The post Blind Guardian – Iron Maiden & Bruce Dickinson appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το όχι και τόσο μακρινό 1998, αγόραζα το πρώτο μου κανονικό στερεοφωνικό συγκρότημα. Με καλά ηχεία, με ξεχωριστό γούφερ, με πολύχρωμα φωτάκια, με όλα. Και πρώτο τραγούδι που έπαιξε ποτέ στο πρώτο μου ηχοσύστημα ήταν το Prowler των Iron Maiden από τον δίσκο, Iron Maiden. Από αυτή την στιγμή και την απίθανη ευεξία για τα αυτιά μου έως να τελειώσω το λύκειο άκουσα πολλά, τόσο CD όσο και λόγια από γονείς ή μεγαλύτέρους. Το ίδιο φυσικά και οι φίλοι μου. Πως το metal είναι σατανισμός, πως είναι ακραίο είδος μουσικής και άλλα τέτοια. Τι αποδείχτηκε τελικά μέσα σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν ως σήμερα; Πως αυτές οι απόψεις ήταν γραφικές, πως οι Maiden δεν είναι πλέον μεταλάδες αλλά επιχειρηματίες και Dickinson χειρότερος από τους γονείς μας την δεκαετία του ’90. Παρεμπιπτόντως, να τι κρατούσε ο Dickinson (εκτός απ’ το πουλί του) στο οπισθόφυλλο του number of the beast, τον δίσκο για τον οποίο έλεγαν οι καθηγητές μας και η Λουκά πως είναι σατανιστικός.
Και παρεμπιπτόντως να η φωτογραφία την οποία επέλεξαν να βάλουν στα social media οι Maiden για να “ευχαριστήσουν” την Αθήνα.
Το φετινό καλοκαίρι έχω πάει προς το παρόν στο line up των Judas Priest με τους Cradle of filth και τους Dead Daises, σε εκείνο των Manowar με τους Rotting Christ και σε Blind Guardian μαζί με Epica. Τι είδα μετά από δυο χρόνια αποχής από συναυλίες; Συγκροτήματα που ήθελαν να ευχαριστήσουν το κοινό τους, μουσικούς με μεστό χαραχτήρα, που χαίρονταν από την χαρά του κόσμου, που ήταν ταπεινοί, που προσπάθησαν να δώσουν χαρά στο κοινό.
Μοναδική παραφωνία του φετινού καλοκαιριού ο ένας, ο μ@λ@κ@ς και κομπλεξικός, ο άνθρωπος που έχει να πει τραγούδια από τους πρώτους 2 δίσκους του συγκροτήματος και το Alexander the Great στην Αθήνα 30 χρόνια.
Συγνώμη φίλε μου, αλλά αν εσύ αποκάλεσες τους Έλληνες Μο@νι@ επειδή άναψαν καπνογόνο σε μεταλ συναυλία, εγώ έχω να πω πως είσαι μεγάλος κομπλεξάρας και μακάρι να μην ξανάρθεις. Ο κόσμος πήγε στην συναυλία για να ακούσει heavy metal, τους συνθέτες του Killers και του Number of the Beast και όχι έναν κρυώκολο Άγγλο. Ακόμα και οι Epica σε πήραν στο ψηλό. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ.
Στο line up των epica με Blind Guardian & Sabbaton τώρα, εγώ, όπως και πολύς κόσμος, έφυγα μετά το τέλος της παράστασης των Guardian και μάλλον κρίμα, αλλά η αλήθεια είναι πως οι τελευταίοι έπαιξαν σαν headliners όπως και θα έπρεπε να ήταν. Εξαιρετικό πρόγραμμα με πάρα πολύ καλά κομμάτια χωρίς κοιλιά, χειροκρότησαν τον κόσμο και σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις. Γενικότερα τα line up φέτος δεν είναι ισορροπημένα και το κριτήριο είναι καθαρά εμπορικό. Ας έχει όμως…
PS. Το φωτογραφικό υλικό του παρόν άρθρου εκτός από την φώτο ν2 είναι από την προσωπική μου συλλογή και για την αναδημοσίευσή του απαιτείτε να ακούσετε τον τελευταίο δίσκο των Iron Maiden 2 φορές.
