The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Ένας (που μοιάζει) ναυτικός μένει από βενζίνη και γνωρίζει με οτοστόπ μια μιλφ που φοράει μαύρα και έχει να κάνει 4 χρόνια σεξ: όχι, δεν μιλάω για το σενάριο κάποιας ταινίας της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πορνό αλλά για την πρώτη ταινία του Γιώργου Γούση και των άλλων παιδιών, τα οποία κατάφεραν με την βιντεοκάμερα του πατέρα τους, μια κασέτα από το μοναστηράκι, ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο, 3 ευρώ για εισιτήρια, 2 για μίλκο, ένα τζιν από την διπλανή οικοδομή, έναν σκούφο που βρήκαν στα σκουπίδια, μαύρα άμφια που τους έγιναν δωρεά από το μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, γόπες από την στάση του Α10 και μπόλικο τιντ στα πλάνα να γυρίσουν μια ταινία με πολύ κάπνισμα η οποία νικά τα μειονεκτήματα της και τελικά περνά το μήνυμα που κερδίζει τον θεατή.
– Όχι γιατί;
– Έλα να γυρίζει τότε
Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στα 40 το σκάει επιτέλους από το υπόγειο που την έκρυβαν οι γονείς της επειδή της άρεσαν πολύ τα αγόρια και τριγυρνάει πλέον στα λιμάνια με σκοπό να γνωρίσει θαλασσοδαρμένους νέους. Για καλή της τύχη ο πιο μουσάτος ναύτης ξεμένει από βενζίνη κι εκείνη προσφέρεται να τον γυρίσει σπίτι. Και καθώς στη διαδρομή συζητάνε για την ακρίβεια στα καύσιμα και στα προφυλακτικά και το θέμα αρχίζει επιτέλους να πηγαίνει στο γαμήσι, αυτός της εκμυστηρεύεται πως κουβαλάει στη βαλίτσα του τις στάχτες της γιαγιάς του για να τις αφήσει στον άνεμο, οπότε την ξενερώνει εντελώς την γκόμενα κι αυτή παραμιλάει: καλα, τον μαλακομαγνίτη έχω;
Μαγνητικά Πεδία. Ένα φιλμ με πολύ μυστήριο αλλά και αγωνία: θα βγάλουν επιτέλους τα μάτια τους οι πρωταγωνιστές μας και αν ναι, θα δούμε κανένα τεράστιο ματζαφλάρι να κρέμεται στην οθόνη του σινεμά μας, όπως συμβαίνει πάντα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Θα καταφέρει ο μουσάτος ναύτης να τελειώσει και όλο το σινεμά να του φωνάξει ΑΞΙΟΣ με τις στάχτες της προγιαγιάς του στο διπλανό κάθισμα; Θα μπορέσει η ηρωίδα μας να σπάσει τα μαλακομαγνητικά πεδία των αντρών με τους οποίους μπλέκει συνεχώς;
Εν κατακλείδι, τα “Μαγνητικά πεδία” είναι μια ταινία με εξαιρετική φωτογραφία και γλυκόπικρα συναισθήματα, τα οποία ενισχύονται και από το γενικότερο στιλιζάρισμα. Ένα φιλμ που παραδόξως δεν παίζει με κλισέ αλλά με ισορροπίες, δεν έχει επιτηδευμένους συμβολισμούς (παίζει πολύ προσεχτικά αυτό το χαρτί σε αντίθεση με, εντελώς τυχαίο παράδειγμα, τον Λάνθιμο), έχει πλοκή, δεν είναι βαρετό, το σενάριο έχει επίπεδα και οι χαρακτήρες εξέλιξη. Δεν είναι μονοδιάστατο, είναι καλόγουστο, έχει μεράκι, έχει χιούμορ και συχνά αυτοσαρκασμό. Δεν κάνει κατάχρηση στα πλάνα και δεν παρουσιάζει τη μεγαλομανία και παθογένεια της πλειονότητας των σύγχρονων ελληνικών ταινιών. Βλέπεται ευχάριστα και αφήνει κάτι πίσω. Να τη δείτε.
Βαθμολογία: 7/10
Η κριτική ήταν μια ευγενική προσφορά του μοναστηριού της Αγίας Ελεούσας.
