The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το “Tragedy Of Macbeth” είναι η τελευταία ταινία των αδερφών Κοέν η οποία πέρασε περίεργως στην αφάνεια. Αν και όχι και τόσο περιέργως εδώ που τα λέμε, αφού από τα χίλια άτομα που την είδαν 672 κοιμήθηκαν μέσα στο πρώτο τέταρτο, εκ των οποίων οι 240 δεν ξύπνησαν ποτε, 310 την παράτησαν στο μισάωρο, ενώ από όσους κατάφεραν να την δουν μέχρι το τέλος 15 διαγνώσθηκαν με σχιζοφρένεια και φιλοξενούνται σε ιδρύματα, 5 άλλαξαν επαγγελματικό προσανατολισμό, 2 ανακάλυψαν κάποιο κληρονομικό χάρισμα, 3 ένα σπάνιο ταλέντο, 2 αυτοκτόνησαν και ένας γύρισε πίσω σπίτι του και προειδοποίησε γι αυτή τον υπόλοιπο κόσμο: εγώ.
Το Tragedy of Macbeth δεν είναι κακή ταινία. Έχει φοβερή σκηνοθεσία, απίθανη φωτογραφία, πολυ καλούς ηθοποιούς απλά, όποιος την δει δεν γλιτώνει η ζωή του να μετατραπεί σε τραγωδία στο εξής. Οι σκέψεις που θα κάνετε μέσα σε αυτό τον κενό χρόνο του φιλμ με τις μαύρες εικόνες που θα περνούν εμπρός από τα μάτια σας, ποιος ξέρει τι ένστικτα μπορεί να σας ξυπνήσουν. Συμφορές, θάνατο, κατήφια, παρακμή, σαπίλα, διχόνοια, λέπρα, χολέρα, πανούκλα. Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί πιο αργό φιλμ στη ζωή μου. Ειναι σαν ο Κοέν να αποφάσισε να σκηνοθετήσει την πιο αργή ταινία όλων των εποχών και να μεγιστοποίησε όσο περισσότερο μπορούσε επάνω σε αυτό τον στόχο. Τελικά, το κατάφερε.
Στο σενάριο της ταινίας, στη μεσαιωνική Αγγλία ο Μακβεθ γυρίζει από μια μακρινή εκστρατεία. Λίγο πριν φτάσει, μια λεπρή που αράζει στη λίμνη του λέει πως μια μέρα θα γίνει ο Βασιλιάς της χώρας. Στο άκουσμα της είδησης τα μυαλά του παίρνουν αέρα και όταν γυρίζει πίσω στο κάστρο του τα κάνει όλα όπα.
Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε τα πρώτα 40 λεπτά της ταινίας χωρίς να χρειαστεί να τα δείτε:
Σε γενικές γραμμές το “Tragedy of Macbeth” είναι μια απόλυτη μεταφορά του θεατρικού του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, μια ταινία με τρομερή έμφαση στη φωτογραφία και το στυλιζάρισμα, όπου και έχει γίνει τρομερά καλή δουλειά. Στα πρακτικά, οι ερμηνείες μοιάζουν καλές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο Ντένζελ Ουάσιτον ούτε εμφανίζει ιδιαίτερη χημεία με την γυναίκα του με την οποία και οργανώνει το έγκλημα ούτε πείθει ως μοχθηρός ή φιλόδοξος χαρακτήρας που μηχανορραφεί ανατροπή. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία διεκπεραιώνονται εναλλακτικά σε σχέση με ένα συμβατικό φιλμ, οπότε ίσως είναι καλύτερο να τα αφήσω στην κρίση του καθενός αν στο τέλος λειτουργούν στο γούστο του, όμως οφείλω τουλάχιστον να προειδοποιήσω πως οι διάλογοι γίνονται σε αγγλοσαξονική (άρα και μεταφρασμένοι σε αρχαικά ή καθαρεβουσιάνικα Ελληνικά), οπότε να είστε ετοιμασμένοι.
Καλή τύχη, καλό κουράγιο και τα χαιρετίσματα μου στην καθηγήτρια που σας δίδασκε αρχαία στο γυμνάσιο.