The post Blind Guardian – Iron Maiden & Bruce Dickinson appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Story of a song – Elvis Presley, Unchained melody appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο επονομαζόμενος βασιλιάς του ροκ και πραγματικός άρχοντας του κόσμου, ο άνθρωπος που έκανε με την φωνή του τα πουλιά στα δέντρα να κελαηδούν, με την εμφάνισή του τους τυφλούς να δουν το φως απ το ηλιοβασίλεμα και με το χαμογελά του τις παρθένες να πιάσουν παιδί, αποφάσισε πως φοβάται τα αεροπλάνα. Και τότε όλος ο κόσμος συμφώνησε μαζί του πως τα αεροπλάνα είναι επικίνδυνα και πολύ καλά κάνει ο Έλβις και τα φοβάται. Γιατί ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε στον Έλβις πως θέλει να αισθάνεται . Μπορούσε, εξάλλου, κάποιος να πάρει το πρακτικό ρίσκο να του πει να μπει σε ένα αεροπλάνο, σε ένα δημιούργημα ανθρώπων και όχι θεών, κι εκείνο να πέσει; Φυσικά και δεν μπορούσε. Οπότε αυτή η ιστορία τραγουδιού – kind of – ξεκινά όταν ο Έλβις αποφάσισε πως δεν φοβάται πλέον τα ύψη και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1977, 6 μόλις βδομάδες πριν τον θάνατό του.
Ένα χρόνο μετά την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, και παρά την κάκιστη φυσική του κατάσταση, ο Έλβις αποφασίζει να ηχογραφήσει νέο δίσκο και μέσα σε αυτόν να συμπεριλάβει τη συγκλονιστική μελωδία των Rightenous Brothers, Unchained Melody. Το κομμάτι με το οποίο θα δώσει επίλογο στην ανεπανάληπτη καριέρα και πολυτάραχη ζωή του. Με αφορμή τον δίσκο, λοιπόν, ξεκινά μια νέα περιοδεία η οποία τον Ιούνιο του 1977 καταλήγει στην Νότια Ντακότα. Στο μέρος στο οποίο εκείνη την ημέρα είναι στραμμένο το ενδιαφέρον ολόκληρου του σύμπαντος.
Στις 17 του μηνός ο Έλβις φτάνει στο αεροδρόμιο της Ντακότα ενώ το στάδιο που έχει προγραμματιστεί να τραγουδήσει στις 8 είναι ασφυκτικά γεμάτο και η ώρα είναι ήδη 9.15. Παρόλα αυτά κανείς δεν παραπονιέται γιατί δεν έχει άλλωστε το δικαίωμα να το κάνει. Εκείνος κατεβαίνει την σκάλα φορώντας τα μαύρα γυαλιά του, παραλαμβάνει έναν αναμνηστικό δίσκο από τον κυβερνήτη της πόλης, τον χτυπάει φιλικά στη πλάτη και βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες με όλους. Πίνει μια γουλιά μπέρμπον για να ζεστάνει τη φωνή του, μπαίνει στο αμάξι που τον περιμένει και ανεβάζει το τζάμι. Μισή ώρα μετά μια ολόμαυρη λιμουζίνα φθάνει έξω από το στάδιο. Ο Έλβις κατεβάζει λίγο το παράθυρο και κοιτά να δει τι γίνεται. Στην σκηνή, ο εκφωνητής της βραδυάς τρέχει γρήγορα στο κέντρο της αυλαίας και ανακοινώνει στον κόσμο π “Elvis is in the building”. Επικρατεί πανδεμονιο. Λίγα λεπτά αργότερα τα σχοινιά τραβάνε τις κουρτινες και ο Έλβις στέκεται από πίσω ακίνητος χωρίς να μιλά και κάτι σκέφτεται. Ξεκινά να μιλάει στον λαό του αλλά κάπου στα μισά βαριέται και αποφασίζει να τραγουδήσει. Κάπως έτσι, δίνει μια μεγαλειώδης παράσταση, την τελευταία της ζωής του.
Δύο, περίπου, ώρες αργότερα, ο βασιλιάς αποφασίζει να πει το τελευταίο του τραγούδι μόνος του με ένα πιάνο. Καλει ένα τυχαίο παιδί από την ορχήστρα και του λέει “κράτα μου με το ένα χέρι το μικρόφωνο και με το άλλο το ουίσκι σε παρακαλω αγόρι μου.” Τραγουδά το Unchain melody και χτυπώντας τις τελευταίες νότες στο πιάνο σηκώνεται όρθιος στο κέντρο της σκηνής. Τότε βλέπει ένα γεμάτο γήπεδο με κόσμο που παραληρεί πέρα ως πέρα και ακόμα μακρύτερα μόνο το φεγγάρι. Λέει “Yea”, λέει “Good” και μέσα σε ένα stand ovation που δεν έχει προηγούμενο, που δεν έχει τελειωμό, ο Έλβις καταλαβαίνει πως αυτό το χειροκρότημα δεν πρόκειται να τελειώσει μέσα στη βρομάδα οπότε σηκώνει τη μπέρτα του ψηλά πίσω από την πλάτη, υποκλίνεται ξανά στο κοινό, σκουπίζει τον ιδρώτα του σε εκείνη, την πετά στο μέσο της σκηνής για να την χειροκροτήσουν και σηκώνεται και φεύγει. Δέκα λεπτά αργότερα ο εκφωνητής τρέχει στο μέσο της σκηνής και ανακοινώνει από το μικρόφωνο “Elvis has left the building”. Όλοι σηκωμένοι όρθιοι πλέον συνεχίζουν να χειροκροτούνε, να κλαίνε, να τραγουδάνε και να ωρύονται. Ο Ελβις είχε κάνει τη δουλειά του για τελευταία φορά σε αυτόν τον κόσμο, είχε πει τις τελευταίες του δημόσιες λέξεις, ο εκφωνητής είχε ανακοινώσει για τελευταία φορά την παρουσία του κι εκείνος τραγουδήσει το τελευταίο του τραγούδι. Το Unchained Melody, την δική του διασκευή στην ανεπανάληπτα ερωτική μπαλάντα των Rightenous Brothers.