Trailer
Δείτε την ταινία Μαγνητικά Πεδία ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν και χωρίς διαφημίσεις ΕΔΩ
The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το πρώτο Top Gun του 1986 δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, δεν είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 80 και δεν ήταν καν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Είναι, όμως, ένα κλασσικό φιλμ που δείχνει πιλότους να παίζουν βόλευ στην άμμο, τον Τομ Κρουζ να τρέχει με ανέμελο κούρεμα επάνω στη μηχανή του δίπλα από τον αεροδιάδρομο καθώς το Take my breath away παίζει στα τρατζίστορ τα αμερικάνικα και τον Βαλ Κίλμερ να είναι ο κακός τιμωρός όλων των εχθρών της Αμερικής. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, απορούσα πως θα μπορούσε να γίνει αξιοπρεπής αναβίωση μιας ταινίας που έγινε γνωστή κυρίως για το vibe της εποχής, τη μουσική της υπόκρουση και τα τρυφερών κλισέ που παρά την όποια νοσταλγία φαίνεται να έχουν περάσει οριστικά στο παρελθόν.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ως εκ θαύματος, το νέο TOP GUN: MAVERICK όχι μόνο είναι καλό, όχι μόνο διεκδικεί αμέσως θέση στην λίγκα “αγαπημένες κλασσικές αμερικανιές, όχι μόνο μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια και υγρά στα εσώρουχα, αλλά, κυρίως, διδάσκει το πως γίνεται σε όσους θέλουν να κάνουν αναβίωση αγαπημένων ταινιών.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Τομ Κρουζ έχει παραμείνει ο ίδιος κλασσικός καραφάνταρος που όλοι αγαπήσαμε από την δεκαετία του ’80 και δεν λέει να πάρει βαθμό με τίποτα αφού κλέβει συνεχώς F-16 για να βγάλει βόλτα νεαρά γκομενάκια. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της Αμερικής αποφασίζει πως οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πλέον τόσο χρήσιμοι και θα ξοδέψει τον προϋπολογισμό της σε drones που δεν χρειάζονται πιλότους και βγάζουν και καλές φωτογραφίες για το instagram της air-force one. Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως οι κακοί κινέζοι κρύβουν πυρηνικά όπλα κάτω από την μύτη τους και για για να τα καταστρέψουν θα πρέπει να οργανώσουν μια ειδική αποστολή στην οποία πρέπει να συμμετέχουν οι καλύτεροι πιλότοι του κόσμου, δηλαδή οι καλύτεροι της Αμερικής.
Σε μια αποστολή συνολικής διάρκειας 2 λεπτών διακυβεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας, 06:00 μμ τα αμερικανικά μαχητικά πρέπει να απογειωθούν, 06.05 πρέπει να έχουν επιστρέψει και στις 06:15 ο Τομ Κρουζ έχει ραντεβού: Θα καταφέρει για ακόμα μια φορά ένας αμερικάνος να σώσει τον κόσμο και να είναι και πίσω στην ώρα του για να γ@μήσει; Για να δουμε…
Θυμάσαι όταν μαλώναμε τους αποχωρισμούς;
“Βου-Βου”
Εν κατακλείδι, το TOP GUN: MAVERICK έχει καταφέρει αυτό που ελάχιστοι περίμεναν όταν κυκλοφορούσε: να είναι (σχεδόν) ισάξιο με τον προκάτοχο του. Έχει πάρα πολύ καλή φωτογραφία, είναι ανεπιτήδευτο (παρότι από την οθόνη μας περνούν πολλές αναφορές στο παρελθόν), έχει ωραία μουσική, ατάκες του στύλ τρέχα να προλάβεις το αεροπλάνο, κλιμάκωση, δράση σε αρμονία, καλές ερμηνείες, πολύ ωραίο ήχο, ταιριαστά οπτικά εφέ, τον Εντ Χάρις στον ρόλο του Ναυάρχου και τον Τομ Κρουζ σε εκείνον του αγέραστου έφηβου που όλοι θα θέλαμε να είμαστε και όλοι αγαπάμε. Κυρίως όμως τα κάνει όλα με σωστό τρόπο. Έχει γυριστεί με πολύ μεράκι, είναι μπλοκμπάστερ, είναι για όλους, κάνει για δάκρυα, είναι της “φάσης”, έχει καλούς που σκοτώνουν τους κακούς, μπορείτε να το δείτε με την κοπέλα σας, μπορείτε να το δείτε με τη μαμά σας. Εύγε.
Βαθμολογία: 8/10
The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The French Dispatch – Η Γαλλική αποστολή appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To French Dispatch είναι ολοκαίνουργια, ανάλαφρη μαύρη κωμωδία του Wes Anderson, ίσως το καλύτερο και σίγουρα πιο πειραματικό έργο του σκηνοθέτη. Μια ταινία με πλούσιο καστ, έξυπνους διαλόγους, οξύθυμη πλοκή μα πάνω απ’ όλα τα άλλα αριστουργηματική φωτογραφία. Τόσο αψεγάδιαστη και σαγηνευτική που συχνά μπορεί να σε αποπροσανατολίσει από το σενάριο και να κάνει την κάφτρα από το τσιγάρο σου να πέσει μέσα στο βρακί σου: ειλικρινά, ποτέ μου δεν έχω δει κάτι ανάλογο. Υπάρχουν πολλές και καταπληκτικές σε αυτόν τον τομέα αλλά τα δικά μου μάτια δεν έχουν ξαναδεί ξανά τέτοιο φωτογραφικό ντελίριο.
