The post Honest Review – Judas Priest, Release festival appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Είδα τους Judas Priest πρώτη φορά στο rockwave 2004 τρέχοντας (σαν) κυνηγημένος, σε μια από τις τελευταίες συναυλίες της κλασσικής εποχής που αν έτρεχες γρήγορα σήμαινε πως είχες και δωρεάν είσοδο σε οποία συναυλία ήθελες. Πλέον οι συναυλιακοί χώροι είναι κάστρα. Παντού συρματοπλέγματα, ελένγχοι, φρουροί, οργάνωση. Ξεφτίλα αλλά και τι να κάνεις.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ορισμένα πράγματα για την διοργάνωση, που σε γενικές γραμμές ήταν καλή.
Πρώτον: δεν είναι σοβαρο line up Dead Daises, Cradle of filth και judas priest. Μιλάμε για blues rock, extreme metal και ροκο-metal. Δεν ειναι συνδυασμός για να ευχαριστηθεί ο κόσμος αλλά για να μαζέψουν όσα περισσότερα εισιτήρια μπορούν. Απόδειξη είναι πως κατά την διάρκεια της παράστασης των Cradle of Filth αρκετοι φώναζαν Judas Priest, που ειναι και ξεφτίλα και αμαρτία για το ίδιο το συγκρότημα.
Δεύτερον: δεν γίνεται να σου απαγορεύουν να πάρεις μαζί σου στον χώρο φαγητό επειδή σου πουλάνε ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ 2 χοτ-ντογκ 12 ευρώ.
Ήμαρτον.
Τρίτον: στην προηγούμενη συναυλία του Release που βρέθηκα με έβαλαν να βάλω την κάμερα μου στα locker γιατί, όπως είπαν, απαγορεύεται να έχεις επαγγελματική φωτογραφική μηχανή χωρίς διαπιστευτήριο. Πράγματι, απαγορεύεται. Αλλά εγώ δεν είχα επαγγελματική κάμερα μαζί μου, αλλά μια point and shoot. Αν σας φαίνεται δυσδιάκριτη η διαφορά να ξέρετε πως σε όλες τις συναυλίες που γίνονται στο εξωτερικό δεν είναι καθόλου πάντως και ο κόσμος κυκλοφορεί με τις φωτογραφικές του κανονικά. Γενικά δεν ξέρω απο που προκύπτει η φάση αποφασίζω και διατάζω που υπάρχει γενικά στην Ελλάδα . Πιθανόν από το ότι είμαστε γενικά μαλακες μάλλον και δεν αντιδράμε για τίποτα. Γι αυτό κι εγώ πήρα μαζί μου την panasonic μου αυτή τη φορά κρυμμένη στην τσάντα η οποία για όποιον από την διοργάνωση διαβάζει, ΔΕΝ είναι επαγγελματική όπως ΑΚΡΙΒΩΣ λέει ο κανονισμός.
Και, για να κλείσω το θέμα σχετικά με την κάλυψη, που είναι το φωτογραφικό υλικό του γεγονότος; Επειδή εγώ το είδα, είναι πολύ φτωχό, πολύ επιπόλαιο και δεν έχε δοθεί βάση στο να δει ο κόσμος αποσπάσματα από μια συναυλία αγαπημένου συγκροτήματος που έγινε στη χώρα του.
Στα των Priest τώρα, παρότι από το συγκρότημα έχουν μείνει όλοι κι όλοι δυο νοματαίοι, ο Halford και το παιδί στο μπάσο που δεν θυμάμαι το ονομά του, παρότι ο Rob δυσκολευότανε να κατέβει τις σκάλες, η αγάπη του γι αυτό που κάνει φαινότανε στις γεροντίστικες κόνχες των ματιών του και η απόδοση του ήταν καταπληκτική (εντάξει κάποιες φορές κουραζόταν αλλά συνολικά ήταν παρα πολύ καλός).
Τόσο οι Judas Priest όσο και οι Manowar μαζί με τους υπόλοιπους του line up που παρακολούθησα από το Release festival φέτος ένιωσα πως έκαναν ότι περισσότερο μπορούσαν για να ευχαριστήσουν τον κόσμο τους, ζητούσαν Pit, δημιουργούσαν παλμό, ενώ ειδικά οι Priest έπαιξαν μόνο κλασσικές επιτυχίες παρότι έχουν βγάλει πολύ καλό δίσκο πριν μερικά χρόνια, σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον Bruce Dickinson που έδειξε ακόμα μια φορά την έπαρση και την γεροπαραξενιά του και έβριζε τον κόσμο λόγω των καπνογόνων. Συγνώμη Bruce, αλλά ο Di anno όχι μόνο ήταν πιο ροκ αλλά θα έφευγε μόνο αν δεν άναβαν ΠΟΛΛΑ καπνογόνα.