Βαθμολογία: 6/10
The post the tragedy of macbeth – η τραγωδία του Μάκβεθ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Κάποτε στο Χόλιγουντ appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Στους φαρδείς δρόμους του Los Angeles, εκεί που οι οδηγοί απολαμβάνουν την παραλία μέσα από τα κάμπριο αμάξια τους, οι κοπέλες κάνουν ελεύθερες πατίνι και σπίτι όλων των ανθρώπων είναι ο δρόμος, φερέλπιδες ηθοποιοί κάνουν ότι χρειαστεί προκειμένου να δουν το όνομα τους σε μια από τις αφίσες των τοπικών κινηματογράφων, σε μια πόλη που μοιάζει μόλις να έχει ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό και τα ναρκωτικά κάνουν ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη των κατοίκων της για έντονα κίτρινα, κόκκινα και γαλάζια χρώματα και χαπάκια.
Δυστυχώς (για κάποιους) το Κάποτε στο Χόλυγουντ δεν είναι ακόμα μια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο και δεν απευθύνεται σε όλους. Η ταινία είναι ένα πέρασμα από την βιομηχανία του κινηματογράφου εκείνης της εποχής ως ένα κωμικό δράμα γεμάτο με την επιθυμία, την ένταση και την καθημερινή ζωή. Και για να το βιώσετε κι εσείς, θα χρειαστεί να περιμένετε και να απολαύσετε και λίγο το ταξίδι…
Στο σενάριο της ταινίας, ένας συναισθηματικά ασταθής ηθοποιός που κυνηγάει το όνειρο του και ο σκληρός καριόλης κασκαντέρ του ταξιδεύουν οδηγώντας γρήγορα στο Los Angeles για να φλερτάρουν ανέμελα κορίτσια με μικροσκοπικά μπουστάκια, να ψωνίσουν χασίς & χάπια και κάνουν και κανένα γύρισμα με την ευκαιρία. Στο μεταξύ, χαραμοφάηδες χίπηδες που ζούν σε κοινόβια με σκόνη, μισούν τον πόλεμο στο Βιετναμ και την τρύπα του όζοντος, κάνουν επικλήσεις σε άγνωστους θεούς, όργια και αυτοκτονούν μαστουρωμένοι. Και ενώ στην Ελλάδα τα Τζουκ-Μποξ και ο Μπιθικώτσης ακούγονται κρυφά από τα τραντσίστορ τα αμερικάνικα, στην πόλη του σέρφινκ και των Doors η άμμος από τα προάστια μολύνει αργά μα σταθερά τα υπέρλαμπρα καπό των Ford στο πάρκινκ των πάρτυ της έπαυλης του Playboy, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα κοινωνική δυστοπία στη σκιά της οποίας κάθε όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί και όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν σκηνοθέτες οι οποίοι όσο γίνονται καλύτεροι οι ταινίες τους γίνονται χειρότερες. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα τρανό παράδειγμα, αν ο Ταραντίνο δεν έδειχνε πως είχε μεγάλη επιθυμία να γυρίσει αυτή την ταινία από το πάθος του για την χρυσή εποχή του αμερικάνικου σινεμά και του μίσους του για τους χίπηδες. Πως θα είχε άραγε εξελιχθεί η ιστορία αν τέσσερα μαλακισμένα δεν είχαν δολοφονήσει μια έγκυος γυναίκα και τους φίλους της εκείνη την τραγική ημέρα, στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια; Αν κάποιος τους έδινε το μάθημα που τους άξιζε!
Η αλήθεια είναι πως η παρακολούθηση της με παρέσυρε, αλλά δυστυχώς, παρά την συνολική αρτιότητα, την υπέροχη μουσική, τα όμορφα φουστάνια, τα χαβανέζικα πουκάμισα και τα Σεβρολέτ αυτοκίνητα, θα σας γίνει ευχάριστη περισσότερο για την νοσταλγία.
Well done Quentin, μας είπες μια όμορφη, ενδιαφέρουσα, συναισθηματική, ανατρεπτική, ιστορία!