Στο σενάριο της ταινίας, ο εκδότης ενός φημισμένου περιοδικού παθαίνει ανακοπή ενώ κοιμάται με την γραμματέα του και οι χαραμοφάηδες υπάλληλοι του μαζεύονται για να κουτσομπολεύσουν κάποιες από τις αξιομνημόνευτές αναμνήσεις που έζησαν: Τον εναλλακτικό φυλακισμένο καλλιτέχνη που κοιμόταν με την φύλακα, τον κομμουνιστή συγγραφέα του ΚΚΕ-ΜΛ που κοιμόταν με την γενική γραμματέα του ΚΚΕ-εσωτερικού και τον Γουίλιαμ Νταφόε που κοιμόταν μόνος του γιατί καμία δεν τον ήθελε με τέτοια ασχήμια. Και καθώς χαίρονται και μνημονεύουν, ανοίγει η διαθήκη, διαβάζουν πως το εξοχικό στην Αράχοβα τα έχει γράψει στην γραμματέα και εύχονται να είχαν βρει δουλειά στον κοτσώβολο.
Το French Dispatch είναι ένα φιλμ με απίθανο μπρίο. Ένα must watch για όλους του φαν του σκηνοθέτη, ένα επιβεβλημένο έργο για τους λάτρεις της φωτογραφίας αλλά και μια ταινία για όλους όσους αγαπάνε το σινεμά και αναζητούν κάτι πρωτότυπο και φρέσκο και διαφορετικό. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσει κάποιος αυτήν την ταινία. Ο δικός μου ειναι πως βρίσκω την φωτογραφία της ταινίας καλύτερο θέαμα και από εκείνο της Μέγκαν Φοξ να σου ξεκουμπώνει το φερμουάρ.
Well Done.
Βαθμολογία: 9/10
The post The French Dispatch – Η Γαλλική αποστολή appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The nightmare alley appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ένα τα μεγαλύτερα προβλήματα του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι πως δεν θα επαναλάβει ποτέ ένα έργο αντίστοιχα αξιόλογο με τον Λαβύρνιθο του Πάνα. Αλλά είναι γενικότερα βέβαιο πως λίγοι άνθρωποι στην ιστορία του κινηματογράφου θα γράψουν και θα σκηνοθετήσουν ένα τέτοιου είδους μεγαλειώδες αριστούργημα. Οπότε, ας χαμηλώσουμε λίγο τα στάνταρ μας κάθε φορά που ακούμε το ονομά του και ας απολαύσουμε τις όμορφες ταινίες που μας προσφέρει χρόνια τώρα, όλες τους τόσο πρωτότυπες και μαεστρικά διεκπαιρεωμένες.
To “The nightmare Alley” είναι ένα παραδοσιακό φιλμ νουάρ ενός σκηνοθέτη που πάντα αναζητεί την ομορφιά στο γκροτέσκο. Μια ταινία για λίγους και ακόμα λιγότερους Έλληνες, μη εξοικειωμένους με το είδος. Ένα έργο με ιστορία που ξεδιπλώνει, με κορυφαίους πρωταγωνιστές, υπέροχη φωτογραφία, σαγηνευτική ατμόσφαιρα, γοητευτικό φωτισμό και τον Μπράντλευ Κούπερ σε μπότοξ.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας παράξενος ταξιδιώτης κατεβαίνει στον σταθμό (πόσο γαμάτος τρόπος να αρχίσεις μια νουάρ ταινία;) που έχουν στήσει τρελό πανηγυράκι κάτι φρικιά του τσίρκου. Μην έχοντας άλλη δουλειά να κάνει τα τακιμιάζει με μια ταξιθεάτρια κι εκείνη του σφυρίζει πως υπάρχει δουλειά για εκείνον στη λάτζα. Ο φτωχός πρωταγωνιστής μας και το καπέλο του πλένουν πιάτα νυχθημερόν ώσπου ένας κυνηγός τσίρκου παρατηρεί το παραμορφωμένο από τα μπότοξ πρόσωπό του και του προτείνει μια θέση στην παράσταση Hollywood freaks.
