The post Story of a song – Elvis Presley, Unchained melody appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο επονομαζόμενος βασιλιάς του ροκ και πραγματικός άρχοντας του κόσμου, ο άνθρωπος που έκανε με την φωνή του τα πουλιά στα δέντρα να κελαηδούν, με την εμφάνισή του τους τυφλούς να δουν το φως απ το ηλιοβασίλεμα και με το χαμογελά του τις παρθένες να πιάσουν παιδί, αποφάσισε πως φοβάται τα αεροπλάνα. Και τότε όλος ο κόσμος συμφώνησε μαζί του πως τα αεροπλάνα είναι επικίνδυνα και πολύ καλά κάνει ο Έλβις και τα φοβάται. Γιατί ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε στον Έλβις πως θέλει να αισθάνεται . Μπορούσε, εξάλλου, κάποιος να πάρει το πρακτικό ρίσκο να του πει να μπει σε ένα αεροπλάνο, σε ένα δημιούργημα ανθρώπων και όχι θεών, κι εκείνο να πέσει; Φυσικά και δεν μπορούσε. Οπότε αυτή η ιστορία τραγουδιού – kind of – ξεκινά όταν ο Έλβις αποφάσισε πως δεν φοβάται πλέον τα ύψη και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1977, 6 μόλις βδομάδες πριν τον θάνατό του.
Ένα χρόνο μετά την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, και παρά την κάκιστη φυσική του κατάσταση, ο Έλβις αποφασίζει να ηχογραφήσει νέο δίσκο και μέσα σε αυτόν να συμπεριλάβει τη συγκλονιστική μελωδία των Rightenous Brothers, Unchained Melody. Το κομμάτι με το οποίο θα δώσει επίλογο στην ανεπανάληπτη καριέρα και πολυτάραχη ζωή του. Με αφορμή τον δίσκο, λοιπόν, ξεκινά μια νέα περιοδεία η οποία τον Ιούνιο του 1977 καταλήγει στην Νότια Ντακότα. Στο μέρος στο οποίο εκείνη την ημέρα είναι στραμμένο το ενδιαφέρον ολόκληρου του σύμπαντος.
Στις 17 του μηνός ο Έλβις φτάνει στο αεροδρόμιο της Ντακότα ενώ το στάδιο που έχει προγραμματιστεί να τραγουδήσει στις 8 είναι ασφυκτικά γεμάτο και η ώρα είναι ήδη 9.15. Παρόλα αυτά κανείς δεν παραπονιέται γιατί δεν έχει άλλωστε το δικαίωμα να το κάνει. Εκείνος κατεβαίνει την σκάλα φορώντας τα μαύρα γυαλιά του, παραλαμβάνει έναν αναμνηστικό δίσκο από τον κυβερνήτη της πόλης, τον χτυπάει φιλικά στη πλάτη και βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες με όλους. Πίνει μια γουλιά μπέρμπον για να ζεστάνει τη φωνή του, μπαίνει στο αμάξι που τον περιμένει και ανεβάζει το τζάμι. Μισή ώρα μετά μια ολόμαυρη λιμουζίνα φθάνει έξω από το στάδιο. Ο Έλβις κατεβάζει λίγο το παράθυρο και κοιτά να δει τι γίνεται. Στην σκηνή, ο εκφωνητής της βραδυάς τρέχει γρήγορα στο κέντρο της αυλαίας και ανακοινώνει στον κόσμο π “Elvis is in the building”. Επικρατεί πανδεμονιο. Λίγα λεπτά αργότερα τα σχοινιά τραβάνε τις κουρτινες και ο Έλβις στέκεται από πίσω ακίνητος χωρίς να μιλά και κάτι σκέφτεται. Ξεκινά να μιλάει στον λαό του αλλά κάπου στα μισά βαριέται και αποφασίζει να τραγουδήσει. Κάπως έτσι, δίνει μια μεγαλειώδης παράσταση, την τελευταία της ζωής του.
