GMoustΕίναι γνωστό πως όταν σε αστυνομική περιπέτεια ακουστεί η ατάκα «Μόλις βγω στην σύνταξη, θα μετακομίσω σε κάποιο μέρος πολύ μακριά από εδώ», δύο τινά θα συμβούν: Ο χαρακτήρας θα πεθάνει και το σενάριο δεν θα ξεφύγει από τα στερεότυπα.
Το παραδοσιακό μοτίβο της ταινίας με τον «καλό» εγκληματία και τον «κακό» αστυνομικό που το μόνο που τους χωρίζει είναι μια λεπτή κόκκινη γραμμή, στην οποία πλησιάζουν αμφότεροι καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, το έχουμε δει πολλές φορές – βλέπε Heat – και είναι πράγματι καλό θεμέλιο για να πλέξεις γύρω του γυρλάντες. Παρολα αυτά δεν αρκεί για να δώσει ένα λειτουργικό φιλμ, όποιο και είναι το cast ή ο προυπολογισμός – βλέπε Righteous Kill -. Το καλό, στην περίπτωση του Hell or high water, είναι πως η μανιέρα δουλεύει.
Σε γενικές γραμμές, η ταινία πετυχαίνει γιατί πέραν του καλογραμμένου σεναρίου, των όμορφων πλάνων και του πετυχημένου μουσικού timing, έχει ένα ιδιαίτερο, σκληροπυρινικό Τεξανό υφάκι, που μεταφέρει τον θεατή σε έναν κόσμο μακρινό και άγνωστο (στην περίπτωση πάντα που δεν γεννήθηκε στον Μισσισιπί) : Οι άδειοι σκονισμένοι δρόμοι, η βιοπάλη, τα καουμπόικα καπέλα, ο Τέξας Ρέιντζερ, ο απέραντος πολύχρωμος δυτικός ουρανός αλλά και ο όμορφος συμπρωταγωνιστής των αδικοχαμένων νιάτων, το έξυπνο «μεγάλο κόλπο», η καταδίωξη, τα shootout scenes με τους έντονους ήχους του επικρουστήρα. Λίγο το νόημα της ζωής, λίγο οι δερμάτινες μπότες, και όλα μοιάζουν να ‘ναι όπως θα ‘πρεπε, ειδικά αν κάποιος ψάχνει ταινία με ληστείες, γρήγορες ατάκες, καταδίωξη και τον Jeff Bridges στον ρόλο του σερίφη που ακούει folklore στο περιπολικό του.
Βαθμολογία: 7/10