Βαθμολογία: 8/10
The post Κάποτε στο Χόλιγουντ appeared first on Inspired by Words.
]]>The post JOKER: καλό, πολύ καλό – αλλά με τον μπάτμαν κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοικτές. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Στο νέο Joker, με πρωταγωνιστή τον Χοακίν Φίνιξ και σε παραγωγή του ΟΠΑΠ, βρίσκοντας έναν Μπάτμαν κερδίζεις μισό εκατομμύριο ευρώ! Αν, παρόλαυτα, δεν τα καταφέρεις με αυτό, τότε μπορείς να απολαύσεις τον Κόμμοδο – ΑΚΑ Χοακίν Φοίνιξ, σε μια ερμηνεία για την οποία μοιάζει να προσπάθησε πάρα πολύ και που με αυτήν φαίνεται να έπεισε όλους όσους δεν έχουν δει αρκετές ταινίες και δεν έχουν διαβάσει καλά βιβλία, πως αυτή είναι ίσως και να είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων τον εποχών – ε, ρε, Μπατμαν που μας χρειάζεται…
Στο σενάριο της ταινίας, ο Άρθουρ, ένας φτωχός πλην διανοητικά καθυστερημένος Κλόουν & wanna be stand up comedian, προσπαθεί να γράψει το καλύτερο αστείο του κόσμου ώστε να γίνει διάσημος και να παντρευτεί μια καλή κοπέλα για να δώσει επιτέλους χαρά στην φουκαριάρα την μάνα του. Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές που κάνει, το όνειρο του δεν δείχνει να έχει αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, αφού όταν ήταν μικρός η μητέρα του τού χτύπαγε το κεφάλι στο καλοριφέρ γιατί έπαιζε με τα κραγιόν της και αυτό τον άφησε στούρνο για πάντα. Σαν να μην έφταναν όμως όλα αυτά, ο πρωταγωνιστής μας ανακαλύπτει πως ή ίδια του η μάνα όταν ήταν νέα κοιμόταν με τον Μπάτμαν και πως, γενικά, η ζωή τους μοιάζει να προήλθε μετά από ξεπέτα επιπέδου τηλεφωνήματος τηλεθεάτριας στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου. Και αφού ο Άρθουρ εκτός από τούβλο στο μυαλό είναι και Μαικλ Τζάκσον στην ψυχή (κακός συνδιασμός) και δεν μπορεί με καμία δυναμη να ολοκληρωθεί με την αγάπη σε μια κοινωνία γιομάτη από υποκρισία παντού, βρίσκει τρόπο να εκφραστεί με τον μόνο τρόπο στον οποίο αυτή η εποχή ανταποκρίνεται ή έστω αντιδρά: Στην δύναμη. Και κάπως έτσι ο Άρθρουρ παθαίνει V for Vendeta και ξεκινά αντάρτικο στην πόλη.
Εν κατακλείδι, το Joker είναι μια καλή ταινία με σφιχτό και καλογραμμένο σενάριο, το οποίο παρότι περιέχει προετοιμασμένους συμβολισμούς τους παρουσιάζει σχετικά ανεπιτήδευτα στον θεατή. Η νεύρωση του Άρθρουρ για ένα ευρύτερο όνειρο το οποίο δεν έχει τις δυνατότητες να κατακτήσει (αφού ο τύπος είναι βλάκας, τι να κάνουμε τώρα ρε παιδιά;) ταιριάζει πλήρως με μια γενικότερη νεύρωση της σύγχρονης γενιάς ενώ η άτιμη και άδικη κοινωνία που ζούμε ταιριάζει με το “βρέχει στην φτωχογειτονιά”.
Ωραίο ταινιάκι, με επίπεδα, ξεδίπλωμα και κλασσικούς πυλώνες. Λίγες περισσότερες αστείες στιγμές θα της έκαναν καλό πάντως. Α! Και αν είναι μια από τις αγαπημένες σας ταινίες, τότε μόλις πιάσατε κι εσείς το Τζόκερ: Σας λείπουν ακόμη πολλές ταινίες για να δείτε. Έχετε να περάσετε καλά.