Δύο, περίπου, ώρες αργότερα, ο βασιλιάς αποφασίζει να πει το τελευταίο του τραγούδι μόνος του με ένα πιάνο. Καλει ένα τυχαίο παιδί από την ορχήστρα και του λέει “κράτα μου με το ένα χέρι το μικρόφωνο και με το άλλο το ουίσκι σε παρακαλω αγόρι μου.” Τραγουδά το Unchain melody και χτυπώντας τις τελευταίες νότες στο πιάνο σηκώνεται όρθιος στο κέντρο της σκηνής. Τότε βλέπει ένα γεμάτο γήπεδο με κόσμο που παραληρεί πέρα ως πέρα και ακόμα μακρύτερα μόνο το φεγγάρι. Λέει “Yea”, λέει “Good” και μέσα σε ένα stand ovation που δεν έχει προηγούμενο, που δεν έχει τελειωμό, ο Έλβις καταλαβαίνει πως αυτό το χειροκρότημα δεν πρόκειται να τελειώσει μέσα στη βρομάδα οπότε σηκώνει τη μπέρτα του ψηλά πίσω από την πλάτη, υποκλίνεται ξανά στο κοινό, σκουπίζει τον ιδρώτα του σε εκείνη, την πετά στο μέσο της σκηνής για να την χειροκροτήσουν και σηκώνεται και φεύγει. Δέκα λεπτά αργότερα ο εκφωνητής τρέχει στο μέσο της σκηνής και ανακοινώνει από το μικρόφωνο “Elvis has left the building”. Όλοι σηκωμένοι όρθιοι πλέον συνεχίζουν να χειροκροτούνε, να κλαίνε, να τραγουδάνε και να ωρύονται. Ο Ελβις είχε κάνει τη δουλειά του για τελευταία φορά σε αυτόν τον κόσμο, είχε πει τις τελευταίες του δημόσιες λέξεις, ο εκφωνητής είχε ανακοινώσει για τελευταία φορά την παρουσία του κι εκείνος τραγουδήσει το τελευταίο του τραγούδι. Το Unchained Melody, την δική του διασκευή στην ανεπανάληπτα ερωτική μπαλάντα των Rightenous Brothers.
Τιμή τους.
The post Story of a song – Elvis Presley, Unchained melody appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Peter Green – Black Magic Woman. appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Ξεκουράσου καλά, θυμωμένη ιδιοφυΐα Peter Green. Θα λήψεις απ’ όλους όσους αγάπησαν την μουσική σου.
Ίσως δεν αποτελεί θέσφατο, είναι όμως μια επαληθευμένη πραγματικότητα: διαταραχή και δημιουργηκότητα είναι δύό αδέλφια που περπατούν στην δύση πιασμένα από το χέρι. Κάπως έτσι, το 1977 ο μουσικός, κιθαρίστας και ιδρυτής των Fleetwood Mac, Peter Green συλλαμβάνεται με την αιτία της απειλής κατά του μανατζέρ του με δίκαννο έξω από το γραφείο του φορώντας ροζ μπουρνούζι. Ήδη από το 1970 και πριν καλά προλάβει να κλείσει τα 30 του χρόνια, ο Green έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο και περάσει από κάμποσες δοκιμαστικές θεραπείες, ανάμεσά τους και η απαρχαιωμένη ακόμα και για την εποχή ηλεκτροσπασμοθεραπεία. Κι όμως, η τραγική και ληθαργική του κατάσταση εκείνης της περιόδου θα χαρίσει στην μουσική ορισμένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια παράδοξης στιχουργίας και μουσικής τεχνοτροπίας, όπως το Green Manalishi (εναλλακτική εκτέλεση Judas Priest), το Albatros, το Man of the world αλλά και το Black Magic Woman.
Ο Peter Green, που όπως στο μεταγενέστερο βίντεοκλιπ του τραγουδιού αλλά και της παραπάνω φωτογραφίας φιγουράρει μέσα από τα υποφωτισμένα φιλμ της εποχής να απολαμβάνει το μεγαλείο του εσωτερικού του πανδεμόνιου στον μόνο χώρο που του ήταν ποτέ οικείος, την σκηνή, θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες των αρχών της δεκαετίας του ’60. Τόσο που όταν ο Έρικ Κλάπτον θα εγκατέλειπε το 1962 τους Blues Brakers, τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος θα τον αντικαταστούσαν με τον Green ως τον καλύτερο εκείνης της φουρνιάς.
