The post The Occupant – Ο ένοικος appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
To The Occupant (μετ. ο επισκέπτης) είναι μια νεοεισαχθείσα ταινία στο σύμπαν του Netflix, η οποία παρά την υποσχόμενη έναρξη έχει τελικά μοναδικό θετικό πρόσημο πως μας έρχεται από την Ισπανία. Γιατί, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, τελικά τα ισπανικά αρέσουν σε πάρα πολύ κόσμο, ο τι κι αν σημαίνει αυτό.
Τι σημαίνει αυτό; Πως ο ισπανικός κινηματογράφος έχει εφορμήσει στο dna του ορισμένα πολύ απολαυστικά, κατά παράδοση, στοιχεία, όπως το παλινδρομικό σενάριο, την ελεύθερη φαντασία και το απογειωτικό φινάλε. Αρκεί, βέβαια, να είναι αρκετά μεγάλη και η υπομονή του κοινού, αφού παραμένοντας προσηλωμένο στην διαρκώς αυξανόμενη εντρυφή, θα έρθει και η τελική κορύφωση στο κατάλληλο σημείο. Παρόλα αυτά, τα μεμονωμένα αυτά συστατικά τα οποία συναντούμε και στο The Occupant (μετ. ο μέτοικος) κυρίως ως προκαταρκτικά, δεν πυροδοτούν την κύρια πράξη της ταινίας με την ανάλογη ένταση.
Στο σενάριο της ταινίας, ένας αποτυχημένος διαφημιστής, γνωστός για μια διαφήμισή των παγωτών MAX Algida την δεκαετία του 90, προσπαθεί να βρει δουλειά σε γραφείο και αρνείται όλα τα μεροκάματα για την οικοδομή και το μάζεμα ελιών. Παρόλα αυτά, στέλνει την γυναίκα του καθαρίστρια στο Ζάρα και οδηγώντας το ολο καίνουργιο BMW του δείχνει να την περνάει φίνα. Τα πράγματα όμως αρχίζουν να στραβώνουν για εκείνον όταν αναγκάζεται να μετακομίσει για να περάσει την περίοδο του lockdown σε ένα φτωχικό δυάρι. Τώρα, θέλει να επιστρέψει στο παλιό του σπιτικό και για να το καταφέρει αυτό πρέπει να διώξει τους νέους ενοίκους, πείθοντας τους πως στην ντουλάπα τους ζει το φάντασμα μιας κρεμασμένης.
Σε γενικές γραμμές το φιλμ ξεκινάει φιλόδοξα ή τουλάχιστον δείχνει πως κάτι αργοψήνει, όμως καθώς η ώρα περνά το σενάριο αρχίζει να ακροβατεί, ενώ παρουσιάζοντας σκηνές στις οποίες ο φρενοβλαβής πρώην ένοικος κρύβεται κάτω από το γραφείο και πίσω από το τραπέζι η πλοκή χάνει κάθε σώμα και το φιλμ κάθε ευκαιρία να το εκλάβεις σοβαρά, θυμίζοντας σαπουνόπερα τύπου Μαρίας Χουακίνας (την γνωστή για τα Ισπανικά της τραγούδια ηθοποιό, Thalia).
Ακόμη και η αξιολόγηση του 6.4 που έχει η ταινία στο imdb θεωρώ πως είναι υπερβολικά υψηλή και ένας από τους λόγους που εικάζω πως αυτό συμβαίνει, είναι γιατί σε αρκετές κοπέλες αρέσουν τα ισπανικά με συμμετέχοντα τον παρακάτω γόη:
Τελικά, το The Occupant (μετ. ο σιτιστής) είναι μια ταινία η οποία θα σας αφήσει ελάχιστα πράγματα να θυμάστε ενώ εκείνα που ίσως μπορούν να σας κρατήσουν το ενδιαφέρον για να το δείτε ολόκληρο είναι η αδιευκρίνιστη φιλοδοξία πως κάτι ετοιμάζεται και πως ένας όμορφος ισπανός με το όνομα Χόρχε τριγυρνάει στις σκηνές.
Βαθμολογία: 5/10
Κριτική: Χόρχε Μουσταθί.
The post The Occupant – Ο ένοικος appeared first on Inspired by Words.
]]>Απολαύστε την - χωρίς φαγητό.