Βαθμολογία: 7/10
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post JOKER: καλό, πολύ καλό – αλλά με τον μπάτμαν κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοικτές. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Ο Θάνατος του ιερού ελαφιού – Μια ταινία του Γιώργου Άνθιμου. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το The killing of a sacred deer έχει όλα τα στοιχεία τα οποία δεν θα ήθελα ποτέ να δω σε μια ταινία, σε ένα βιβλίο ή μπροστά μου γενικότερα. Ή, για να το θέσω αλλιώς, αν η ταινία ήτανε άνθρωπος, θα ήταν ο πρωτοετής φοιτητής της φιλοσοφικής που αγόρασε τα άπαντα του Καβάφη και τώρα μιλάει συνεχώς για ποίηση κουβαλώντας πάντα μαζί του το βιβλίο σε μια κρεμαστή τσάντα στο πλευρό του.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας καρδιολόγος που δεν πληρώθηκε φακελάκι αποκοιμιέται κατά την διάρκεια της εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς. Έτσι το 15χρονο μαλακισμένο του μακαρίτη βάζει σκοπό ζωής να εκδικηθεί. Και, βασισμένο στις εμπειρίες ζωής του από Nitendo, Full metal alchemist και Grand Theft Auto, στήνει το τέλειο σχέδιο εκδίκησης.
Σε γενικές γραμμές, η ταινία είναι κακή στον πυρήνα της. Το σενάριο χωλαίνει στην βάση του και αν ο Άνθιμος πίστεψε πως δεν υπήρχε λόγος να επενδύσει στην πλοκή γιατί το μήνυμα της ταινίας είναι μεγαλεπήβολο, κακώς το πίστεψε.
Συμπερασματικά, οι συμβολισμοί δεν γεμίζουν τα κενά της πλοκής, οι στημένες ερμηνείες δεν εξυπηρετούν τους ρόλους και η γενική επιτήδευση δεν επικοινωνεί την όποια (μεγάλη) ιδέα πίσω της. Οι σκηνές σοκ δεν οδηγούν κάπου οπότε κρίνονται καταχρηστικές ενώ το καθαρτικό φινάλε δεν είναι αρκετά δυνατό για αληθινές αντίδρασεις. Ως συνέπεια το πομπώδες ύφος καταρρέει ως αδικαιολόγητο και παραδίνεται στον διασυρμό. Τέλος, δέχομαι πως ο Άνθιμος έχει τις δικές του κινηματογραφικές απόψεις, που είναι καλό, μόνο που όλες τους είναι αρκετά αλλοπρόσαλλες.
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το φιλμ διακατέχεται από τον χαρακτηριστικό μικρομεγαλισμό των σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών που προσεγγίζουν φαντεζί ιδέες με μονοσήμαντο τρόπο και σοβαροφάνεια που δεν συνάδει με το αποτέλεσμα . Στα κοινά ελαττώματα συγκαταλέγω και τον επιτηδευμένο διδακτισμό. Μόνο που η εποχή της διδακτικότητας έχει περάσει προ πολλού και οι τέχνες πλέον αποτελούν μέσω ψυχαγωγίας και έκφρασης. Αν παρόλα αυτά ο Άνθιμος, όπως και στον Πονόδοντα, θέλησε να κάνει τομή και να μας διδάξει κάτι, τελικά δεν το κατάφερε ενώ αν σκοπεύει να το κάνει στο μέλλον, τότε σίγουρα θα πρέπει να εμπιστευτεί περισσότερο την εφυία του κοινού και να αποφύγει το προφανές, το καταχρηστικό και το επαναλαμβανόμενο.
Βαθμολογία: 4/10
Trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Ο Θάνατος του ιερού ελαφιού – Μια ταινία του Γιώργου Άνθιμου. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Darkest Hour: Η ιστορία του ανθρώπου που έκανε το Intro του Aces High. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Αισθάνομαι πως αν το Darkest Hour, αντικειμενικά μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες φέτος, είχε κυκλοφορήσει μια δεκαετία πριν, θα είχε θέση δευτεραγωνιστή και πιθανόν σήμερα, εκτός από την αξιολάτρευτη ερμηνεία του Gary Oldman, να μην μας είχε αφήσει πίσω ιδιαίτερα πράγματα να θυμόμαστε.