Τιμή τους.
The post Story of a song – Elvis Presley, Unchained melody appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Peter Green – Black Magic Woman. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ξεκουράσου καλά, θυμωμένη ιδιοφυΐα Peter Green. Θα λήψεις απ’ όλους όσους αγάπησαν την μουσική σου.
Ίσως δεν αποτελεί θέσφατο, είναι όμως μια επαληθευμένη πραγματικότητα: διαταραχή και δημιουργηκότητα είναι δύό αδέλφια που περπατούν στην δύση πιασμένα από το χέρι. Κάπως έτσι, το 1977 ο μουσικός, κιθαρίστας και ιδρυτής των Fleetwood Mac, Peter Green συλλαμβάνεται με την αιτία της απειλής κατά του μανατζέρ του με δίκαννο έξω από το γραφείο του φορώντας ροζ μπουρνούζι. Ήδη από το 1970 και πριν καλά προλάβει να κλείσει τα 30 του χρόνια, ο Green έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο και περάσει από κάμποσες δοκιμαστικές θεραπείες, ανάμεσά τους και η απαρχαιωμένη ακόμα και για την εποχή ηλεκτροσπασμοθεραπεία. Κι όμως, η τραγική και ληθαργική του κατάσταση εκείνης της περιόδου θα χαρίσει στην μουσική ορισμένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια παράδοξης στιχουργίας και μουσικής τεχνοτροπίας, όπως το Green Manalishi (εναλλακτική εκτέλεση Judas Priest), το Albatros, το Man of the world αλλά και το Black Magic Woman.
Ο Peter Green, που όπως στο μεταγενέστερο βίντεοκλιπ του τραγουδιού αλλά και της παραπάνω φωτογραφίας φιγουράρει μέσα από τα υποφωτισμένα φιλμ της εποχής να απολαμβάνει το μεγαλείο του εσωτερικού του πανδεμόνιου στον μόνο χώρο που του ήταν ποτέ οικείος, την σκηνή, θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες των αρχών της δεκαετίας του ’60. Τόσο που όταν ο Έρικ Κλάπτον θα εγκατέλειπε το 1962 τους Blues Brakers, τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος θα τον αντικαταστούσαν με τον Green ως τον καλύτερο εκείνης της φουρνιάς.
Παρόλα αυτά, ο Green δεν ήταν ακόμα ένας κιθαρίστας που ακολούθησε την μόδα με σκοπό να εντυπωσιάσει με ταχύτατες φανφάρες τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς και τις γκρούπις των συναυλιών. Στο ζενίθ του υπήρξε ο αυθεντικός καλλιτέχνης και ο μπλουζίστας με τα αχτένιστα μαλλιά, το κουρασμένο πρόσωπο και την γοητεία των ματιών που έχουν οι άντρες με τη χαμένη ψυχή. Ο Green χρησιμοποιούσε στην κιθάρα του όλα όσα τον έκαναν να ανατριχιάζει όταν θα τα άκουγε μετά: Το απλό bending και το γλυκό vibrato μαζί με μινόρε σόλο ναρκωτικής μελανχωλίας, η οποία μεγένθυνε τα πρώτα κρούσματα της ψυχικής αστάθειας που αργά και σταθερά ξεκίνησε να κάνει την εμφάνισή της.
