The Irishman

Read Time:3 Minute, 5 Second

Βλέποντας την καινούργια ταινία του Σκορτσέζε αμέσως μετά από το απολαυστικό Once upon a time in Hollywood του Ταραντίνο, σκέφτηκα την ατάκα που μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφορούσε στο Χόλιγουντ: Μπορείς να είσαι καλός σκηνοθέτης, αλλά δεν μπορείς να είσαι καλύτερος από τον Σκορτσέζε. Και, περίπου όπως μας δείχνει και η ταινία, η οποία πέραν των άλλων αποτελείτε από το κλασικό και αγαπημένο καστ του Μάρτιν το οποίο δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να δούμε ξανά ενωμένο, τι κρίμα που σε αυτή την ζωή δεν είμαστε αθάνατοι και δεν κουβαλάμε σε κάποια άλλη όσα έχουμε χτίσει σε ετούτη. Απλώς με τα έργα μας μεριμνούμε να ξεγελάσουμε για λίγο τον θάνατο να μην δείχνει τόσο τελεσίδικος…

Επειδή τα χρόνια περνούν, όσα για κάποιους από εμάς μοιάζουν αυτονόητα για κάποιους άλλους δεν είναι… οπότε θυμίζω ορισμένες από τις ταινίες που έχει κάνει στην καριέρα του ο σκηνοθέτης:
Goodfellas
Taxi Driver
The Departed
Raging Bull
Wolf of wall street
Gangs of new York
Cape Fear
The Aviator
Casino

Funny how?

Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος, ο Σκορτσέζε και σε αυτή του την ταινία ασχολείται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα, εκείνο της ιταλικής μαφίας. Εξ’ ου και ο τίτλος The Irishman. Δηλαδή, ο Ιταλός. Το σενάριο της οποίας παρεμπιπτόντως προέρχεται από το βιβλίο του Charles Brandt, του πραγματικού υπεύθυνου για την “εξαφάνιση” του Τζίμι Χόφα.

Στο σενάριο της ταινίας, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι ένας απόστρατος του Β’ παγκοσμίου πολέμου ο οποίος τώρα σκοτώνει τον χρόνο του στο Σικάγο κάνοντας μικρο απατεωνιές. Ώσπου μια μέρα του σκάει το λάστιχο στον δρόμο και αντί να πάει για επισκευή στον Μάκη – ζάντες, μπαλώματα, ανταλλακτικά, ζητάει την βοήθεια ενός αγνώστου αρχιμαφιόζου που περνούσε τυχαία από το σημείο. Από εκείνη την ημέρα κι ύστερα η καριέρα του αναβαθμίζεται, ώσπου συναντά έναν ροκ σταρ του συνδικαλισμού, τον Τζίμι τον Χόφα, ο οποίος διανύει περίοδο τουρνέ για τα δικαιώματα των συνεταιρισμών ενώ στο ταμείο του διαχειρίζεται 1 δις δολάρια (την δεκαετία του 60). Τι θα κάνει τώρα ο καλός μας άνθρωπος Ρομπερτ Ντε Νίρο που μέχρι τότε έβαφε μονάχα σπίτια; Θα εγκαταλείψει το μεροκάματο για να γίνει συνδικαλιστής ή οι ηθικές αρχές της εργατιάς θα τον κρατήσουν για πάντα έναν φτωχό πλην τίμιο οικοδόμο;

Σε γενικές γραμμές, η άποψη μου για το φιλμ είναι η εξής: Τι υπέροχη, κλασσική, απολαυστική ταινία από τον μεγάλο Μάρτιν Σκορτσέζε! Ενώ επίσης η άποψή μου για το φιλμ είναι και η εξής: Μου λείπει λίγο η εποχή που η ψηφιακή επεξεργασία έλειπε από το μοντάζ και η εικόνα είχε την ζωή του φωτός και όχι των αλγορίθμων.
Πάντως, μετά το Goodfellas και το Casino, κατατάσσω τον “Ιρλανδό” ως την τρίτη καλύτερη γκανστερική ταινία του σκηνοθέτη (3 έχει κάνει έως τώρα), με σημαντική διαφοροποίηση από τις προηγούμενες την υπέροχη νότα συναισθηματισμού στο φινάλε. Ο Σκορτσέζε είναι ένας σκηνοθέτης που πάντα προτιμούσε να κάνει να κάνει ταινίες με την παρέα του (Ντε Νίρο, Πέσι, Λιότα κτλ ενώ συχνά πυκνά έχει εμφανιστεί σε σκηνές ακόμα και η μάνα του!) γι αυτό και το τελικό αποτέλεσμα, πέραν όλων των άλλων, ήταν πάντα τόσο αγόγγυστο, ομαλό και ευχάριστο.

Μητέρα του Σκορτσέζε

Παρότι είμαι βέβαιος πως αν όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν είκοσι χρόνια νεότεροι, το φιλμ θα ήταν καλύτερο, σε αυτή την ζωή κανείς δεν είναι αθάνατος και – για όσους έχουν παρακολουθήσει όλα του τα κλασσικά έργα – η συγκεκριμένη ταινία μοιάζει σαν ένα κύκνειο άσμα αυτής της υπέροχης παρέας που μας κράτησε εμβληματική συντροφιά για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
σσ. Αλήθεια, γιατί δεν υπήρχε ο Ραυ Λιότα σε γκανκστερική ταινία του Σκορτσέζε;