Στην δεύτερη πράξη του έργου… λοιπόν, αυτό θα ήταν μεγάλο σπόιλερ για ένα τέτοιο φιλμ, οπότε αρκεστείτε προς το παρόν πως η ταινία χωρίζεται σε δύο ημι-αυτούσιες πράξεις.
Εν κατακλείδι, το “Nightmare alley” είναι βασισμένο σε μια παλιότερη, κλασσική ταινία του χόλιγουντ του 1947. Στα τεχνικά της χαρακτηριστικά συνολικά αγγίζει μια επιτηδευμένη αρτιότητα που όμως δεν ενοχλεί. Σε όλα τα άλλα θέματα, ο Μπράντλευ Κούπερ με τα μπότοξ του είναι αφοσιωμένος, η ταινία σπάνια, ιδιαίτερη, απολαυστικότατη και παρά τα όποια μειονεκτήματα η αγάπη με την οποία προσεγγίζει τα έργα του ο Ντελ Τόρο αγαλλιάζει τον θεατή. Προσωπικά, θα μπορούσα να απολαμβάνω μια τέτοια ταινία κάθε δεύτερο βράδυ. Από εμένα είναι ΝΑΙ.
σ.σ Δείτε την χωρίς να δείτε το τρέιλερ.
βαθμολογία: 8/10
Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
The post The nightmare alley appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To The Hunt (Το κυνήγι) είναι μια ευχάριστη ταινία με πρωτότυπο σενάριο, αρκετό μαύρο χιούμορ και λίγο gore η οποία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και αξίζει να την δεις γι αυτό ακριβώς που σου προσφέρει. Δηλαδή την δυνατότητα να παρακολουθήσεις κάτι που έχει σκοπό να διασκεδάσει, ειδικά αν συνδυαστεί με κανα τσιπουράκι και μπόλικα ποπ-κορν.
Στο σενάριο της ταινίας, 12 άγνωστοι τύποι ξυπνούν φιμωμένοι σε ένα ξέφωτο στο οποίο ανακαλύπτουν πως κάποιος τους άφησε για δώρο ένα γουρουνάκι που το λένε Όργουελ και πυροβόλα όπλα. Πρώτου όμως προλάβουν καλά-καλά να ξετυλίξουν τις συσκευασίες, καταλαβαίνουν πως πλέον συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι κυνηγιού στο οποίο οι ίδιοι είναι τα θηράματα. Τι είναι αυτό που τους συνδέει και πως θα καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί; κάτι που μένει να το ανακαλύψουν.
Σε γενικές γραμμές, το “Κυνήγι” μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πρωτότυπη Survival ταινία, με πολιτικό συμβολισμό. Το φιλμ μπαίνει κατευθείαν στο ψητό και σε περνά από διάφορα επίπεδα χωρίς να κουράζει ούτε στιγμή. Επίσης, περιέχει μία από τις καλύτερες σκηνές μάχης 1v1 με γυναίκες που έχουμε δει ποτέ.
Και αυτά είναι όλα όσα κάποιος μπορεί να πει για την ταινία διάρκειας 85 λεπτών χωρίς να πλατειάσει ή να κάνει spoilers.
Βαθμολογία: 6/10
The post The Hunt – Το κυνήγι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Gentlemen – Οι Κύριοι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ο Guy Ritchie επιτέλους επιστρέφει με ένα φιλμ στο είδος που ελάχιστοι μπορούν να σκηνοθετήσουν τόσο καλά όσο εκείνος: μια γκανστερική κωμωδία με μπρίο και μουσική, καλογραμμένο σενάριο, γρήγορες σκηνές, καλές ερμηνίες, αριστοτεχνική σκηνοθεσία, ωραία σακάκια, πιστολίδια και ευφυείς διαλόγους.
Οι γκανστερικές ταινίες πιθανόν αποτελούν το κινηματογραφικό φετίχ αρκετών σινεφίλ και για κάποιο περίεργο λόγο μόνον ελάχιστοι, κορυφαίοι σκηνοθέτες παραδίδουν λειτουργικά φιλμ σε αυτό το είδος, τα οποία, όταν η συνταγή πετυχαίνει, είναι πάντοτε αξιομνημόνευτα. Τι περιέχει η γνωστή συνταγή, η οποία στο The Gentlemen είναι τόσο καλομαγειρεμένη;
Γνωστούς ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους 
μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών
μουσική
απρόσμενα μπερδέματα
ατάκες
τον Ray Liotta σε κάποιον οποιονδήποτε ρόλο 
μαζί με μια πρέζα χιούμορ και ψιλοκομένη πραγματικότητα, χτυπημένη σε λίγες ώρες καλοψημένου σεναρίου. Και με το 5/6 καλά εναρμονισμένο, Οι Κύριοι του Guy Ritchie επιτέλους μας προσφέρουν ένα καλό, παραδοσιακό και αγαπημένο γκανκστερικό πιάτο από τα παλιά.