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τις φωτογραφικές μου υπηρεσίες εδώ
Να με ακολουθήσεις στο Instagram εδώ
Ή να μου στείλεις το οποιοδήποτε μήνυμα σου στο [email protected]
The post Honest Review – Judas Priest, Release festival appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Honest review: Athens digital arts festival appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Σκοπός αυτού του φεστιβάλ, σύμφωνα με τα λόγια των διοργανωτών του, είναι ο θεατής να δει το παρελθόν μέσα από τα μάτια του παρόντος. Ή ο θεατής να δει το παρόν μέσα από τα μάτια του μέλλοντος. Ή το μέλλον μέσα από το παρελθόν. Ή το παρόν μέσα από το παρελθόν. Ή κάτι τέτοιο, βαρύγδουπο, τελοσπάντων που δεν θυμάμαι ακριβώς. Όμως το πρόβλημα δεν είναι πως δεν θυμάμαι τι ακριβώς είπε ο διοργανωτής αλλά άλλο…
Έχετε δει ποτέ συναυλία της Ριχάνα στο Μόναχο και από το ίδιο τουρνέ τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη; Θέλω να πω, το φεστιβάλ Digital art στην Αθήνα μοιάζει με τον φτωχό συγγενή κάποιου άλλου, μεγάλου, ανάλογου φεστιβάλ: Ένα μεγάλο instalation φεγγαριού πάνω από το συντριβάνι, κάτι λαμπάκια παραπέρα, ένας εσωτερικός χώρος με στρακαστρούκες και μια σημαίνουσα δήλωση των διοργανωτών πως η προσπάθεια της εκδήλωσης είναι να δει ο επισκέπτης το μέλλον μέσα από το παρόν πριν γίνει παρελθόν.
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως το φεστιβάλ περιλαμβάνει κάποιες – λίγες – ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις κατάλληλες για μερικές φωτογραφίες – το φεγγάρι στο νερό, το φεγγάρι στον αέρα, πάρ’ το φεγγάρι και κάντο βέρα μου ήλιε μου άντρα και αγέρα μου – το οποίο παρουσιάστηκε με αρκετές σημαίνουσες δηλώσεις αμφίβολου νοήματος οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταλαβαίνω πως η Αθήνα δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για τέτοιου είδους φεστιβάλ και οι καιροί δύσκολοι, όμως ο επισκέπτης δεν θα δει ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον. Θα δει ένα φεγγάρι πάνω από το συντριβάνι της πλατείας στην οποία το σαββατοκύριακο θα γίνει και μια χαριτωμένη συναυλία.
Μπορείτε να πάρετε το παιδί ή το αμόρε σας λοιπόν, να χαρείτε το φεγγάρι, να βγάλετε καμιά φωτογραφία, να φάτε ένα χάμπουργκερ και να σηκωθείτε να φύγετε από ‘κει χάμω. Είναι καλό που στην Ελλάδα συνεχίζουν να γίνονται τέτοιου είδους φεστιβάλ, πρέπει να στηρίζουμε προσπάθειες που επιχειρούν να ομορφύνουν την πόλη μας, αλλά δεν αισθάνθηκα μεράκι ως προς την διοργάνωση. Γιατί, ας πούμε, να μην συνδιαστεί με κάποιο καλλιτεχνικό δρώμενο με νόημα;
Για παράδειγμα, μια προβολή του αριστουργήματος του Ιτάλο Καλβίνο, Η απόσταση της σελήνης από τη συλλογή διηγημάτων του “Κοσμοκομικά”, νομιζω θα απογείωνε την αίσθηση της βραδιάς. Αυτό είναι πράγματι ένα έργο το οποίο βοηθά να δούμε το παρελθόν από την σκοπιά του παρόντος. Και το όλο σκηνικό, κατάλληλο.
| Calvino Italo: Η Απόσταση Της Σελήνης |
| Κάποτε, σύμφωνα μ’ όσα υποστηρίζει ο σερ Τζορτζ Ντάρβιν, η Σελήνη βρισκότανε πολύ κοντά στη Γη. Οι παλίρροιες ήταν αυτές που τη σπρώξανε σιγά-σιγά μακριά: οι παλίρροιες που η ίδια η Σελήνη προκαλεί στα γήινα νερά και στη διάρκεια τους, η Γη χάνει αργά αλλά σταθερά ενέργεια. -Το ξέρω καλά! αναφώνησε ο γέρο-Κφβφκ, εσείς δε μπορείτε να το θυμάστε αλλά εγώ μπορώ. Εμείς, τη Σελήνη την είχαμε πάντα, πελώρια, πάνω από τα κεφάλια μας: όταν ήταν πανσέληνος -νύχτες φωτεινές σα μέρες, μ’ ένα φως στο χρώμα του βούτυρου- έλεγες πως θα πέσει και θα μας πλακώσει. Όταν, πάλι, είχαμε νουμηνία, κυλούσε στον ουρανό σα μαύρη ομπρέλα που τη παίρνει ο αέρας κι όταν γέμιζε, προχωρούσε με τα κέρατά της τόσο χαμηλά, που ‘λεγες πως τώρα θα καρφωθεί στο λόφο κάποιου ακρωτήριου και θα μείνει κει, αγκυροβολημένη για πάντα. |
Ορισμένες από τις φωτογραφίες είναι από: Δημήτριος – Pogol – Κοσμίδης
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τις φωτογραφικές μου υπηρεσίες εδώ
Να με ακολουθήσεις στο Instagram εδώ
Ή να μου στείλεις το οποιοδήποτε μήνυμα σου στο [email protected]
The post Honest review: Athens digital arts festival appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Honest review: Athens Street Food Festival appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Στην παράπλευρη ιστορία της ημέρας, αξίζει να σημειωθεί πως περιμένοντας το ραντεβού μου, την δίμετρη εκκριτική ξανθιά από τη Μολδαβία, να έρθει να με πάρει με το πανάκριβο αυτοκίνητο της, μπήκα μετά από πολλά χρόνια στα τζάμπο. Χωρίς φυσικά να ξέρω πως για να καταφέρεις να βγεις από τα τζάμπο, την δημόσια μασονική στοά του καπιταλισμού με ράφια και πάγκους που σχηματίζουν αποκριφιστικούς συμβολισμούς, πρέπει τουλάχιστον να έχεις μέση προς καλή φυσική κατάσταση και καινούργια αθλητικά παπούτσια με μαλακή σόλα.