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Η “Πλατφόρμα” είναι μια καινούργια ταινία στην πλατφόρμα του Netflix – που μαζί με τους γιατρούς αυτές τις ημέρες σώζει ζωές – , η οποία έχει τα πάνω της και τα κάτω της και μέσω μιας πλατφόρμας αφήγησης που βασίζεται σε μια πλατφόρμα φαγητού, κάνοντας αρκετές ταξικές μεταφορές, κλείνει το μάτι στον σύγχρονο πολιτισμό και τον καπιταλισμό άλλα επίσης στον αλτρουισμό, τον ρατσισμό, το μισογυνισμό, φασισμό, σουρεαλισμό, μονοθεϊσμό, πλουραλισμό, ρεβιζιονισμό, ιμπερεαλισμό, βουδισμό, ανθρωπισμό, ατομικισμό, μαρξισμό – λενινισμό και τον κανιβαλισμό.
Απολαύστε την – χωρίς φαγητό.
Στο σενάριο της ταινίας, σε μια πολυδαπεδική φυλακή που σε κάποιους ίσως θυμίσει γραφεία εταιρίας (συμβολισμός, συμβολισμός) ή κοινωνική πυραμίδα ή και σαδομαχιστικό πορνό της δεκαετίας του 90, ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές κατεβαίνει αυτόματα σε όλα τα πατώματα. Το φαγητό που έχει τοποθετηθεί εκεί, θεωρητικά, φθάνει για όλους. Σε πρακτικό όμως επίπεδο οι σιχαμεροί ένοικοι του ρετιρέ και των επάνω γραφείων κλάνουν και ρεύονται κατά την διάρκεια του δείπνου γιατί έχουν παράπονα από την απόδοση των θλιβερών προλετάριων των υπογείων. Όμως, μια φορά κάθε μήνα, οι ρόλοι αλλάζουν απροειδοποίητα και, εν πάση περίπτωση, κανείς δεν δίνει το καλό παράδειγμα μέχρι ότου ένας αράπης (συμβολισμός, συμβολισμός) με ΤΕΡΑΣΤΙΟ όραμα και ο φίλος του αποφασίζουν να μεταφέρουν άθικτο ένα κομμάτι πανακότας ως τον πάτο, για να περάσουν το μήνυμα της επανάστασης.
σσ. Με την ευκαιρία, καλό ταξίδι στον σπουδαίο αγωνιστή Μανώλη Γλέζο που έφυγε σήμερα απ’ την ζωή.
Σε γενικές γραμμές, γαμώ την πανακότα μου. Η ταινία είναι έξυπνη, πρωτότυπη και διακατέχεται από τον χαρακτηριστικό μαγικό ρεαλισμό του καλού ισπανικού σινεμά. Η χαρακτηριστική κλωστή που ενώνει τη μυθοπλασία με το γεγονός και είναι τόσο λεπτή, που απορροφάται από την μυσταγωγία της αφήγηση και έχει ξεχωρίσει τόσο έντονα την ισπανόφωνη βιβλιογραφία σε ανανεωτικό λογοτεχνικό κίνημα παγκοσμίως, εμφανίζεται κι εδώ ως το απολαυστικότερο στοιχείο της ταινίας.
Από εκεί και πέρα, οι απλοί πυλώνες του φιλμ προσπαθούν εντέλει να παραδώσουν διαρκώς μηνύματα και εμφανίζουν συνεχώς συμβολισμούς επάνω σε συμβολισμούς, οπότε αν την δείτε με κάποιον φίλο σας μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι, ποιος θα βρει τους περισσότερους συμβολισμούς. Φαντάζομαι πως ο περισσότερο παρατηρητικός κερδίζει, όμως, αν και ειδικά σε περίοδο καραντίνας το φιλμ βλέπεται νεράκι, εμένα κάπου με έχασε.
Τέλος, η λεπτή πινελιά του μεταφυσικού στο φινάλε (που για εμένα προσωπικά δεν πατάει δυνατά, εφόσον το σουρεαλιστικό στοιχείο πρέπει να αλλάζει μονάχα ένα συγκεκριμένο υλικό της πραγματικότητας ώστε να την αναδεικνύει) έχει διάφορες μεταφράσεις και εσκεμμένη ασάφεια, που πάντοτε ομορφαίνει αυτές τις ιστορίες και δεν προσφέρεται για χώνευση αλλά για πικάντικη γεύση.
