Κάποτε στο Χόλιγουντ

Read Time:2 Minute, 17 Second

Στους φαρδείς δρόμους του Los Angeles, εκεί που οι οδηγοί απολαμβάνουν την παραλία μέσα από τα κάμπριο αμάξια τους, οι κοπέλες κάνουν ελεύθερες πατίνι και σπίτι όλων των ανθρώπων είναι ο δρόμος, φερέλπιδες ηθοποιοί κάνουν ότι χρειαστεί προκειμένου να δουν το όνομα τους σε μια από τις αφίσες των τοπικών κινηματογράφων, σε μια πόλη που μοιάζει μόλις να έχει ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό και τα ναρκωτικά κάνουν ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη των κατοίκων της για έντονα κίτρινα, κόκκινα και γαλάζια χρώματα και χαπάκια.

Κάποτε στο Χολυγουντ — δηλαδή, κάπως έτσι…

Δυστυχώς (για κάποιους) το Κάποτε στο Χόλυγουντ δεν είναι ακόμα μια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο και δεν απευθύνεται σε όλους. Η ταινία είναι ένα πέρασμα από την βιομηχανία του κινηματογράφου εκείνης της εποχής ως ένα κωμικό δράμα γεμάτο με την επιθυμία, την ένταση και την καθημερινή ζωή. Και για να το βιώσετε κι εσείς, θα χρειαστεί να περιμένετε και να απολαύσετε και λίγο το ταξίδι…

Στο σενάριο της ταινίας, ένας συναισθηματικά ασταθής ηθοποιός που κυνηγάει το όνειρο του και ο σκληρός καριόλης κασκαντέρ του ταξιδεύουν οδηγώντας γρήγορα στο Los Angeles για να φλερτάρουν ανέμελα κορίτσια με μικροσκοπικά μπουστάκια, να ψωνίσουν χασίς & χάπια και κάνουν και κανένα γύρισμα με την ευκαιρία. Στο μεταξύ, χαραμοφάηδες χίπηδες που ζούν σε κοινόβια με σκόνη, μισούν τον πόλεμο στο Βιετναμ και την τρύπα του όζοντος, κάνουν επικλήσεις σε άγνωστους θεούς, όργια και αυτοκτονούν μαστουρωμένοι. Και ενώ στην Ελλάδα τα Τζουκ-Μποξ και ο Μπιθικώτσης ακούγονται κρυφά από τα τραντσίστορ τα αμερικάνικα, στην πόλη του σέρφινκ και των Doors η άμμος από τα προάστια μολύνει αργά μα σταθερά τα υπέρλαμπρα καπό των Ford στο πάρκινκ των πάρτυ της έπαυλης του Playboy, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα κοινωνική δυστοπία στη σκιά της οποίας κάθε όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί και όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές.

https://www.youtube.com/watch?v=vIAhKhWtaMU

Εν κατακλείδι, υπάρχουν σκηνοθέτες οι οποίοι όσο γίνονται καλύτεροι οι ταινίες τους γίνονται χειρότερες. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα τρανό παράδειγμα, αν ο Ταραντίνο δεν έδειχνε πως είχε μεγάλη επιθυμία να γυρίσει αυτή την ταινία από το πάθος του για την χρυσή εποχή του αμερικάνικου σινεμά και του μίσους του για τους χίπηδες. Πως θα είχε άραγε εξελιχθεί η ιστορία αν τέσσερα μαλακισμένα δεν είχαν δολοφονήσει μια έγκυος γυναίκα και τους φίλους της εκείνη την τραγική ημέρα, στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια; Αν κάποιος τους έδινε το μάθημα που τους άξιζε!
Η αλήθεια είναι πως η παρακολούθηση της με παρέσυρε, αλλά δυστυχώς, παρά την συνολική αρτιότητα, την υπέροχη μουσική, τα όμορφα φουστάνια, τα χαβανέζικα πουκάμισα και τα Σεβρολέτ αυτοκίνητα, θα σας γίνει ευχάριστη περισσότερο για την νοσταλγία.
Well done Quentin, μας είπες μια όμορφη, ενδιαφέρουσα, συναισθηματική, ανατρεπτική, ιστορία!