Περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να γράψω αυτό το review και αυτή ήρθε σήμερα, στο ρεπό μου, 25η Μαρτίου, πίνωντας ελληνικό καφέ, βλέπωντας την γαλανόλευκη να κοιματίζει έξω από το παραθυρό μου και τα παιδιά να περνούν από κάτω της ντυμένα τσολιαδάκια, καπνίζωντας ένα τσιγάρο και ακούγωντας Γιώργο Νταλάρα.

Έχω δει το Minore εδώ και αρκετό καιρό. Πρώτα στο σινεμά, ύστερα στο ιντερνετ πολλές φορές και μετά έκλεισα ξανά εισιτήριο για τον κινηματογράφο χωρίς όμως να πάω, απλά και μόνο για να στηρίξω τους δημιουργούς της. Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιως για το παρακάτω, νομίζω πως οι δημιουργοί της ταινίας είχαν το σενάριο εδώ και χρόνια έτοιμο στο συρτάρι τους αλλα περίμεναν κι εκείνοι την κατάλληλη στιγμή για να το μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη, δηλαδή φέτος – 20 χρόνια ακριβώς από την κατάκτηση το euro 2004 από την εθνική μας ομάδα. Και ναι, μια τέτοια ημέρα, ένα τέτοιο έτος, γιατί να μην το παραδεχτούμε και γιατί να είναι ταμπού πως η καλύτερη ταινία του κόσμου, κι αν όχι του κόσμου, σίγουρα του euro, είναι ελληνική και λέγεται Minore.

Πως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να αξιολογήσει μια ταινία η οποία, έστω και ονομαστικά, περιλαμβάνει ένα κράμα σύγχρονης και πασοκικής Ελλάδας, ρεμπέτικου και heavy metal, Τσαρούχη και Κθούλου. Έχει επηρροές από Ταραντίνο, Ρομπερτ Ροντρίγκεζ, Καρυωτάκη και Μιχάλη Κακογιάννη. Και όλα αυτά σε μια πρόταση (έστω δύο, αλλά για λόγους συντακτικούς) και υπό την σκέπη ενός Μπορχικού μαγικού ρεαλισμού. Αν υποθέσουμε πως όλα αυτά τα διαβάζατε στο εξώφυλλο μιας βιντεοκασέτας οριακά τοποθετημένης λίγο μπροστά απο το παραβάν με τις τσόντες τη δεκαετία του ’90. Δεν θα σκεφτόσασταν πως αυτό το φιλμ πρέπει να κατέκτησε όλα τα Όσκαρ τη χρονιά που βγήκε;

Cinematic Experience: Την ταινία την είδα σε ένα άδειο Cinema στο Ίλιον, στο οποίο βρισκόμουν μόνο εγώ με ένα φίλο μου και ένα ζευγαράκι το οποίο προφανώς είχε έρθει εκεί για να φασωθεί επειδή περίμενε να βρει τον κινηματογράφο άδειο.

Στο σενάριο της ταινίας, ένας ναύτης που γυρίζει από υπερατλαντικό ταξίδι ψάχνει εσπευσμένα να βρει καμιά γκόμενα για να γ@μήσει αλλά αντ’ αυτού βρίσκει τον χαμένο του πατέρα. Στο μεταξύ, ένας Manowar’ας κάνει deadlifts ακούγωντας το Thor καθώς ο Τσαρούχης που ψάχνει απεγνωσμένα στα στενά του Πειραιά κάποιον ναύτη να θοπεύσει τελικά βρίσκει το Κθούλου. Γενικά, κανείς δεν βρίσκει αυτό που ψάχνει σε αυτή την ταινία. Ούτε καν ο ταξιτζής, που ψάχνει απλά για πελάτη αλλά καταλήγει να χτυπήσει ένα ιπτάμενο χταπόδι που πετάγεται από το ΣΤΟΠ με το ταξί του. Θα καταφέρουν στο τέλος οι ήρωες της ταινίας μας να ολοκληρώσουν το κάρακτερ αρκ τους πριν σώσουν την Ελλάδα από το πλάσμα του βυθού; Μυστήριο. Δράση. Αγωνία.

Εν κατακλείδι, το Minore είναι ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό ενχείρημα το οποίο δεν έχω καμία διάθεση να κατακρεουργήσω με βαθυστόχαστες κριτικές αφού το απόλαυσα γι αυτό που είναι. Δηλαδή ένα ταινιάκι που δημιουργήθηκε με αγάπη και σκοπό να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Έχει τις στιγμές του, είναι σίγουρα ταινία της “φάσης” και όσοι την εκτιμήσουν γι αυτό που είναι και την δουν όπως της αρμόζει, δεν θα απογοητευτούν. Στην τελική, αν τέτοιες προσπάθειες βρουν το κοινό τους και στηριχθούν, μπορούν να εξελιχθούν και να μας χαρήσουν, γιατί όχι, ακόμη και διεθνούς βεληνικούς παραγωγές. Όπως ακριβώς ο Λάνθημος που από τον “Κυνόδοντα” κατέληξε στο “Poor Things”.

Βαθμολογία: 7/10

Fanmade teaser trailer

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Minore: ταινια appeared first on Inspired by Words.