Παρόλα αυτά, ο Green δεν ήταν ακόμα ένας κιθαρίστας που ακολούθησε την μόδα με σκοπό να εντυπωσιάσει με ταχύτατες φανφάρες τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς και τις γκρούπις των συναυλιών. Στο ζενίθ του υπήρξε ο αυθεντικός καλλιτέχνης και ο μπλουζίστας με τα αχτένιστα μαλλιά, το κουρασμένο πρόσωπο και την γοητεία των ματιών που έχουν οι άντρες με τη χαμένη ψυχή. Ο Green χρησιμοποιούσε στην κιθάρα του όλα όσα τον έκαναν να ανατριχιάζει όταν θα τα άκουγε μετά: Το απλό bending και το γλυκό vibrato μαζί με μινόρε σόλο ναρκωτικής μελανχωλίας, η οποία μεγένθυνε τα πρώτα κρούσματα της ψυχικής αστάθειας που αργά και σταθερά ξεκίνησε να κάνει την εμφάνισή της.
To Black Magic Woman, το οποίο γράφτηκε το 1968, βασίστηκε στο τραγούδι “I love another woman” από το άλμπουμ των Fleetwood Mac που είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα τον ίδιο χρόνο. Από τους φίλους της ροκ μετέπειτα θεωρήθηκε κάτι σαν πρώιμος ή ακατέργαστος ήχος του συγκροτήματος. Σήμερα, για αρκετούς μουσικόφιλους, ακόμα και στην εποχή του youtube, το Black Magic Woman παραμένει μιας από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Carlos Santana. Η κρυστάλλινη και λεία εκδοχή του το παρέσυρε στην κορυφή των Chart και το μετέτρεψε σε παγκόσμια και διαχρονική επιτυχία. Όμως αν κάτι ξεχωρίζει την πρωτότυπη, είναι τόσο το εύρος των συναισθημάτων που χαρακτίριζαν τον ίδιο τον δημιουργό όσο και η γοητεία του χαρακτήρα που συναντάμε στις πρώιμες καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Το Black magic woman του Green είναι γνήσιο σαν και τον ίδιο. Γράφτηκε με ναρκωτικά και ακούγεται καλύτερα με τέτοια. Ο ήχος είναι πλεγμένος φουρκέτα, προβληματικός, με νότες που σκάνε με υπερβολικά πατήματα της πένας σαν να κρύβουν πίσω τους έναν τεράστιο καημό. Ακόμη και στίχος “I got a black magic woman” δεν είναι ο ίδιος όταν ακούγεται από τα χείλη ενός μελαμψού μεξικανού βιρτουόζου όπως ο Santana, που θα μπορούσε να έχει γνωρίσει μια τέτοια στην απέναντι μεριά του δρόμου του. Η μαγική, κοπέλα που “μετατρέπει την ψυχή” του Peter Green “σε πέτρα” και του “κανει μαγικά” είναι ένα μείγμα από κάποιον φοβισμένο έρωτα που κρατά την ψυχή του ζωντανή και μύχιων αισθημάτων μετουσιωμένων σε μια σκοτεινή γυναικία παρουσία που ξαμολάει πάνω του μάγια όπως αυτά στα παραμύθια. Από εκείνα που δεν κατάφεραν τελικά να τον λυτρώσουν, που τον βασάνισαν προσωπικά και που σε όλους τους υπόλοιπους χάρισαν υπερβατικά μινόρε και πιθανόν τους πιο κρυπτικούς στοίχους της ροκ. Φεύγοντας σήμερα από την ζωή ο Peter Green μας αποχαιρετά με εκείνα και μας αφήνει για πάντα με το μυστήριο του Green Manalishi και του σχιζοφρενικού του ονείρου για το οποίο τελικά δεν μίλησε ποτέ. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
The post Peter Green – Black Magic Woman. appeared first on Inspired by Words.
]]>The post Exodus – Η απόπειρα δολοφονίας του Bob Marley appeared first on Inspired by Words.
]]>
0
0
Τον Δεκέμβριο του 1976, μέσα σε ένα αεροπλάνο που πραγματοποιεί την πτήση Τζαμάικα – Μαιάμι, φυγαδευμένος και αυτό εξορισμένος από την ίδια του την χώρα ο τραγουδιστής, μουσικός και πολιτικός ακτιβιστής Robert Nesta Marley ξεκινά να γράφει τους στίχους ενός τραγουδιού που μιλά για την βιβλική ιστορία του Μωυσή και του λαού του Ισραήλ σε αντιπαραβολή με την αναζήτηση των Ρασταφάρι για την δική τους γη της Επαγγελίας. Ο στιχουργός έχει ήδη αποφασίσει να δώσει το όνομα του τραγουδιού σε ολόκληρο τον δίσκο ο οποίος, λίγους μήνες αργότερα, θα χαρακτηριστεί ο καλύτερος του αιώνα και όπως και το ομώνυμο κομμάτι, Exodus, θα γίνει παγκόσμια και διαχρονική επιτυχία.