To Black Magic Woman, το οποίο γράφτηκε το 1968, βασίστηκε στο τραγούδι “I love another woman” από το άλμπουμ των Fleetwood Mac που είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα τον ίδιο χρόνο. Από τους φίλους της ροκ μετέπειτα θεωρήθηκε κάτι σαν πρώιμος ή ακατέργαστος ήχος του συγκροτήματος. Σήμερα, για αρκετούς μουσικόφιλους, ακόμα και στην εποχή του youtube, το Black Magic Woman παραμένει μιας από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Carlos Santana. Η κρυστάλλινη και λεία εκδοχή του το παρέσυρε στην κορυφή των Chart και το μετέτρεψε σε παγκόσμια και διαχρονική επιτυχία. Όμως αν κάτι ξεχωρίζει την πρωτότυπη, είναι τόσο το εύρος των συναισθημάτων που χαρακτίριζαν τον ίδιο τον δημιουργό όσο και η γοητεία του χαρακτήρα που συναντάμε στις πρώιμες καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Το Black magic woman του Green είναι γνήσιο σαν και τον ίδιο. Γράφτηκε με ναρκωτικά και ακούγεται καλύτερα με τέτοια. Ο ήχος είναι πλεγμένος φουρκέτα, προβληματικός, με νότες που σκάνε με υπερβολικά πατήματα της πένας σαν να κρύβουν πίσω τους έναν τεράστιο καημό. Ακόμη και στίχος “I got a black magic woman” δεν είναι ο ίδιος όταν ακούγεται από τα χείλη ενός μελαμψού μεξικανού βιρτουόζου όπως ο Santana, που θα μπορούσε να έχει γνωρίσει μια τέτοια στην απέναντι μεριά του δρόμου του. Η μαγική, κοπέλα που “μετατρέπει την ψυχή” του Peter Green “σε πέτρα” και του “κανει μαγικά” είναι ένα μείγμα από κάποιον φοβισμένο έρωτα που κρατά την ψυχή του ζωντανή και μύχιων αισθημάτων μετουσιωμένων σε μια σκοτεινή γυναικία παρουσία που ξαμολάει πάνω του μάγια όπως αυτά στα παραμύθια. Από εκείνα που δεν κατάφεραν τελικά να τον λυτρώσουν, που τον βασάνισαν προσωπικά και που σε όλους τους υπόλοιπους χάρισαν υπερβατικά μινόρε και πιθανόν τους πιο κρυπτικούς στοίχους της ροκ. Φεύγοντας σήμερα από την ζωή ο Peter Green μας αποχαιρετά με εκείνα και μας αφήνει για πάντα με το μυστήριο του Green Manalishi και του σχιζοφρενικού του ονείρου για το οποίο τελικά δεν μίλησε ποτέ. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
The post Peter Green – Black Magic Woman. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Exodus – Η απόπειρα δολοφονίας του Bob Marley appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Τον Δεκέμβριο του 1976, μέσα σε ένα αεροπλάνο που πραγματοποιεί την πτήση Τζαμάικα – Μαιάμι, φυγαδευμένος και αυτό εξορισμένος από την ίδια του την χώρα ο τραγουδιστής, μουσικός και πολιτικός ακτιβιστής Robert Nesta Marley ξεκινά να γράφει τους στίχους ενός τραγουδιού που μιλά για την βιβλική ιστορία του Μωυσή και του λαού του Ισραήλ σε αντιπαραβολή με την αναζήτηση των Ρασταφάρι για την δική τους γη της Επαγγελίας. Ο στιχουργός έχει ήδη αποφασίσει να δώσει το όνομα του τραγουδιού σε ολόκληρο τον δίσκο ο οποίος, λίγους μήνες αργότερα, θα χαρακτηριστεί ο καλύτερος του αιώνα και όπως και το ομώνυμο κομμάτι, Exodus, θα γίνει παγκόσμια και διαχρονική επιτυχία.
Την δεκαετία του ’70 η πολιτική κατάσταση στην Τζαμάικα ήταν τόσο τεταμένη, που τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα πλαίσιόνονταν από ένοπλους μισθοφορικούς στρατούς οι οποίοι μετέφεραν την βία στους δρόμους, μετατρέποντας την χώρα σε ένα ατέλειωτο σφαγείο με τον μεγαλύτερο αριθμό δολοφονιών παγκοσμίως. Η καταπίεση της αποικιοκρατικής εξουσίας στο νησί το είχε ήδη οδηγήσει σε έναν χρόνιο ανταρτοπόλεμο και παράλληλα είχε προλειάνει το έδαφος για την έλευση του ειρηνικού, πολιτιστικού, φιλοσοφικού και θεολογικού κινήματος του Ρασταφαρισμού. Σύμφωνα με αυτό, οι Ρασταφαριανοί αποκυρήταν την Τζαμάικα ως πατρίδα, θεωρώντας την γη της αιχμαλωσίας αντίστοιχη της Βαβυλώνας και ζούσαν με την επιθυμία της επιστροφής στην πρότερη πατρίδα τους, την Ζάιον της Αφρικής (We know where we’re from – We’re leaving Babylon – We’re going to our father land – στίχοι από το Exodus).
