Westworld: Ένας τόνος λεφτά μπροστά από μια κάμερα.

Read Time:1 Minute, 55 Second

Είναι άραγε δυνατόν κάποιος να μπορέσει να περιγράψει μια σειρά όπως το Westworld μέσα σε λίγα μόλις λόγια; Η απάντηση, φυσικά και είναι. Άλλωστε η πλοκή της ταινίας δεν είναι πάνω από δυο γραμμές και αν η σειρά ήταν βιβλίο, θα ήταν ένα βιβλίο το οποίο χρησιμοποιεί συνεχώς τις ίδιες λέξεις.

Το Westworld είναι μια από εκείνες τις σειρές που καταφέρνουν και ξεπερνούν τα πολλά τους μειονεκτήματα χάρη στον πλούσιο προϋπολογισμό τους (βλέπε Game Of Thrones, Walking Dead) παρότι δεν έχει αντίστοιχο fun service. Στην πραγματικότητα, μου κάνει έκπληξη πως η δημοτικότητα του κυμάνθηκε σε τέτοια ύψη ενώ αντίστοιχα εγχειρήματα έχουν προβληθεί στο ρελαντί, αλλά ο συνδυασμός Anthony Hopkins – Ed Harris σε παραγωγή τέτοιου διαμετρήματος δεν μπορεί εύκολα να μείνει στην αφάνεια.

Σε γενικές γραμμές, αντίθετα από την κλασική ταινία με πρωταγωνιστή τον πρώτο καραφλό γόη που γνώρισε το Hollywood, Yul Brynner, το reboot του Westworld προσπαθεί να πει τα πάντα και τελικά λέει ελάχιστα. Δεν καταφέρνει να επεκτείνει την ευρηματικότητα της πρώτης ταινίας και οι χιλιο ειπωμένοι προβληματισμοί του δεν θέτουν νέες σκέψεις. Κινείτε με εσωστρέφεια πίσω από τα ντουβάρια της αρχικής ιδέας και συχνά κουράζει, ενώ πρώτη φορά βλέπω – τον πάντοτε απολαυστικό πάντως – Anthony Hopkins να εμφανίζει αμφιβολία στην διεκπεραίωση των ακατανόητων προθέσεων του – ultra κυνικού, οραματιστή – χαρακτήρα του. Το καταπληκτικό momentum του Ed Harris ντυμένου στα καουμπόικα δεν αξιοποιείτε ποτέ και η προσμονή μιας σκηνής-αποθέωσης συμβιβάζετε στην επανάληψη.

Παρολαυτα, το δυσθεώρητο budget της σειράς, τα πάρα πολύ πλούσια σκηνικά και οι ερμηνείες του Harris/Hopkings προηγούνται του σεναρίου και των μονίμως θλιμμένων χαρακτήρων. Αποκλειστικά πάντως για τους λάτρεις του σασπένς και όχι για όσους προσπαθήσουν να εμβριθήσουν περισσότερο, αφού η επιφανειακή προσέγγιση της σειράς με φίλους και ποπ-κορν είναι η μοναδική που στο τέλος δικαιώνει τον θεατή.

Εν κατακλείδι, το Westworld είναι ένα κράμα που προσπαθεί να χωρέσει πολλά πράγματα και επιρροές μαζί, δεν δίνει κάτι νέο σε επίπεδο φαντασίας και αφήγησης και το φινάλε του είναι απλά ένα φινάλε. Αξίζει να το δείτε, γιατί δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σ’ αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον σε επίπεδο σειρών, και γιατί ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα για να γυριστεί που το εντυπωσιακό του περίβλημα σε κάνει να ξεχνάς το μέτριο δώρο που ανοίγεις.