Τα έχουμε άλλωστε ξαναπεί και εδώ
Στο σενάριο της ταινίας, ένα αιμοβόρο αρχηγόπουλο της νύχτας αποφασίζει να πουλήσει όπως είναι επιπλωμένο το μαγαζί του για γλυτώσει επιτέλους από τα ξενύχτια. Ένας λόρδος της υψηλής κοινωνίας διαβάζει γρήγορα την αγγελία πώλησης στην χρυσή ευκαιρία, όμως δεν μοιάζει ιδιαίτερα συνεπαρμένος από την τιμή. Μέσα σε όλα, ένας κινέζος κριμένος στο ρύζι και ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος της Αγγλίας, κάνουν ακόμη πιο περίπλοκη την κατάσταση.
Εν κατακλείδι, το The Gentlemen είναι μια παραδοσιακή ταινία του είδους η οποία αν και στερείτε του ρίσκου και της ακατέργαστης ομορφιάς των παλιότερων σεναρίων του σκηνοθέτη, παραδίδει στον θεατή σχεδόν στο απόλυτο την κλασσική εμπειρία που προσμένει. Επιπλέον, το σενάριο παρουσιάζει τα εξιχρονισμένα χαρακτηριστικά της Μαφίας (ή αλλιώς, της πραγματικότητας), όπως την παρείσφρηση στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, τον κίτρινο τύπο, το ανατολικό Βορν Ζαρκον αλλά και το ανεξάντλητο ενδιαφέρον του κινηματογράφου για υποθέσεις του είδους.
Να την δείτε και να την απολαύσετε όπως της αρμόζει, γιατί η επόμενη καλή ταινία αυτού του ύφους πιθανόν να αργήσει αρκετά…
Βαθμολογία 8/10
Άλλες ταινίες του είδους που προτείνω να δείτε, εδώ.
The post The Gentlemen – Οι Κύριοι appeared first on Inspired by Words.
]]>Απολαύστε την - χωρίς φαγητό.
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Η “Πλατφόρμα” είναι μια καινούργια ταινία στην πλατφόρμα του Netflix – που μαζί με τους γιατρούς αυτές τις ημέρες σώζει ζωές – , η οποία έχει τα πάνω της και τα κάτω της και μέσω μιας πλατφόρμας αφήγησης που βασίζεται σε μια πλατφόρμα φαγητού, κάνοντας αρκετές ταξικές μεταφορές, κλείνει το μάτι στον σύγχρονο πολιτισμό και τον καπιταλισμό άλλα επίσης στον αλτρουισμό, τον ρατσισμό, το μισογυνισμό, φασισμό, σουρεαλισμό, μονοθεϊσμό, πλουραλισμό, ρεβιζιονισμό, ιμπερεαλισμό, βουδισμό, ανθρωπισμό, ατομικισμό, μαρξισμό – λενινισμό και τον κανιβαλισμό.
Απολαύστε την – χωρίς φαγητό.
Στο σενάριο της ταινίας, σε μια πολυδαπεδική φυλακή που σε κάποιους ίσως θυμίσει γραφεία εταιρίας (συμβολισμός, συμβολισμός) ή κοινωνική πυραμίδα ή και σαδομαχιστικό πορνό της δεκαετίας του 90, ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές κατεβαίνει αυτόματα σε όλα τα πατώματα. Το φαγητό που έχει τοποθετηθεί εκεί, θεωρητικά, φθάνει για όλους. Σε πρακτικό όμως επίπεδο οι σιχαμεροί ένοικοι του ρετιρέ και των επάνω γραφείων κλάνουν και ρεύονται κατά την διάρκεια του δείπνου γιατί έχουν παράπονα από την απόδοση των θλιβερών προλετάριων των υπογείων. Όμως, μια φορά κάθε μήνα, οι ρόλοι αλλάζουν απροειδοποίητα και, εν πάση περίπτωση, κανείς δεν δίνει το καλό παράδειγμα μέχρι ότου ένας αράπης (συμβολισμός, συμβολισμός) με ΤΕΡΑΣΤΙΟ όραμα και ο φίλος του αποφασίζουν να μεταφέρουν άθικτο ένα κομμάτι πανακότας ως τον πάτο, για να περάσουν το μήνυμα της επανάστασης.
σσ. Με την ευκαιρία, καλό ταξίδι στον σπουδαίο αγωνιστή Μανώλη Γλέζο που έφυγε σήμερα απ’ την ζωή.
Σε γενικές γραμμές, γαμώ την πανακότα μου. Η ταινία είναι έξυπνη, πρωτότυπη και διακατέχεται από τον χαρακτηριστικό μαγικό ρεαλισμό του καλού ισπανικού σινεμά. Η χαρακτηριστική κλωστή που ενώνει τη μυθοπλασία με το γεγονός και είναι τόσο λεπτή, που απορροφάται από την μυσταγωγία της αφήγηση και έχει ξεχωρίσει τόσο έντονα την ισπανόφωνη βιβλιογραφία σε ανανεωτικό λογοτεχνικό κίνημα παγκοσμίως, εμφανίζεται κι εδώ ως το απολαυστικότερο στοιχείο της ταινίας.
Από εκεί και πέρα, οι απλοί πυλώνες του φιλμ προσπαθούν εντέλει να παραδώσουν διαρκώς μηνύματα και εμφανίζουν συνεχώς συμβολισμούς επάνω σε συμβολισμούς, οπότε αν την δείτε με κάποιον φίλο σας μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι, ποιος θα βρει τους περισσότερους συμβολισμούς. Φαντάζομαι πως ο περισσότερο παρατηρητικός κερδίζει, όμως, αν και ειδικά σε περίοδο καραντίνας το φιλμ βλέπεται νεράκι, εμένα κάπου με έχασε.
Τέλος, η λεπτή πινελιά του μεταφυσικού στο φινάλε (που για εμένα προσωπικά δεν πατάει δυνατά, εφόσον το σουρεαλιστικό στοιχείο πρέπει να αλλάζει μονάχα ένα συγκεκριμένο υλικό της πραγματικότητας ώστε να την αναδεικνύει) έχει διάφορες μεταφράσεις και εσκεμμένη ασάφεια, που πάντοτε ομορφαίνει αυτές τις ιστορίες και δεν προσφέρεται για χώνευση αλλά για πικάντικη γεύση.
Του τέστιν, τα ανοικτά ενδεχόμενα είναι για να προσαρμόζονται εκείνα σε εμάς και όχι εμείς σε εκείνα.
Βαθμολογία 7/10 Βαθμολογια 6/10
Βαθμολογία 7/10
σσ. Αν, παρόλα αυτά, είδατε την ταινία και θέλετε οπωσδήποτε να μάθετε τι σημαίνει το φινάλε και τι ακριβώς συνέβη με το κοριτσάκι – για αποφυγή δημόσιων σπόιλερ – πατήστε στην παρακάτω εικόνα:
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Stand – Η καλύτερη ταινία/βιβλίο με κορωνοϊό appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Νεβάδα 1985. Κόκκινος ήλιος και σκόνη παντού. Από ένα εργαστήριο στην μέση της ερήμου ο κορονοϊός δραπετεύει. Κόκκινος συναγερμός χτυπάει, αλλά λίγο πριν τα συστήματα ασφαλείας προλάβουν να σφραγίσουν τα πάντα, ένας σεκιουριτάς προλαβαίνει να μπει στο αμάξι του και να φύγει μακριά, με βάρκα το άγνωστο και τιμόνι την ελπίδα. Αμέσως μετά, η παρακάτω σκηνή εκκινεί την ταινία:
Το “The Stand” – Το οχυρό είναι η καλύτερη ταινία – μίνι σειρά που έχει γυριστεί ποτέ με θέμα την εξάπλωση μιας επιδημίας, είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Steven King και παρότι φέρνει σε Β movie – κάτι που εν τέλει της κάνει καλό, γιατί μεταφέρει καλύτερα το κλίμα της σήψης, του τρόμου και της παρακμής – σε αυτή πρωταγωνιστούν ένα κάρο κορυφαίοι ηθοποιοί – ή έστω κορυφαίοι της εποχής τους – όπως ο Εντ Χάρις, ο Γκάρι Σινίζ, ο Ρομπο Λο και ο Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ.