Του τέστιν, τα ανοικτά ενδεχόμενα είναι για να προσαρμόζονται εκείνα σε εμάς και όχι εμείς σε εκείνα.
Βαθμολογία 7/10 Βαθμολογια 6/10
Βαθμολογία 7/10
σσ. Αν, παρόλα αυτά, είδατε την ταινία και θέλετε οπωσδήποτε να μάθετε τι σημαίνει το φινάλε και τι ακριβώς συνέβη με το κοριτσάκι – για αποφυγή δημόσιων σπόιλερ – πατήστε στην παρακάτω εικόνα:
The post Η πλατφόρμα – the Platform appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Δυο Πάπες – Two Popes appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το “Δύο Πάπες” μας αφηγείται την ιστορία δύο ανθρώπων με εκ διαμέτρου αντίθετους βίους άλλα έναν κοινό παρανομαστή: Την αγάπη τους για τον Θεό. Μια ταινία τόσο βαρετή όσο ακούγεται, που οι ερμηνείες των ηθοποιών της και η περιέργεια μας για το πως αράζει την πετσα του ο Πάπας όλη μέρα στο Βατικανό, μπορεί να την κάνει όσο ενδιαφέρουσα χρειάζεται για να μην κλείσουμε την τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχουμε ξαναδεί ταινία με Πάπες. Και να δούμε μια είναι ένα από τα 50 πράγματα που οπωσδήποτε κάποιος πρέπει να κάνει πριν πεθάνει, σύμφωνα με ένα άρθρο του Βενέδικτου στην Lifo.
Στο σενάριο της ταινίας, δύο καρδινάλιοι που βάζουν υποψήφιοι για τον τίτλο του Πάπα, έχουν μεγάλη κόντρα. Μια ιστορία που ξεκινά από τα παιδικά τους χρόνια και την εποχή που πήγαιναν μαζί στο καταχτητικό. Ο Βενέδικτος δεξής ψάλτης στον Καθεδρικό της Φιλοθέης, ο Μπεργκόλιο αριστερός στο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω. Ο πρώτος φαν του κρίκετ, ο δεύτερος Ολυμπιακός. Ο ένας 137 χρονών, καμπούρης, κουτσός, τυφλός, στη δύση της ζωής του, ο άλλος μόλις 114, κοτσονάτος με ρηξικέλευθες για την εποχή ιδέες. Είναι όμως έτοιμος ο κόσμος να υποδεχτεί την νέα εποχή του Παπισμού; Αυτό είναι κάτι που ο σκηνοθέτης φαίνεται πως θέλει να το μάθουμε μέσα από το ενδιαφέρον (;) κοντράστ των συζητήσεων τους.
Σε γενικές γραμμές η ταινία περιέχει πολλά λευκά ράσα και αγάλματα του Μικελάντζελο. Είναι σχετικά επιδερμική, καλογυρισμένη και σε κάποια σημεία ανιαρή. Ο Άντονι Χόπκινς και ο Τζόνοθαν Πιρς κάνουν ρεσιτάλ ερμηνείας και κρατούν το φιλμ στα επίπεδα μιας καλής ταινίας – για τον Χόπκινς είναι να χάνεις τα λόγια σου ορισμένες φορές για το τι καταπληκτικός ηθοποιός που είναι. Για το πόσο απολαυστικός είναι στους ρόλους του και πάντοτε ένα επίπεδο πάνω από αυτό που περιμένει κάποιος να δει από εκείνον. Δεν θα ενθάρρυνα κάποιον να δει το φιλμ, δεν θα τον απέτρεπα κιόλας, αλλά θα έλεγα πως επειδή δεν υπάρχει άλλη ανάλογη ταινία, αν ποτέ βρεθείτε στην κατάλληλη διάθεση παρακολουθήστε την και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Βαθμολογία: 7/10
The post Δυο Πάπες – Two Popes appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Το πιο ψυχρό παιχνίδι – The coldest game appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Βαρσοβία 1962. Ο ψυχρός πόλεμος είναι στο αποκορύφωμά του. Η Ρωσία παράγει μόνον βότκα, Κουμουνισμό και πυρηνικά όπλα. Η Αμερική αγωνιά να σώσει την Κούβα και την ανθρωπότητα. Στην μέση όλων ένα παιχνίδι σκάκι. Κάθε κίνηση και κρυπτογραφημένο μήνυμα. Ρώσοι υπνωτιστές σαμποτάρουν την παρτίδα. Υποβρύχια περνούν κάτω απ΄τους νιπτήρες της Αμερικάνικης αποστολής. Ελικόπτερα απογειωνόνται. Πύραυλοι εκτοξεύονται. Αθώοι δολοφονούνται. Οι θεατές σκουπίζουν τον ιδρώτα τους σε πετσέτες με σφυροδρέπανα. Τι θα συμβεί Θεέ μου τελικά; Θα δει ο Αμερικάνος το ΜΑΤ σε τρεις κινήσεις ή θα καταστραφεί η υφήλιος;
