The post The Occupant – Ο ένοικος appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To The Occupant (μετ. ο επισκέπτης) είναι μια νεοεισαχθείσα ταινία στο σύμπαν του Netflix, η οποία παρά την υποσχόμενη έναρξη έχει τελικά μοναδικό θετικό πρόσημο πως μας έρχεται από την Ισπανία. Γιατί, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, τελικά τα ισπανικά αρέσουν σε πάρα πολύ κόσμο, ο τι κι αν σημαίνει αυτό.
Τι σημαίνει αυτό; Πως ο ισπανικός κινηματογράφος έχει εφορμήσει στο dna του ορισμένα πολύ απολαυστικά, κατά παράδοση, στοιχεία, όπως το παλινδρομικό σενάριο, την ελεύθερη φαντασία και το απογειωτικό φινάλε. Αρκεί, βέβαια, να είναι αρκετά μεγάλη και η υπομονή του κοινού, αφού παραμένοντας προσηλωμένο στην διαρκώς αυξανόμενη εντρυφή, θα έρθει και η τελική κορύφωση στο κατάλληλο σημείο. Παρόλα αυτά, τα μεμονωμένα αυτά συστατικά τα οποία συναντούμε και στο The Occupant (μετ. ο μέτοικος) κυρίως ως προκαταρκτικά, δεν πυροδοτούν την κύρια πράξη της ταινίας με την ανάλογη ένταση.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας αποτυχημένος διαφημιστής, γνωστός για μια διαφήμισή των παγωτών MAX Algida την δεκαετία του 90, προσπαθεί να βρει δουλειά σε γραφείο και αρνείται όλα τα μεροκάματα για την οικοδομή και το μάζεμα ελιών. Παρόλα αυτά, στέλνει την γυναίκα του καθαρίστρια στο Ζάρα και οδηγώντας το ολο καίνουργιο BMW του δείχνει να την περνάει φίνα. Τα πράγματα όμως αρχίζουν να στραβώνουν για εκείνον όταν αναγκάζεται να μετακομίσει για να περάσει την περίοδο του lockdown σε ένα φτωχικό δυάρι. Τώρα, θέλει να επιστρέψει στο παλιό του σπιτικό και για να το καταφέρει αυτό πρέπει να διώξει τους νέους ενοίκους, πείθοντας τους πως στην ντουλάπα τους ζει το φάντασμα μιας κρεμασμένης.
Σε γενικές γραμμές το φιλμ ξεκινάει φιλόδοξα ή τουλάχιστον δείχνει πως κάτι αργοψήνει, όμως καθώς η ώρα περνά το σενάριο αρχίζει να ακροβατεί, ενώ παρουσιάζοντας σκηνές στις οποίες ο φρενοβλαβής πρώην ένοικος κρύβεται κάτω από το γραφείο και πίσω από το τραπέζι η πλοκή χάνει κάθε σώμα και το φιλμ κάθε ευκαιρία να το εκλάβεις σοβαρά, θυμίζοντας σαπουνόπερα τύπου Μαρίας Χουακίνας (την γνωστή για τα Ισπανικά της τραγούδια ηθοποιό, Thalia).
Ακόμη και η αξιολόγηση του 6.4 που έχει η ταινία στο imdb θεωρώ πως είναι υπερβολικά υψηλή και ένας από τους λόγους που εικάζω πως αυτό συμβαίνει, είναι γιατί σε αρκετές κοπέλες αρέσουν τα ισπανικά με συμμετέχοντα τον παρακάτω γόη:
Τελικά, το The Occupant (μετ. ο σιτιστής) είναι μια ταινία η οποία θα σας αφήσει ελάχιστα πράγματα να θυμάστε ενώ εκείνα που ίσως μπορούν να σας κρατήσουν το ενδιαφέρον για να το δείτε ολόκληρο είναι η αδιευκρίνιστη φιλοδοξία πως κάτι ετοιμάζεται και πως ένας όμορφος ισπανός με το όνομα Χόρχε τριγυρνάει στις σκηνές.