Τον Δεκέμβριο του 1976, λίγο πριν τις εκλογές, με την κατάσταση πιο έκρυθμη από ποτέ, ο Marley αποφασίζει να οργανώσει μια ειρηνική συναυλία με σκοπό να δημιουργήσει έστω για λίγο έναν ουδέτερο τόπο ειρήνης και μουσικής για τους κατοίκους του νησιού. Παρόλα αυτά, και υπό τις συνθήκες ακραίας πολιτικής πόλωσης και φανατισμού, οι προθέσεις του παρερμηνεύονται και είτε το κόμμα των αριστερών, θεωρώντας πως με την ουδετερότητα του υπονόμευε την ελευθερία της Τζαμάικα είτε το κόμμα της δεξιάς, ως προβοκάτσια στους πολιτικούς του αντιπάλου, στέλνει 8 ένοπλους άντρες στο σπίτι του οι οποίοι ανοίγοντας πυρ κατά βούληση καταφέρνουν να τραυματίσουν πολλούς εξ όσων βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στο μέρος, με τον ίδιο τον Marley να γλυτώνει από καθαρή τύχη, αφού οι 7 σφαίρες οι οποίες προορίζονταν για τον ίδιο καρφώνονται στην πλάτη ενός εκ των επισκεπτών που στέκονταν εμπρός του.
Δύο ημέρες αργότερα ο Marley αποφασίζει να δώσει την προγραμματισμένη συναυλία ύστερα από αρκετή σκέψη και υπό τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για την προστασία της σωματικής του ακεραιότητας. Το ακριβώς επόμενο πρωινό, στις 6 Δεκεμβρίου 1976, παίρνει απόφαση να εγκαταλείψει την χώρα οριστικά και στο αεροπλάνο που τον οδηγεί προς την Αμερική με απώτερο προορισμό το Λονδίνο, υπό την σκέψη των γεγονότων των προηγούμενων ημερών, της γενικότερης απογοήτευσής του για την κατάσταση της χώρας και τις βαθύτερες ρασταφαριανές πεποιθήσεις του, θα γράψει τους στίχους του δημοφιλέστερου τραγουδιού ενός εκ των πιο εμβληματικών δίσκων που κυκλοφόρησαν ποτέ, του Exodus.
Το τραγούδι θα μιλά για την προκείμενη έξοδο τόσο του ίδιου όσο και όλων των Τζαμαικανών από την Βαβυλώνα της ίδιας του της πατρίδας και όπως και στην ιστορία του Μωυσή και του λαού του Ισραήλ, την αναζήτηση της γης της επαγγελίας που τόσο ανάγκη είχε να ανακαλύψει ο λαός της χώρας της Τζαμάικα.
The post Exodus – Η απόπειρα δολοφονίας του Bob Marley appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Guantanamera και το ποίημα του Jose Marti appeared first on Inspired by Words.
]]>
1
0
Το πρωινό της 19ης Μαΐου 1895 ο περίφημος Κουβανός ποιητής και επαναστάτης Χοσέ Μαρτί θα πέσει νεκρός από το άλογο του στην μάχη του Ντος Ρίος. Την πρώτη που δόθηκε για την ανεξαρτησία της Κούβας και που ο ίδιος είχε οργανώσει, επιλέγοντας να πολεμήσει σε αυτή τόσο παράτολμα ώστε να σιγουρευτεί πως το τέλος του θα έρθει όπως στα όνειρά του, καλπάζοντας ευτυχέστερος από ποτέ στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Στις 3 Αυγούστους του 1492, από το λιμάνι “Πάλος ντε λα Φροντέρα” ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκινούσε ένα ταξίδι που είχε ως σκοπό την ανακάλυψη μιας νέας γης η οποία θα προμήθευε την Ισπανία με άφθονο χρυσάφι. Αρκετούς μήνες αργότερα θα επέστρεφε στην πατρίδα του σχεδόν με άδεια από πρώτες ύλες χέρια άλλα με αρκετούς σκλάβους από μια ακτή της Καραϊβικής που αργότερα θα έπαιρνε το όνομα της Κούβας. Τα δωρεάν εργατικά χέρια ήταν η αντιπρότασή του στο παλάτι για τον χρυσό που δεν είχε καταφέρει να βρει και η πρώτη απάντηση της Βασίλισσας ήταν πως η Ισπανία στέκονταν ενάντια στην δουλοκρατεία…
Λίγους μήνες μετά, ο Κολόμβος ξεκινά την δεύτερη εκστρατεία του με προορισμό την ακτή της Καραϊβικής και μέσα στα επόμενα χρόνια στήνεται από την Ισπανία ένα τεράστιο δίκτυο δουλοπαροικίας το οποίο θα διαρκέσει 400 χρόνια και κατά το οποίο οι σκλάβοι θα μεταφέρονται με τόσο απάνθρωπες συνθήκες στις Ισπανικές γαλέρες, που μόλις οι μισοί θα επιζούν από το ταξίδι.