Στο σενάριο της ταινίας, ο κορονοϊός χτυπά την γη. Το 99.99% των ανθρώπων ξεκινά να πεθαίνει. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που απομένουν μόνοι τους μέσα σε πόλεις που έχουν μετατραπεί σε ανοικτά νεκροταφεία, ψάχνουν να βρουνε κανένα playstation για να την παλέψουν μόνοι. Στο μεταξύ, σαν να μην τους έφταναν όλα αυτά, αρχίζουν να έχουν κι εφιάλτες από μια γιαγιά με αντισώματα και έναν παράξενο χέτουλα με κόκκινους φακούς επαφής που τριγυρνά σε κάτι αραποσίτια. Τι θα τους σκοτώσει πρώτο; Η γρίπη, τα όνειρα ή η βαρεμάρα;
Η ταινία αποτελείτε από 4 μίνι επεισόδια διάρκειας περίπου μιας ώρας και είναι κλάσικ. Μπαίνει κατευθείαν στο ζουμί και αν είσαι και λίγο αλαφροΐσκιωτος, σε ορισμένα σημεία θα σε πάει και ζουμί. Δεδομένης της κατάστασης αλλά και της ατμόσφαιρας της ταινίας, θα επέλεγα το The Stand ως την νο1 ταινία για πανδημίες. Επίσης, το βιβλίο είναι εξίσου καλό και γραμμένο επάνω σε 1400 σελίδες, οπότε μια βδομάδα σε εγκλεισμό την βγάζετε άνετα μόνο με αυτό.
Α! Αν και θα πρότεινα να κατεβάσετε την ταινία σε HD, κυρίως γιατί η βασική της κυκλοφορία έχει ποιότητα βιντεοκασέτας, υπάρχει ελεύθερη στο Youtube και μάλιστα με ελληνικούς υπότιτλους.
Enjoy
The post The Stand – Η καλύτερη ταινία/βιβλίο με κορωνοϊό appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Parasite appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To Parasite, η ταινία θριαμβευτής (sic) των φετινών Oscar, είναι ένα αρκετά πρωτότυπο, Κορεάτικο, φιλμ του οποίου η βράβευση αποτελεί – τουλάχιστον για εμένα προσωπικά – άλλη μια απόδειξη πως το επίπεδο του κινηματογράφου βρίσκεται σε εξαιρετικά χαμηλά στάνταρτς αυτή την στιγμή. Και, όπως άλλωστε και ένας κορεάτης κάποτε είπε: 난 섹스 안 해
Για να μπορέσω να γίνω κατανοητός σε όσα θέλω να πω, θα χρειαστεί να παραφράσω τα λόγια ενός μεγάλου θεωρητικού, του Νίκου Αλέφαντου, ο οποίος κάποτε είχε πει τα εξής σε μια από τις πολλές του συνεντεύξεις (δείτε το σημείο από το παρακάτω απόσπασμα) :
Αυτό που λέω δηλαδή είναι το εξής: Το Parasite είναι ένα αξιοπρόσεκτο και φρέσκο ταινιάκι, με όλα τα πειραματικά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που αυτού του είδους οι ταινίες έχουν, το οποίο όμως, άπαξ και διακριθεί στα Όσκαρ (όπως και έκανε) , ουέ και αλίμονο για το επίπεδο του κινηματογράφου φέτος. Και μιας και μιλάμε για ξενόγλωσσο φιλμ, το οποίο έσπασε το κατεστημένο (sic), ας θυμηθούμε ένα πραγματικό αριστούργημα που η μόνη του βράβευση ήταν αυτή της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, λίγα χρόνια πριν:
Στο σενάριο της ταινίας, ο μεγάλος γιος μιας οικογένειας που μόλις έχει χάσει την επιχείρησή της, βρίσκει δουλειά ως παιδαγωγός στο σπίτι ενός πολύ ευκατάστατου ζευγαριού. Αρπάζοντας την ευκαιρία που του παρουσιάζεται, χώνει στην δουλειά την αδερφή του, τον πατέρα του, την μάνα του, την ανιψιά του, την γυναίκα του, το αίσθημα του, την πεθερά του και την συννυφάδα του. Και κάπως έτσι, αργά μα σταθερά, οι τέως άνεργοι και ανεπρόκοποι Κορεάτες αρχίζουν να παρεισφρέουν στο σπίτι και την ζωή της πλούσιας οικογένειας που ξαφνικά θα βρεθεί αντιμέτωπη με το απειλητικό παράσιτο που έχει επιδημίσει την βίλα του.
Σε γενικές γραμμές, το φιλμ είναι συμπαγές και πρωτότυπο, αν και το φινάλε δεν παραδίδει στον θεατή την κατακλείδα της ευρηματικής πλοκής, κάτι το οποίο μετριάζει την πρότερη κλιμάκωση, χωρίς πάντως να φέρνει τριγμούς στο οικοδόμημα. Το ξεδίπλωμα πολυδιάστατο, ενδιαφέρον και με επίπεδα, ενώ αρκετοί από τους θεατές και τους κριτικούς μπόρεσαν να βρουν μπόλικους συμβολισμούς – τους οποίους λογικά θα ανακαλύψετε κι εσείς – στην διάρκεια της ταινίας, οι οποίοι όντως υπάρχουν αλλά δεν αποτελούν το ισχυρό στοιχείο, ενώ το μαύρο χιούμορ το οποίο όλοι εκθείασαν σε εμένα προσωπικά εμφανίστηκε σχετικά αχνό.