Βαθμολογία: 5/10
Κριτική: Χόρχε Μουσταθί.
The post The Occupant – Ο ένοικος appeared first on Inspired by Words.
]]>Απολαύστε την - χωρίς φαγητό.
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Η “Πλατφόρμα” είναι μια καινούργια ταινία στην πλατφόρμα του Netflix – που μαζί με τους γιατρούς αυτές τις ημέρες σώζει ζωές – , η οποία έχει τα πάνω της και τα κάτω της και μέσω μιας πλατφόρμας αφήγησης που βασίζεται σε μια πλατφόρμα φαγητού, κάνοντας αρκετές ταξικές μεταφορές, κλείνει το μάτι στον σύγχρονο πολιτισμό και τον καπιταλισμό άλλα επίσης στον αλτρουισμό, τον ρατσισμό, το μισογυνισμό, φασισμό, σουρεαλισμό, μονοθεϊσμό, πλουραλισμό, ρεβιζιονισμό, ιμπερεαλισμό, βουδισμό, ανθρωπισμό, ατομικισμό, μαρξισμό – λενινισμό και τον κανιβαλισμό.
Απολαύστε την – χωρίς φαγητό.
Στο σενάριο της ταινίας, σε μια πολυδαπεδική φυλακή που σε κάποιους ίσως θυμίσει γραφεία εταιρίας (συμβολισμός, συμβολισμός) ή κοινωνική πυραμίδα ή και σαδομαχιστικό πορνό της δεκαετίας του 90, ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές κατεβαίνει αυτόματα σε όλα τα πατώματα. Το φαγητό που έχει τοποθετηθεί εκεί, θεωρητικά, φθάνει για όλους. Σε πρακτικό όμως επίπεδο οι σιχαμεροί ένοικοι του ρετιρέ και των επάνω γραφείων κλάνουν και ρεύονται κατά την διάρκεια του δείπνου γιατί έχουν παράπονα από την απόδοση των θλιβερών προλετάριων των υπογείων. Όμως, μια φορά κάθε μήνα, οι ρόλοι αλλάζουν απροειδοποίητα και, εν πάση περίπτωση, κανείς δεν δίνει το καλό παράδειγμα μέχρι ότου ένας αράπης (συμβολισμός, συμβολισμός) με ΤΕΡΑΣΤΙΟ όραμα και ο φίλος του αποφασίζουν να μεταφέρουν άθικτο ένα κομμάτι πανακότας ως τον πάτο, για να περάσουν το μήνυμα της επανάστασης.
σσ. Με την ευκαιρία, καλό ταξίδι στον σπουδαίο αγωνιστή Μανώλη Γλέζο που έφυγε σήμερα απ’ την ζωή.
Σε γενικές γραμμές, γαμώ την πανακότα μου. Η ταινία είναι έξυπνη, πρωτότυπη και διακατέχεται από τον χαρακτηριστικό μαγικό ρεαλισμό του καλού ισπανικού σινεμά. Η χαρακτηριστική κλωστή που ενώνει τη μυθοπλασία με το γεγονός και είναι τόσο λεπτή, που απορροφάται από την μυσταγωγία της αφήγηση και έχει ξεχωρίσει τόσο έντονα την ισπανόφωνη βιβλιογραφία σε ανανεωτικό λογοτεχνικό κίνημα παγκοσμίως, εμφανίζεται κι εδώ ως το απολαυστικότερο στοιχείο της ταινίας.
Από εκεί και πέρα, οι απλοί πυλώνες του φιλμ προσπαθούν εντέλει να παραδώσουν διαρκώς μηνύματα και εμφανίζουν συνεχώς συμβολισμούς επάνω σε συμβολισμούς, οπότε αν την δείτε με κάποιον φίλο σας μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι, ποιος θα βρει τους περισσότερους συμβολισμούς. Φαντάζομαι πως ο περισσότερο παρατηρητικός κερδίζει, όμως, αν και ειδικά σε περίοδο καραντίνας το φιλμ βλέπεται νεράκι, εμένα κάπου με έχασε.