Σκόνη κι έρημος. Παράξενοι ήχοι. Διάσημοι ηθοποιοί που μιλούν ψιθυριστά στο σκοτάδι. Τεράστια σκουλίκια που ξεπηδούν από την άμμο και ιπτάμενα οχήματα με έλικες που μοιάζουν φτερά κουνουπιών. Στιλέτα, κάπες και artifacts με τα μυστικά του σύμπαντος. Ο δαιδαλώδης λογοτεχνικός κόσμος του DUNE είναι πασπαλισμένος με μπόλικα από τα παραπάνω στοιχεία κατά την μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη και το καταπληκτικό στηλιζάρισμα τις ιστορίας μας δίνει ένα sci-fi που ξεκινά ακριβώς από εκεί που θα έπρεπε, δηλαδή από την ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που συχνά μοιάζει να προηγείται της ιστορίας με το punch των εφέ να έρχεται στην σωστή στιγμή για να μας κάνει σε πρώτο χρόνο να ξεχαστούμε. Αλλά όχι και σε δεύτερο…

Υπάρχουν ελάχιστες ταινίες που κάθε της σκηνή είναι να την πιείς στο ποτήρι. Το DUNE δεν είναι μια από αυτές. Παρόλα αυτά, είναι ότι κοντύτερο. Στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα ελάχιστα φιλμ των τελευταίων χρόνων που μπορούν να σε ξεσηκώσουν για να το πας στο cinema με σκοπό όχι να καβλαντίσεις αλλά να δεις ταινία.

Στο σενάριο της ταινίας, ο Τίμοθι Καλαμέ τριγυρνάει στην έρημο από σύμπτωση και ψάχνωντας απελπισμένος μια όαση για νερό σύντομα καταλαβαίνει πως το μόνο υγρό πράγμα σε αυτόν τον άγονο πλανήτη είναι το μουνάκι της Ζεντάγια. Ο φερόμενος Μεσίας της φυλής που υπερασπίζεται το “μπαχαρικό”, την πολυτιμότερη πρώτη ύλη του γαλαξία, είναι ένας άνθρωπος καθόλα ειρηνικός, όταν όμως χρειάζεται να ξεντύσει την Τσάνι, ο Καλαμέ, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έχει κατορθώσει να ξεκουμπώσει ούτε σουτιέν, αναγκάζεται να πιάσει μαγικά στιλέτα και απο ειρηνοποιός να μετατραπεί σε μουτζαχεντίν για χάρη μιας γυναίκας.

Εν κατακλείδι, το DUNE: μέρος 2ο, είναι μια φανταστική ταινία με πολύ μεράκι, που όμοια της είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στον χώρο του sci-fi. Ναι, υπάρχουν ζητήματα στην αφήγηση. Όταν όμως ένας σκηνοθέτης έχει αποφασίσει να πάρει τον δύσκολο δρόμο να παραδώσει ένα τόσο μεγάλο φιλμ στον θεατή με σκοπό να μεγιστοποιήσει την απόλαυση, δεν με ενοχλεί τόσο πολύ. Λίγο όμως το κάνει, γιατί η περιστροφή της ιστορίας γύρω από την αγάπη συχνά με πετούσε έξω και τελικά στα @@ μας η αγάπη. Πήγαμε να δούμε ταινία φαντασίας. Όχι τον Καλαμέτ και την Ζεντάγια να προσπαθούν να φασωθούν σε μια σκηνή που την κρατάνε για να μην την πάρει ο αέρας της ερήμου. Από την άλλη το βιβλίο είναι τόσο δεδαλώδες, που δεν υπάρχει εύκολος δρόμος στην σεναριακή μεταφορά και δυστυχώς εδώ ο σκηνοθέτης επέλεξε μάλλον την γρήγορη οδό του χτισίματος γύρω από την δύναμη του έρωτα… Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και ο David Lynch είχε αποτύχει στο παρελθόν να αποδώσει το βιβλίο όπως θα θέλαμε και μέχρι σήμερα η καλύτερα μεταφορά του έπους, είναι το anime του 1990. Πάνω στο οποίο βασίστηκαν αρκετά τόσο σε επίπεδο εξιστόρησης όσο και φωτογραφίας και τελικά κατάφεραν να τα πάνε και τα δύο ένα βήμα παραπέρα…

Βαθμολογία: 8/10

Fan Made teaser:

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Dune: μέρος 2ο appeared first on Inspired by Words.

Ας διαλέξουμε τυχαία μια χρονιά της δεκαετίας του ’90. Της δεκαετίας που ξεκίνησα να παρακολουθώ ενεργά σινεμά, να διαβάζω βιβλία, να πίνω ουίσκι, να οδηγώ ακριβά αυτοκίνητα και να πηγαίνω με πουτάνες. Πείτε εσείς μια. Διαλέξτε όποια θέλετε. Ποια είπατε; Το ’93; Οκ αυτό τότε. Και αν δεν σας αρέσει το 93, δοκιμάστε με το ’94 ή όποιο άλλο νούμερο θέλετε. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις ταινίες που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά με την σειρά που μας τις εμφανίζει η Google:

– Demolition Man
– Carlitos Way
– In the Name of the father
– Last Action Hero
– The firm
– Tompstone
– Philadelphia
– Cliffhanger
– Schidlers List
– The age of innocent
– The Fugitive

