The Witcher - Ο γητευτής

Read Time:2 Minute, 38 Second

Το μεγαλύτερο ποσοστό των βιβλίων φαντασίας είναι σκουπίδια, έγραφε κάποτε ο Στάνισλαβ Λεμ στις κριτικές του, αναφερόμενος μεταξύ άλλων σε έργα σπουδαίων συγγραφέων της εποχής, όπως ο Philip Dick και ο Asimov. Και δεν νομίζω πως αν ο συγγραφέας ήταν ακόμη ζωντανός, είχε Netflix, γρήγορο Internet και 8.99, τα πρώτα 8 επεισόδια του πολυαναμενώμενου Witcher θα κατάφερναν να του αλλάξουν ριζικά την παραπάνω γνώμη.

The Witcher — Από τις εικόνες, το Witcher φαίνεται πάρα πολύ στιβαρό. Δεν είναι όμως ακριβώς όπως φαίνεται…

Η αλήθεια είναι πως συμφωνώ με τον Λεμ. Οι περισσότερες ταινίες φαντασίας είναι πράγματι πολύ ως πάρα πολύ κακές αλλά συχνά το σασπένς και μόνο φαίνεται πως είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το κοινό τους. Και το Witcher όχι μόνο είναι γυρισμένο επί τούτου ως είδος, αλλά επιπλέον φαίνεται πως έχει κατασκευαστεί κυρίως για όσους έχουν παίξει το video-game.

Ας γίνει επιτέλους σειρά το αυθεντικό έπος επικής φαντασίας με πρωταγωνιστή τον αλμπίνο αντι-ήρωα Ελρικ του Μελιμπονέ να τελειώνουμε.

Το σενάριο δεν προκρίνεται για σοβαρό σχολιασμό μιας που δεν είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια σειρά αποστολών που ο καλός μας ήρωας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας – πάνω κάτω όπως θα γινόταν και στο παιχνίδι. Υπάρχουν βασίλισσες, μάγοι, τέρατα, ξόρκια, ξωτικά, κατάρες και πολλά άλλα τέτοια. Πράγματα τα οποία αν σας εντυπωσιάζουν από μόνα τους, τότε ίσως ευχαριστηθείτε απόλυτα το Witcher μιας και στο σενάριο έχουν αδειάσει χύμα 7 κοντέινερ με τέτοιου είδους μπλιμπλίκια. Επίσης η σειρά ξεκινά με τον τρόπο που συνήθως εκκινούν τα επιτραπέζια παιχνίδια του ανάλογου είδους: Ένας παντοδύναμος και μόνος πολεμιστής, μπαίνει σε ένα μπαρ. Καθώς παραγγέλνει την μπύρα του σιωπηλός, μια κοπέλα κάθετε δίπλα του και του μιλά. Τελικά, εξ όσων φαίνεται από τις πρώτες εντυπώσεις, εφόσον στο Netflix σκόπευαν να κερδίσουν θεατές βασίζοντας την σειρά στις πωλήσεις του παιχνιδιού, έχοντας έναν (καταπληκτικό πάντως) πρωταγωνιστή να περιφέρετε εδώ κι εκεί αναλαμβάνοντας νέα quest και κάνοντας όλη την ώρα “χμμμ” λες και διαβάζουμε διάλογο στο playstation, μάλλον το κατάφεραν.

Αν πληκτρολογήσεις “Witcher” στο google, θα πέσεις επάνω στην φωτογραφία του Χενρυ Καβιλ 99 στις 100 φορές. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά αξίζει στην σειρά και γεμίζει ολόκληρο το σενάριο μόνος του.

Εν κατακλείδι, το Witcher είναι μια αρκετά φτωχή σειρά επικής φαντασίας. Οι τρανταχτές ελλείψεις στο σενάριο και εν τέλει στο μεράκι δεν υπερκερνούν τα όμορφα τοπία, τα ωραία φίλτρα και τα φανταχτερά σπαθιά. Η σύγκριση με το GOT δεν προκύπτει από πουθενά, αφού όσο και αν το πρώτο χώλαινε σε καίρια σημεία, τελικά είναι πλέον φανερό πως γυρίστηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να παρουσιάσουν ένα καλό αποτέλεσμα και όχι μια σειρά που ψάχνει το κοινό της στους geeks της φαντασίας, των video games και των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Ίσως αν ήμουν 14 χρονών να μπορούσα να παρακολουθήσω το Witcher ευχάριστα, αν και ξανά θα ήμουν ατυχος μιας και θα είχα εκθέσει τα παιδικά μου χρόνια σε εκείνο και όχι σε αντίστοιχα ερεθίσματα που χωρίς να με βομβαρδίζουν με εξωτικές λέξεις και ξόρκια παραμυθιών, αδειάζοντας ταυτόχρονα έναν σκασμό λεφτά μπροστά από την οθόνη μου για να με μαγέψουν, επέτρεπαν στην φαντασία μου να οργιάσει όπως πρέπει μοναχή της: