Killers of the flower moon - Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού

Read Time:2 Minute, 54 Second

Ας διαλέξουμε τυχαία μια χρονιά της δεκαετίας του ’90. Της δεκαετίας που ξεκίνησα να παρακολουθώ ενεργά σινεμά, να διαβάζω βιβλία, να πίνω ουίσκι, να οδηγώ ακριβά αυτοκίνητα και να πηγαίνω με πουτάνες. Πείτε εσείς μια. Διαλέξτε όποια θέλετε. Ποια είπατε; Το ’93; Οκ αυτό τότε. Και αν δεν σας αρέσει το 93, δοκιμάστε με το ’94 ή όποιο άλλο νούμερο θέλετε. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις ταινίες που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά με την σειρά που μας τις εμφανίζει η Google:

– Demolition Man
– Carlitos Way
– In the Name of the father
– Last Action Hero
– The firm
– Tompstone
– Philadelphia
– Cliffhanger
– Schidlers List
– The age of innocent
– The Fugitive

Τι θέλω να πω με αυτό; Θελω να πω πως το “Killers of The Flower Moon” μου θυμίζει τις προσδοκίες που είχαν οι φίλαθλοι του Παναθηναικού από τον Ιγκορ Μπισκαν όταν ήρθε στον Παναθηναικό. Το φιλμ είναι καλό, ναι, ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία “καλός κινηματογράφος”, όμως ακόμα κι αυτός έχει διαβαθμίσεις και οι προσδοκίες ενός ανεκπέδευτου και καλομαθημένου – ειδικά τα τελευταία χρόνια κοινού – να δει κάτι “ποιοτικό” επειδή διαφημίστηκε ως τέτοιο, λόγω και της γενικότερης ένδοιας στο χώρο, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού. Ειδικά όταν μιλάμε για μια ταινία παλαιάς κοπής, ερμηνειών και σεναρίου. Επηρεασμένης από το τέμπο του κλασικού κινηματογράφου και εν μέρη tribute σε αυτόν.

Στο σενάριο της ταινίας: Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, που έχει κοιμηθεί με γυναίκες όλων των εθνών της γής, αποφασίζει να πάρει το τρένο που οδηγεί στην Οκλαχόμα για να γνωρίσει την τελευταία φυλή του κόσμου της οποίας δεν έχει ξελογιάσει τα κορίτσια της. Σε ένα μακρινό χωριό του Αμερικάνικου νότου – ή και της ανατολής – στο οποίο δεν έχουν τηλεόραση και δεν γνωρίζουν από σταρ του σινεμά η μπογιά του δεν φαίνεται να περνάει κι εκείνος γίνεται ταξιτζής προκειμένου τουλάχιστον να πηδάει μεθυσμένες ινδιάνες που μπεκροπίνουν στα μπαρ και ζουν σαν ευρωπαίες ξοδεύοντας τα πετροδολαρά τους. Για καλή του τύχη, μια απο τις κατακτήσεις του έχει μετοχές στις πετραιολοπηγές της περιοχής και ο Ντι Κάπριο, που ζει πλέον από τα δικαιώματα του Τιτανικού, αποφασίζει να την παντρευτεί, ύστερα και απο τις συμβουλές του Ρόμπερτ Ντε Νίρο που κάποτε ήταν κι εκείνος ταξιτζής και πλέον απολαμβάνει την συνταξιοδοτησή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όμως, αποδεικνύεται πως τίποτα δεν είναι χειρότερο από την γκρίνια μιας Ινδιάνας που έχει σταματήσει να καβαλάει άλογα για να τρώει όλη μέρα τρώει χάμπουρκερς και να κοπροσκυλιάζει στο ίνσταγκραμ και έτσι αποφασίζει να την βγάλει από την μέση και να την περνάει φίνα με τσάμπα πετρέλαιο για το ταξί του.

Εν κατακλείδι, το “Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού” είναι μια καλή ταινία ενός πολύ έμπειρου σκηνοθέτη η οποία κατά διαστήματα γίνεται άνευρη, όπως άλλωστε και η προηγούμενη ταινία του Σκορτσέζε, το “The Irish Man”, δηλαδή, “Ο Ιταλός”. Η διαρκειά της, για την οποία έγινε πολύ συζήτηση, είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε να είναι και ο μακρόσυρτος ρυθμός δεν έχει λοίπος. Αλλά ίσως πάλι βέβαια πράγματι δεν ταιριάζει στο format των αιθουσών του κινηματογράφου, ειδικά αν ο θεατής βιάζεται τόσο πολύ να απαντήσει σε όλα του τα μηνύματα στο βάιμπερ και η ζωή του είναι ένας τέτοιος αγώνας ταχύτητας που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να απολαύσει για λίγο ένα τρίωρο ηρεμίας και απομώνοσης από τα εξωτερικά ερεθίσματα του instagram και του tik-tok, οπότε και θα την κρίνει με βάση τον χρόνο διάρκειας των reel που βλέπει μέχρι να αποκοιμηθεί.

Βαθμολογία: 7/10