Τι θέλω να πω με αυτό; Θελω να πω πως το “Killers of The Flower Moon” μου θυμίζει τις προσδοκίες που είχαν οι φίλαθλοι του Παναθηναικού από τον Ιγκορ Μπισκαν όταν ήρθε στον Παναθηναικό. Το φιλμ είναι καλό, ναι, ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία “καλός κινηματογράφος”, όμως ακόμα κι αυτός έχει διαβαθμίσεις και οι προσδοκίες ενός ανεκπέδευτου και καλομαθημένου – ειδικά τα τελευταία χρόνια κοινού – να δει κάτι “ποιοτικό” επειδή διαφημίστηκε ως τέτοιο, λόγω και της γενικότερης ένδοιας στο χώρο, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού. Ειδικά όταν μιλάμε για μια ταινία παλαιάς κοπής, ερμηνειών και σεναρίου. Επηρεασμένης από το τέμπο του κλασικού κινηματογράφου και εν μέρη tribute σε αυτόν.

Στο σενάριο της ταινίας: Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, που έχει κοιμηθεί με γυναίκες όλων των εθνών της γής, αποφασίζει να πάρει το τρένο που οδηγεί στην Οκλαχόμα για να γνωρίσει την τελευταία φυλή του κόσμου της οποίας δεν έχει ξελογιάσει τα κορίτσια της. Σε ένα μακρινό χωριό του Αμερικάνικου νότου – ή και της ανατολής – στο οποίο δεν έχουν τηλεόραση και δεν γνωρίζουν από σταρ του σινεμά η μπογιά του δεν φαίνεται να περνάει κι εκείνος γίνεται ταξιτζής προκειμένου τουλάχιστον να πηδάει μεθυσμένες ινδιάνες που μπεκροπίνουν στα μπαρ και ζουν σαν ευρωπαίες ξοδεύοντας τα πετροδολαρά τους. Για καλή του τύχη, μια απο τις κατακτήσεις του έχει μετοχές στις πετραιολοπηγές της περιοχής και ο Ντι Κάπριο, που ζει πλέον από τα δικαιώματα του Τιτανικού, αποφασίζει να την παντρευτεί, ύστερα και απο τις συμβουλές του Ρόμπερτ Ντε Νίρο που κάποτε ήταν κι εκείνος ταξιτζής και πλέον απολαμβάνει την συνταξιοδοτησή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όμως, αποδεικνύεται πως τίποτα δεν είναι χειρότερο από την γκρίνια μιας Ινδιάνας που έχει σταματήσει να καβαλάει άλογα για να τρώει όλη μέρα τρώει χάμπουρκερς και να κοπροσκυλιάζει στο ίνσταγκραμ και έτσι αποφασίζει να την βγάλει από την μέση και να την περνάει φίνα με τσάμπα πετρέλαιο για το ταξί του.

Εν κατακλείδι, το “Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού” είναι μια καλή ταινία ενός πολύ έμπειρου σκηνοθέτη η οποία κατά διαστήματα γίνεται άνευρη, όπως άλλωστε και η προηγούμενη ταινία του Σκορτσέζε, το “The Irish Man”, δηλαδή, “Ο Ιταλός”. Η διαρκειά της, για την οποία έγινε πολύ συζήτηση, είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε να είναι και ο μακρόσυρτος ρυθμός δεν έχει λοίπος. Αλλά ίσως πάλι βέβαια πράγματι δεν ταιριάζει στο format των αιθουσών του κινηματογράφου, ειδικά αν ο θεατής βιάζεται τόσο πολύ να απαντήσει σε όλα του τα μηνύματα στο βάιμπερ και η ζωή του είναι ένας τέτοιος αγώνας ταχύτητας που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να απολαύσει για λίγο ένα τρίωρο ηρεμίας και απομώνοσης από τα εξωτερικά ερεθίσματα του instagram και του tik-tok, οπότε και θα την κρίνει με βάση τον χρόνο διάρκειας των reel που βλέπει μέχρι να αποκοιμηθεί.

Βαθμολογία: 7/10

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Killers of the flower moon – Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού appeared first on Inspired by Words.

Εσείς που μπαίνεται εδώ μέσα, αφήστε έξω κάθε σας ελπίδα

American Pshyco

Λέγετε πως ένας από τους γνωστότερους μοναχούς φιλοσόφους του 16ου αιώνα είχε κάποτε πει πως το νόημα της ζωής βρίσκεται στα βιβλία, τη μουσική, το σινεμά, τα όργια και τα ναρκωτικά. Και παρότι όλα του τα στοιχεία χάθηκαν και για πάντα θα αγνοούνται μέσα στη θολή πρωινή πάχνη των μεσαιωνικών μοναστηριών που σκέπασε ενάργειες και προοδευτικές απόψεις όπως η αυτή, όλοι οι τακτικοί αναγνώστες μπορούν να προσαυξήσουν για τα λεγομενά του, πως το νόημα ενός καλού βιβλίου βρίσκεται στην προσπάθεια να το μοιραστείς με τους υπόλλοιπους. Κάτι τόσο φαύλο και ματαιώδοξο όσο και η ίδια η ζωή. Αλλά, από την άλλη, λιγότερο, μάλλον, από το instagram.

Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που διάβασα κάποιο πραγματικά καλό βιβλίο. Το πιο πρόσφατο έρχεται από τα Χριστούγεννα και είναι η “Σύντομη ιστορία 7 φόνων” του James Marlon και ορισμένες σύντομες ιστορίες του Χαρούκι Μουρακάμι, οι οποίες συχνά μου θυμίζουν δίσκο σε πικάπ που παίζει στο χολ καθώς κάποιος καλεσμένος στο σαλόνι αφηγείτε φωναχτά στους επισκέπτες ιστορίες που όλοι γνωρίζουν πως είναι ψεύτικες αλλά συνεχίζουν να τις ακούν γιατί είναι πολύ διασκεδαστικός ώστε να ζητήσουν διευκρινίσεις.

Αυτό δεν είναι κιόλας το νόημα; Το νόημα τις λογοτεχνίας του τελευταίου αιώνα. Ένας συνομιλητής που αδιαφορεί για συμβουλές και συνομιλεί μαζί σου με τρόπο που σε κάνει να χαμογελάς όταν τον ακούς και να χαχανίζεις όταν τον θυμάσαι. Ο κόσμος είναι πλέον ένας μεγάλος λεκτικός πληθωρισμός, ένας εννιαίος εγκέφαλος, μια μυρμιγκοφολιά με κλόνους που εξαπλώνεται μαζικά στο ασυνίδητο του πλανήτη στον οποίο η αξία μετατωπίζεται στην προσωπική διαφοροποίηση από την οποία κάποιος μπορεί να γευτεί στα πεταχτά ένα μικρό, ενοχικό, κομματάκι.

Το κινέζικο στεγνοκαθαριστήριο που στέλνω συνήθως τα ματωμένα μου ρούχα, μου επέστρεψε χθες ένα σακάκι Σοπράνι, δύο λευκά πουκάμισα Μπρους Μπράδερς και μια γραβάτα Άγκνες Μπι, γεμάτα ακόμα με στίγματα από αίματα. Έχω ένα ραντεβού για μεσημεριανό σε σαράντα λεπτά και αποφασίζω να περάσω προηγουμένος απο εκεί και να κάνω παρπάπονα.

Η “Αμερικάνικη ψύχωση” βρίσκονταν στα υπόψιν εδώ και χρόνια. Και, παρότι παλιότερα είχα μεταφράσει ένα απόσπασμα για την στήλη του “Λογοτεχνικού Jukebox” στο “The greek shorts” που έγραφα τότε, δεν είχα μπει στη διαδικασία να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο. Κυρίως γιατί ένιωθα πως η ταινία μου είχε δώσει όλα όσα το βιβλίο είχε να προσφέρει.

Στο σενάριο του βιβλίου, ένα γιάπης της Νέας Υόρκης, λάτρης του καλού γούστου, των εκλεπτισμένων απολαύσεων και θαυμαστής του Ντοναλντ Τραμπ βυθίζεται στον ύλιγκο της παράνοιας που προκαλεί η καλή ζωή και ο ναρκισισμός της επιτυχίας, όταν εκείνη ταυτίζεται με τα χρήματα.

Από μια άλλη σκοπιά, 30 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της “Αμερικάνικης Ψύχωσης”, μπορούσα διαβάζοντας να δω καθαρά μια άλλη εκδοχή του βιβλίου αν αυτό γραφόταν σήμερα. Τον Μπέιτμαν (σσ. πρωταγωνιστής) σαν public speaker που μοστράρει φωτογραφίες από πάρτυ και καλή ζωή, περιτριγυρισμένο από γυναίκες που ψοφούν για σολάριουμ και δημοσιότητα. Αισθάνομαι πως είναι ακριβώς η ίδια διαταραχή, αυτή του κόσμου των social media, της αναγνώρισης δίχως τα προσόντα, του ναρκισιμού, που μπορούμε να δούμε όπου και αν κοιτάξουμε και που κρύβει πίσω της, στην καλύτερη περίπτωση, την αποσύνδεση μιας ολόκληρης γενιάς.

Τα καλά έργα δεν έχουν διδάγματα. Με διδάγματα προσπαθούν, ίσως, να τα παρουσιάσουν, εκείνοι που δεν τα κατάλαβαν αρκετά. Όμως τις περισσότερες φορές έχουν πράγματα για να κρατήσεις. Κι εκείνο που θα κρατούσα εγώ, είναι το γιατί πρέπει να αποτάσουμε το ψέμα. Με τον σημαντικότερο λόγο να είναι γιατί μαθαίνουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Και ο εαυτός μας είναι εκείνος με τον οποίο τελικά περνάμε τελικά πολύ περισσότερο χρόνο απ’ οτι με τους υπόλλοιπους ανθρώπους, είναι αυτός με τον οποίο πρέπει να κουβεντιάσουμε για να πάρουμε τις αποφάσεις. Και που άραγε θα μας οδηγήσουν αυτές, όταν δεν βασίζονται στην πραγματικότητα, αν όχι σε μια τεράστια φούσκα που θα σκάσει και θα μας αφήσει, αργά ή γρήγορα, πίσω απελπισμένους – ερωτηματικό.