Τέλος, η λεπτή πινελιά του μεταφυσικού στο φινάλε (που για εμένα προσωπικά δεν πατάει δυνατά, εφόσον το σουρεαλιστικό στοιχείο πρέπει να αλλάζει μονάχα ένα συγκεκριμένο υλικό της πραγματικότητας ώστε να την αναδεικνύει) έχει διάφορες μεταφράσεις και εσκεμμένη ασάφεια, που πάντοτε ομορφαίνει αυτές τις ιστορίες και δεν προσφέρεται για χώνευση αλλά για πικάντικη γεύση.
Του τέστιν, τα ανοικτά ενδεχόμενα είναι για να προσαρμόζονται εκείνα σε εμάς και όχι εμείς σε εκείνα.
Βαθμολογία 7/10 Βαθμολογια 6/10
Βαθμολογία 7/10
σσ. Αν, παρόλα αυτά, είδατε την ταινία και θέλετε οπωσδήποτε να μάθετε τι σημαίνει το φινάλε και τι ακριβώς συνέβη με το κοριτσάκι – για αποφυγή δημόσιων σπόιλερ – πατήστε στην παρακάτω εικόνα:
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Contratiempo appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Ισπανικό σινεμά αποτελεί εδώ και χρόνια μια σημαντική κοιτίδα του παγκόσμιου κινηματογράφου η οποία κατά καιρούς μας έχει παρουσιάσει διαμαντάκια και σήμερα, 50 χρόνια από την γέννηση ή τον θάνατο του Άλφερντ Χίτσκοκ, θα μιλήσουμε για μια ταινία με Χιτσοκικό, γκρανκινιολικό, συναρπαστικό φινάλε. To “Contratiempo“. Ή αλλιώς, “Ο αόρατος επισκέπτης”. Ή αλλιώς, “The invisible guest”.
Στην υπόθεση της ταινίας, ένας άντρας συλλαμβάνεται από την αστυνομία σε δωμάτιο ξενοδοχείου με μια νεκρή γυναίκα στα χέρια και τα δακτυλικά του αποτυπώματα στο όπλο του εγκλήματος. Παρότι όλα τα στοιχεία τον ενοχοποιούν, ο νεαρός επιχειρηματίας προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει πως είναι αθώος. Έτσι προσλαμβάνει μια από τις καλύτερες δικηγόρους στον κόσμο η οποία, προκειμένου να τον υπερασπιστεί όσο καλύτερα μπορεί, του ζητά να περιγράψει τα γεγονότα με πάσα ειλικρίνεια. Και κάπως έτσι, ξεκινάμε…
Παρότι η ταινία έχει έντονο Χιτσκοκικό αποτύπωμα, το μοτίβο ενός εγκλήματος σε σφραγισμένο δωμάτιο με την πόρτα κλειδωμένη από μέσα αποτελεί κλασικό εύρημα του Poe το οποίο στην συνέχεια δανείστηκε η Αγκάθα Κρίστι, στην συνέχεια κάποιοι άλλοι και στο τέλος ο σκηνοθέτης της ταινίας για να χτίσει μια δυνατή αστυνομική περιπέτεια.
Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας μοιάζουν βγαλμένοι απ΄το cluedo.
Δεν βρίσκω ψέγος σε αυτό το φιλμ. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία ή ποιητικότητα, δεν νομίζω πως θα με ωφελήσει κάπου στην ζωή μου που το είδα αλλά σίγουρα πέρασα καλά παρακολουθώντας το. Πολύ καλογυρισμένο, πολύ σοβαρό, με αγωνία, δράση, ατμόσφαιρα και μυστήριο. Αρκετά εντυπωσιακά τα στοιχεία που αφήνει ο σκηνοθέτης στην αρχή του φιλμ για να τα αποκαλύψει στο φινάλε και να σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου. Το Contrratiempo είναι ένα ένα άριστο φιλμ εγκληματικού μυστηρίου. Σίγουρα αξίζει να το δεις με μεγάλη προσοχή και ακόμη καλύτερα με παρέα, ώστε να κοντραριστείτε στην παρατηρητικότητα.