ΠΡΟΣΟΧΗ μην ξεχάσετε το “R” σε περίπτωση που, με την ευκαιρία, αναζητήσετε φωτογραφίες του Gary Oldman στο ίντερνετ.
https://c1.staticflickr.com/7/6008/5994818569_b156c4b7cc_b.jpg
Το Darkest Hour είναι μια καλογραμμένη και καλογυρισμένη ταινία για τον winston churchill που, όπως όλες οι καλές βιογραφίες, επικεντρώνονται σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της ζωής του πρωταγωνιστή, το οποίο στην περίπτωση μας είναι αυτό:
Στο σενάριο της ταινίας, λίγο πριν συμμετοχή του αγγλικού στρατού στα γεγονότα της Δουκέρνης, ένα Mail με τίτλο: Βασιλιάς, σκάει στο κινητό του Churchill που εκείνη την στιγμή πίνει το μπράντι του, καπνίζει το πούρο του και βγάζει βίτσια στην γραμματέα του. Παρότι το μήνυμα σίγουρα μοιάζει με σπαμ από κάποιο τσοντο-site, ο φιλόδοξος Winston, που περίμενε αυτή την στιγμή όλη του την ζωή, διαβάζει το bait με την ίδια ελπίδα που ένας άνεργος καλεί στο τηλέφωνο της αγγελίας με τίτλο: πενθήμερη – τετράωρη εργασία, μισθός 1200 ευρώ.
Για καλή του τύχη, το μήνυμα δεν είναι ιός και το κινητό του μέλλοντα πρωθυπουργού της Αγγλίας δεν γεμίζει με εκνευριστικά pop-up. Αντ αυτού, την στιγμή που κανείς άλλος δεν είναι πρόθυμος να αναλάβει την διακυβέρνηση του Βασιλείου, ο ίδιος επιστρατεύεται να κρατήσει το τιμόνι ενός ολόκληρου έθνους που πρέπει να αποφασίσει την στάση του στον πόλεμο. Και παρότι το Tablet, το κινητό και το σταθερό του PC έχουν γεμίσει εκνευριστικές ειδοποιήσεις που του ζητάνε να βάλει τον αριθμό της κάρτας του για να κερδίσει την ευνοϊκή μεταχείριση των Γερμανών, εκείνος με υπομονή και αποφασιστικότητα μπλοκάρει όλες τις εκνευριστικές επισημάνσεις του αγγλικού κοινοβουλίου και βρίσκει τον τρόπο να πατήσει το πολυπόθητο κουμπί της αντίστασης.
https://cbsnews1.cbsistatic.com/hub/i/r/2015/07/18/2daa50ee-425f-4d50-815f-3f712e39c043/resize/620x465g2/ae430936b8dc026c274b19de5230752c/churchill-v-for-victory-ap410827011.jpg
Ο Gary Oldman είναι μεγάλος ηθοποιός και όπως ξέρουμε καλά, οι μεταμορφώσεις του πάνε γάντι:
Παρότι και το σενάριο αλλά και ο τρόπος με τον οποίο χτίζεται η ιστορία είναι πολύ καλά, η ερμηνεία του είναι το νήμα που ο θεατής ακολουθεί για να ξετυλίξει το κουβάρι του σεναρίου. Στην πραγματικότητα, δεν περνάει αρκετή ώρα πριν κάποιος ξεχάσει πως πρόκειται απλά για ηθοποιία και όχι για τον πραγματικό Churcill.
Σε γενικές γραμμές το φιλμ είναι χαριτωμένο, ευχάριστο και δεν πλατιάζει. Καλό σαν ταινία, όμως οι πληροφορίες για το έργο και τον τρόπο με τον οποίο ενορχήστρωσε την αντίσταση, μάλλον ανεμικές. Πάντως, μέσες-άκρες όλοι μας θέλαμε να μάθουμε λίγα παραπάνω πράγματα για τον τύπο που έκανε το intro στο Aces High των Iron Maiden, οπότε αξίζει μια ματιά.