Στην περίπτωση του Πάτρικ Μπέτιμαν η φούσκα αυτή είναι μια φουσκάλα που εκκρίνει αίμα. Και είναι ακριβώς εκεί, που έρχεται η πρόζα. Βγαλμένη από το συγγραφικό αμοκ του Bret Easton Ellis το οποίο σε δεύτερο ανάγνωσμα αφηγείτε έναν κόσμο που οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης γίνονται Βαβέλ που φτήνουν αίμα που πιτσιλά γυμνά κορμιά γυναικών τα οποία τρέχουν απεγνωσμένα σε πίνακες του Μουνκ.

Ναι, υπό την σκοπιά της “Αμερικάνικης Ψύχωσης” η σύνχρονη εποχή είναι η Βαβυλώνα. Και σε αυτόν τον ηδονιστικό κόσμο θα ταξιδέψει ο αναγνώστης. Έναν κόσμο που όποιος μπαίνει μέσα, θα πρέπει να αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα. Και αυτό δεν είναι, ίσως για εμάς που μπορεί να μην καταλάβαμε καλά το βιβλίο, ένα δίδαγμα της ζωής;

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Αμερικάνικη Ψύχωση – Bret Easton Ellis appeared first on Inspired by Words.

αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, μια από τις βασικές αρχές της Κβαντικής μηχανικής, μας λέει πως είναι αδύνατον να γνωρίζουμε ταυτόχρονα την θέση, την μάζα και την ταχύτητα ενός μικροσωματιδίου. Σε απλά λόγια, υπάρχουν φαινόμενα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία. Και αυτό δεν οφείλεται στην ανικανότητα του ανθρώπου να τα παρατηρήσει, αλλά σε μία από τις πραγματικές ιδιότητες του μικρόκοσμου.

Από την άλλη μεριά, αν η κοινωνία αποτελεί, με οποιονδήποτε τρόπο, έναν καθρεπτισμό των φυσικών νόμων, η θεωρία του Χάιζενμπεργκ ίσως αντανακλά κάτι ακόμη για τους νόμους της ζωής: Η πορεία του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της τύχης και της δυνατότητας και είναι απίθανο να προβλεφθεί εξισώνοντας πολλά δεδομένα μαζί. Ενώ συχνά, όσο πιο έμπειρος είσαι σε ένα θέμα τόσο ευκολότερα αγνοείς τον αστάθμητο παράγοντα. Ή, όπως θα δούμε και παρακάτω, όταν βλέπεις κάτι προσεκτικά, το βλέμμα σου ξεκινά να το αλλάζει.

Μπορείτε να δείτε μια ευσύνοπτη απόδοση της θεωρίας του Χάιζεμπερκ, με Ελληνικούς υπότιτλους, στο βίντεο του Tedπαρακάτω.

Η καλλιτεχνική απόδοση της παραπάνω προσέγγισης πιθανόν σκηνοθετήθηκε με τον καλύτερο τρόπο από τους αδελφούς Κοέν. Το The Man who wasent there κυκλοφόρησε το 2001 και εν μέρη βασίστηκε στο υπαρξιακό μυθιστόρημα του Albert Cammy, ο ξένος. Όπως στο βιβλίο έτσι και στην ταινία, η καθημερινότητα του πρωταγωνιστή είναι ομαλή όσο υπηρετεί μονάχα τις βασικές αρχές. Και, όταν η ώρα για σύνθετες αποφάσεις φθάνει, η ζωή είναι έτοιμη να ξεφύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ο Cammy (που απασχολήθηκε αρκετά από την έννοια της ευτυχίας) και οι Κοέν μάλλον συμφωνούν στο συμπέρασμα: η μοίρα του ανθρώπου είναι τραγική ως αφηρημένη.

Σε μια σκηνή τομή της ταινίας, ο δικηγόρος του Ed Crane (Billy Bob Thornton), στήνει την υπερασπιστική γραμμή του πελάτη του από μια έμπνευση της στιγμής: κοιτάζοντας αφηρημένα τους κόκκους της σκόνης σε μια ακτίδα φωτός. Προσπαθώντας να βρει κάποιον τρόπο να ξεγελάσει τους ενόρκους, ανακαλεί τον αστάθμητο παράγοντα του Χάιζενμπεργκ και πιθανόν άθελά του, αποτυπώνει την απόλυτη αλήθεια. Μια αλήθεια που τελικά ίσως δεν φανεί αρκετή για να πείσει ένα ακροατήριο μαθημένο να παρατηρεί την ζωή από πολύ κοντά, σε κλισέ. Έτσι είναι ετοιμο να καταδικάσει έναν αθώο για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε . Σε κάθε περίπτωση, ο μονόλογος που ακολουθεί είναι ένας από τους πιο άρτιους κινηματογραφικά και ερμηνευτικά απολαυστικότερους. Όσοι έχουν δει την ταινία σίγουρα θα τον θυμούνται ενώ όσοι δεν το έχουν κάνει, μια καλή αφορμή για να το προγραμματίσουν.

Στα αξιοσημείωτα, το Antigonish του William Hughes Mearns, ίσως είναι το ποίημα με τις περισσότερες επιρροές στην μουσική και τον κινηματογράφο, αφού εκτός ότι ενέπνευσε τον David Bowie να γράψει ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του, οδήγησε τους αδελφούς Κοέννα τιτλοφορήσουν το υπέροχο αυτό νεο-noir φιλμ.