Βαθμολογία: 7/10
https://www.youtube.com/watch?v=hSEuHQoWso0
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Contratiempo appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Westworld: Ένας τόνος λεφτά μπροστά από μια κάμερα. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Είναι άραγε δυνατόν κάποιος να μπορέσει να περιγράψει μια σειρά όπως το Westworld μέσα σε λίγα μόλις λόγια; Η απάντηση, φυσικά και είναι. Άλλωστε η πλοκή της ταινίας δεν είναι πάνω από δυο γραμμές και αν η σειρά ήταν βιβλίο, θα ήταν ένα βιβλίο το οποίο χρησιμοποιεί συνεχώς τις ίδιες λέξεις.
Το Westworld είναι μια από εκείνες τις σειρές που καταφέρνουν και ξεπερνούν τα πολλά τους μειονεκτήματα χάρη στον πλούσιο προϋπολογισμό τους (βλέπε Game Of Thrones, Walking Dead) παρότι δεν έχει αντίστοιχο fun service. Στην πραγματικότητα, μου κάνει έκπληξη πως η δημοτικότητα του κυμάνθηκε σε τέτοια ύψη ενώ αντίστοιχα εγχειρήματα έχουν προβληθεί στο ρελαντί, αλλά ο συνδυασμός Anthony Hopkins – Ed Harris σε παραγωγή τέτοιου διαμετρήματος δεν μπορεί εύκολα να μείνει στην αφάνεια.
Σε γενικές γραμμές, αντίθετα από την κλασική ταινία με πρωταγωνιστή τον πρώτο καραφλό γόη που γνώρισε το Hollywood, Yul Brynner, το reboot του Westworld προσπαθεί να πει τα πάντα και τελικά λέει ελάχιστα. Δεν καταφέρνει να επεκτείνει την ευρηματικότητα της πρώτης ταινίας και οι χιλιο ειπωμένοι προβληματισμοί του δεν θέτουν νέες σκέψεις. Κινείτε με εσωστρέφεια πίσω από τα ντουβάρια της αρχικής ιδέας και συχνά κουράζει, ενώ πρώτη φορά βλέπω – τον πάντοτε απολαυστικό πάντως – Anthony Hopkins να εμφανίζει αμφιβολία στην διεκπεραίωση των ακατανόητων προθέσεων του – ultra κυνικού, οραματιστή – χαρακτήρα του. Το καταπληκτικό momentum του Ed Harris ντυμένου στα καουμπόικα δεν αξιοποιείτε ποτέ και η προσμονή μιας σκηνής-αποθέωσης συμβιβάζετε στην επανάληψη.
Παρολαυτα, το δυσθεώρητο budget της σειράς, τα πάρα πολύ πλούσια σκηνικά και οι ερμηνείες του Harris/Hopkings προηγούνται του σεναρίου και των μονίμως θλιμμένων χαρακτήρων. Αποκλειστικά πάντως για τους λάτρεις του σασπένς και όχι για όσους προσπαθήσουν να εμβριθήσουν περισσότερο, αφού η επιφανειακή προσέγγιση της σειράς με φίλους και ποπ-κορν είναι η μοναδική που στο τέλος δικαιώνει τον θεατή.
Εν κατακλείδι, το Westworld είναι ένα κράμα που προσπαθεί να χωρέσει πολλά πράγματα και επιρροές μαζί, δεν δίνει κάτι νέο σε επίπεδο φαντασίας και αφήγησης και το φινάλε του είναι απλά ένα φινάλε. Αξίζει να το δείτε, γιατί δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σ’ αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον σε επίπεδο σειρών, και γιατί ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα για να γυριστεί που το εντυπωσιακό του περίβλημα σε κάνει να ξεχνάς το μέτριο δώρο που ανοίγεις.
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Westworld: Ένας τόνος λεφτά μπροστά από μια κάμερα. appeared first on Inspired by Words.
]]>