Η ταινία είναι προφανώς εμπνευσμένη από την θρυλική παρτίδα του Βobby fischer με τον Spassky και ομολογώ πως το σενάριο κατασκοπίας με φόντο τον ψυχρό πόλεμο και άξονα ένα παιχνίδι σκάκι είναι ενδιαφέρουσα ιδέα. Στην πραγματικότητα, ένας ανάλογος σκακιστικός αγώνας έχει χαρίσει στον παγκόσμιο κινηματογράφο μια υπέροχη ταινία και πιστεύω πως το συγκεκριμένο εύρημα έχει ακόμα περισσότερα να προσφέρει. Με μια σημαντική προϋπόθεση: να γνωρίζεις και δυο πράγματα γι αυτό εφόσον το χρησιμοποιείς ως μόχλευση στο σενάριο. Θέλω να πω, τόσα χρήματα ξόδεψες σε εφέ, μην κρεμάς την υπόθεση επειδή βαριέσαι.
Δυστυχώς, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στην ταινία, είναι πως αξιοποιεί τον βασικό της άξονα τόσο επιφανειακά που αδικεί τον ίδιο της τον εαυτό. Μια κορυφαία παρτίδα μπορεί να κρύβει πίσω της φοβερές μάχες υποβάθρου, εγωισμού και χαρακτήρα και δίνατε να πυροδοτήσει καταπληκτικά δεύτερα επίπεδα, αν αξιοποιηθεί αλληγορικά. Κρίμα και πάλι κρίμα, όλος ο αγώνας να είναι μια τόσο κακή καρικατούρα. Επίσης, αυτό που με ενοχλεί λιγότερο, είναι πως το “πιο ψυχρό παιχνίδι” είναι μια καλογυρισμένη Αμερικανιά πρώτου μεγέθους.
Στο σενάριο της ταινίας, η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα της Αμερικής (ίσως και του κόσμου) τριγυρνά με ένα μπουκάλι τσίπουρο κάπου στους δρόμους της Νέας Υόρκης και κλέβει στα χαρτιά για να πληρώσει το νοίκι. Με τον ψυχρό πόλεμο στα ντουζένια του και μια ντουζίνα πυραύλους έτοιμους να χαλάσουν αν μείνουν λίγο ακόμα στο υπόγειο, μια παρτίδα σκάκι ανάμεσα σε Ρώσους και Αμερικάνους είναι έτοιμη να πραγματοποιηθεί στην Βαρσοβία. Το ταμπλό στήνεται και όλοι βρίσκονται στις θέσεις τους. Όμως οι Ρώσοι, που δεν ξέρουν να χάνουν, είναι έτοιμοι να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα αν ο καλός Αμερικάνος βγάλει βασίλισσα με το πιονάκι του. Όλος ο κόσμος τρώει τα νύχια του από την αγωνία και ο Ρώσος ξύνει καταλάθος τα αρχίδια του! Ως γνωστόν στο σκάκι ότι αγγίζεις πρέπει να το παίζεις: τι θα κάνει τώρα άραγε ο Σύντροφος Γιούρι, θα τον πετάξει αναγκαστικά έξω για να γ@μήσεi την αίθουσα και υποχρεωτικά οι Αμερικάνοι θα απαντήσουν με πυρηνικά κατά της Μόσχας;
Ομολογώ πως η ταινία είναι σε αρκετά σημεία προσεγμένη (σε άλλα βέβαια καθόλου) και το σενάριο της έξυπνο. Απλά μου θυμίζει την ευφυΐα που επιστρατεύει ένας ενήλικας για να εξαπατήσει ένα παιδί. Αρκετά με τα κλισέ και τους κακούς Σοβιετικούς που παίζουν ρώσικη ρουλέτα για να σπάσουν την ανοία τους. Και με την ευκαιρία, μιας και ο πρωταγωνιστής μας ξέρει να τετραγωνίζει τον κύκλο, να διορθώνει τον Οπενχάιμερ στα μαθηματικά και να ακουμπά την μύτη του με την γλώσσα του, παραθέτω, για όποιον ενδιαφέρεται, ένα παλιότερο άρθρο μου για την άγνωστη παρτίδα σκάκι μεταξύ Οπενχάιμερ και Αινστάιν.