Διαβάστε τον μονόλογο παρακάτω και παρακολουθήστε την σκηνή στο βίντεο που υπάρχει αμέσως μετά.

Υπάρχει αυτός ο τύπος, στη Γερμανία. Ο Fritz ή κάπως έτσι. Ή μήπως είναι; Ίσως είναι ο Werner. Τέλος πάντων, έχει αυτή τη θεωρία.

Αν θες να εξετάσεις κάτι, ξέρεις, επιστημονικά – πώς οι πλανήτες γυρνούν γύρω από τον ήλιο, από τι φτιάχτηκαν οι ηλιακές κηλίδες, γιατί το νερό βγαίνει από τη βρύση – πρέπει να το κοιτάξεις με προσοχή. Αλλά, μερικές φορές, καθώς το κάνεις, το βλέμμα σου ξεκινά να το αλλάζει. Δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά συνέβη, ή τι θα είχε συμβεί αν δεν είχες χώσει τη μύτη σου.

Οπότε δεν υπάρχει το “τι θα είχε συμβεί”. Με καμία έννοια που μπορούν να το αντιληφθούν τα μικρά μας μυαλά. Γιατί το μυαλό μας … το μυαλό μας παρεμποδίζει. Κοιτάζοντας κάτι το μετατρέπει. Το ονομάζουν “Αρχή αβεβαιότητας”. Σίγουρα, ακούγεται περίεργο, αλλά ακόμη και ο Αϊνστάιν λέει πως ο τύπος είναι πάνω σε κάτι.

Αυτό που λέω απλά είναι: όσο περισσότερο κοιτάζεις τόσο πιο λίγα ξέρεις. Είναι γεγονός. Στην πραγματικότητα, το μόνο γεγονός.

αρχική δημοσίευση: Thegreekshorts.eu

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Ο μονόλογος της αρχής της απροσδιοριστίας, στον “άντρα που δεν ήταν εκεί” appeared first on Inspired by Words.

Ο Μπουκόφσκι ήταν ένας πολυγραφότατος συγγραφέας και πολύπλευρος χαραχτήρας που κατά την διάρκεια της ζωής του έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα, 5 μυθιστορήματα, πολλά δοκίμια και χιλιάδες γράμματα.

Ο άντρας με τα όμορφα μάτια

Μια συμμορία παιδιών βρίσκει ένα παράξενο σπίτι με έναν κατάφυτο κήπο. Εκεί, θα συναντήσουν τον άνθρωπο που ζει εκεί, έναν νεαρό αλκοολικό με ελεύθερο πνεύμα. Στα μάτια των παιδιών, ο άντρας φαντάζει ένας ρομαντικός χαρακτήρας που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους υπερήφανους γονείς τους που ζουν νευρωτικά στο σπίτι.

Tο ποίημα του Bukowski, όπως και το μεγαλύτερο έργο του, αναφέρεται στη φθορά του χρόνου, τη χαμένη αθωότητα και τη σύγκρουση των συναισθημάτων. Και, πως, παρά την διαρκή αναζήτηση της τελευταίας, συχνά πληγώνουμε εκείνους που ακόμη την διατηρούν.

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Ο άντρας με τα όμορφα μάτια appeared first on Inspired by Words.

To Inside είναι μια ακόμα ταινία με πολύ νόημα από Έλληνα σκηνοθέτη, η οποία αν και εφαπτομενική στις παθογένειες του Ελληνικού κινηματογράφου παραδόξως ξεφεύγει από αυτόν και έχει σενάριο, πλοκή και σασπένς ενώ παράλληλα δεν περιέχει σκηνές αυνανισμού, κώλους με σόβρακα πάλκο και ιπτάμενα πέοι που παίζουν ξιφομαχία χωρίς προφανή λόγο. Τι άλλο να ζητήσεις, δηλαδή; Ίσως λίγη περισσότερη ουσία, μάλλον, αλλά τελικά δεν κάνει κακό που και που να έχουμε την δυνατότητα να δούμε κάτι το διαφορετικό ή κάτι περισσότερο υποκειμενικό, βρε αδερφέ, ειδικά σε μια τριετία που τα κινηματογραφικά σενάρια μοιάζουν βγαλμένα από το ChatGPT.

Στο σενάριο της ταινίας, o William Dafoe είναι ένας ανεπρόκοπος καλλιτέχνης που ζει ακόμα με την μάνα του και τα έργα του παραμένουν στα αζήτητα, οπότε προσπαθώντας να βρει μια δουλειά σχετική με την τέχνη γίνεται διαρρήκτης διάσημων καλλιτεχνών. Όμως η πρώτη του μέρα στη δουλειά πηγαίνει χειρότερα απ’ οτι θα την περίμενε μιας και τα δάχτυλα του είναι συνηθισμένα να αγγίζουν πινέλα και γυναικεία εσώρουχα αλλά όχι λουκέτα ασφαλείας. Και, κάπως έτσι, κλειδώνεται μόνος του μέσα στο σπίτι που πήγε για να κλέψει αλλά τελικά την περνάει φίνα αφήνοντας το air condition όλη μέρα ανοιχτό, πίνοντας τις μπύρες που βρίσκει στο ψυγείο και κατουρώντας στην μπανιέρα. Και για να μην τα πολυλογούμε, τελικά κατασκευάζει με την ίδια του την βρώμα το κορυφαίο του Instalation, του οποίου η λεπτή γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα από την φαντασία είναι τόσο λεπτή και δυσδιάκριτη που μόλις ο ιδιοκτήτης επιστρέψει θα το πουλήσει για ένα σκασμό λεφτά στο ebay.

