The Lighthouse - Ο φάρος

Read Time:2 Minute, 4 Second

Παρακολουθώντας ταινίες και συνηθίζοντας τον τρόπο με τον οποίο κορυφαίοι σκηνοθέτες κάνουν χρήση της φωτογραφίας στα πλάνα τους, έχουμε εξοικειωθεί στην αρτιότητα και πιθανόν σχηματίσει την λανθασμένη διαίσθηση πως πρόκειται για κάτι το απλό, το φυσικό ή το λελογισμενο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή την εξαιρετικά σπάνια αρετή ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο διαθέτουν. Και, εξ όσων κάποιος μπορεί να διαπιστώσει, ειδικά ο σκηνοθέτης του The Lighthouse, το οποίο είναι γυρισμένο σε φιλμ 35mm και βασισμένο στην υποβλητική του ατμόσφαιρα και την αριστουργηματική του φωτογραφία η οποία το μετατρέπει σε γνήσια οπτική απόλαυση για τον θεατή!

φακός 35mm σημαίνει ο,τι μπορείτε να δείτε παραπάνω. Και είναι μια καλή πηγή έμπνευσης για όσους ασχολούνται με την φωτογραφία, ως προς τι καταπληκτικά πράγματα μπορούν να επιτύχουν με αυτή την γωνία θέασης.

Η ταινία έχει έναν μεταφυσικό χαρακτήρα που ξεδιπλώνεται αργά. Έχει πηγή έμπνευσης της διάφορα λογοτεχνικά έργα. Έχει τον Lovecraft και τις γοργόνες. Έχει τον David Lynch. Έχει δυο καταπληκτικούς ηθοποιούς (με την ερμηνεία του Dafoe είναι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά ενώ με εκείνη του Pattison τουλάχιστον να αναγνωρίσεις πως η στόφα του είναι για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από το Twilight), έχει ωραίο σκηνικό, παράξενους ήχους, ναυτικούς να “καταλήγουν” για γοργόνες και γενικά όλα τα εχέγγυα για να την δεις αν είσαι σινεφίλ.

Στο σενάριο, δύο φύλακες ενός φάρου απομονώνονται όταν φτάνει η καταιγίδα. Στην μοναξιά, την σιωπή και το απειλητικό περιβάλλον, ξεκινούν να ξεδιπλώνουν (τις πιο νοσηρές) πτυχές του χαρακτήρα τους τις οποίες σε τίποτα δεν φαίνεται πως έκρυβαν στην πρώτη ματιά. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει με όλους μας, όταν τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά;

Εν κατακλείδι, υποδέχτηκα την ταινία και το κόνσεπτ της ενθουσιωδώς. Έχει λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές παραστάσεις που εκλείπουν, στόχο μεγαλύτερο από την αφήγηση μιας ιστορίας και εξεζητημένη δόμηση που φέρει- παρά τις όποιες επιρροές – τον δικό της τύπο. Το φινάλε πιθανόν δεν με απογοήτευσε αλλά σίγουρα αισθάνθηκα πως ούτε πήρα ξεκάθαρα το μήνυμα που ήθελε να περάσει ούτε πως αυτό ήταν τόσο αφαιρετικό που θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην γενικότερη θόλωση. Του τέστιν, σαν κάπου να έχασα κάτι…

Όπως και να ‘χει, η ταινία είναι καλή, αξίζει να την δείτε, αξίζει να την δείτε αν βρέχει, αν είστε ελαφρά μεθυσμένοι και αν μέσα σας ελοχεύει κάποια τρέλα η οποία ψάχνει αφορμή να περάσει στο προσκήνιο.

Βαθμολογία: 8/10