Βαθμολογία: 7/10
Trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Darkest Hour: Η ιστορία του ανθρώπου που έκανε το Intro του Aces High. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ένας ουρακοτάγκος, ένας γορίλας και ένας χιμπατζής μπαίνουν σε ένα μπαρ.
Όχι, αυτό δεν είναι ανέκδοτο, αλλά το νέο sequell του πλανήτη των πιθήκων: War for the plannet of Apes και αυτή η κριτική του.
*Το παρακάτω κείμενο εμπεριέχει ρατσιστικά αστεία για πιθήκους, παρακαλούμε διαβάστε με ψυχραιμία.
Το War for the plannet of the Apes είναι πιθανόν το πιο ρομαντικό απ’ όλα τα Planet of the Apes. Πριν όμως πούμε περισσότερα γι αυτό, θέλω να αναφέρω πως η κλασική ταινία του 2001 με σκηνοθέτη τον Tim Burton (η οποία είναι remake της κλασικής ταινίας του 1968 η οποία ίσως να είναι και remake) αξιολογήθηκε πολύ ισχνότερα από το νέο sequell το οποίο, αν κι έχει κάποια καλά στοιχεία, περισσότερο μοιάζει με παραμύθι για χιμπατζήδες παρά για sciene fiction.
The planet of the Apes σε σκηνοθεσία Tim Burton με την Estella Waren και άλλους ηθοποιούς.
Η αλήθεια είναι πως η πρότυπη ταινία ήταν αρκετά καλή και μετά το reboot μοιάζει εντελώς εκφυλισμένη. Παρότι το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes έχει πολύ καλά εφέ, χαριτωμένους γορίλες, post-apocalyptic σενάριο και σπαραχτικές στιγμές, έχει κι ένα βασικό ελάττωμα: Μας αφηγείται την ιστορία του Καίσαρα, του χιμπατζή που έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο. Δυστυχώς, όσο και αν θες να επικεντρωθείς στην ουσία, αυτή η ενδελεχής εξιστόρηση έχει ξεχειλώσει και δεν τρώγεται με τίποτα. Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε πραγματικά την ταινία, ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε είναι να πιείτε ένα τσιγάρο. Μετά από αυτό οι αντάρτες πίθηκοι καβάλα στ’ άλογα, με τουρμπάνια στα μαλλιά και G3 στα χέρια, θα σας φαίνονται ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό κι έτσι θα καταφέρετε να επικεντρωθείτε στην ανατρεπτική ιστορία και τα υπέροχα οπτικά εφέ.
Πάμε ξανά απ’ την αρχή λοιπόν…
Στο σενάριο της ταινίας ο Καίσαρας, ο βασιλιάς των γενετικά εξελιγμένων Ουρακοτάγκων προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή μαζί με την οικογένειά του σε μια απομονωμένη ζούγκλα, μακριά από το life style και τα φώτα της δημοσιότητας. Δυστυχώς για εκείνον, ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν επιζήσει ενός τρομερού ιού δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας vegan. Η ανθρωπότητα, που πλέον προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, έχει συνταχθεί σε μεγάλα στρατόπεδα και εκτός από την πολεμική της φύση έχει να αντιμετωπίσει και χιμπατζίδες που κλέβουν αδιάκριτα βιντεοκάμερες, καράσνικοφ και πορτοφόλια. Μέσα σε όλα αυτά, ο αυταρχικός στρατηγός Woody Harrelson, σε μια άνανδρη εφόρμηση, θα στείλει στον πλησιέστερο ζωολογικό κήπο όλη την οικογένεια του πρωταγωνιστή μας και ο Καίσαρας μαζί με τους γορίλες φίλους του θα πάρει τον μακρύ δρόμο της εκδίκησής. Ένα ταξίδι με ζωώδες μάχες αλλά και απρόσμενους συμμάχους…
Cesar, πρωταγωνιστής της ταινίας και άτυπος βασιλιάς των πιθήκων.