Σε γενικές γραμμές, η ταινία είναι καλή, ο William Dafoe μια ομάδα μόνος του, απευθύνεται μέσες άκρες σε όλους τους θεατές αν και στον καθένα μπορεί να αφήσει διαφορετικές εντυπώσεις στο τέλος. Το σενάριο είναι πρωτότυπο, δεν χολένει ιδιαίτερα σε κάποιο σημείο και το φινάλε αν και καθαρτικό με την ευρεία έννοια της τέχνης ίσως λιγάκι περισσότερο αφαιρετικό απ’ όσο θα έπρεπε για να κρατήσει τους πάντες μέσα στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά, αν η ταινία θα ήθελε να είναι πιστή στον εαυτό της θα έπρεπε να ρίξει αυλαία με τον τρόπο που τελικά το κάνει και αυτός έχει, το λιγότερο, το ανάλογο ενδιαφέρον και την αντίστοιχη ίντριγκα.

Βαθμολογία: 7/10

Happy

1 100 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Inside – Movie Review appeared first on Inspired by Words.

Λογοτεχνικό Jukebox

Στο “Λογοτεχνικο Jukebox” μια ιστορία από το βιβλίο του Χορχε Μπουκάι: Να σου πω μια ιστορία

Μετάφραση: Γιώργος Μουστάκης

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

1 100 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Χόρχε Μπουκάι: Το μέρος στο δάσος appeared first on Inspired by Words.

Ένας (που μοιάζει) ναυτικός μένει από βενζίνη και γνωρίζει με οτοστόπ μια μιλφ που φοράει μαύρα και έχει να κάνει 4 χρόνια σεξ: όχι, δεν μιλάω για το σενάριο κάποιας ταινίας της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πορνό αλλά για την πρώτη ταινία του Γιώργου Γούση και των άλλων παιδιών, τα οποία κατάφεραν με την βιντεοκάμερα του πατέρα τους, μια κασέτα από το μοναστηράκι, ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο, 3 ευρώ για εισιτήρια, 2 για μίλκο, ένα τζιν από την διπλανή οικοδομή, έναν σκούφο που βρήκαν στα σκουπίδια, μαύρα άμφια που τους έγιναν δωρεά από το μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, γόπες από την στάση του Α10 και μπόλικο τιντ στα πλάνα να γυρίσουν μια ταινία με πολύ κάπνισμα η οποία νικά τα μειονεκτήματα της και τελικά περνά το μήνυμα που κερδίζει τον θεατή.

Στο σενάριο της ταινίας, μια γυναίκα στα 40 το σκάει επιτέλους από το υπόγειο που την έκρυβαν οι γονείς της επειδή της άρεσαν πολύ τα αγόρια και τριγυρνάει πλέον στα λιμάνια με σκοπό να γνωρίσει θαλασσοδαρμένους νέους. Για καλή της τύχη ο πιο μουσάτος ναύτης ξεμένει από βενζίνη κι εκείνη προσφέρεται να τον γυρίσει σπίτι. Και καθώς στη διαδρομή συζητάνε για την ακρίβεια στα καύσιμα και στα προφυλακτικά και το θέμα αρχίζει επιτέλους να πηγαίνει στο γαμήσι, αυτός της εκμυστηρεύεται πως κουβαλάει στη βαλίτσα του τις στάχτες της γιαγιάς του για να τις αφήσει στον άνεμο, οπότε την ξενερώνει εντελώς την γκόμενα κι αυτή παραμιλάει: καλα, τον μαλακομαγνίτη έχω;
Μαγνητικά Πεδία. Ένα φιλμ με πολύ μυστήριο αλλά και αγωνία: θα βγάλουν επιτέλους τα μάτια τους οι πρωταγωνιστές μας και αν ναι, θα δούμε κανένα τεράστιο ματζαφλάρι να κρέμεται στην οθόνη του σινεμά μας, όπως συμβαίνει πάντα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Θα καταφέρει ο μουσάτος ναύτης να τελειώσει και όλο το σινεμά να του φωνάξει ΑΞΙΟΣ με τις στάχτες της προγιαγιάς του στο διπλανό κάθισμα; Θα μπορέσει η ηρωίδα μας να σπάσει τα μαλακομαγνητικά πεδία των αντρών με τους οποίους μπλέκει συνεχώς;

Εν κατακλείδι, τα “Μαγνητικά πεδία” είναι μια ταινία με εξαιρετική φωτογραφία και γλυκόπικρα συναισθήματα, τα οποία ενισχύονται και από το γενικότερο στιλιζάρισμα. Ένα φιλμ που παραδόξως δεν παίζει με κλισέ αλλά με ισορροπίες, δεν έχει επιτηδευμένους συμβολισμούς (παίζει πολύ προσεχτικά αυτό το χαρτί σε αντίθεση με, εντελώς τυχαίο παράδειγμα, τον Λάνθιμο), έχει πλοκή, δεν είναι βαρετό, το σενάριο έχει επίπεδα και οι χαρακτήρες εξέλιξη. Δεν είναι μονοδιάστατο, είναι καλόγουστο, έχει μεράκι, έχει χιούμορ και συχνά αυτοσαρκασμό. Δεν κάνει κατάχρηση στα πλάνα και δεν παρουσιάζει τη μεγαλομανία και παθογένεια της πλειονότητας των σύγχρονων ελληνικών ταινιών. Βλέπεται ευχάριστα και αφήνει κάτι πίσω. Να τη δείτε.