Η ιστορία της Κούβας είναι η ιστορία μιας χώρας που ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι και ανθρώπων που χαμογελούν ακόμη και στην δυστυχία τους. Όπως και σε ολόκληρη την λατινική Αμερική το άγγιγμα της ζωής μέσα από το χάραγμα της φύσης είναι τόσο έκδηλο που οι άνθρωποι αποστρέφονται την υπερβολή και απολαμβάνουν την απλή καθημερινότητα με τρόπο που, όπως εκφράστηκε και μέσα από την λογοτεχνία τους, μόνο μια λεπτή και δυσδιάκριτη γραμμή χωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα και το όνειρο από την καθημερινότητα.
Το τραγούδι Guantanamera συνήθιζαν να το τραγουδούν οι εργάτες στους αγρούς, οι άνθρωποι στις αυλές τους, τις γιορτές τους ή τις λύπες τους για να περνούν τον χρόνο τους, βασίζεται στην γουαχίρα, την παραδοσιακή μουσική του νησιού, ξεκινούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο (Guantanamera, Guajira Guantanamera – κοπέλα από το Κουαντάναμο) και στην συνέχεια συμπληρώνονταν από πολλούς και διαφορετικούς στίχους, ανάλογα με την περίσταση, των ποιημάτων του κουβανού ήρωα Jose Marti.
Η πρώτη του δημόσια αυτοσχέδια εκτέλεση έγινε από τον Χοσέ Φερνάντζεζ Ντίαζ το 1976 στο Πάρκο Λένιν στην Αβάνα και από τότε το έχουν τραγουδήσει αμέτρητοι μουσικοί όπως ο Jose Feliciano, οι Los Lobos και οι Buena Vista Social Club. Θεωρήθηκε τραγούδι των συνδικαλιστών και ήταν μεταξύ εκείνων που πρόσφατα τραγουδήθηκαν για την ειρήνη σε μια εκτέλεση αποτελούμενη από πάρα πολλούς μουσικούς ανά τον κόσμο.
The post Guantanamera και το ποίημα του Jose Marti appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Όταν o Orson Wells ηχογραφούσε για τους Manowar appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Την δεκαετία του ’80 ο Orson Welles, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης του “Πολίτη Κέην” και παραγωγός της διασημότερης ραδιοφωνικής εκπομπής στην ιστορία της Αμερικής, περνούσε την τελευταία και μάλλον πιο καταπτωτική περίοδο της ζωής του. Την ίδια στιγμή, το Αμερικάνικο heavy metal συγκρότημα Manowar βίωνε το απόγειο του.
To metal θεωρήθηκε από πολλούς μουσικό φετίχ, ως ένας ήχος με τον οποίο δεν κατάφεραν ποτέ να εξοικειωθούν. Παρόλαυτα, ο μουσικός του κύκλος ολοκληρώθηκε αφήνοντας πίσω πάμπολλα εμβληματικά τραγούδια και επιρροές, κορυφαίους δημιουργούς και πιθανόν τις περισσότερες τριβές από κάθε άλλο είδος με τις υπόλοιπες τέχνες, ως γνήσιο μέρος της ευρύτερης κουλτούρας της εποχής του.
Το 1938 ο Welles είχε ήδη καταφέρει να πανικοβάλει δια λόγου σχεδόν ένα ολόκληρο έθνος, πείθοντας το πως επρόκειτο να δεχθεί επίθεση από εξωγήινους, διαβάζοντας αποσπάσματα από τον “Πόλεμο των κόσμων” του H.G Wells. Η πολυπραγμοσύνη του, ακόμα και στην περίοδο της παρακμής του, τον οδήγησε κατά καιρούς σε αρκετές συνεργασίες έκπληξη. Μια από τις πιο άγνωστες αλλά τις περισσότερο αξιοπρόσεκτες, είναι το σπικάζ για το moving animation της πρώτης ταινίας των Transformer το 1985, ακριβώς 5 ημέρες πριν φύγει απ’ τη ζωή.
Ακούστε το απόσπασμα της εκπομπής του Welles που χρησιμοποιήθηκε ως εισαγωγή στο Soundtrack της ταινίας War Of the Worlds.