Η αλήθεια είναι πως το The μπλα-μπλα-μπλα of the planet of the Apes είναι μια πάρα πολύ προσεγμένη παραγωγή. Η ταινία διαρκεί σχεδόν 2.30 ώρες και εμπεριέχει με αρκετή αξιοπρέπεια όλα τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Και δράση και ιστορία και ανατροπές αλλά και ευχάριστες σκηνές.
Οι πρωταγωνιστές μας απολαμβάνουν μερικές ξέγνοιαστες στιγμές λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους.
Σε γενικές γραμμές, το sequel της ταινίας μοιάζει να έχει δανειστεί χαρακτηριστικά στοιχεία από κλασικές σκηνές και να τα έχει εφορμήσει στο δικό της μότο. Παρότι σίγουρα έχει ξεφύγει από το sci-fi και την πρωτοτυπία, μπορώ να πω πως τουλάχιστον έχει μια καλή ροή με αρκετή ένταση και εναλλαγές, κάτι που κατά την γνώμη μου την καθιστά ένα ευχάριστο παραμυθάκι για παιδιά. Αν πάντοτε θέλατε να δείτε ένα Lord of the Rings με πιθήκους, τότε σίγουρα δεν πρέπει να την χάσετε.
Το 7.5/10 που είναι η παγκόσμια αξιολόγησή της στο IMDB έναντι του 5.7 της αρχικής ταινίας (η οποία ξεχειλώθηκε για εμπορικούς λόγους) σίγουρα μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: όλος ο κόσμος την πίνει.
Βαθμολογία: 6/10
trailer
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post The (μπλα-μπλα) planet of the Apes: Χιμπατζήδες, ροκ, ναρκωτικά. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Dunkirk – Το μετέωρο βλέμμα του Tom Hardy. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Περιμένοντας το Dunkirk κοντά δύο χρόνια, την νέα ταινία του Christopher Nolan, σκηνοθέτη των:
1) Memento
2) Batman: The dark Knight
3) Inception
4) Interstellar
ένιωθα ακριβώς όπως όταν μια φορά περίμενα δύό κουνελάκια του Playboy να κατεβούν από το σπίτι τους για μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Δηλαδή, τρομερή αδημονία. Όταν όμως έφτασε η πολυπόθητη στιγμή, με πήρε λίγο ο ύπνος στα μισά. Και δεν θέλω να πω με αυτό πως το Δουκέρνη είναι κακή ταινία, θέλω να πω πως μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος αν νυστάζεις και λιγάκι από πριν.
Δυστυχώς, το αντιπολεμικό αριστούργημα του Νόλαν δεν είναι ακριβώς αριστούργημα. Είναι, μάλλον, μια μέτρια ταινία ενός πολύ καλού και έμπειρου σκηνοθέτη που θα ήθελε να γίνει αριστούγημα. Μια διαφορετική προσέγγιση στον πόλεμο με καταπληκτική φωτογραφία που ασχολείται περισσότερο με πράγματα που τελικά δεν αποδίδουν.
Ωραία και βαρετή φωτογραφία από το κλείσιμο της ταινίας που πρέπει να μας συγκινήσει.
Σε καμία περίπτωση δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι ηθοποιοί κινούνταν σε τόσο ψυχρό φλέγμα. Προφανώς για να μας παρουσιάσουν την κυνικότητα του πολέμου μέσα από το βλέμμα των μελλοθάνατων της Δουκέρνης, θα μου απαντούσε άμεσα και σίγουρα ο Μπακουρογιανόπουλος. Μόνο που, όλο αυτό δεν φάνηκε να ωφελεί αρκετά το φιλμ: Μικροί και ψυχροί διάλογοι, κεφάλια που πάνε πάνω-κάτω όλη την ώρα όταν φθάνουν οι οβίδες και σκηνές πολεμικής τρέλας που έχουμε ξαναδεί με περισσότερο νεύρο. Αν το Dunkirk πίστεψε πως η απόδοση του πολέμου μέσω της φωτογραφίας και της ντοκιμαντεριστικής αποτύπωσης της γλώσσας του σώματος των ανθρώπων με παρανομαστή την ψυχολογία του απλού στρατιώτη θα έχει πεμπτουσία, κακώς το πίστεψε.