Την δεκαετία του ’70 η πολιτική κατάσταση στην Τζαμάικα ήταν τόσο τεταμένη, που τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα πλαίσιόνονταν από ένοπλους μισθοφορικούς στρατούς οι οποίοι μετέφεραν την βία στους δρόμους, μετατρέποντας την χώρα σε ένα ατέλειωτο σφαγείο με τον μεγαλύτερο αριθμό δολοφονιών παγκοσμίως. Η καταπίεση της αποικιοκρατικής εξουσίας στο νησί το είχε ήδη οδηγήσει σε έναν χρόνιο ανταρτοπόλεμο και παράλληλα είχε προλειάνει το έδαφος για την έλευση του ειρηνικού, πολιτιστικού, φιλοσοφικού και θεολογικού κινήματος του Ρασταφαρισμού. Σύμφωνα με αυτό, οι Ρασταφαριανοί αποκυρήταν την Τζαμάικα ως πατρίδα, θεωρώντας την γη της αιχμαλωσίας αντίστοιχη της Βαβυλώνας και ζούσαν με την επιθυμία της επιστροφής στην πρότερη πατρίδα τους, την Ζάιον της Αφρικής (We know where we’re from – We’re leaving Babylon – We’re going to our father land – στίχοι από το Exodus).
Τον Δεκέμβριο του 1976, λίγο πριν τις εκλογές, με την κατάσταση πιο έκρυθμη από ποτέ, ο Marley αποφασίζει να οργανώσει μια ειρηνική συναυλία με σκοπό να δημιουργήσει έστω για λίγο έναν ουδέτερο τόπο ειρήνης και μουσικής για τους κατοίκους του νησιού. Παρόλα αυτά, και υπό τις συνθήκες ακραίας πολιτικής πόλωσης και φανατισμού, οι προθέσεις του παρερμηνεύονται και είτε το κόμμα των αριστερών, θεωρώντας πως με την ουδετερότητα του υπονόμευε την ελευθερία της Τζαμάικα είτε το κόμμα της δεξιάς, ως προβοκάτσια στους πολιτικούς του αντιπάλου, στέλνει 8 ένοπλους άντρες στο σπίτι του οι οποίοι ανοίγοντας πυρ κατά βούληση καταφέρνουν να τραυματίσουν πολλούς εξ όσων βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στο μέρος, με τον ίδιο τον Marley να γλυτώνει από καθαρή τύχη, αφού οι 7 σφαίρες οι οποίες προορίζονταν για τον ίδιο καρφώνονται στην πλάτη ενός εκ των επισκεπτών που στέκονταν εμπρός του.
Δύο ημέρες αργότερα ο Marley αποφασίζει να δώσει την προγραμματισμένη συναυλία ύστερα από αρκετή σκέψη και υπό τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για την προστασία της σωματικής του ακεραιότητας. Το ακριβώς επόμενο πρωινό, στις 6 Δεκεμβρίου 1976, παίρνει απόφαση να εγκαταλείψει την χώρα οριστικά και στο αεροπλάνο που τον οδηγεί προς την Αμερική με απώτερο προορισμό το Λονδίνο, υπό την σκέψη των γεγονότων των προηγούμενων ημερών, της γενικότερης απογοήτευσής του για την κατάσταση της χώρας και τις βαθύτερες ρασταφαριανές πεποιθήσεις του, θα γράψει τους στίχους του δημοφιλέστερου τραγουδιού ενός εκ των πιο εμβληματικών δίσκων που κυκλοφόρησαν ποτέ, του Exodus.
Το τραγούδι θα μιλά για την προκείμενη έξοδο τόσο του ίδιου όσο και όλων των Τζαμαικανών από την Βαβυλώνα της ίδιας του της πατρίδας και όπως και στην ιστορία του Μωυσή και του λαού του Ισραήλ, την αναζήτηση της γης της επαγγελίας που τόσο ανάγκη είχε να ανακαλύψει ο λαός της χώρας της Τζαμάικα.
The post Exodus – Η απόπειρα δολοφονίας του Bob Marley appeared first on Inspired by Words.
]]>