Οι Manowar θεωρούνται από πολλούς το το πιο χαρακτηριστικό συγκρότημα του epic metal, αφού χρησιμοποίησε ένα ατόφιο συνδιασμό λυρισμού και επικής φαντασίας στους στοίχους του πριν από κάθε άλλον. Το 1982 οι Manowar μπήκαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου με τίτλο Batle Hymn’s. Το Dark Avenger, 6ο έκτο κατά σειρά τραγούδι, έγραφε:
"Let you not pass abandon return to the world from once you came And seek payment not only for thy known anguish But vindicate the souls of the Unavenged" And they placed in his hands a sword made for him called Vengeance Forged in brimstone and tempered by the woeful tears of the Unavenged And to carry him up on his journey back to the upper world They brought forth their Demon horse called Black Death A grim steed so fiercely might and black in colour That he could stand as one with the darkness Save from his burning eyes of crimson fire And on that night they rode up from Hell The pounding of his hooves did clap like thunder" Αν υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο ο οποίος θα μπορούσε να πουλήσει τις παραπάνω γραμμές, τότε αυτός δεν ήταν άλλος (εκτός, ίσως, του Christopher Lee) από τον Orson Welles. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα παρακάτω:
Περίπου έξι χρόνια αργότερα, οι Manowar θα ηχογραφούσαν τον 5ο τους δίσκο, προσθέτοντας ακόμα μία επική αφήγηση στην εισαγωγή του τραγουδιού τους με τίτλο Defender:
"When you are old enough to read this words Their meaning will unfold These words all that's left And though we've never meet, my only son I hope you know That I would have been there to watch you grow But my call was heard and I did go Now your mission lies ahead of you As it did mine so long ago To help the helpless ones who all look up to you And to defend them to the end Defender Ride like the wind Fight proud, my son You're the defender God has sent"
Αυτή θα είναι η 2η και τελευταία τους σύμπραξη με τον Welles, έχοντας μάλλον να υπερηφανεύονται πως είναι το μόνο συγκρότημα που συνεργάστηκε ποτέ μαζί του.
The post Όταν o Orson Wells ηχογραφούσε για τους Manowar appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Bob Dylan – Changing of the guards appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
https://vimeo.com/127914611
Σύμφωνα με την Ακαδημία, το περυσινό βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας απονεμηθηκε στον Bob Dylan γιατί δημιούργησε νέες ποιητικές οδούς στην Αμερικάνη τραγουδοποιία (for having created new poetic expressions within the great American song tradition). Όσο κι αν η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις, η αιτιολόγηση ήταν τουλάχιστον εύστοχη: Ο Dylan έβαλε στην μουσική τον εαυτό του και γι αυτό έγραψε τραγούδια με τρόπο που κανείς άλλος δεν είχε κάνει, πότε προσεγγίζοντας και πότε παίρνοντας απόσταση από το Αμερικάνικο Folklore.
Κατά την βράβευση του στο Kennedy Center Hall το 1997, ένα παραδοσιακό Αμερικάνικο Gala το οποίο έχει τιμήσει διάφορους σπουδαίους δημιουργούς για την πολιτιστική τους προσφορά, ο Bruce Springsteen, που εκείνο το βράδυ τραγούδησε το The times are a Changin, είπε: Ο Dylan έγραψε τα τραγούδια του την εποχή που μια κοινωνία εξερράγη και που ο ίδιος είχε το θάρρος να σταθεί σ’ αυτή τη φλόγα και να αποτυπώσει τον ήχο της έκρηξης. Αν και αρκετά ρομαντικός στον λόγο του, ο Springsteen έκφρασε ποιητικά την πραγματικότητα: Η καθολική αποδοχή μέσα από ένα τόσο προσωπικό ύφος είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο. Το φαινόμενο Dylan.
Ο Dylan γνώρισε την Patti Smith το 1975 και στην πρώτη τους συνάντηση σε κάποια παρασκήνεια τη ρώτησε, ξέρεις κάποιον ποιητή εδώ τριγύρω; κι εκείνη του απάντησε, δεν κάνω παρέα με ποιητές, η ποίηση είναι σκατά.
Πίσω τότε, η Patti Smith ήταν ο τύπος της σκληροπυρινικής φεμινίστριας που μόνο ως διασημότητα μπορούσε να επιβιώσει. Παρόλα αυτά, αργότερα παραδέχθηκε πως δεν έπρεπε να έχει μιλήσει με αυτόν τον τρόπο και πίστεψε πως ο Dylan δεν θα της ξαναμιλούσε. Λίγο καιρό μετά όχι μόνο το έκαναν, αλλά έγιναν καλοί φίλοι και συμμετείχαν από κοινού σε κάποιους δίσκους. Μάλιστα, στην τελετή βράβευσης του από την Ακαδημία ήταν εκείνη που τραγούδησε – αμήχανα – ορισμενα δικά του τραγούδια.
Αν και πολλά μπορώ να πω για την Smith, η αρμονία της φωνής της έχει την δική της θέση στην γλυκιά πλευρά του ροκ. Κάθε φορά που αποδέσμευε τον εαυτό της από τις φεμινιστικές της ρίζες, απέδιδε με αξιοζήλευτη πληρότητα ότι τραγουδούσε. Απόδειξη το εξαιρετικό tribute album που κυκλοφόρησε το 2007.
