Read Time:3 Minute, 27 Second
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο επονομαζόμενος βασιλιάς του ροκ και πραγματικός άρχοντας του κόσμου, ο άνθρωπος που έκανε με την φωνή του τα πουλιά στα δέντρα να κελαηδούν, με την εμφάνισή του τους τυφλούς να δουν το φως απ το ηλιοβασίλεμα και με το χαμογελά του τις παρθένες να πιάσουν παιδί, αποφάσισε πως φοβάται τα αεροπλάνα. Και τότε όλος ο κόσμος συμφώνησε μαζί του πως τα αεροπλάνα είναι επικίνδυνα και πολύ καλά κάνει ο Έλβις και τα φοβάται. Γιατί ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε στον Έλβις πως θέλει να αισθάνεται . Μπορούσε, εξάλλου, κάποιος να πάρει το πρακτικό ρίσκο να του πει να μπει σε ένα αεροπλάνο, σε ένα δημιούργημα ανθρώπων και όχι θεών, κι εκείνο να πέσει; Φυσικά και δεν μπορούσε. Οπότε αυτή η ιστορία τραγουδιού – kind of – ξεκινά όταν ο Έλβις αποφάσισε πως δεν φοβάται πλέον τα ύψη και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1977, 6 μόλις βδομάδες πριν τον θάνατό του.
Ένα χρόνο μετά την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, και παρά την κάκιστη φυσική του κατάσταση, ο Έλβις αποφασίζει να ηχογραφήσει νέο δίσκο και μέσα σε αυτόν να συμπεριλάβει τη συγκλονιστική μελωδία των Rightenous Brothers, Unchained Melody. Το κομμάτι με το οποίο θα δώσει επίλογο στην ανεπανάληπτη καριέρα και πολυτάραχη ζωή του. Με αφορμή τον δίσκο, λοιπόν, ξεκινά μια νέα περιοδεία η οποία τον Ιούνιο του 1977 καταλήγει στην Νότια Ντακότα. Στο μέρος στο οποίο εκείνη την ημέρα είναι στραμμένο το ενδιαφέρον ολόκληρου του σύμπαντος.
Στις 17 του μηνός ο Έλβις φτάνει στο αεροδρόμιο της Ντακότα ενώ το στάδιο που έχει προγραμματιστεί να τραγουδήσει στις 8 είναι ασφυκτικά γεμάτο και η ώρα είναι ήδη 9.15. Παρόλα αυτά κανείς δεν παραπονιέται γιατί δεν έχει άλλωστε το δικαίωμα να το κάνει. Εκείνος κατεβαίνει την σκάλα φορώντας τα μαύρα γυαλιά του, παραλαμβάνει έναν αναμνηστικό δίσκο από τον κυβερνήτη της πόλης, τον χτυπάει φιλικά στη πλάτη και βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες με όλους. Πίνει μια γουλιά μπέρμπον για να ζεστάνει τη φωνή του, μπαίνει στο αμάξι που τον περιμένει και ανεβάζει το τζάμι. Μισή ώρα μετά μια ολόμαυρη λιμουζίνα φθάνει έξω από το στάδιο. Ο Έλβις κατεβάζει λίγο το παράθυρο και κοιτά να δει τι γίνεται. Στην σκηνή, ο εκφωνητής της βραδυάς τρέχει γρήγορα στο κέντρο της αυλαίας και ανακοινώνει στον κόσμο π “Elvis is in the building”. Επικρατεί πανδεμονιο. Λίγα λεπτά αργότερα τα σχοινιά τραβάνε τις κουρτινες και ο Έλβις στέκεται από πίσω ακίνητος χωρίς να μιλά και κάτι σκέφτεται. Ξεκινά να μιλάει στον λαό του αλλά κάπου στα μισά βαριέται και αποφασίζει να τραγουδήσει. Κάπως έτσι, δίνει μια μεγαλειώδης παράσταση, την τελευταία της ζωής του.
Δύο, περίπου, ώρες αργότερα, ο βασιλιάς αποφασίζει να πει το τελευταίο του τραγούδι μόνος του με ένα πιάνο. Καλει ένα τυχαίο παιδί από την ορχήστρα και του λέει “κράτα μου με το ένα χέρι το μικρόφωνο και με το άλλο το ουίσκι σε παρακαλω αγόρι μου.” Τραγουδά το Unchain melody και χτυπώντας τις τελευταίες νότες στο πιάνο σηκώνεται όρθιος στο κέντρο της σκηνής. Τότε βλέπει ένα γεμάτο γήπεδο με κόσμο που παραληρεί πέρα ως πέρα και ακόμα μακρύτερα μόνο το φεγγάρι. Λέει “Yea”, λέει “Good” και μέσα σε ένα stand ovation που δεν έχει προηγούμενο, που δεν έχει τελειωμό, ο Έλβις καταλαβαίνει πως αυτό το χειροκρότημα δεν πρόκειται να τελειώσει μέσα στη βρομάδα οπότε σηκώνει τη μπέρτα του ψηλά πίσω από την πλάτη, υποκλίνεται ξανά στο κοινό, σκουπίζει τον ιδρώτα του σε εκείνη, την πετά στο μέσο της σκηνής για να την χειροκροτήσουν και σηκώνεται και φεύγει. Δέκα λεπτά αργότερα ο εκφωνητής τρέχει στο μέσο της σκηνής και ανακοινώνει από το μικρόφωνο “Elvis has left the building”. Όλοι σηκωμένοι όρθιοι πλέον συνεχίζουν να χειροκροτούνε, να κλαίνε, να τραγουδάνε και να ωρύονται. Ο Ελβις είχε κάνει τη δουλειά του για τελευταία φορά σε αυτόν τον κόσμο, είχε πει τις τελευταίες του δημόσιες λέξεις, ο εκφωνητής είχε ανακοινώσει για τελευταία φορά την παρουσία του κι εκείνος τραγουδήσει το τελευταίο του τραγούδι. Το Unchained Melody, την δική του διασκευή στην ανεπανάληπτα ερωτική μπαλάντα των Rightenous Brothers.
Τιμή τους.
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
0
0
Average Rating