(διαβάστε το -> εδώ).
Βαθμολογία: 6/10
Ακούστε το πρόσφατο μουσικό podcast του Inspired By words εδώ –
The post Το πιο ψυχρό παιχνίδι – The coldest game appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Lion (in Zion like iron in Zion) appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το Lion δεν είναι το κλασσικό hit του Bob Marley αλλά μια από τις ολοκαίνουργιες (2016) ταινίες της συλλογής του Netflix, την οποία μπορείτε κάλλιστα να παρακολουθήσετε με κάποιον/α που θέλετε να τον/την κάνετε να πλαντάξει στο κλάμα ώστε να γείρει στο πλευρό σας (και μετά να φασοθείτε).
Στο σενάριο της ταινίας, ένα μικρό, φτωχό, καλό, μυξιάρικο Ινδάκι που κλέβει κάρβουνα για να τα ανταλάξει με Corn – Flakes, αποκοιμιέται στο τρένο και ξυπνά 20 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Πανικοβλημένος και μόνος σε ένα άδειο βαγόνι – που όλοι έχουν εγκαταλείψει επειδή τους ενοχλούσε το ροχαλητό του – ο Ινδός Βασιλάκης Καίλας τσιμπά πρόστιμο από τον ελεγκτή και τελικά απομένει να τριγυρνά απελπισμένος στους δρόμους μια άγνωστης πόλης, στην οποία γίνεται λούστρος για να βγάλει το ψωμί του. Αφού ξεγλιστρά από επίδοξους παιδεραστές και έμπορους οργάνων, ευτυχώς δεν καταφέρνει να βρει τον δρόμο της επιστροφής και ένα ζάπλουτο, στοργικό Αυστραλιανό ζευγάρι με πολλά παπούτσια τον υιοθετεί. Παρόλα αυτά, ενώ όλα δείχνουν να του πάνε τώρα δεξιά, τον χτυπάει κεραυνός, μετεωρίτης και ένα πιάνο του πέφτει στο κεφάλι. Ο έφηβος Σαρού όμως, που έχει μάθει στα δύσκολα, ανακάμπτει γρήγορα από τις νέες αντιξοότητες που του παρουσιάζονται, προτού ανακαλύψει πως η εφορία έχει δεσμεύσει τις καταθέσεις του, ο γείτονας του έχει σκάσει το λάστιχο, μια μύγα έχει μπει στην κουζίνα του και η μητέρα του ανακάλυψε τις τσόντες που έκρυβε κάτω από το κρεβάτι του.
Τι θα κάνει τώρα ο έφηβος και ώριμος Ινδός μας; Θα καταφέρει να ανακαλύψει την πραγματική του μητέρα ώστε να εξηγήσει στην ανάδοχη πως στα μέρη που μεγάλωσε δεν υπήρχαν καθόλου παιχνίδια και όλα τα παιδάκια αναγκάζονταν να παίζουν μοναχά με τα παπαγαλάκια τους;
Δράση – μυστήριο – αγωνία.
Το Lion είναι μια καλή, διαφορετική, ταινία που παρουσιάζει ευθέατα μια σπαρακτική, αληθινή ιστορία. Αν και σε ορισμένα σημεία πλατειάζει, αξίζει τον χρόνο της για αρκετούς διαφορετικούς λόγους. Ένας από τους οποίους είναι να κάνετε το φλερτ σας να κουρνιάσει επιτέλους στην αγκαλιά σας.
Δείτε την (με χαρτομάντιλα).