To Twelve είναι η απάντηση πως τίποτα δεν συμβαίνει κατά τύχη όταν μιλάμε για τραγουδιστές παγκόσμιας εμβέλειας. Η Smith μπορεί να είχε φθίνουσα πορεία στην μουσική βιομηχανία και η φιλοσοφία ζωής της να μην βρήκε ποτέ ανάλογες κοινωνικές προεκτάσεις ώστε να εδραιωθεί σε κάποιο status, όμως η μουσική της εφυία παρουσιάζεται αναμφίβολα σε αυτόν το δίσκο. Τραγουδώντας ένα σωρό κλασικές επιτυχίες όπως το Gimme Shetler ή το White Rabbit η Patti Smith, αν και κάποτε είπε στον Dylan πως συχαίνεται τους ποιητές, κάνει μια ποιητική ανακεφαλαίωση σε δώδεκα κλασικά τραγούδια. Ανάμεσα τους κι ένα από τα λιγότερο γνωστά του Dylan, το Changing Of The Guards. Η μόνη στην ουσία διασκευή που έγινε ποτέ στο κομμάτι.
O Dylan αρχικά ηχογράφησε το τραγούδι το 1978. Ήταν το τέλος της περιόδου του χωρισμού του από την δεύτερη γυναίκα του Sarah Jane στην οποία αναφέρθηκε σε πάμπολα κομμάτια. Αναμεσά τους το Dont Think Twice αλλά και το Sarah Jane, που θεωρείτε ένα από τα χειρότερα του. Πάντως, ο ίδιος σίγουρα δεν ήταν επιπόλαιος δημιουργός και αξίζει να αναφερθεί πως εργάστηκε για το Hurricane περίπου 6 μήνες προκειμένου να το τελειοποιήσει. Αναζητώντας στο διαδίκτυο για το μήνυμα των στοίχων κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μόνος που είχα απορία. Κάποιοι λένε πως γράφτηκε για την Sarah ενώ κάποιοι άλλοι για ένα ασήμαντο γεγονός. Ακόμη και στην εποχή του Internet σαφής εξήγηση δεν υπάρχει και μιας που μιλάμε για ένα τόσο σφιχτό στιχουργικά τραγούδι, αν δεν είναι μαγεία ο τρόπος με τον οποίο ξεγλιστρά ανάμεσα στα νοήματα τότε τι είναι;
Εκείνο που τελικά μας μένει είναι να δούμε που μας ταξιδεύει. Πιθανόν σε έναν ευήλιο τόπο που τα σπουδαία πράγματα για τα οποία μιλούν οι ποιητές συμβαίνουν. Σε ένα μέρος που μόνον ο ίδιος και η Patti Smith πιθανόν έχουν ξεκάθαρο μέσα τους, σέρνοντας τόσο καλά την μουσική πίσω τα λόγια.
Με στοίχους σαν κι αυτούς ο Dylan πράγματι άνοιξε έναν δικό του τρόπο έκφρασης. Και οι δρόμοι έκφρασης του, είτε εκείνοι των πολυσήμαντων αυθερεσιών και των εικόνων του Changing of the guards είτε της αμεσότητας του The times are a changin και του a hard rain is gonna fall αξίζουν, αν όχι να βραβεύονται, σίγουρα κατά καιρούς να μνημονεύονται.
Μπορείτε να ακούσετε την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού εδώ.
Sixteen banners united over the field
Where the good shepherd grieves
Desperate men, desperate women divided
Spreading their wings ‘neath the falling leaves
I stepped forth from the shadows to the marketplace
Merchants and thieves, hungry for power, my last deal gone down
She’s smelling sweet like the meadows where she was born
On midsummer’s eve, near the tower
The captain waits above the celebration
Sending his thoughts to a beloved maid
Whose ebony face is beyond communication
The captain is down but still believing that his love will be repaid
She was torn between Jupiter and Apollo
A messenger arrived with a black nightingale
I seen her on the stairs and I couldn’t help but follow
Follow her down past the fountain where they lifted her veil
I rode past destruction in the ditches
With the stitches still mending ‘neath a heart-shaped tattoo
Renegade priests and treacherous young witches
Were handing out the flowers that I’d given to you
Where dog soldiers are reflected
The endless road and the wailing of chimes
The empty rooms where her memory is protected
Where the angels’ voices whisper to the souls of previous times
Forty-eight hours later, the sun is breaking
Near broken chains, mountain laurel and rolling rocks
She’s begging to know what measures he now will be taking
He’s pulling her down and she’s clutching on to his long golden locks
I don’t need your organization, I’ve shined your shoes
I’ve moved your mountains and marked your cards
But Eden is burning, either getting ready for elimination
Or else your hearts must have the courage for the changing of the guards
With tranquility and splendor on the wheels of fire
But will bring us no reward when her false idols fall
And cruel death surrenders with its pale ghost retreating
Between the King and the Queen of Swords
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
0 %
The post Bob Dylan – Changing of the guards appeared first on Inspired by Words.
]]>