Read Time:2 Minute, 51 Second
Σκοπός αυτού του φεστιβάλ, σύμφωνα με τα λόγια των διοργανωτών του, είναι ο θεατής να δει το παρελθόν μέσα από τα μάτια του παρόντος. Ή ο θεατής να δει το παρόν μέσα από τα μάτια του μέλλοντος. Ή το μέλλον μέσα από το παρελθόν. Ή το παρόν μέσα από το παρελθόν. Ή κάτι τέτοιο, βαρύγδουπο, τελοσπάντων που δεν θυμάμαι ακριβώς. Όμως το πρόβλημα δεν είναι πως δεν θυμάμαι τι ακριβώς είπε ο διοργανωτής αλλά άλλο…
Έχετε δει ποτέ συναυλία της Ριχάνα στο Μόναχο και από το ίδιο τουρνέ τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη; Θέλω να πω, το φεστιβάλ Digital art στην Αθήνα μοιάζει με τον φτωχό συγγενή κάποιου άλλου, μεγάλου, ανάλογου φεστιβάλ: Ένα μεγάλο instalation φεγγαριού πάνω από το συντριβάνι, κάτι λαμπάκια παραπέρα, ένας εσωτερικός χώρος με στρακαστρούκες και μια σημαίνουσα δήλωση των διοργανωτών πως η προσπάθεια της εκδήλωσης είναι να δει ο επισκέπτης το μέλλον μέσα από το παρόν πριν γίνει παρελθόν.
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως το φεστιβάλ περιλαμβάνει κάποιες – λίγες – ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις κατάλληλες για μερικές φωτογραφίες – το φεγγάρι στο νερό, το φεγγάρι στον αέρα, πάρ’ το φεγγάρι και κάντο βέρα μου ήλιε μου άντρα και αγέρα μου – το οποίο παρουσιάστηκε με αρκετές σημαίνουσες δηλώσεις αμφίβολου νοήματος οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταλαβαίνω πως η Αθήνα δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για τέτοιου είδους φεστιβάλ και οι καιροί δύσκολοι, όμως ο επισκέπτης δεν θα δει ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον. Θα δει ένα φεγγάρι πάνω από το συντριβάνι της πλατείας στην οποία το σαββατοκύριακο θα γίνει και μια χαριτωμένη συναυλία.
Μπορείτε να πάρετε το παιδί ή το αμόρε σας λοιπόν, να χαρείτε το φεγγάρι, να βγάλετε καμιά φωτογραφία, να φάτε ένα χάμπουργκερ και να σηκωθείτε να φύγετε από ‘κει χάμω. Είναι καλό που στην Ελλάδα συνεχίζουν να γίνονται τέτοιου είδους φεστιβάλ, πρέπει να στηρίζουμε προσπάθειες που επιχειρούν να ομορφύνουν την πόλη μας, αλλά δεν αισθάνθηκα μεράκι ως προς την διοργάνωση. Γιατί, ας πούμε, να μην συνδιαστεί με κάποιο καλλιτεχνικό δρώμενο με νόημα;
Για παράδειγμα, μια προβολή του αριστουργήματος του Ιτάλο Καλβίνο, Η απόσταση της σελήνης από τη συλλογή διηγημάτων του “Κοσμοκομικά”, νομιζω θα απογείωνε την αίσθηση της βραδιάς. Αυτό είναι πράγματι ένα έργο το οποίο βοηθά να δούμε το παρελθόν από την σκοπιά του παρόντος. Και το όλο σκηνικό, κατάλληλο.
| Calvino Italo: Η Απόσταση Της Σελήνης |
| Κάποτε, σύμφωνα μ’ όσα υποστηρίζει ο σερ Τζορτζ Ντάρβιν, η Σελήνη βρισκότανε πολύ κοντά στη Γη. Οι παλίρροιες ήταν αυτές που τη σπρώξανε σιγά-σιγά μακριά: οι παλίρροιες που η ίδια η Σελήνη προκαλεί στα γήινα νερά και στη διάρκεια τους, η Γη χάνει αργά αλλά σταθερά ενέργεια. -Το ξέρω καλά! αναφώνησε ο γέρο-Κφβφκ, εσείς δε μπορείτε να το θυμάστε αλλά εγώ μπορώ. Εμείς, τη Σελήνη την είχαμε πάντα, πελώρια, πάνω από τα κεφάλια μας: όταν ήταν πανσέληνος -νύχτες φωτεινές σα μέρες, μ’ ένα φως στο χρώμα του βούτυρου- έλεγες πως θα πέσει και θα μας πλακώσει. Όταν, πάλι, είχαμε νουμηνία, κυλούσε στον ουρανό σα μαύρη ομπρέλα που τη παίρνει ο αέρας κι όταν γέμιζε, προχωρούσε με τα κέρατά της τόσο χαμηλά, που ‘λεγες πως τώρα θα καρφωθεί στο λόφο κάποιου ακρωτήριου και θα μείνει κει, αγκυροβολημένη για πάντα. |
Ορισμένες από τις φωτογραφίες είναι από: Δημήτριος – Pogol – Κοσμίδης
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τις φωτογραφικές μου υπηρεσίες εδώ
Να με ακολουθήσεις στο Instagram εδώ
Ή να μου στείλεις το οποιοδήποτε μήνυμα σου στο [email protected]
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
0
0
Average Rating