Ακόμη ένα από τα όμορφα, αργά πλάνα στα οποία έκανε κατάχρηση η ταινία.
Στο σενάριο της ταινίας, 1944: η Δουκέρνη έχει περικυκλωθεί από τις δυνάμεις του άξονα. Με τον κλοιό να σφίγγει ώρα με την ώρα, η ολική εξολόθρευση του συμμαχικού στρατού δείχνει μοιραία. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Στρατός, ναυτικό και αεροπορία κάνουν την ύστατη προσπάθεια για σωτηρία – 2017, χιλιάδες θεατές κολλημένοι στους κινηματογράφους, με την ανία να τους περικυκλώνει λεπτό με το λεπτό, έχουν πιθανότητα να σωθούν;
Είμαι βέβαιος πως αν η ταινία δεν ήταν του Νόλαν τα σχόλια δεν θα ήταν το ίδιο διθυραμβικά. Σε γενικές γραμμές το φιλμ δεν κάνει κάτι κακά, έχει μια καλλιτεχνική πινελιά και μάλλον υπήρξε φόβος να κριθεί αυστηρά. Το σίγουρο είναι πως ο Νόλαν έπαθε λίγο Λάνθιμο στο Dunkirk. Η σιωπηρή προσέγγιση του πολέμου δεν μου πρόσφερε κάτι και οι σκηνές μάχης μπορούν να ενθουσιάσουν μόνον κάποιον που δεν έχει δεί τις καλές ταινίες του είδους. Τα κουστούμια, οι κάμερες και η λεπτομέρια σε διάφορα επίπεδα ωραία. Όμως απ’ την στιγμή που δεν δίνουν κάτι νέο, όχι και για credit το 2017. Πάντως κρατάω τον απίθανο Tom Hardy που ακόμη και καλυμμένος με δέκα κράνη τραβάει την προσοχή και σε κάνει να αισθανθείς πως κάτι συμβαίνει με αυτόν εκεί τον μαγκιόρο πιλότο που στο τέλος θα τα γ@μήσει όλα.
Η αλήθεια είναι πως κάτι έσβησε μέσα μου για τον Νόλαν σε αυτή την ταινία. Τόσο που σκέφτομαι να τον κάνω block-delete από το facebook. Είναι πραγματικά καλός για ταινίες δράσης αλλά το λίγο παραπάνω δεν το πολυσηκώνει. Όσοι έγραψαν πως το Δουκέρνη δεν έχει κάποιο μήνυμα εσκεμμένα κάνουν λάθος. Τα μηνύματα του είναι λίγα και προσεκτικά δοσμένα αλλά υπάρχουν και περνούν χωρίς να κάνουν τομή στο φίλμ γιατί είναι σχετικά ανούσια – τουλάχιστον για ταινία του είδους -. Και, όπως η τελευταία σκηνή του Interstellar, που ο Μακόναχι παίρνει το καπελάκι του και φεύγει, έτσι και το Dunkirk κλείνει με Born-in-the-usa στιγμή.
Τελικά, σίγουρα υπάρχουν αριστουργηματικές ταινίες στο ύφος, όπως το τέλειο 10 του Αποκάλυψη τώρα, και σίγουρα περισσότερο απολαυστικές, όπως το Full metal jacket. Απ’ την σκοπιά του, αξίζει να δεις το Δουκέρνη γιατί έχει όμορφες αερομαχίες, κάποια δράση και οπωσδήποτε πρέπει να παρακολουθήσεις την γνώμη ενός αξιόλογου σκηνοθέτη για το θέμα. Αν, όμως, δεν έχεις δει τα κλασικά του είδους, δεν υπάρχει λόγος να μην αρχίσεις από αυτά.
Βαθμολογία: 7/10
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Dunkirk – Το μετέωρο βλέμμα του Tom Hardy. appeared first on Inspired by Words.
]]>