Στα του Athens Street Food festival τώρα, η γνώμη μου είναι πως πρόκειται για μια καλο στιλιζαρισμένη αρπαχτή για ματάκιδες και φοιτητές και δεν υπάρχουν πραγματικά πολλά πράγματα να γράψεις για το γεγονός.
Αρχικά είχα σκεφτεί πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία για φωτογραφίες σε εναν ενδιαφέρον χώρο, που μπορείς να βρεις καλό φαγητό και να μιλήσεις. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν κιόλας, απλά στην πιο λυτή του εκδοχή.
Για να μπεις στο μέρος υπάρχει είσοδος και οι τιμές δεν είναι ιδιαίτερα καλές. Είναι, οι κανονικές. Οπότε μην φανταστείς πως θα μπεις και θα κάνεις κανένα τζαμπατζιλίκι του στυλ θα σκάσεις στο φαί και θα βάλεις και σε ταπερς. Επίσης, λάβε υπόψιν πως δεν θα καταφέρεις να φας και τόσο πολύ γιατί τα περίπτερα δεν σερβίρουν ψάρια αλλά χάμπουργκερ. Ακόμα, αν είχες στο μυαλό σου πως θα κάνεις περατζάδα μυρίζοντας μέχρι να σου ανοίξει η όρεξη, να προσθέσω πως το μέρος δεν είναι τόσο μεγάλο όσο θα το περίμενες. Ψιλό στρούγκα είναι βασικά. Στον χώρο δεν πρέπει να έχουν καταφέρει να στουμπώσουν περισσότερα από 30 mainstream περίπτερα και γίνεται της πατητής, οπότε αν σκοπεύεις να παραγγείλεις για να φας και να κάτσεις με την παρέα σου να τα πεις, ξέχασε το. Σε χέβυ μέταλ κλάμπ δίπλα από το ηχείο μεγαλύτερες συζητήσεις μπορείς να κάνεις. Τέλος, μια παραγγελία δεν διαρκεί λιγότερο από 20 λεπτά. Όχι πως φταίνε οι καταστηματάρχες εδώ, αλλά αξίζει να υπογραμμιστεί. Στα καλά της βραδυάς είναι πως οι ψήστες ψήνουν ασταμάτητα αφού υπήρχε γκάζι για όλους.
Πέρα από τον κύριο χώρο στον οποίο άγνωστοι σε πατάνε και σου λένε “ουπς, συγνώμη”, υπάρχει και ένας σχετικά μεγάλος προαύλιος με μπυρες και ένα σκοτεινό μπαρ με παραπλανητική ταμπέλα “HAVANA”, στο οποίο την είχαν αράξει όσοι έκαναν μπανιστίρι στις κοπέλες με τα κοντά σορτσάκια και ορισμένοι ιδρωμένοι τουρίστες που στήριζαν καθισμένοι το πρόσωπο στις παλάμες τους. Δεν τον επισκέφτηκα καθόλου όμως γιατί υπήρχαν στημένα κάτι μεγάλα καραβόπανα και καλά για εικαστικούς λόγους, πίσω από τα οποία βίαζαν τους μεθυσμένους.
Η πρόταση μου: αν σου περισεύουν 3 ευρώ, μπες, κάνε μια βόλτα, πάρε κάτι να φας και βγες έξω να το ευχαριστηθείς σε ένα παγκάκι.
ΥΓ. Αν η κοπέλα από το μπουθ της Old Horborn που με κοίταζε και χαμογελούσε διαβάζει αυτό το άρθρο, να με κάνει follow στο instagram.
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τις φωτογραφικές μου υπηρεσίες εδώ
Να με ακολουθήσεις στο Instagram εδώ
Ή να μου στείλεις το οποιοδήποτε μήνυμα σου στο [email protected]
The post Honest review: Athens Street Food Festival appeared first on Inspired by Words.
]]>