Βαθμολογία: 7/10
The post Lion (in Zion like iron in Zion) appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Uncut gems – Άκοπο Διαμάντι appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Όσο και να σας ξενίζει ο τίτλος (και το ο,τι πιθανόν δεν τον έχετε ακούσει ποτέ ξανά) το Uncut Gems είναι η 3η καλύτερη ταινία που έβγαλε φέτος το Χόλιγουντ, μετά το Once upon a time in Hollywood (Κάποτε στο Χόλιγουντ) , το Irishman (Ο Ιταλός) και πιθανόν αρκετές από τις μικρότερες παραγωγές που δεν έχουν διαφημιστεί αρκετά για να φθάσουν στα μάτια μας αποκλειστικά και μόνο λόγο έλλειψης χρημάτων και όχι ποιότητας (αλλά ποιος νοιάζεται; έχουν πολύ μικρό μπάτζετ για να ασχοληθούμε μαζί τους έτσι κι αλλιώς).
Ναι, το ξέρω, μοιάζει σχεδόν τόσο κακό αστείο όσο εκείνα των ταινιών που πρωταγωνιστεί, αλλά πράγματι ο Adam Sadler ή Ben Stiller είναι εξαιρετικός πρωταγωνιστής σε μα πραγματικά καλή ταινία. Πως γίνετε αυτό; Κανείς δεν μοιάζει να το ξέρει. Όμως ο ρόλος του άσχημου, Εβραίου, αποτυχημένου τζογαδόρου που χρωστάει σε όποιον μιλάει Αγγλικά, Ιταλικά και Ρώσικα και έχει αστεία φωνή και αποτυχημένο γάμο, μοιάζει να του ταιριάζει γάντι. Γιατί άραγε;
Στο σενάριο της ταινίας, στα χέρια ενός άσχημου Εβραίου αποτυχημένου τζογαδόρου που χρωστάει σε όποιον μιλάει Αγγλικά, Ιταλικά και Ρώσικα, φθάνει ένα ακατέργαστο διαμάντι ανεκτίμητης αξίας. Στην προσπάθειά του να το πουλήσει για να ξεχρεώσει την τράπεζα, να πληρώσει τον ένφια και να μην του κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα, έρχεται σε επαφή με έναν μεγάλο σταρ του NBA που καίγεται να το αγοράσει γιατί πιστεύει πως θα του βελτιώσει το πεσμένο του ποσοστό στα τρίποντα. Μόνο που ο αφελής έγχρωμος θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει πως είναι λάθος να έχεις τυφλή εμπιστοσύνη σε έναν Εβραίο και ο,τι έτσι κι αλλιώς, στο τέλος της χρονιάς, MVP θα βγει ο Αντεντοκούμπο.
Η ταινία, παρότι είναι από εκείνες που στην τηλεόραση παίζονται συνήθως Σάββατο μεσημέρι, είναι καλή. Πολύ καλή. Έχει έναν εξαιρετικό Ben Stiller ή Adam Sadler στον πρώτο ρόλο, άφθονο πέρασμα διασημοτήτων, όπως ο Κομπι Μπράιαντ, o Λενυ Κράβιτς και το μενταγιόν του Μάικλ Τζάκσον και την πανέμορφη Julia Fox στον ρόλο της κρυφής, εκρηκτικής ερωμένης του πλούσιου Εβραίου ο οποίος της παρέχει σπίτι, αμάξι, ρούχα και λεφτά ενώ τον απατάει. Αλλά τον αγαπάει.
Προτείνω να την δείτε γιατί είναι γρήγορη, ουσιαστική και με νόημα. Το σοκαριστικό φινάλε την απογειώνει ενώ η ώρα που συνήθως προβάλουν τέτοιου τύπου ταινίες στην δημόσια τηλεόραση είναι εκείνη που μόλις έχουμε ξυπνήσει ή που θέλουμε να κοιμηθούμε, οπότε χάνουμε πάντα την μισή. Οπότε κατεβάστε την. Θέλω να πω, δείτε την στο Netflix με μόλις 8.99 τον μήνα και τις πρώτες 30 ημέρες εντελώς δωρεάν!
Βαθμολογία: 8/10
The post Uncut gems – Άκοπο Διαμάντι appeared first on Inspired by Words.