Του τέστιν, το Parasite είναι μια καλή ταινία αλλά όχι, δεν είναι η καλύτερη ταινία φέτος και δυστυχώς η αναρρίχηση της στις βραβεύσεις κάνει αισθητή την έλλειψη ανταγωνισμού και πρωτότυπων σεναρίων. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα ερχόμενη ως αουτσάιντερ, τόσο το “Irishman” όσο και το “Κάποτε στο Χόλιγουντ” είναι σαφώς καλύτερες, αλλά η γενική επανάληψη προσώπων και σεναρίων την ξεδιάκρινε για λόγους αναγκαιότητας. Παρόλα αυτά προτείνω ακράδαντα να την δείτε και αν τελικά σας ενθουσιάσει, ίσως αποτελέσει καλή αφορμή για να ασχοληθείτε περισσότερο με φιλμάκια που φλερτάρουν με το B΄και έχουν συνεπακόλουθο την πρωτοτυπία και τον πειραματισμό. Όπως, ας πούμε:
Βαθμολογία: 7/10
The post Parasite appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Lion (in Zion like iron in Zion) appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Lion δεν είναι το κλασσικό hit του Bob Marley αλλά μια από τις ολοκαίνουργιες (2016) ταινίες της συλλογής του Netflix, την οποία μπορείτε κάλλιστα να παρακολουθήσετε με κάποιον/α που θέλετε να τον/την κάνετε να πλαντάξει στο κλάμα ώστε να γείρει στο πλευρό σας (και μετά να φασοθείτε).
Στο σενάριο της ταινίας, ένα μικρό, φτωχό, καλό, μυξιάρικο Ινδάκι που κλέβει κάρβουνα για να τα ανταλάξει με Corn – Flakes, αποκοιμιέται στο τρένο και ξυπνά 20 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Πανικοβλημένος και μόνος σε ένα άδειο βαγόνι – που όλοι έχουν εγκαταλείψει επειδή τους ενοχλούσε το ροχαλητό του – ο Ινδός Βασιλάκης Καίλας τσιμπά πρόστιμο από τον ελεγκτή και τελικά απομένει να τριγυρνά απελπισμένος στους δρόμους μια άγνωστης πόλης, στην οποία γίνεται λούστρος για να βγάλει το ψωμί του. Αφού ξεγλιστρά από επίδοξους παιδεραστές και έμπορους οργάνων, ευτυχώς δεν καταφέρνει να βρει τον δρόμο της επιστροφής και ένα ζάπλουτο, στοργικό Αυστραλιανό ζευγάρι με πολλά παπούτσια τον υιοθετεί. Παρόλα αυτά, ενώ όλα δείχνουν να του πάνε τώρα δεξιά, τον χτυπάει κεραυνός, μετεωρίτης και ένα πιάνο του πέφτει στο κεφάλι. Ο έφηβος Σαρού όμως, που έχει μάθει στα δύσκολα, ανακάμπτει γρήγορα από τις νέες αντιξοότητες που του παρουσιάζονται, προτού ανακαλύψει πως η εφορία έχει δεσμεύσει τις καταθέσεις του, ο γείτονας του έχει σκάσει το λάστιχο, μια μύγα έχει μπει στην κουζίνα του και η μητέρα του ανακάλυψε τις τσόντες που έκρυβε κάτω από το κρεβάτι του.
Τι θα κάνει τώρα ο έφηβος και ώριμος Ινδός μας; Θα καταφέρει να ανακαλύψει την πραγματική του μητέρα ώστε να εξηγήσει στην ανάδοχη πως στα μέρη που μεγάλωσε δεν υπήρχαν καθόλου παιχνίδια και όλα τα παιδάκια αναγκάζονταν να παίζουν μοναχά με τα παπαγαλάκια τους;
Δράση – μυστήριο – αγωνία.
Το Lion είναι μια καλή, διαφορετική, ταινία που παρουσιάζει ευθέατα μια σπαρακτική, αληθινή ιστορία. Αν και σε ορισμένα σημεία πλατειάζει, αξίζει τον χρόνο της για αρκετούς διαφορετικούς λόγους. Ένας από τους οποίους είναι να κάνετε το φλερτ σας να κουρνιάσει επιτέλους στην αγκαλιά σας.
Δείτε την (με χαρτομάντιλα).
Βαθμολογία: 7/10
The post Lion (in Zion like iron in Zion) appeared first on Inspired by Words.
]]>