Βαθμολογία: 7/10

Η κριτική ήταν μια ευγενική προσφορά του μοναστηριού της Αγίας Ελεούσας.

Trailer

Δείτε την ταινία Μαγνητικά Πεδία ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν και χωρίς διαφημίσεις ΕΔΩ

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Μαγνητικά πεδία – Magnitika pedia appeared first on Inspired by Words.

Το πρώτο Top Gun του 1986 δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, δεν είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 80 και δεν ήταν καν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Είναι, όμως, ένα κλασσικό φιλμ που δείχνει πιλότους να παίζουν βόλευ στην άμμο, τον Τομ Κρουζ να τρέχει με ανέμελο κούρεμα επάνω στη μηχανή του δίπλα από τον αεροδιάδρομο καθώς το Take my breath away παίζει στα τρατζίστορ τα αμερικάνικα και τον Βαλ Κίλμερ να είναι ο κακός τιμωρός όλων των εχθρών της Αμερικής. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, απορούσα πως θα μπορούσε να γίνει αξιοπρεπής αναβίωση μιας ταινίας που έγινε γνωστή κυρίως για το vibe της εποχής, τη μουσική της υπόκρουση και τα τρυφερών κλισέ που παρά την όποια νοσταλγία φαίνεται να έχουν περάσει οριστικά στο παρελθόν.

ΚΙ ΟΜΩΣ, ως εκ θαύματος, το νέο TOP GUN: MAVERICK όχι μόνο είναι καλό, όχι μόνο διεκδικεί αμέσως θέση στην λίγκα “αγαπημένες κλασσικές αμερικανιές, όχι μόνο μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια και υγρά στα εσώρουχα, αλλά, κυρίως, διδάσκει το πως γίνεται σε όσους θέλουν να κάνουν αναβίωση αγαπημένων ταινιών.

Στο σενάριο της ταινίας, ο Τομ Κρουζ έχει παραμείνει ο ίδιος κλασσικός καραφάνταρος που όλοι αγαπήσαμε από την δεκαετία του ’80 και δεν λέει να πάρει βαθμό με τίποτα αφού κλέβει συνεχώς F-16 για να βγάλει βόλτα νεαρά γκομενάκια. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της Αμερικής αποφασίζει πως οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πλέον τόσο χρήσιμοι και θα ξοδέψει τον προϋπολογισμό της σε drones που δεν χρειάζονται πιλότους και βγάζουν και καλές φωτογραφίες για το instagram της air-force one. Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως οι κακοί κινέζοι κρύβουν πυρηνικά όπλα κάτω από την μύτη τους και για για να τα καταστρέψουν θα πρέπει να οργανώσουν μια ειδική αποστολή στην οποία πρέπει να συμμετέχουν οι καλύτεροι πιλότοι του κόσμου, δηλαδή οι καλύτεροι της Αμερικής.
Σε μια αποστολή συνολικής διάρκειας 2 λεπτών διακυβεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας, 06:00 μμ τα αμερικανικά μαχητικά πρέπει να απογειωθούν, 06.05 πρέπει να έχουν επιστρέψει και στις 06:15 ο Τομ Κρουζ έχει ραντεβού: Θα καταφέρει για ακόμα μια φορά ένας αμερικάνος να σώσει τον κόσμο και να είναι και πίσω στην ώρα του για να γ@μήσει; Για να δουμε…

Εν κατακλείδι, το TOP GUN: MAVERICK έχει καταφέρει αυτό που ελάχιστοι περίμεναν όταν κυκλοφορούσε: να είναι (σχεδόν) ισάξιο με τον προκάτοχο του. Έχει πάρα πολύ καλή φωτογραφία, είναι ανεπιτήδευτο (παρότι από την οθόνη μας περνούν πολλές αναφορές στο παρελθόν), έχει ωραία μουσική, ατάκες του στύλ τρέχα να προλάβεις το αεροπλάνο, κλιμάκωση, δράση σε αρμονία, καλές ερμηνείες, πολύ ωραίο ήχο, ταιριαστά οπτικά εφέ, τον Εντ Χάρις στον ρόλο του Ναυάρχου και τον Τομ Κρουζ σε εκείνον του αγέραστου έφηβου που όλοι θα θέλαμε να είμαστε και όλοι αγαπάμε. Κυρίως όμως τα κάνει όλα με σωστό τρόπο. Έχει γυριστεί με πολύ μεράκι, είναι μπλοκμπάστερ, είναι για όλους, κάνει για δάκρυα, είναι της “φάσης”, έχει καλούς που σκοτώνουν τους κακούς, μπορείτε να το δείτε με την κοπέλα σας, μπορείτε να το δείτε με τη μαμά σας. Εύγε.

Βαθμολογία: 8/10

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %

The post Top Gun Maverick appeared first on Inspired by Words.