]]>The post The Witcher – Ο γητευτής appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Το μεγαλύτερο ποσοστό των βιβλίων φαντασίας είναι σκουπίδια, έγραφε κάποτε ο Στάνισλαβ Λεμ στις κριτικές του, αναφερόμενος μεταξύ άλλων σε έργα σπουδαίων συγγραφέων της εποχής, όπως ο Philip Dick και ο Asimov. Και δεν νομίζω πως αν ο συγγραφέας ήταν ακόμη ζωντανός, είχε Netflix, γρήγορο Internet και 8.99, τα πρώτα 8 επεισόδια του πολυαναμενώμενου Witcher θα κατάφερναν να του αλλάξουν ριζικά την παραπάνω γνώμη.
Η αλήθεια είναι πως συμφωνώ με τον Λεμ. Οι περισσότερες ταινίες φαντασίας είναι πράγματι πολύ ως πάρα πολύ κακές αλλά συχνά το σασπένς και μόνο φαίνεται πως είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το κοινό τους. Και το Witcher όχι μόνο είναι γυρισμένο επί τούτου ως είδος, αλλά επιπλέον φαίνεται πως έχει κατασκευαστεί κυρίως για όσους έχουν παίξει το video-game.
Το σενάριο δεν προκρίνεται για σοβαρό σχολιασμό μιας που δεν είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια σειρά αποστολών που ο καλός μας ήρωας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας – πάνω κάτω όπως θα γινόταν και στο παιχνίδι. Υπάρχουν βασίλισσες, μάγοι, τέρατα, ξόρκια, ξωτικά, κατάρες και πολλά άλλα τέτοια. Πράγματα τα οποία αν σας εντυπωσιάζουν από μόνα τους, τότε ίσως ευχαριστηθείτε απόλυτα το Witcher μιας και στο σενάριο έχουν αδειάσει χύμα 7 κοντέινερ με τέτοιου είδους μπλιμπλίκια. Επίσης η σειρά ξεκινά με τον τρόπο που συνήθως εκκινούν τα επιτραπέζια παιχνίδια του ανάλογου είδους: Ένας παντοδύναμος και μόνος πολεμιστής, μπαίνει σε ένα μπαρ. Καθώς παραγγέλνει την μπύρα του σιωπηλός, μια κοπέλα κάθετε δίπλα του και του μιλά. Τελικά, εξ όσων φαίνεται από τις πρώτες εντυπώσεις, εφόσον στο Netflix σκόπευαν να κερδίσουν θεατές βασίζοντας την σειρά στις πωλήσεις του παιχνιδιού, έχοντας έναν (καταπληκτικό πάντως) πρωταγωνιστή να περιφέρετε εδώ κι εκεί αναλαμβάνοντας νέα quest και κάνοντας όλη την ώρα “χμμμ” λες και διαβάζουμε διάλογο στο playstation, μάλλον το κατάφεραν.
Εν κατακλείδι, το Witcher είναι μια αρκετά φτωχή σειρά επικής φαντασίας. Οι τρανταχτές ελλείψεις στο σενάριο και εν τέλει στο μεράκι δεν υπερκερνούν τα όμορφα τοπία, τα ωραία φίλτρα και τα φανταχτερά σπαθιά. Η σύγκριση με το GOT δεν προκύπτει από πουθενά, αφού όσο και αν το πρώτο χώλαινε σε καίρια σημεία, τελικά είναι πλέον φανερό πως γυρίστηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να παρουσιάσουν ένα καλό αποτέλεσμα και όχι μια σειρά που ψάχνει το κοινό της στους geeks της φαντασίας, των video games και των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Ίσως αν ήμουν 14 χρονών να μπορούσα να παρακολουθήσω το Witcher ευχάριστα, αν και ξανά θα ήμουν ατυχος μιας και θα είχα εκθέσει τα παιδικά μου χρόνια σε εκείνο και όχι σε αντίστοιχα ερεθίσματα που χωρίς να με βομβαρδίζουν με εξωτικές λέξεις και ξόρκια παραμυθιών, αδειάζοντας ταυτόχρονα έναν σκασμό λεφτά μπροστά από την οθόνη μου για να με μαγέψουν, επέτρεπαν στην φαντασία μου να οργιάσει όπως πρέπει μοναχή της:
Βαθμολογία: 6/10
The post The Witcher – Ο γητευτής appeared first on Inspired by Words.
]]>