Ο Χιονάνθρωπος - Jo Nesbo

Read Time:2 Minute, 26 Second

Το πρώτο βιβλίο του Nesbo που διάβασα ήταν το “Περισσότερο αίμα” και έπεσε στα χέρια μου έπειτα από μια μακρά σειρά πολύ καλών βιβλίων που είχα τελειώσει. Το διάβασα με σχετική ευχαρίστηση, αφού τα κείμενα του Nesbo είναι αρκετά ψυχαγωγικά, όμως όταν έφτασα στο τέλος σκέφτηκα, τι, αυτό ήταν όλο; Και η απάντηση ήρθε μοιραία, καθώς οι σελίδες δεν γυρνούσαν άλλο, ναι, αυτό ήταν.

Ο Jo Nesbo είναι αξιόλογος συγγραφέας. Γράφει ζωηρά και τα βιβλία του έχουν ενδιαφέρον. Στο αστυνομικό μυθιστόρημα μάλιστα δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί καλύτεροι του αυτή την εποχή. Έχει καλό μείγμα σύγχρονου και κλασικού μυστηρίου, οι γραμμές του κυλούν με ταχύτητα, δημιουργεί ξεκάθαρη ατμόσφαιρα, πλοκή και χαρακτήρες και εξιτάρει την φαντασία του αναγνώστη. Το μοναδικό πρόβλημα μάλλον δεν έχει να κάνει με τον ίδιο, αλλά με το είδος. Ένα (αμιγώς) αστυνομικό μυθιστόρημα σπάνια αφήνει πίσω του κάτι περισσότερο από έναν αιφνίδιο θάνατο, μια ανατροπή ή έναν δυνατό πυροβολισμό. Όσο ηχηρά κι αν είναι, μόλις γυρίσει η τελευταία σελίδα πάντα ξεθωριάζουν. Γι αυτό συνήθως προτιμώ να παρακολουθώ τέτοιου είδους σενάρια στο σινεμά και όχι στην λογοτεχνία. Εμμέσως, αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα τον “Χιονάνθρωπο”, μιας που σύντομα θα κυκλοφορήσει και η ταινία.

Η υπόθεση του βιβλίου έχει να κάνει με έναν ανυπόληπτο Νορβηγό αστυνομικό με όνομα Χάρι Χόλε, ο οποίος αναλαμβάνει να βρει τον ένοχο ορισμένων κατά συρροή δολοφονιών. Καθώς ο ένας φόνος οδηγεί στον άλλο στο παγωμένο Όσλο, ο χιονάνθρωπος που κάθε φορά βρίσκεται στην εξώπορτα των θυμάτων δεν αποτελεί κοινό παρανομαστή του εγκλήματος για κανέναν άλλο στο σώμα εκτός του Χόλε. Και ενώ η βοηθός του τον εμπαίζει για τις εναλλακτικές μεθόδους του, αυτός αποφασίζει να ακολουθήσει το ένστικτο του για να βρεθεί κάπου ακόμη πιο μακριά και παγωμένα…

Σε γενικές γραμμές, πιστεύω πως ο Nesbo απολαμβάνει πραγματικά αυτό που κάνει μιας που το ξέρει καλά. Μου μοιάζει ακατόρθωτο στο 2017 ένας συγγραφέας να μπορεί ακόμη να δημιουργεί ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας έναν χιονάνθρωπο ως την μετουσίωση του απόλυτου κακού. Όμως το βιβλίο έχει επίπεδα, κλιμάκωση και το σημαντικότερο, καλό γράψιμο: ακόμη και όταν το διάβαζα υπό καύσωνα, συχνά ένιωθα να παγώνω.

Ο “Χιονάνθρωπος” είναι από εκείνα τα βιβλία που θα σε δέσουν αμέσως στην πλοκή και μετά από αυτό θα τα διαβάζεις ακόμη και σελίδα-σελίδα στο πρώτο χασομέρι. Το κείμενο έχει ως επί το πλείστον μια πνιγηρή ηρεμία και γι αυτό όταν ο τρόμος φτάνει, μιλάει στο μυαλό σου.

20786470_974437262698898_831980153_n

Αν δεν θες να προβληματιστείς ιδιαίτερα αλλά παρόλα αυτά να διαβάσεις κάτι που θα ηλεκτρίσει τα βράδια ή τον ελεύθερο σου χρόνο, είναι σίγουρα μια πολύ καλή πρόταση.
Ο Φασμπίτερ, απ’ την άλλη, ιδανικός για το άνευρο φλέγμα του πανπόνηρου μπάτσου, οπότε περιμένω να δω και την ταινία που θα με φτάσει στο δια ταύτα σε λιγότερο χρόνο απ’ ο,τι οι 500, απολαυστικές πάραυτα, σελίδες του βιβλίου.