιστείς ιδιαίτερα αλλά παρόλα αυτά να διαβάσεις κάτι που θα ηλεκτρίσει τα βράδια ή τον ελεύθερο σου χρόνο, είναι σίγουρα μια πολύ καλή πρόταση.
Ο Φασμπίτερ, απ’ την άλλη, ιδανικός για το άνευρο φλέγμα του πανπόνηρου μπάτσου, οπότε περιμένω να δω και την ταινία που θα με φτάσει στο δια ταύτα σε λιγότερο χρόνο απ’ ο,τι οι 500, απολαυστικές πάραυτα, σελίδες του βιβλίου.

Για όσους θέλουν να γίνουνε παράνομοι, μπορούν να κατεβάσουν το βιβλίο παρακάτω :
Ο χιονάνθρωπος (1)

Happy

0

0 %

Sad

0
0 %

Excited

0
0 %

Sleepy

0

0 %

Angry

0
0 %

Surprise

0
0 %

The post Ο Χιονάνθρωπος – Jo Nesbo appeared first on Inspired by Words.